บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2196

บทที่ 2196.2 ประสบความสำเร็จอย่างเยือกเย็น

………………..

บทที่ 2196.2 ประสบความสำเร็จอย่างเยือกเย็น

“เกิดอะไรขึ้น? หรืออาจคนอื่นนอกจากข้าที่สามารถหลีกเลี่ยงการได้รับผลกระทบจากสังสารวัฏได้?”

ดวงตาของเจ้านิกายอำนาจเทวะหรี่ลง

เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่เขาได้ลบร่องรอยของตัวเองทั้งหมดออกจากเหตุการณ์นั้น อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าศพของเฉินซีจะไม่อยู่ในวัฏจักรสังสารวัฏเช่นกัน!?

เจ้านิกายอำนาจเทวะเงียบไป เหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งหมดนี้หลุดพ้นจากขอบเขตการควบคุม และมันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

เจ้านิกายอำนาจเทวะไม่หยุด เขายังคงควบคุมวัฏจักรของสังสารวัฏ และย้อนกลับไปสู่อดีต ซึ่งภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็ปรากฏเช่นกัน

ในไม่ช้า เขาก็ย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่ร่างเหล่านั้นถูกบดขยี้ต่อหน้าต่อตาของเฉินซี แต่มีเพียงเฉินซีเท่านั้นที่ไม่อยู่ในเหตุการณ์เหล่านั้น

สิ่งนี้ทำให้เกิดความเศร้าโศกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

สังสารวัฏย้อนกลับไปอย่างไม่หยุดหย่อน เหตุที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และไม่นานก่อนที่ร่างของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงาทมิฬจะปรากฏขึ้น แต่ก็ยังคงไม่พบเฉินซี….

ร่างของหนี่หวาปรากฏขึ้น จากนั้นร่างของฝูซีก็ปรากฏขึ้น…. ไม่ว่าจะค้นหาอย่างไร เขาก็ไม่พบร่องรอยของเฉินซีเลยสักเสี้ยว

เหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นเพียงความฝันหรือการแสดงที่มีเพียงเจ้านิกายอำนาจเทวะเท่านั้นที่เพลิดเพลินเพียงลำพัง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่เห็นเฉินซีแม้เพียงเงา และการโต้เถียงระหว่างพวกเขาก็ไม่เกิดขึ้น!

สิ่งนี้ทำให้เจ้านิกายอำนาจเทวะมีสีหน้าไม่แยแส เคร่งขรึม และมืดมนมากยิ่งขึ้น มันเหมือนกับความฝัน แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่ตระหนักได้อย่างชัดเจนว่ามันไม่ใช่!

แต่เขาก็ยังคิดไม่ออกว่าเฉินซีลบการดำรงอยู่ทั้งหมดของตัวเองออกจากวัฏจักรสังสารวัฏโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้เบื้องหลังได้อย่างไร!

ในไม่ช้า สังสารวัฏก็ย้อนกลับไป จนกระทั่งมาตุภูมิหมื่นวิถีปรากฏอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม มันว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง

เจ้านิกายอำนาจเทวะจำได้ว่านั่นเป็นตอนที่เฉินซีมาถึงมาตุภูมิหมื่นวิถี และเขาได้สนทนากับเฉินซี ในท้ายที่สุด เขาบังคับให้เฉินซีเข้าไปในพื้นที่ภายในเมฆโกลาหลเพื่อพบกับฝูซีและคนอื่น ๆ

แต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า!

สิ่งนี้ทำให้เขาแทบไม่เชื่อสายตา

ในขณะนี้ ความไม่สบายใจพวยพุ่งขึ้นไม่รู้จบ และความรู้สึกที่ว่าทุกสิ่งหลุดพ้นจากการควบคุม ก็เป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้อย่างถึงที่สุด จนใบหน้ามืดมนยิ่งกว่าหนใด

“ทำไม ทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น? ข้าทำลายดวงจิตแห่งเต๋าของเจ้าเด็กนั้นไปแล้วแท้ ๆ ทั้งยังแย่งแผนภาพวารีหลาก และลบมันออกจากการดำรงอยู่ ข้าจะไม่หาร่องรอยของมันไม่พบได้อย่างไร?”

“มันหายไปจากทั้งอดีตและปัจจุบัน! นั่นเป็นไปไม่ได้เลย!”

“หืม?”

“เดี๋ยวก่อน… ข้าดูแค่อดีตและปัจจุบันเท่านั้น แล้วจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต?”

เจ้านิกายอำนาจเทวะตระหนักถึงบางสิ่ง เขาใช้สังสารวัฏอีกครั้งและเริ่มอนุมานอนาคต….

พรวด!

อย่างไรก็ตาม เพียงชั่วครู่หนึ่ง รู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาดลงมาที่หัวใจ จิตวิญญาณสั่นเทา และกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง!

“อนาคต….”

ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ในขณะที่แสงอันน่าสะพรึงกลัวลุกโชนอยู่ในนัยน์ตา ดูน่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุด “นี่มัน… เกิดอะไรขึ้น?”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ความสับสน และร่องรอยของความหวาดกลัว

“ไม่สิ! ข้าได้ทำลายกำแพงแห่งอารมณ์แล้ว และข้าไร้ความปรารถนาและความรู้สึก แล้วทำไม… ทำไมข้าถึงรู้สึกหวาดกลัว?” เจ้านิกายอำนาจเทวะคำรามเสียงดัง ที่ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถรักษาความเยือกเย็นได้อีกต่อไป สีหน้าแปรเปลี่ยนไม่รู้จบ

ไร้อารมณ์!

มันเป็นหนทางของเขา เมื่อมีอารมณ์ มันก็เหมือนกับการเปิดรอยแยกบนรากฐาน และเป็นการโจมตีที่เลวร้ายที่สุดที่เขาเคยได้รับ

อารมณ์ต่าง ๆ ทั้งความสุขและความโกรธ ความโศกเศร้าและความขุ่นเคือง ความรักและความเกลียดชัง ความสิ้นหวังและความหวัง….

ในอดีต เจ้านิกายอำนาจเทวะได้ใช้ ‘ความไร้อารมณ์’ เพื่อต่อต้าน ‘อารมณ์’ ของเฉินซี และประสบความสำเร็จในการทำลายล้างเฉินซีอย่างราบรื่น

แต่ตอนนี้ หัวใจ ‘ไร้อารมณ์’ ของเจ้านิกายอำนาจเทวะเริ่มกระเพื่อมด้วย ‘อารมณ์’ เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเช่นนี้เป็นสิ่งที่แม้แต่เขาเองก็ไม่สามารถยอมรับได้

ความไร้อารมณ์คือสิ่งที่เขาพึ่งพามากที่สุด แต่การพึ่งพากลับเริ่มแตกสลายแล้ว ดังนั้นจึงไม่ต่างอะไรกับการทำลายตัวเอง!

“เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน