บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2094

บทที่ 2094 กระจ่างชัด

………………..

บทที่ 2094 กระจ่างชัด

ฟ้าดินไร้ขอบเขตปกคลุมด้วยสีเทาราวกับขี้เถ้า

ร่างหนึ่งยืนเอามือไพล่หลังขณะโซ่ศักดิ์สิทธิ์จากกฎแห่งเต๋าสวรรค์นับไม่ถ้วนไหลหลั่งไปทั่วร่างกาย ทำให้ดูสูงส่ง คลุมเครือ ไร้ที่สิ้นสุด

อีกร่างนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น เขามีรูปร่างเตี้ยผอมไม่สะดุดตา แต่กลับมีกลิ่นอายโอ่อ่าไร้พรมแดน

คนแรกคือจ้าวนิกายอำนาจเทวะ

คนหลังคือหลิวเซินจีผู้เป็นจ้าวสำนักเต๋า

สองคนนี้ล้วนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่อาจกล่าวได้ว่าทรงพลัง พวกเขาหลงเหลือตำนานนับไม่ถ้วนเอาไว้ทั้งในอดีตและปัจจุบัน!

“ตาเฒ่าหลิว เจ้าก็รู้ว่าต่อให้ทำลายร่างเจตจำนงไปก็ไม่ส่งผลกระทบอะไร เช่นนั้นเหตุใดถึงยังพูดเรื่องความเป็นความตายในตอนนี้?”

เสียงของจ้าวนิกายอำนาจเทวะราวกับไม่มีตัวตน ทุ้มต่ำ ปราศจากอารมณ์และเต็มไปด้วยความโอ่อ่าสูงสุด

“อย่างน้อยความตายของข้าในครั้งนี้มากพอจะทำให้สำนักเต๋ากลายเป็นสถานที่แห่งภัยพิบัตินิรันดร์”

หลิวเซินจีเผยรอยยิ้มเฉยชาขณะสีหน้าราบเรียบไม่มีวี่แววของความสั่นคลอน “แต่ยากหน่อยนะ”

แกร๊ง แกร๊ง

ขณะทั้งสองสนทนา กลุ่มโซ่ศักดิ์สิทธิ์บัญชากลายเป็นแสงเคลื่อนลงมาจากท้องนภา แม้พวกมันเคลื่อนเข้าหาหลิวเซินจีประหนึ่งสายฟ้า แต่ทำได้เพียงสร้างประกายไฟจำนวนมากเท่านั้น

หลิวเซินจีคล้ายกับสังเกตเห็นทั้งหมดนี้จึงพึมพำกับตัวเอง “หรือว่าเจ้าสามารถเลือกผนึกกำลังกับจี้ซิงถังก็ได้ หากทำแบบนั้นอาจจะบรรลุขั้นนี้ได้ภายในสิบปี แต่จากการคาดเดาของข้า เจ้าคงไม่กล้าเสี่ยงอย่างแน่นอน ถึงอย่างไรเขาเทพพยากรณ์กับตำหนักเต๋าหนี่หวาก็กำลังจับตาดูอยู่”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะฟังอย่างเงียบงันโดยไม่ขัดกลางคัน จนกระทั่งหลิวเซินจีพูดจบ เขาจึงเอ่ยคำอย่างเฉยชา “เจ้าพูดถูก”

หลิวเซินจียกยิ้มเหยียดหยัน “เจ้าไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อสนทนาหรอกใช่หรือไม่?”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะไม่ตอบ เขาเดินมาข้างหน้าแล้วนั่งอยู่ในห้วงอากาศอย่างเฉยเมย ในสายตาของเขา บัญชาเต๋าสวรรค์กำลังโคจรประหนึ่งท้องนภาดาราจำนวนมากที่สาดแสงสว่างลึกลับ

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ ในที่สุดจ้าวนิกายอำนาจเทวะก็เอ่ยคำ “ในบรรดาผู้เฒ่าอย่างพวกเรา เจ้า หลิวเซินจี คือคนที่ธรรมดาและหัวรั้นมากที่สุดแต่กลับสามารถบ่มเพาะมาได้ถึงขั้นนี้ ทำเอาข้าประหลาดใจเหลือเกิน”

ในตอนนี้ จ้าวนิกายอำนาจเทวะพลันเปิดปาก “เจ้าคิดว่าครั้งนี้จะหนีรอดปลอดภัยงั้นหรือ?”

หลิวเซินจียังคงสงบขณะเอ่ยคำ “อย่างน้อยก็ร้อยปี”

“เพียงพริบตาก็ผ่านไปร้อยปีแล้ว ความพยายามของเจ้าย่อมถูกกำหนดให้ไร้ประโยชน์”

เสียงของจ้าวนิกายอำนาจเทวะเฉยชาประหนึ่งปรมาจารย์ผู้ประกาศความเป็นความตาย

“แม้จะแค่เพียงพริบตา แต่จะพลิกสถานการณ์ไม่ได้เชียวหรือ?”

หลิวเซินจียิ้ม

“เป็นไปไม่ได้”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะลุกขึ้นเดินเอามือไพล่หลัง โดยสายตาเหม่อมองท้องนภาสีเทาไกลออกไป “ขอเพียงศึกผู้พิทักษ์วิถีเริ่มขึ้น ตัวแปรทั้งหมดก็จะถูกกำจัดจนสิ้น”

คำพูดดังกล่าวสงบนิ่งราวกับกำลังเอ่ยความจริง

“โห?” หลิวเซินจียิ้มแต่ไม่เอ่ยคำอะไร

“เจ้าเหมือนกับพวกเขาเทพพยากรณ์ที่พยายามป้องกันไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นด้วยการฝากความหวังไว้ที่ตัวแปรน้อยนั่นน่ะหรือ?”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะพลันเอ่ยคำ

แม้คำพูดจะไม่เจาะจงว่า ‘ตัวแปรน้อย’ ที่ว่าคือใคร แต่หลิวเซินจีคล้ายกับเข้าใจในฉับพลันจนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะราวกับคนโง่ “เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่าไง?”

ดวงตาของจ้าวนิกายอำนาจเทวะลึกล้ำราวกับจักรวาลที่กำลังตีความการสรรค์สร้างแห่งฟ้าดิน จากนั้นจึงเอ่ยอย่างเฉยชา “ตาเฒ่าหลิวคิดว่าข้าจะไม่ให้ความสนใจเด็กคนนั้นงั้นหรือ?”

ก่อนหลิวเซินจีจะทันได้พูดอะไร จ้าวนิกายอำนาจเทวะก็เอ่ยคำ “พวกเจ้าล้วนผิดมหันต์ ตั้งแต่ข้าผู้นี้ลืมตาเกิดมา ทุกการกระทำของเขาก็อยู่ในสายตาแล้ว”

“ถึงอย่างไร เขาเป็นคนเดียวในโลกที่ได้รับแผนภาพวารีหลาก ระเบียนแดนมรณะและพู่กันพิพากษามาร มีเพียงเขาที่สามารถทะลวงประตูสู่วันโลกาวินาศได้โดยไม่ตาย ความผิดปกติเช่นนั้น ข้าจะละเลยได้อย่างไร”

ไม่ทราบได้ว่าหลิวเซินจีคิดอะไรอยู่ เขาเพียงพยักหน้าแล้วเอ่ยคำ “สหายตัวน้อยนามว่าเฉินซียอดเยี่ยมยิ่งนัก”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะถึงกับเห็นด้วยต่อเรื่องนี้ก่อนจะเอ่ยคำอย่างมีอารมณ์ที่หาได้ยาก “แน่นอนว่าเขายอดเยี่ยม ทันทีที่เกิดขึ้นมาก็ครอบครองชิ้นส่วนของแผนภาพวารีหลากที่ถูกขัดเกลาโดยเต๋าสวรรค์จนกลายเป็นตัวอักษร ‘เต๋า’ ใช่ว่าทุกคนจะสามารถมีโอกาสเช่นนี้ได้”

ในตอนนี้ หลิวเซินจีหรี่ตาโดยไม่รู้ตัวพลางเอ่ยคำ “ในเมื่อเจ้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เหตุใดถึงไม่ปิดฉากตั้งแต่ต้นเล่า?”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะส่ายหน้า “ถ้าทำแบบนั้นก็น่าเบื่อแย่”

หลิวเซินจียิ้มหยัน “ข้าคิดว่าเจ้าคงมีแผนอื่นสินะ”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะไม่เห็นด้วยหรือปฏิเสธขณะเอ่ยอย่างเฉยชา “สรุปก็คือแม้เขาจะมีความผิดปกติมากมาย แต่คงใช้เวลาไม่นานนักก่อนจะถูกกวาดล้างไปจากโลกใบนี้จนสิ้น หากตายเมื่อไหร่ ความผิดปกติทั้งหมดก็จะหายไปไม่ใช่หรือ?”

หลิวเซินจีเงียบสักพักก่อนเปิดปาก “เจ้ามาที่นี่เพียงเพื่อจะบอกเรื่องนี้กับข้าหรือ?”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะส่ายหน้า “ข้าเพียงอยากบอกว่ามันยังไม่สายเกินไปถ้าเจ้ายอมจำนนในตอนนี้ หากรอจนกว่าจะออกจากมาตุภูมิหมื่นวิถีก็คงสายเกินแก้”

หลิวเซินจีคล้ายกับไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนี้ ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยคำ “เช่นนั้นก็ต้องรอจนกว่าเจ้าจะออกมาจากมาตุภูมิหมื่นวิถีใช่หรือไม่?”

จ้าวนิกายอำนาจเทวะจับจ้องหลิวเซินจีพักใหญ่ก่อนจะถอนหายใจ “ช่างดื้อด้านเสียจริง”

สิ้นคำ เขาหันหลังแล้วจากไป

“ช้าก่อน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน