บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 210

บทที่ 210 ยึดครอง

บทที่ 210 ยึดครอง

หลังจากเผชิญกับการเข่นฆ่าอย่างทารุณไร้ความปราณี ฝูงสัตว์อสูรที่ยั้วเยี้ยเต็มท้องฟ้าก็เกิดความระส่ำระสายกระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศทาง เวลานี้พวกมันเหมือนกับเศษผ้าขี้ริ้วขาดวิ่นเต็มไปด้วยรูพรุนเป็นที่น่าสยดสยองนัก

จากนั้นก็ไม่มีสัตว์อสูรโผล่ออกจากพายุที่โหมกระหน่ำรอบข้างอีก สัตว์อสูรภายในซากปรักหักพังห้าธาตุก็ดูเหมือนจะถูกเข่นฆ่าจนเกือบหมด บัดนี้พวกมันไม่ใช่ภัยคุกคามต่อเหล่าผู้บ่มเพาะอีกต่อไป

เฟี้ยว! เฟี้ยว! เฟี้ยว!

เสียง ‘เฟี้ยว’ ดังมาจากท้องฟ้า จากนั้นกลุ่มผู้บ่มเพาะทะยานมาจากทุกทิศตรงเข้าล้อมกรอบเฉินซีอย่างรวดเร็ว ในกลุ่มคนที่มา พวกที่นำหน้าคือชิงซิ่วอี้ หวงฝู่ชงหมิง หลินโม่เซวียน เซี่ยวหลิงเอ๋อร์…คนเหล่านี้เคลื่อนไหวรวดเร็วปานสายฟ้า แต่ละคนทิ้งระยะห่างจากผู้บ่มเพาะที่ตามมาข้างหลังพอสมควร ถึงกระนั้นคนที่ตามมากลุ่มใหญ่ดูแล้วไม่ธรรมดาทั้งสิ้น พวกเขามีทั้งชายและหญิงล้วนรูปโฉมโนมพรรณสะดุดตาเข้าขั้นหล่อเหลา สวยงาม ลักษณะท่าทีเป็นผู้มีพรสวรรค์ด้วยห็นได้จากรังสีน่าเกรงขามที่ปลดปล่อยออกมาภายนอก อย่างน้อย ๆ พวกเขาต้องมีพลังขอบเขตแกนทองคำ

คนทั้งกลุ่มทะยานวูบวาบเข้ามาทุกทิศทุกทางแต่ละคนสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชา แววตาร้อนรุ่มด้วยความกระหายที่แผดเผาอยู่ภายในกันทุกคนไม่มากก็น้อย อย่างที่หลิงไป๋บอกนั่นแหละทุกคนมาด้วยเจตนาร้าย!

พวกมันคงเห็นว่าข้าสยบระเบียนแดนมรณะไม่ได้สินะ จึงคิดที่จะใช้โอกาสช่วงที่ข้ากำลังลำบากงั้นหรือ ฉับพลันนั้นเฉินซีก็มองความคิดของพวกเหล่านั้นออกได้อย่างทะลุปรุโปร่ง จากนั้นสีหน้าท่าทีที่แสดงออกค่อยเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที มือข้างที่กำระเบียนแดนมรณะกระชับแน่นเข้าขณะที่กัดฟันแน่นพร้อมผลักพลังทั้งหมดในกายระเบิดพลังรุนแรงทันที

โอม! โอม!

พลันระเบียนแดนมรณะชะงักหยุดกระพือพะเยิบพะยาบอยู่กลางอากาศ แต่ยังดิ้นรนหวังให้หลุดออกจากมือเฉินซีอย่างแรงกล้า เหมือนม้าป่าดื้อด้านที่พยศไม่เลิกรา จนคนต้องออกแรงมากขึ้นเพื่อให้มั่นใจได้ว่ามันจะไม่ทะยานหลุดมือไปได้ซึ่งนั่นเองที่ทำให้เฉินซีหันไปใช้พลังจัดการกับคนที่เหลือไม่ถนัด

พูดอีกนัยหนึ่งคือที่เฉินซีวุ่นอยู่กับการจัดการระเบียนแดนมรณะทำให้ลดทอนความแข็งแกร่งของเขาไปเกือบหมด และเวลานี้ถ้าหากผู้บ่มเพาะอื่นรวมหัวกันจู่โจมเขาคนเดียว เป็นไปได้ว่าสถานการณ์ของเขาต้องตกที่นั่งลำบากอย่างแนอน อีกทั้งเจ้าตัวเองแทบไม่เหลือพลังที่จะต้านทานอีกต่อไป!

ภายใต้สถานการณ์คับขันท่ามกลางอันตรายนี่เอง ในหัวใจของเฉินซีรับรู้ถึงภยันตรายอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติการณ์ ข้าควรทำอย่างไร หรือว่าข้าควรปล่อยให้ระเบียนแดนมรณะหลุดมือไปจริง ๆ แต่ถึงข้าจะปล่อยมันไป มันก็หนีไม่รอดเพราะจะถูกคนอื่นจับได้อยู่วันยังค่ำ แต่ถ้าไม่ปล่อยข้าเองจะตกที่นั่งลำบาก…

“บ้าชิบ! ถ้าเจ้าได้ยินที่ข้าพูดก็เชื่อฟังข้าหน่อยสิวะ มิฉะนั้นต่อให้เจ้าหนีรอดจากข้า แต่อย่างหวังว่าจะรอดพ้นเงื้อมมือของคนชั่วพวกนั้นไปได้! อีกอย่างข้ารู้นะว่าเจ้าต้องการเสริมพลังความแกร่งกล้าให้มากขึ้น ถ้าเจ้ายอมร่วมมือกับข้าฟันฝ่าวิกฤตครั้งนี้ไปได้ ข้ารับรองว่าจะช่วยให้เจ้าได้ทุกอย่างที่ต้องการ!” สีหน้าของเฉินซีสงบแต่ภายนอกทว่าภายในใจร้อนรนขณะกำลังสื่อสารทางกับระเบียนแดนมรณะทางความคิด ยามนี้เขาต้องพยายามทุกวิถีทางขณะอารมณ์โกรธพลุ่งพล่านท่ามกลางสถานการณ์ที่ล่อแหลมเช่นนี้ ราวกับเด็กที่ไม่ประสาและทำในสิ่งไร้สาระ ไม่นึกว่าจะได้ผลด้วยซ้ำคิดแค่ว่าต้องลองดูเท่านั้น

“เฉินเค่อ คงเห็นแล้วสินะว่าตอนนี้เจ้าถูกล้อมไว้หมดทุกด้านไม่ต่างจากสุนัขจนตรอก เร็วเข้า! ส่งของล้ำค่าของเจ้ามาแต่โดยดี แล้วข้าจะรับประกันความปลอดภัยให้!” ทันใดนั้นเสียงของคนคนหนึ่งพูดดังเข้าโสตประสาทของเฉินซี เป็นหวงฝู่ชงหมิงที่พุ่งวาบเข้ามาก่อนใคร

หวงฝู่ชงหมิงนั้นว่องไวอย่างแท้จริง ทักษะเก้าพญาอสรพิษแปลงมังกรที่เจ้าตัวบ่มเพาะพ่นกระแสลมขนาดมโหฬารออกมารอบตัว จากนั้นกระแสลมที่ว่าได้แปรสภาพเป็นอสรพิษซึ่งมีลูกนัยน์ตาประดุจหยกถึงเก้าตัว ลำตัวของพวกมันใหญ่โตเหมือนถังยักษ์ มีความยาวกว่า 100 จั้ง ขณะนั้นมันส่งเสียงคำรามขึ้นไปบนท้องฟ้าแววตาที่มองมาทั้งเยือกเย็นและดุร้าย ทั้งเสียงหัวเราะแสนประหลาดและพ่นลมหายใจดังฟืดฟาดรุนแรง…พวกมันล้วนมีชีวิตขณะที่พุ่งทะลวงฟ้าจนแตกกระจายเป็นเสี่ยง ส่งให้ความรวดเร็วของหวงฝู่ชงหมิงยิ่งกว่าสายฟ้าฟาดเหนือกว่าคนอื่นหลายเท่านัก

“ไอ้โง่ ยืนเฉยอยู่ทำไม อยากให้ข้าลงมืองั้นหรือ ส่งมา!” มองจากระยะไกลราว 40 จั้ง หวงฝู่ชงหมิงสังเกตเห็นว่าเฉินซียังนิ่งเฉย ทีทางไม่แยแสแม้สักน้อย ฝ่ายนั้นถึงกับเดือดดาลขณะพูดก็เอื้อมมือมาคว้าที่ว่างตรงหน้าอย่างแรง เก้าอสรพิษยักษ์คำรามดังสนั่นพร้อมกับพุ่งตัว พวกมันบิดตัวไปมากลางอากาศขณะที่อ้าปากกว้างอย่างน่ากลัวทะยานเข้าเฉินซีหมายจะขย้ำให้จมเขี้ยว