บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 254

บทที่ 254 เฉินอวี่

บทที่ 254 เฉินอวี่

ณ เมืองหมอกสน ที่ลานด้านหลังของจวนตระกูลเฉิน

ภายในห้องที่กว้างขวางและหรูหรา เฉินซีลุกขึ้นจากเตียงด้วยสภาพร่างกายที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล ในที่สุดเขาก็ตื่นขึ้นหลังจากหมดสติไปถึงสองเดือน

หลังจากประสบกับการต่อสู้ที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย เขาก็ดูสงบลง และเมื่อดวงตาของเขากะพริบ แววตาอันลึกล้ำของเขาก็แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ปราศจากการควบคุมที่ไม่มีผู้ใดเหมือน

ร่างกายที่สูงโปร่งและผอมแห้งของเขาในตอนนี้ก็ไม่ได้อ่อนแอเลยแม้แต่น้อย นอกจากนี้ กล้ามเนื้อที่ปกคลุมด้วยผ้าพันแผลที่รัดไว้อย่างแน่นหนานั้น ยังมีความเป็นเหลี่ยมมุมสวยงามราวกับถูกแกะสลักขึ้นมาจากเหล็กกล้า และเต็มไปด้วยพลังที่ไม่อาจอธิบายได้

หลังจากเดินกะโผลกกะเผลกไปได้สองก้าว เฉินซีก็หอบหายใจแรงด้วยความอ่อนแรง สิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นผลจากการสูญเสียพลังชีวิตและแก่นแท้โลหิตที่สำคัญไปจำนวนมาก อีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บที่แหล่งกำเนิดปราณแท้ ถึงกระนั้น เขาเพียงแค่ส่ายศีรษะและไม่ได้รู้สึกหดหู่ใจมากนัก

ฤทธิ์ของโอสถเหลวหยกนภานั้นรุนแรงและทรงพลังเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น เขายังกินมันเข้าไปสองครั้งติดต่อกัน ทำให้เส้นลมปราณในร่างกายของเขาแทบจะระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ แม้แต่ท้องทะเลแห่งลมปราณ ของเขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำให้มันว่างเปล่าและเหือดแห้งไป

แต่นับว่าโชคดีที่ความเสียหายที่มีต่อรากฐานแห่งเต๋าของเขาไม่ได้ร้ายแรงมากนัก และตราบใดที่เขาพักฟื้นตัวอย่างช้า ๆ เขาก็สามารถฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะพักฟื้นอีกสักสองวันและรอให้ร่างกายของเขาเกือบจะฟื้นตัวเต็มที่ก่อน แล้วค่อยปิดด่านบ่มเพาะเพื่อซ่อมแซมรากฐานแห่งเต๋า

เฉินซีผลักประตูห้องและเดินมาถึงลานบ้าน

ลานนี้ไม่ต่างอะไรกับลานในบ้านคนธรรมดาทั่วไป บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยพืชพรรณเขียวขจีที่อุดมสมบูรณ์ และมีแม้กระทั่งสวนดอกไม้อยู่ที่ด้านข้าง ซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้ที่ละเอียดอ่อนและมากไปด้วยเสน่ห์นับสิบชนิด ในหมู่พวกมันมีดอกชาที่มีสีแดงเลือดนกซึ่งแลดูสวยงามสองสามชนิด นอกจากนี้ พวกมันดูคล้ายกับดอกพลับพลึงแดงหรือดอกปารมิตายิ่งนัก

มีฝูงผีเสื้อสีน้ำเงิน สีเหลือง และสีฟ้าบินพลิ้วอย่างงดงามท่ามกลางดอกไม้เหล่านี้ พวกมันมีชีวิตชีวาและมีเสน่ห์อย่างสุดจะพรรณนาภายใต้แสงอาทิตย์ ทำให้ทุกสิ่งในบริเวณโดยรอบเงียบสงบและสวยงาม

เฉินซีชอบความรู้สึกเช่นนี้มาก เพราะผ่านมานานมากแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกสงบเช่นนี้ นับตั้งแต่เขายังเด็ก ทุกช่วงเวลาล้วนแข่งกับเวลา เขาต้องคอยจุนเจือครอบครัว ดูแลท่านปู่ของเขา และจัดหาให้เฉินฮ่าวไปสำนักเพื่อฝึกกระบี่… ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการสนับสนุนจากศิลาวิญญาณเล็กน้อยที่เขาได้รับจากการสร้างยันต์อักขระ แม้ว่าวันเวลาเหล่านี้จะยากลำบาก แต่ก็ราบรื่นและมั่นคง แต่หลังจากที่เขาได้รับจี้หยกและที่พำนักแล้ว ชะตากรรมของเขาก็เริ่มพลิกผัน

เข้าร่วมการทดสอบในดินแดนรกร้างใต้พิภพ เข้าสู่ส่วนลึกของเทือกเขาแดนเถื่อนตอนใต้ ถูกไล่ล่าไปจนถึงห้วงทะเลทรายมรณะ เข้าร่วมในการจัดอันดับมังกรซ่อน… ทุกประสบการณ์เต็มไปด้วยการเข่นฆ่านองเลือดซึ่งแฝงไปด้วยเจตนาฆ่าและภยันตรายต่าง ๆ ความรู้สึกนั้นราวกับว่าเขาเป็นผู้ลี้ภัยที่แสวงหาที่หลบภัยสักแห่ง ต้องเร่ร่อนจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งโดยไม่มีบ้านให้ลงหลักปักฐาน จึงทำให้ประสาทของเขาตึงเครียดตลอดเวลาขณะเดียวกันเขาก็ต้องคอยระมัดระวังภยันตรายต่างๆ ที่อาจมาถึง

ความรู้สึกเช่นนี้ มันช่างเหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก…

แต่ในขณะนี้ เขานั่งตัวตรงอยู่ในลานบ้านของตระกูลเฉินในสภาพมึนงง เขารู้สึกอยู่ลึก ๆ ว่าในที่สุดเขาก็มีที่ลงหลักปักฐาน ทำให้เขารู้สึกสงบและผ่อนคลายจากภายในสู่ภายนอก

‘หากไม่มีข้อพิพาทและความเกลียดชัง การที่ได้อยู่ในตระกูลอย่างเงียบสงบและคอยเฝ้าดูตระกูลค่อย ๆ เติบโตขึ้นเช่นนี้ คงจะดีไม่ใช่น้อย…’ เฉินซียืนอยู่หน้าสวนดอกไม้ขณะที่เขาทอดถอนหายใจเบา ๆ

อย่างไรก็ตาม เขาตระหนักเป็นอย่างดีว่า ความสงบเช่นนี้คงอยู่ได้เพียงระยะสั้นเท่านั้น และการทุ่มเทบ่มเพาะเพื่อแข็งแกร่งขึ้นจึงจะสามารถรับประกันได้ว่าตระกูลเฉินจะพบกับความสงบสุข เพราะการแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้นที่จะทำให้ตระกูลเฉินค่อย ๆ เติบโตอย่างมั่นคงและรุ่งโรจน์ คงอยู่ไปชั่วนิรันดร์

‘ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้ท่านปู่ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในปรโลกใช่หรือไม่?’

ทันใดนั้น หัวใจของเฉินซีก็กลับมาแน่วแน่อีกครั้ง เนื่องจากเส้นทางของเขาไม่มีวันที่จะสงบสุข

เอี๊ยด!

ประตูลานบ้านที่ไม่ได้ขัดไม้ไว้ถูกเปิดออก และเฉินฮ่าวก็ก้าวเดินเข้ามา

“ท่านพี่ ท่านรู้สึกอย่างไรบ้างขอรับ” เฉินฮ่าวรู้สึกมีความสุขเช่นกันเมื่อเห็นพี่ชายของเขายืนอยู่หน้าสวนดอกไม้ ซึ่งเต็มไปด้วยปราณวิญญาณ หลังจากที่พี่ใหญ่ของเขาตื่นขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และตอนนี้เขากังวลว่าร่างกายของพี่ชายจะฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์เมื่อใด

เฉินซียิ้ม “ไม่เป็นไร ข้าแค่อยากไปหาเจ้า”

คิ้วของเฉินฮ่าวเลิกขึ้นและถามว่า “มีสิ่งใดหรือ?”

“อีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดของเจ้าใช่หรือไม่? ดังนั้น ข้ามีของขวัญจะมอบให้เจ้า” เฉินซีกล่าวด้วยรอยยิ้ม และทันใดนั้น กระบี่เหล็กก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา นอกจากนี้ กระบี่เล่มนี้ยังแฝงไปด้วยเต๋ารู้แจ้งเที่ยงธรรมที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งเปล่งประกายเรืองรองราวกับแม่น้ำสายใหญ่แห่งประวัติศาสตร์ที่คอยบันทึกการเปลี่ยนแปลงและความวุ่นวายในโลกมนุษย์

“ข้าได้กระบี่นี้มาจากสุสานอสูรร้าย และมันควรจะเป็นศัสตราวิเศษของลัทธิขงจื๊อในสมัยโบราณ กลิ่นอายแห่งความเที่ยงธรรมที่อยู่ภายในนั้นกว้างใหญ่ราวกับมหาสมุทร และมันเหมาะกับเต๋ากระบี่เที่ยงธรรมของเจ้า” เฉินซีกล่าวพลางยื่นกระบี่เหล็กให้แก่เฉินฮ่าว

เฉินฮ่าวยื่นมือไปรับกระบี่มา แต่เขาก็ไม่ได้ตรวจสอบมันอย่างรีบร้อน น้ำตาสองสามหยดปรากฏขึ้นที่หางตาของเขาโดยไม่รู้ตัว เนื่องจากเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าแม้เวลาผ่านไปหลายปีจนเขาลืมกระทั่งวันเกิดของตัวเอง แต่พี่ชายของเขาก็ยังจดจำได้ และยังเตรียมของขวัญให้แก่เขาอีก

สิ่งนี้ทำให้เขาหวนนึกถึงช่วงวัยเด็ก เนื่องจากครอบครัวของเขานั้นยากจนสุดแสน ไม่มีวันใดที่ครอบครัวของเขาจะได้กินอิ่มหรืออยู่สุขสบาย แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ทุกครั้งที่วันเกิดของเขามาถึง พี่ชายของเขาจะเตรียมของขวัญให้เขาราวกับเล่นมายากล แม้จะเป็นเพียงของเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เขาก็ยังจำมันได้เสมอมาจนถึงทุกวันนี้

แต่สิ่งที่น่าเศร้าใจที่สุดสำหรับเขาก็คือ พี่ชายของเขาไม่เคยได้ฉลองวันเกิดของตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว และมันถึงขั้นที่แม้แต่ตัวเขาก็จำไม่ได้ว่าวันเกิดของพี่ชายตัวเองคือวันใด

เฉินฮ่าวไม่ใช่คนที่ชอบหลั่งน้ำตา นอกจากอยู่ต่อหน้าท่านปู่และพี่ชายของเขาแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาจึงไม่เคยหลั่งน้ำตาเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะพบกับความพ่ายแพ้หรือความทุกข์ยากเพียงใดเลยก็ตาม

แต่ตอนนี้เขากลับอยากจะร้องไห้ออกมา เพราะเขารู้สึกราวกับว่าตนเองยังเป็นเด็กน้อยในสายตาของพี่ชายและได้รับการปกป้องจากพี่ชายในทุก ๆ ด้าน ส่วนภาระอันยากลำบากทั้งหมดได้ถูกแบกโดยเฉินซีแต่เพียงผู้เดียวในขณะที่ตัวเขากลับนั่งเฉย ๆ และเพลิดเพลินอย่างมีความสุขบนความทุกข์ทรมานของเฉินซี