บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 211

บทที่ 211 ความรุ่งเรืองและล่มสลายของใต้หล้า เฮ้อ!

บทที่ 211 ความรุ่งเรืองและล่มสลายของใต้หล้า เฮ้อ!

ซากปรักหักพังห้าธาตุดูเหมือนจะระเหยไปในอากาศ พลันหายไปจากสายตา

สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าคือแสงแดดแผดเผา ลมแรงดั่งใบมีดเย็นเฉียบ และทะเลทรายไร้ขอบเขตกว้างสุดลูกหูลูกตา

แต่ไม่มีใครให้ความสนใจกับเรื่องเหล่านี้ เพราะอย่างไรที่นี่ก็ยังเป็นห้วงทะเลทรายมรณะ สายตาพวกเขาจ้องเฉินซีนิ่ง และเฝ้าระวังคนอื่นๆ อยู่ตลอดเวลา บรรยากาศยังคงหนักอึ้งนัก

“ทุกคน โปรดถอยออกไปก่อน คนผู้นี้ชิงเอาแก่นภายในค้างคาวมังกรโลหิตหกปีกแห่งนิกายกระเรียนพิสุทธิ์ของข้าไปตาหน้าต่อตา ข้าชิงซิ่วอี้ จะชิงเอาสมบัติวิเศษในมือเขามาให้ได้ ใครก็ตามที่แทรกแซงถือว่าเป็นศัตรูกับนิกายกระเรียนพิสุทธิ์” ภายใต้บรรยากาศหนักหน่วงนี้ ชิงซิ่วอี้เอ่ยขึ้นเสียงเฉยเมย ไม่ได้ปกปิดความหยิ่งยโสในคำพูดคำจาแม้แต่น้อย

สีหน้าของคนอื่นๆ ขรึมลงเล็กน้อย ทว่าหวงฝู่ฉงหมิงคำรามเสียงเย็น “ฉิงซิวยี่ นิกายกระเรียนพิสุทธิ์ของเจ้าไม่มากไปหน่อยหรือ?

ก่อนที่จะมีโอกาสเช่นนั้น ทุกคนที่เห็นมันสมควรได้รับส่วนแบ่งนี่ ไม่ว่านิกายกระเรียนพิสุทธิ์ของเจ้าจะน่าเกรงขามเพียงใด พวกเราย่อมไม่ยอมให้เจ้าได้ผลประโยชน์ไปคนเดียวทั้งหมดแน่ ทุกคนคิดอย่างไร?”

“องค์ชายหวงฝู่พูดถูก ก็จริงที่นิกายกระเรียนพิสุทธิ์นั้นมีชื่อในที่ราบตอนกลาง แต่เกาะฉลามมังกรแห่งทะเลตะวันออกของข้าก็ไม่เกรงกลัวเช่นกัน ชิงซิ่วอี้ ข้าได้ยินมานานแล้วว่าเจ้าเป็นร่างจุติเซียนสวรรค์ มีความแข็งแกร่งเหนือใคร บางทีข้าอาจจะต้องขอคำแนะนำจากเจ้าในวันนี้ก็เป็นได้” หวงฝู่ฉงหมิงพูดจบ ชายเสื้อฟ้าตัวสูงก็เดินเข้ามา ดูเหมือนว่าจะก่อเกิดกระแสน้ำขึ้นที่ใต้เท้าของเขา ทำให้คลื่นหลายลูกยกตัวขึ้นสูงและ ‘ดัน’ เขาขึ้นมา คนผู้นี้ใบหน้ายิ้มแย้ม ท่าทางน่าเกรงขาม ทำให้โดดเด่นเป็นอย่างมาก

“ฮึ่ม! เป็นเช่นนั้นจริงๆ ข้า หมานหง ชอบทักษะกลั่นร่างของเจ้าเด็กนั่นเข้าแล้ว วันนี้อย่าได้คิดจะหยุดข้าเลย!” หลังจากนั้น น้ำเสียงหยาบกระด้างและหนักหน่วงอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ชายคนนี้มีคิ้วหนาและดวงตาดุดัน ร่างส่วนบนบึกบึนและเปลือยอก หูแต่ละข้างห้อยต่างหูกระดูก และถือดาบใหญ่เหมือนประตูบานหนึ่งไว้บนไหล่ เขายืนอยู่ท่ามกลางหมู่คนราวกับเป็นเนินเขาเล็กๆ ปล่อยลมปราณดุร้ายรุนแรงออกมาอย่างไร้แรงต้าน ทำให้ดูดุดันเป็นยิ่งนัก

“ศิษย์สายหลักขอบเขตแกนทองคำแห่งเกาะฉลามมังกรทะเลตะวันออก หลิวเฟิงจื่อ!”

“ศิษย์สายหลักขอบเขตแกนทองคำ ภูเขานภาลัยแห่งแดนเถื่อนทางตอนเหนือ หมานหง!”

สองคนนี้แฝงตัวอยู่ในหมู่คนตั้งแต่ก่อนหน้านี้ พลันดูโดดเด่นออกมา คนอื่นจำทั้งสองได้ทันที ไม่อาจเก็บสีหน้าตื่นตะลึงไว้ได้

เฉินซีมองแล้วก็รู้สึกกลัวในใจเช่นกัน เดิมทีเขาคิดว่ากลุ่มของชิงซิ่วอี้และกลุ่มของหวงฝู่ฉงหมิงจะนับเป็นสองกลุ่มยอดฝีมือแล้ว แต่ไม่เคยจินตนาการเลยว่าจะมีบุคคลที่น่าเกรงขามอีกสองคนปรากฏขึ้นอีก ทำให้หัวใจเขารู้สึกหนักหน่วงขึ้นมาในพลัน

ทันใดนั้น สถานการณ์ก็ค่อยๆ ผันเปลี่ยนไปช้าๆ

กลายเป็นขุมพลังสี่กลุ่ม นำโดยหวงฝู่ฉงหมิง ชิงซิ่วอี้ หลิวเฟิงจื่อ หมานหง และผู้บ่มเพาะคนอื่นๆ ที่ไม่รู้ที่มา ซึ่งกระจัดกระจายกันไปทั่ว เมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มของยอดฝีมือทั้งสี่ ผู้บ่มเพาะไร้ชื่อก็ได้แต่เลือกมองเงียบๆ อยู่ด้านข้างเท่านั้น

แม้ว่ากลุ่มของชิงซิ่วอี้จะมีเพียงสามคน แต่เพราะชิงซิ่วอี้ยึดป้อมปราการไว้ได้ จึงดูเหมือนว่าจะกลายเป็นกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุดก็ว่าได้

ทั้งสี่กลุ่มกำลังเผชิญหน้ากัน ในขณะที่เฉินซีถูกล้อมและติดอยู่ตรงกลาง

เฉินซีนิ่งเงียบ ใช้ความแข็งแกร่งทั้งหมดระงับระเบียนแดนมรณะอย่างเงียบๆ การเผชิญหน้ากันของขุมอำนาจทั้งสี่นี้นับเป็นช่วงเวลาอันมีค่า เขาอยากฉวยโอกาสนี้วางแผนให้ดี

“เอาล่ะ ข้ายอมรับว่าพวกเจ้าทั้งสามกลุ่มมีคุณสมบัติพอจะมีส่วนร่วมในเรื่องครั้งนี้” การปรากฏตัวของหลิวเฟิงจื่อและหมานหงทำให้ชิงซิ่วอี้เหมือนจะเปลี่ยนความตั้งใจ กวาดสายตามองไปรอบๆ ขณะที่เธอพูดเนิบช้าขึ้นว่า “แต่คนอื่นๆ ควรออกไปก่อน

พวกเจ้าทุกคนมายุ่งเกี่ยวด้วยไม่ได้ และก็เพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายถึงชีวิตของพวกเจ้าเองด้วย พวกเจ้าคิดอย่างไร?”

“ข้าเห็นด้วย” หวงฝู่ฉงหมิงพยักหน้า

“เช่นนี้ดีที่สุดแล้ว” เช่นนี้ก็จะสามารถหยุดคนที่หมายจะเอาเปรียบและคิดชิงสิ่งของจากเราได้” หลิวเฟิงจื่อเห็นด้วยเช่นกัน

“ข้าไม่มีข้อโต้แย้งอะไรทั้งนั้น” หมานหงหัวเราะเสียงดัง

เมื่อเห็นกลุ่มคนทั้งสี่พลันร่วมมือกันในพริบตา ฝูงชนก็ตกอยู่ในความไม่สงบทันที หลายคนเผยให้เห็นความหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย โดยเฉพาะคนที่อยู่ฝั่งขุมอำนาจหรือนิกายใดๆ สีหน้าล้วนเปลี่ยนเป็นคลุมเครือ อย่างสำนวนที่ว่าพระอาจหนีได้ แต่เอาวัดหนีไปด้วยไม่ได้ การล่วงเกินคนทั้งสี่กลุ่มที่เป็นตัวแทนของขุมอำนาจใหญ่ รังแต่จะนำความหายนะมาสู่ขุมอำนาจที่พวกตนอยู่

ผู้บ่มเพาะคนหนึ่งถอยไปข้างหลังและกำหมัดทำความเคารพทุกคน “ข้ามีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ ดังนั้นข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

ขอตัว!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็ไม่หันมามองอีกและจากไปทั้งอย่างนั้น

พอมีตัวอย่าง คนอื่นๆ จึงทำตามในพลัน คนเหล่านี้ล้วนเป็นศิษย์นิกายในที่ราบตอนกลาง ทะเลตะวันออก จากภาคของที่ราบตอนกลางทะเลตะวันออก หรือดินแดนป่าเถื่อนทางตอนเหนือ พวกเขารู้ดีว่าพลังของขุมพลังที่ทั้งสี่คนนี้อยู่น่าเกรงขามเพียงใด และไม่คิดชิงสมบัตินำความหายนะมาสู่ฝั่งที่ตนอยู่

ในช่วงเวลาไม่กี่อึดใจ จำนวนคนที่อยู่โดยรอบก็ลดลงอย่างรวดเร็ว เหลือคนเพียงไม่ถึงหนึ่งในสามเท่านั้น เมื่อเห็นเช่นนี้ คนที่เหลือจึรู้ว่าทำอะไรมากไม่ได้ เสียโอกาสชิงสมบัติจากกลุ่มคนทั้งสี่ในภายหลังเสียแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รั้งอยู่อีก กระจัดกระจายตัวไปทุกทิศทาง ไม่มีใครเหลืออยู่อีก

แต่จะมีใครไม่อยากไปและเร้นกายอยู่ห่างๆ หมายสบโอกาสลงมือหรือไม่ก็ไม่อาจรู้ได้

“เอาล่ะ ตอนนี้เหลือเพียงพวกเราสี่กลุ่ม หากเริ่มการต่อสู้ชิงสมบัติกันรุนแรง ก็อาจทำให้คนผู้นี้มีโอกาสชิงสมบัติหลบหนีไปได้