บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2042

บทที่ 2042 เป็นนางเอง!

………………..

บทที่ 2042 เป็นนางเอง!

หมอกสีเทาอันลึกลับและคลุมเครือเข้าปกคลุมบริเวณโดยรอบทั้งหมด

การมาถึงของเตาหลอมโบราณนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จนดูเหมือนกับว่ามันสะสมพลังไว้ในเงามืดมาเป็นเวลานาน ทำให้มันเผยให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่และพลังสูงสุดดังกล่าวได้ในทันที

เฉินซีประหลาดใจ และแม้แต่มหาเทพเต๋าซูถัวที่อยู่ในส่วนลึกของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวก็ยังไม่ทันระวังตัว

“อา!”

“บัดซบ! นั่นมันอะไรกัน?”

“มารดามันเถอะ! เตาหลอมอันน่าชิงชังนั่นกลืนกินพลังของข้าไปแล้ว!”

เสียงตะโกนด้วยความหวาดกลัวและตื่นตระหนกของหลิงเวยและคนอื่น ๆ ดังไปทั่วบริเวณที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอก ทั้งยังมีเสียงปะทะกันที่รุนแรงอีกด้วย

เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่เตาหลอมปกคลุมพวกเขาด้วยหมอก หลิงเวยและคนอื่น ๆ ก็เริ่มต่อต้านอย่างดุเดือดโดยสัญชาตญาณ และต่อสู้กับมันด้วยความตั้งใจที่จะหลบหนีจากพันธนาการนี้

ฟึ่บ!

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ร่างที่สง่างามก็ปรากฏขึ้นที่นี่ นางคว้าตัวเฉินซี จากนั้นพุ่งเข้าใส่เตาหลอมโบราณ

ทันใดนั้น เฉินซีก็รู้สึกเหมือนกับตนตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย มันมืดสนิทจนมองไม่เห็นแม้แต่นิ้วของตัวเอง และบริเวณโดยรอบก็เต็มไปด้วยหมอกสีเทาหนาทึบ

“ช่างกล้าจริง ๆ! เจ้ากล้าดียังไงมาช่วยมันต่อหน้าข้า! รนหาที่ตาย!” เสียงตะโกนอันน่าสยดสยองที่สั่นสะเทือนโลกก้องกังวาน ซึ่งเป็นฝีมือของมหาเทพเต๋าซูถัว

โครม!

ทันใดนั้น เฉินซีก็รู้สึกถึงคลื่นของการปะทะกันอย่างรุนแรงดังก้องมาจากบริเวณโดยรอบ พวกมันยิ่งใหญ่เขย่าดวงวิญญาณของพวกเขาจนแทบแหลกสลาย เมื่อประกอบกับอาการบาดเจ็บสาหัสที่เขาต้องทนมาก่อนหน้านี้ วิสัยทัศน์ของเฉินก็มืดดับลงอย่างช่วยไม่ได้ และหมดสติไป

…

เฉินซีรู้สึกราวกับกำลังฝัน ในความฝันนั้น เขาลอยอยู่ท่ามกลางหมอกสีเทาหนาทึบ และรู้สึกว่างเปล่า ราวกับเป็นเมฆที่ถูกลมพัดพาไปตามกระแสลม

ไม่นานนัก ร่างที่สง่างามก็ปรากฏขึ้นภายในหมอก นางมีผมยาวปลิวไสวไปทางด้านหลัง รูปร่างเพรียวบางปกคลุมไปด้วยหมอกหนา ทำให้ไม่สามารถเห็นใบหน้าของนางได้ชัดเจน แต่เพียงรูปร่างของนางเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ก็ทำให้คนอื่นรู้สึกประหลาดใจกับความงามอันหยาดย้อย

นางเป็นใครกัน?

นางมาทำอะไรที่นี่?

เฉินซีต้องการจะลุกขึ้นยืน แต่หัวของเขากลับรู้สึกหนักมาก ทันใดนั้น ความฝันก็พังทลายต่อหน้าต่อตา จิตสำนึกตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง

หลังจากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง เฉินซีก็รู้สึกเหมือนได้หวนกลับคืนไปสู่ความฝันที่คุ้นเคยอีกครั้ง คราวนี้ ร่างสง่างามนั่นนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้าเขา

ร่างกายของนางยังคงถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีเทา มีเพียงดวงตาสีดำสุกใสเท่านั้นที่เพ่งความสนใจไปที่เขา

ดวงตาของนางบริสุทธิ์สุกใสเหมือนกับหินภูเขาไฟที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก และไม่มีสิ่งเจือปนอยู่ภายในดวงตาเลย พวกมันเป็นดั่งความงามรูปแบบหนึ่งสลักลึกลงในหัวใจ ทำให้เหล่าดวงวิญญาณของผู้มองสบไม่ปรารถนาต่อสิ่งใด มากไปกว่าการดำดิ่งลงไปในดวงตาของนาง

เฉินซีรู้สึกสงบมากโดยไม่มีเหตุผล แต่เพียงชั่วครู่เดียว ฉากในสภาวะที่ดูเหมือนความฝันนี้ก็แตกสลายและหายไปอีกครั้ง

…

เช่นนั้น เฉินซีก็มีความฝันคล้าย ๆ กันเป็นระยะ ๆ ความฝันถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีเทา และยังมีร่างที่สง่างามที่นั่งอยู่ที่นั่นเสมอมา ซึ่งจ้องมองเขาพร้อมกับม่านตาสีดำสนิทคู่หนึ่ง

น่าแปลกที่ทุกครั้งที่เฉินซีตั้งใจที่จะดิ้นรนเพื่อหลุดพ้นจากความฝันนี้ ทุกครั้งที่เขาต้องการจะพูดบางอย่าง หรือทุกครั้งที่เขาตั้งใจจะไตร่ตรองเพิ่มเติม จิตสำนึกก็จะตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง

เขาไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใด หรือตกอยู่ในสภาวะนี้ได้อย่างไร

…

โครม!

ขณะที่กำลังเดินทาง จู่ ๆ เฉินซีก็สัมผัสได้ถึงคลื่นของการปะทะที่น่าสะพรึงกลัว ฟ้าดินก็สั่นสะเทือน ราวกับว่าทั้งร่างกายถูกโยนไปไกล

มันเกิดอะไรขึ้น?

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินซีสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ผิดปกติในช่วงที่เหมือนอยู่ในความฝัน

“ฮ่า ๆ ๆ! มหาปุโรหิตอำนาจเทวะซูถัวตามทันอีกแล้ว! ไอ้สารเลว! เจ้าไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว!” เสียงนี้เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและแหบแห้ง แต่เฉินซีก็ระบุได้ทันทีว่ามันเป็นของหลิงเวย จ้าวเอกภพเก้าดาราของนิกายอำนาจเทวะ

แต่เพียงชั่วพริบตา น้ำเสียงของหลิงเวยก็เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว “ไม่! ไม่!!! นังสารเลว! เจ้ายังดื้อด้านอยู่อีกเหรอ!?”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง เสียงร้องโหยหวนที่น่าสังเวชอย่างยิ่งดังก้องขึ้น และมันทำให้ร่างกายของเฉินซีสั่นสะท้าน

เฉินซีรวบรวมพละกำลังเพื่อลืมตาและลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น เขาก็เห็นเหตุการณ์ที่นองเลือดอย่างยิ่ง….

ร่างของหลิงเวยถูกตรึงไว้บนพื้น ขณะที่ร่างที่สง่างามยืนอยู่เคียงข้างเขาพร้อมกับดาบกระดูกสีขาวดุจหิมะ และฟาดฟันลงบนร่างกายของเขาอย่างไม่หยุดยั้ง

ดาบสีขาวนั้นคมมาก เฉินซีไม่รู้ว่ามันเป็นกระดูกของตัวอะไร เมื่อดาบตวัดลงไปก็เหมือนกับปลายพู่กันที่ฉีกเนื้อของหลิงเวยเป็นชิ้น ๆ

เลือดสด ๆ ไหลริน ย้อมพื้นเป็นสีแดงเข้มงดงาม ในขณะนี้ หลิงเวยกลายเป็นศพเย็นชืด

เลือดถูกร่างที่สง่างามละเลงดั่งหมึก โดยที่ศพของเขากลายเป็นผืนผ้าใบ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน