บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2195

บทที่ 2195 มรสุม

………………..

บทที่ 2195 มรสุม

เสียงอันเปี่ยมความแค้นอัดสุมเลื่อนลั่นไปทั่วทิศ ไร้สิ่งใดตอบกลับ

ทว่าดอกปารมิตาแดงสดเยี่ยงเปลวเพลิงมากมายเบ่งบาน ก่อหนทางอันดูประหนึ่งแผดเผาด้วยเปลวเพลิงจากสุดสายตา ทอดตัวมาหาเขา

ปารมิตา!

มหาเต๋าสูงสุดที่บรรลุโดยจักรพรรดิยมโลกองค์แรก

“ข้าเชื่อเจ้า” หนึ่งเสียงหนักแน่นลุ่มลึกก้องขึ้นจากเส้นทางอันปกคลุมด้วยดอกปารมิตา แล้วเงาร่างกำยำสีแดงเพลิงอันเลือนรางก็ปรากฏขึ้น

เขาดูราวเดินข้ามความเป็นความตาย เลือนรางเห็นได้เพียงจาง ๆ

แต่เฉินซีตระหนักชัดยิ่งว่าอีกฝ่ายคือจักรพรรดิยมโลกองค์แรก และหนึ่งในผู้ช่วงชิงของยุคสมัยนี้

เพียงคำพูดไม่กี่คำก็ทำให้หัวใจของเฉินซีอุ่นวาบ สติอันไร้ความเสถียร เต็มไปด้วยความคับแค้นสงบลงอย่างมาก

เฉินซีสูดหายใจลึก ๆ แล้วค้อมตัวกล่าวอย่างจริงจัง “ขอบคุณมาก….”

แต่ถึงอย่างนั้น เขาไม่ทันพูดได้จบคำ เส้นทางอันดูเรืองรองเยี่ยงเปลวเพลิงพลันสลายตัว ดอกปารมิตาแดงเพลิงดับมอด สลายสู่ความไม่มี

ขณะเดียวกัน เงาร่างกำยำอันเลือนรางของจักรพรรดิยมโลกองค์แรกก็สลายไปต่อหน้าเฉินซี

ร่างของเฉินซีชะงักเกร็งในท่าทางค้อมหัว ในใจขณะนี้ราวมีมรสุมสาดซัด เลื่อนลั่นสะท้านใจอย่างสุดขั้ว

ตัวเขาอัดแน่นไปด้วยความแค้นเกินบรรยาย!

ดุจอารมณ์ตีตลบไปมา ความหวังมาถึงไม่ทันไรก็สลายไปแทบทันที แสงสว่างเพิ่งส่องมาถึง แต่แล้วความมืดก็โถมกลืนมันไป….

ดวงจิตแห่งเต๋าของเขาก็ประสบมรสุม จวนเจียนแหลกสลายเช่นกัน

พรวด!

เฉินซีกระอักโลหิตอีกคำ

เจ้านิกายอำนาจเทวะลอบทำลายดวงจิตแห่งเต๋าด้วยวิธีการอันสุดแสนเกินคาดเดา เขาไม่ได้รีบร้อนฆ่าพวกฝูซี แต่ยามโอกาสอันเหมาะสมที่สุดมาถึง เขาก็จะลบคนเหล่านั้นสิ้นไป

เหมือนเช่นที่กำลังทำอยู่ขณะนี้

โหดร้ายน่าสะพรึงกลัวนัก!

โลหิตเจียนหยดจากดวงตาของเฉินซี ใบหน้าซีดขาว สองมือกำแน่น นอกจากนั้น สายตาของเขายังไม่เห็นสิ่งใดนอกจากสีเลือด

ดวงจิตแห่งเต๋าของเขาถูกทรมานเชือดเฉือน

ขณะนี้ ‘อารมณ์’ นั้นบรรยายได้ว่าเป็นมีดคมสุดทานทน หนักหน่วงดุจขุนเขา ไร้หนทางปัดป้องใด ๆ!

เพียงครู่ต่อมา ทะเลทุกข์อันขุ่นมัว กว้างไกลไร้ขอบเขตก็ปรากฏขึ้นไกล ๆ

การลืมเลือน!

มหาเต๋าสูงสุดที่จักรพรรดิยมโลกองค์ที่สองบรรลุสำเร็จ

“มหาวิถีดูง่ายทว่าไม่ อย่าปล่อยตนเองหลงทาง” กล่าวจบ จักรพรรดิยมโลกองค์ที่สองก็สูญสลายไปเช่นกัน

ใบหน้าของเฉินซีซีดขาวประหนึ่งเนื้อเทียน

ผู้นำยุคหมานกู่ปรากฏขึ้น เขาทำเพียงพยักหน้าน้อย ๆ ให้เฉินซีโดยไร้เสียง

ประมุขสำนักเต๋าหลิวเซินจีมาถึง เขาก็ทำเพียงทอดถอนใจ ก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง

พวกเขาทุกตัวตนล้วนเป็นผู้อยู่เหนือใครในเรื่องเล่าตำนาน แต่พวกเขากลับถูกกำจัดไปตรงหน้าเฉินซีในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วละเลียดชา

เฉินซีกระอักเลือดครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าซีดขาวลงทุกขณะ

เขารู้ว่าทางข้างหน้ามีแต่ทางตัน แต่มิคาดเลยว่าจะป่าเถื่อนโหดร้ายได้เพียงนี้!

เขาถูกทับถมโดยความรู้สึกผิด รวดร้าว เคืองแค้น และโทสะ แต่ก็ยังสับสน ดิ้นรน และเศร้าหมอง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะอารมณ์ความรู้สึกที่เขามี

ยิ่งกว่านั้น ยิ่งเขาได้เห็นตัวตนในตำนานทั้งหลายตายต่อหน้า ขณะที่บ้างชี้แนะ บ้างให้กำลังใจ บ้างปลอบใจ… ทำให้เฉินซีรู้สึกราวความรับผิดชอบหนักหนาถูกกดทับลงบนบ่าจนยากหายใจ!

บางครั้งความรับผิดชอบก็เหมือนแรงกดดันอันเกินรับได้ ทำให้ดวงจิตแห่งเต๋าพังทลาย

เหมือนเช่นขณะนี้ เฉินซีมิกล้าแม้แต่จะคิดถึงผลลัพธ์หากเขาล้มเหลว….

“เจ้าพ่ายแล้ว” เสียงอันเลือนรางของเจ้านิกายอำนาจเทวะดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน มันเย็นชาไร้อารมณ์ “จำที่ข้าบอกก่อนหน้านี้ได้หรือไม่? หากเจ้าไม่ตกลงรับโอกาสที่ข้าให้ เจ้าก็ย่อมต้องเผชิญความเจ็บปวดเกินรับได้ที่สุดในโลกหล้า”

ขณะนี้ อาภรณ์ของเฉินซีถูกโลหิตย้อมแดง ใบหน้าซีดเช่นกระดาษ ดวงตาแดงฉานดูราวสิ้นทุกประกายชีวิต มันเลื่อนลอยว่างเปล่า

“ข้ายังไม่ล้มหรอก” เฉินซีกล่าวอย่างเฉยชา น้ำเสียงเรียบเย็นแหบพร่า

“ก็จริง แต่ดวงจิตแห่งเต๋าของเจ้า อีกนิดเดียวก็จะแหลกสลาย” เจ้านิกายอำนาจเทวะฉีกยิ้ม “สิ่งสำคัญที่สุดคือ แผนข้าเพิ่งสำเร็จไปครึ่งทาง ต่อจากนี้ ข้าจะให้เจ้าได้เห็นความตายของญาติมิตร เจ้าต้องดูให้ดีเชียว เพราะพวกเขาตายไม่เหมือนกันสักคน”

วูบ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน