บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 220

บทที่ 220 ท่วงทำนองที่เล้าโลม

บทที่ 220 ท่วงทำนองที่เล้าโลม

หมอกสีฟ้าหนาทึบจนเสมือนกับน้ำผึ้งที่เหนียวข้น ทันทีที่พวกเขาเข้าไปภายในหมอก ฟ่านอวิ๋นหลานก็รู้สึกเหมือนติดอยู่ในบ่อทรายดูด ไม่ว่านางจะใช้พละกำลังสักเท่าใด นางก็ไม่อาจสลายหมอกสีฟ้าที่อยู่รอบ ๆ ตัวนางได้

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้? แม้ว่าข้าจะเหลือพลังเพียงแค่หนึ่งส่วน แต่เหตุใดข้าถึงไม่อาจสลายหมอกเหล่านี้?” หัวใจของฟ่านอวิ๋นหลานบีบเค้นยิ่งขึ้น เมื่อนางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

หมอกที่อยู่โดยรอบนี้ไร้ขอบเขตราวกับทะเลเมฆสีฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด และมันส่งผลกระทบต่อบริเวณโดยรอบจนทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันที่เต็มไปด้วยภาพลวงตา ยิ่งไปกว่านั้น มันยังส่งกลิ่นหอมสดชื่นและกลมกล่อมที่เหมือนกับสุราชั้นเลิศที่ถูกบ่มไว้เป็นเวลานาน ทำให้จิตใจย่อมรู้สึกมึนเมาหากสูดดมเข้าไป

ตั้งแต่ฟ่านอวิ๋นหลานฝึกฝนมาจนถึงตอนนี้ นางเคยประสบกับสถานที่เต็มไปด้วยอันตรายอยู่มากมาย แต่นี้เป็นครั้งแรกที่นางได้พบเจอกับสถานที่แปลกประหลาดเช่นนี้ มันให้ความรู้สึกเสมือนภาพลวงตา แต่นางกลับไม่พบร่องรอยของความผันผวนของพลังวิญญาณใด ๆ ยิ่งไปกว่านั้น มันงดงามดั่งแดนสุขาวดีของเหล่าเซียน แต่ก็เผยให้เห็นถึงกลิ่นอายที่แปลกประหลาดจากทั่วทุกมุม

กริ๊ง~ กริ๊ง~

ท่วงทำนองอันแผ่วเบาเสมือนเสียงจากสวรรค์ ดังกังวาลออกมาจากส่วนลึกของหมอกสีฟ้าราวกับกับมันเป็นสายน้ำที่หลั่งไหล และทันใดนั้นเอง ท่วงทำนองอันไพเราะเช่นนี้ ก็ส่งเสียงดังไปทั่วท้องฟ้าและผืนดินเสมือนต้องการขับขานไปสู่สรวงสวรรค์

มันคล้ายกับเสียงร้องของความหรรษา เสมือนเทพธิดากำลังร่ำร้องบทเพลงที่เต็มไปด้วยท่วงทำนองที่บริสุทธิ์อยู่ท่ามกลางสวรรค์และพิภพ ทำนองที่แผ่วเบาของมันก็ดูคล้ายกับเสียงกระซิบอันเย้ายวนของเทพธิดาผู้เลอโฉม ทำให้ผู้ที่ได้ยินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมัวเมาจนไม่เป็นตัวของตัวเอง

ท่วงทำนองที่ดังกังวาลอยู่ตอนนี้ คล้ายกับมือของคนรักที่กำลังเล้าโลมไปทั่วร่างกาย มันให้ความรู้สึกซาบซ่านเสมือนกับเป็นคู่รักหนุ่มสาวกำลังเสพสมกันและกัน ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ ส่งเสียงครางกระเส่าอยู่บนเตียง และเติมเต็มตัณหาจนเหลือล้นเมื่อเสพสุขกันจนหนำใจ

ท่วงทำนองนี้แตกต่างจากเสียงเกี้ยวพาราสีและคำหยาบโลน ซึ่งมันไม่เข้ากันเลยแม้แต่น้อย แต่กลับดูเหมือนว่ามันถูกถักทอจากความปรารถนาที่อยู่ในก้นบึงของหัวใจของทุกสรรพสิ่งบนโลกนี้ มันคอยแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของผู้คนอย่างไร้สุ้มเสียง และทำให้ไฟราคะลุกโชนอยู่ในใจโดยไม่รู้ตัว

“ท่วงทำนองนี้คือสิ่งใดกัน และมันดังมาจากที่ไหน?” ฟ่านอวิ๋นหลานรู้สึกได้ถึงเปลวไฟแห่งความปรารถนาที่ลุกโชนอยู่ภายในส่วนลึกของหัวใจของนาง ทำให้ร่างกายของนางร้อนรุ่ม และอ่อนระทวยเสมือนน้ำ

ตั้งแต่นางบ่มเพาะมาจนถึงตอนนี้ นางไม่เคยรู้สึกถึงความใคร่เลยสักครั้ง เนื่องจากอารมณ์ทั้งเจ็ดและความปรารถนาทั้งหกนั้น เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับศิษย์ของนิกายอสูร และมันไม่อาจส่งผลกระทบต่อดวงจิตแห่งเต๋าของนางได้อย่างสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ แม้นางจะปิดประสาทสัมผัสทั้งหกและปิดกั้นจิตใจของตัวเองจากสิ่งภายนอก แต่นางก็ไม่อาจหยุดยั้งท่วงทำนองนี้ไม่ให้เล็ดลอดเข้ามาได้อยู่ดี

ท่วงทำนองนั้นดูเหมือนมวลพลังที่ไร้รูปร่างที่จู่โจมเข้าสู่หัวใจโดยตรง และมันทำให้ดวงจิตแห่งเต๋าของนางเกิดความปั่นป่วนวุ่นวาย

ยิ่งไปกว่านั้น นางตระหนักได้ว่า ท่ามกลางท่วงทำนองที่ดังกังวาลอยู่ในตอนนี้ กลับมีกลิ่นหอมที่ฟุ้งออกมาจากหมอกสีฟ้าแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายผ่านรูขุมขนของนางอย่างไร้สุ้มเสียง ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นหอมอันกลมกล่อมที่แฝงอยู่ในหมอกนั้น ก็เป็นเหมือนกับยาปลุกกำหนัดที่มีฤทธิ์เข้มข้นที่สุดในโลก ทำให้เลือดลมของนางพุ่งพล่านอย่างรุนแรงท่ามกลางเปลวไฟแห่งความปรารถนา

ไม่ว่าจะเป็นท่วงทำนองหรือกลิ่นหอมที่กลมกล่อม พวกมันล้วนมีพลังมหาศาลที่ไร้รูปร่าง และทำให้ไม่อาจต้านทานได้ เพียงชั่วพริบตา ภาพลวงตาต่าง ๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของฟ่านอวิ๋นหลาน

นี่คือสัญญาณเตือนที่เกิดจากมารในใจและเสี่ยงต่อลมปราณเบี่ยงเบน!

“แฮ่ก… แฮ่ก…” ในขณะนี้ หูของฟ่านอวิ๋นหลานได้ยินเสียงหายใจที่หนักหน่วงและรวดเร็ว เมื่อนางก้มลงไปมอง นางก็พบกับเฉินซีที่กำลังหลับตาสนิทอยู่ในอ้อมแขนของนาง ใบหน้าของเขาแดงก่ำ หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง และร่างกายของเขากำลังสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้ก็มีอาการเช่นเดียวกับนาง ดวงจิตแห่งเต๋าของเขาได้รับผลกระทบจากการกัดกร่อนจากท่วงทำนองและกลิ่นหอม ทำให้มันเกิดความปรารถนาที่พลุ่งพล่านภายในหัวใจของเขา และเขาพยายามที่จะต่อต้านพลังงานลึกลับนี้อย่างเต็มที่

“หมอกนี้มีบางอย่างไม่ปกติ ไปให้ไกลจากข้าซะ! ไปซะ!” เสียงที่แหบแห้งของเฉินซีเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและร้อนรน เสมือนกับสัตว์ร้ายที่พยายามยับยั้งความคิดกระหายเลือดของมัน เมื่อรวมกับใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขา ก็ทำให้เขาดูดุร้ายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

เมื่อพวกเขาเข้าไปในหมอกสีฟ้า เฉินซีก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ อย่างไรก็ตาม เช่นเดียวกับฟ่านอวิ๋นหลาน เขาเองก็ไม่สามารถต้านทานท่วงทำนองและกลิ่นหอมที่กำลังพรั่งพรูเข้าสู่ส่วนลึกของหัวใจของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน

ยิ่งไปกว่านั้น สภาพของเขาก็ไม่เหมือนกับฟ่านอวิ๋นหลาน เพราะร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ปราณแท้ของเขาเหือดแห้งไปจนหมด และร่างกายของเขาก็ไม่มีพละกำลังเลยแม้แต่น้อย ดังนั้น การยั่วยวนที่เขาเผชิญอยู่จึงรุนแรงและส่งผลมากขึ้น หากไม่ใช่เพราะดวงจิตแห่งเต๋าของเขาได้รับการขัดเกลาจนแข็งแกร่งดุจหินมานานแล้ว สติของเขาคงถูกควบคุมโดยเปลวไฟแห่งความปรารถนา และต้องทนทุกข์ทรมานจากอาการลมปราณปั่นป่วน จนกลายเป็นสัตว์ป่าที่เต็มไปด้วยต้องการ

“เจ้าเองก็ไม่อาจหลบหนีจากหมอกนี้ได้เช่นกัน ดังนั้น ข้าจะปล่อยเจ้าไปชั่วคราว!” ฟ่านอวิ๋นหลานรู้ว่าสถานการณ์กำลังคับขันเช่นกัน และนางไม่อาจชักช้าได้อีกต่อไป นางจึงปล่อยมือจากเฉินซี ก่อนที่จะนั่งขัดสมาธิที่ด้านข้าง เพื่อใช้พลังทั้งหมดของนางต้านทานเปลวไฟแห่งความปรารถนาที่กำลังแผดเผาอยู่ในหัวใจของนาง

เฉินซีที่นอนอยู่บนพื้น ก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะตอนที่เขาถูกโอบอยู่ในอ้อมแขนของฟ่านอวิ๋นหลานก่อนหน้านี้ มันไม่อาจหลีกเลี่ยงจากการที่ร่างกายของเขาจะถูเข้ากับเรือนร่างของฟ่านอวิ๋นหลาน และเมื่อรวมกับความต้องการทางเพศที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในใจของเขา เปลวไฟแห่งความปรารถนาที่กำลังลุกแผดเผาอยู่ในตัวเขา เกือบทำให้สติของเขาต้องพังทลาย

“พวกเจ้าก็อยู่ที่นี้ด้วยหรือ? เหตุใดพวกเจ้าถึงไม่หนีไป?” อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เฉินซีจะยับยั้งสติและจิตวิญญาณของเขาเพื่อต้านทานความต้องการที่ก่อตัวขึ้นภายใน เสียงที่ไม่แยแสและเย็นชาของชิงซิ่วอี้ก็ดังขึ้นที่ข้างหูของเขา และเมื่อเขาลืมตาขึ้นเพื่อมองดู เขาก็พบว่าชิงซิ่วอี้ก็อยู่ในหมอกสีฟ้าเช่นกัน!

“เจ้าเองเหรอ ชิงซิ่วอี้! หรือว่าเจ้าไม่ได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของหมอกสีฟ้านี้? เหตุใดเราถึงไม่พักการต่อสู้กันก่อน? ไว้เราหลบหนีออกจากหมอกสีฟ้านี้ได้ แล้วค่อยมาสู้กันอีกครั้ง เจ้าคิดว่ายังไงบ้าง” ฟ่านอวิ๋นหลานยืนขึ้นอย่างรวดเร็วจนเสื้อผ้าของนางกระพรือ พร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เผยให้เห็นถึงร่องรอยของความจริงจัง