บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2198

บทที่ 2,198.2 สร้างโลกใหม่

………………..

บทที่ 2,198.2 สร้างโลกใหม่

ทันใดนั้นไป๋ซีซีก็ร้องขึ้น “ท่านแม่! ท่านดูสิ! เร็วเข้า!”

ดอกไม้สีโลหิตจำนวนมากพลันปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าดังภาพฝัน ย้อมทองนภาให้กลายเป็นสีแดง

“นั่นมัน… ดอกปารมิตาแห่งยมโลกนี่?” ไป๋หว่านฉิงใจสั่นสะท้าน คล้ายกับเหม่อลอยไปแล้วพึมพำเสียงออกมา ไม่รู้ว่าเหตุใดดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งยมโลกถึงได้มาปรากฏบนภพมนุษย์ได้

“ดอกปารมิตา!”

“เหตุใดดอกไม้นี่จึงมาปรากฏที่ภพมนุษย์ได้?”

“ตามตำนานเล่าไว้ว่า บุปผาเหล่านี้มีความสามารถในการนำทางวิญญาณคนตาย เป็นส่วนหนึ่งของบัญชาสังสารวัฏ…. หรือว่าพลังสังสารวัฏกำลังจะปรากฏขึ้นในภพมนุษย์?” ยอดฝีมือทั้งหลายในโถงบรรพบุรุษตระกูลไป๋เห็นเข้าก็ตกใจ พากันผุดลุกขึ้นยืนแล้วมองไปบนฟ้าด้วยใบหน้าซับซ้อน

ในตอนนั้นเอง ภาพเช่นนี้ไม่ได้ปรากฏขึ้นเพียงในตระกูลไป๋ สิ่งมีชีวิตทั้งหลายในอีกสามพันกว่าโลกหลักและโลกรองของภพมนุษย์ก็เห็นดอกปารมิตาปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าเช่นกัน พวกมันเป็นสีแดงดั่งเปลวเพลิง เหมือนกำลังปูเส้นทางที่สว่างไสวไปด้วยเพลิงผลาญ!

จากนั้นทุกคนก็เห็นว่าคนนิกายอำนาจเทวะที่กระจายตัวอยู่ตามภพมนุษย์เหมือนกับถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ ณ จังหวะนั้น ล้วนแต่ตายตกไปตามกัน ดวงวิญญาณถูกมือที่มองไม่เห็นช่วงชิงไป เอาไปกักขังไว้ภายในเส้นทางสีเพลิงแห่งดอกปารมิตา….

ชั่วขณะหนึ่ง วิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนลอยขึ้นไปบนทางดอกปารมิตานั้นจนเหมือนกองทัพย่อม ๆ ก่อนจะหายวับไป

เหตุการณ์เช่นนี้ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายในภพมนุษย์ตกตะลึงไม่อยากเชื่อสายตา

สังสารวัฏปรากฏ ปารมิตาผลิบาน!

ปรากฏการณ์เช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!

หมายความว่าความวิบัติครั้งนี้กำลังจะจบลงแล้วงั้นหรือ?

สิ่งมีชีวิตทั้งหลายร้องด้วยกู่ร้องยินดี แนบร่างลงกับพื้นแล้วเอ่ยคำสรรเสริญบูชา

ในตระกูลไป๋ คนในตระกูลที่โชคดีผ่านพ้นมาได้จนถึงตอนนี้ล้วนแต่ตื่นเต้นยินดี ร้องลั่นออกมาด้วยความดีใจ

เป็นในตอนที่สิ่งมีชีวิตในภพมนุษย์กำลังตื่นเต้นนั่นเองที่เสียงหนึ่งดังกระหึ่มไปทั่วทั้งใต้หล้า

“วันนี้ข้า เฉินซี จะสร้างโลกขึ้นใหม่!!”

ราวกับว่ามันเป็นคำบัญชาจากเจ้าเหนือหัว!

เฉินซี!

ไป๋หว่านฉิงชะงักไป

ไป๋ซีซีเบิกตากว้างแล้วรีบดึงแขนเสื้อไป๋หว่านฉิง “เป็นเสียงพี่เฉินซี! พี่เฉินซีช่วยพวกเราไว้!”

ไป๋จิงเฉินเองก็คำรามเสียงหัวเราะออกมาเช่นกัน “รู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนั้นไม่ธรรมดา แต่เรื่องที่เจ้านั่นไปสร้างไว้ครั้งนี้มันน่าเหลือเชื่อจริงแท้!”

“งั้นหรือ?” ทันใดนั้น ร่างสูงของคนผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้น เขาอยู่ในชุดสีเขียว เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั่นกำลังคลี่ยิ้มอยู่ มีท่าทางท่าทีสุขุมหากแต่ไม่ธรรมดา

ไป๋จิงเฉินตาแทบถลนออกจากเบ้า ราวกับว่ามีใครบีบคอเขาอยู่ ผ่านไปนานถึงได้ชี้นิ้วใส่เฉินซี “เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย!”

เขาเงื้อหมัดขึ้นหมายซัดเข้าที่ไหล่เฉินซี แต่ไม่รู้ทำไมในใจถึงปรากฏแววอารมณ์เคารพต่อต้านความคิดนั้นขึ้นมา เหมือนกับว่าการกระทำของเขาเป็นเหมือนการหมิ่นเกียรติอีกฝ่าย

หนังตาไป๋จิงเฉินกระตุกยิก เขารู้ดีว่าท่าทางของเฉินซีก็ดูปกติธรรมดา แต่อีกฝ่ายมีพลังสูงมากจนเขาจินตนาการไม่ถึงไปแล้ว ไม่อาจมีใครลบหลู่อีกฝ่ายได้อีก!

“พี่เฉินซี!” เสียงร้องลั่นด้วยความยินดีดังขึ้น ไป๋ซีซีกระโดดเข้ากอดเฉินซีด้วยใบหน้าดีอกดีใจ ได้กลับมาเจอกันหลังจากกันไปนานเช่นนี้ นางจะมาคิดมากไปไย?

“เฉินซี” ไป๋หว่านฉิงยืนอยู่ด้านข้าง ยังคงดูอบอุ่นทำตนอย่างที่เคยเป็นมาตลอด

เฉินซีเหม่อลอย เหมือนได้ย้อนกลับไปสมัยที่ยังอยู่เมืองหมอกสน ท่านปู่ น้องชาย และตัวเขาช่วยพาทุกคนเอาชีวิตรอดต่อไป ตอนนั้นไป๋ซีซีอายุเพียงห้าหรือหกขวบเท่านั้น นางเป็นเหมือน ‘สมุนน้อย’ ที่ติดตามเฉินฮ่าวไปไหนมาไหนแล้วค่อยเล่นกับเขา

ตอนนั้นน้าไป๋เองก็อบอุ่นเช่นนี้ คอยดูแลพวกเขาสองพี่น้องเงียบ ๆ ….

โชคดีที่พอสถานการณ์เปลี่ยน ทุกคนก็ยังมีชีวิตอยู่ เป็นความจริงที่น่าเฉลิมฉลองยิ่ง

เฉินซีตบไหล่ซีซี แล้วหันไปพูดกับไป๋หว่านฉิง “น้าไป๋ ข้าพบท่านพ่อท่านแม่แล้ว ข้ามาพาท่านไปด้วย”

ไป๋ซีซีเงยหน้าขึ้นเอ่ยเสียงวิตก “แล้วข้าเล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน