บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 267

บทที่ 267 วิชากระบี่เพลิงทองคำ

บทที่ 267 วิชากระบี่เพลิงทองคำ

หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความหายนะที่จะนำความพินาศมาสู่ตระกูลเฉินของข้า?

ดวงตาของเฉินซีเย็นชาและจิตสังหารก็พุ่งขึ้นมาในหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขาแบกรับความรับผิดชอบอันหนักอึ้งของตระกูลตั้งแต่ยังเด็ก หลายปีแห่งการบ่มเพาะอันขมขื่นและอุตสาหะและความพยายามอันยิ่งใหญ่ที่เขาทุ่มเทเพื่อความอยู่รอด ทั้งหมดนี้ก็เพื่อสร้างตระกูลเฉินขึ้นมาใหม่และทำให้ตระกูลฟื้นคืนความรุ่งโรจน์ในอดีต เพื่อให้ปู่ของเขาที่ล่วงลับไปแล้วสามารถยิ้มได้ในยมโลก

อาจกล่าวได้ว่าคำขู่ของเว่ยเยว่จื่อได้แทงใจดำของเฉินซีอย่างไม่ต้องสงสัย และจุดประกายจิตสังหารในใจของเขาอย่างสมบูรณ์

“ข้าให้โอกาสเจ้าได้ ตราบใดที่เจ้าทำลายรากฐานเต๋าของเจ้าเองและส่งมอบค่ายกลกระบี่มหาปราณให้ข้าด้วยความเคารพ ข้าสามารถยกโทษตระกูลเฉินของเจ้าจากความตายได้ ว่าอย่างไร?” เว่ยเยว่จื่อพูดช้า ๆ เขาสังเกตเห็นจิตสังหารของเฉินซีแล้วแต่ก็ไม่ได้จริงจังกับมันนัก คนที่เหลืออีกครึ่งขั้นถึงจะก้าวเข้าสู่ขอบเขตแกนทองคำหยินหยางจะทำอะไรได้?

ท้ายที่สุด เขาก็เป็นศิษย์ของนิกายเบญจธาตุ และระดับการบ่มเพาะของตัวเขาก็อยู่ในขอบเขตแกนทองคำหยินหยางขั้นสูงสุด ผู้อาวุโสในนิกายของเขามองเขาไว้สูงและรู้สึกว่าเขาจะมีตำแหน่งในการชุมนุมดาวรุ่งในอีกสองปีนับจากนี้อย่างแน่นอน

“ทำลายรากฐานเต๋าของเขาเอง? ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านไม่เบามือกับเขาไปหรือ? ศิษย์พี่เมิ่งประมาทและถูกเขาเล่นงานโดยไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้ ศิษย์พี่เมิ่งก็ยังไม่ได้สติ ดังนั้นเขาต้องใช้ชีวิตอันต่ำต้อยของเขาเพื่อชดใช้ความผิด!” ใบหน้าที่สวยงามของหลินชิวหลิงเย้ยหยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า และสายตาที่นางมองไปที่เฉินซีนั้นเต็มไปด้วยความชิงชัง

“เรื่องในวันนี้ต้องจบลงด้วยความตายเท่านั้นสินะ” เฉินซีรับฟังเงื่อนไขที่เว่ยเยว่จื่อและหลินชิวหลิงเสนออย่างเฉยเมย กลิ่นอายของเขาเริ่มสงบ นิ่ง และเยือกเย็นมากขึ้น และดูเหมือนเงื่อนไขเหล่านี้จะไม่เกี่ยวข้องกับเขา “หากเจ้ามีความกล้า จงตามข้ามา เจ้าจะยึดครองค่ายกลกระบี่มหาปราณที่เป็นของข้าได้เมื่อเจ้าฆ่าข้า มันขึ้นอยู่กับว่าเจ้ามีปัญญาหรือไม่?”

ขณะที่พูด เฉินซีก็หันหลังกลับและเดินออกไป พื้นที่ของห้องโถงหลักนั้นเล็กเกินไป ดังนั้นหากการต่อสู้เริ่มต้นขึ้น ห้องโถงหลักจะได้รับความเสียหายได้ง่ายมาก และเขาไม่ต้องการทำลายอาคารของตระกูลเฉินเพราะเรื่องนี้

“ในเมื่อเจ้าอยากตายนัก ข้าจะไม่ทำตามความปรารถนาของเจ้าได้อย่างไร?” เมื่อเขาเห็นเฉินซีต้องการต่อสู้กับเขาอย่างมั่นใจเกินไป เว่ยเยว่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาด้วยความโกรธสุดขีด จากนั้นร่างของเขาก็พุ่งออกมาจากห้องโถงใหญ่ราวกับสายฟ้า

ฟิ้ว! ฟิ้ว!

แสงสองเส้นพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า เฉินซีและเว่ยเยว่จื่อไม่เสียเวลาคุยกันอีกต่อไป และมาถึงสนามซ้อมกลางแจ้งข้างนอกห้องโถงหลักของตระกูลเฉิน

ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องโถงหลักก็รีบตามออกไปดูเช่นกัน

หนึ่งในสองคนนี้เป็นศิษย์ที่มีพลังขอบเขตแกนทองคำหยินหยางขั้นสูงสุดจากนิกายเบญจธาตุแห่งที่ราบตอนกลาง เขาเป็นบุคคลพิเศษที่เยือกเย็น หยิ่งทะนง และสันโดษ และการบ่มเพาะของเขาก็เหนือกว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่

ส่วนอีกฝ่ายแม้การบ่มเพาะของเขาจะอยู่เพียงแค่ขอบเขตแกนทองคำหยินหยางครึ่งขั้น แต่ชื่อเสียงของเขาก็สั่นสะเทือนดินแดนทางตอนใต้ มีพลังการต่อสู้ที่น่าเกรงขาม ได้รับตำแหน่งสูงสุดในการจัดอันดับมังกรซ่อนและยังเป็นถึงพี่น้องร่วมสาบานของบรรพจารย์สูงสุดแห่งนิกายกระบี่เมฆาพเนจร ทำให้ชื่อเสียงของเขาเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ในท้องฟ้ายามเที่ยง

นี่เป็นการต่อสู้ที่น่าจับตามองอย่างแท้จริง

แน่นอนว่าในสายตาของหลินชิวหลิงการต่อสู้ครั้งนี้ไม่มีอะไรที่คู่ควร ผลลัพธ์ควรคาดได้ตั้งแต่ศิษย์พี่ใหญ่ลงไม้ลงมือต่อชายหนุ่มขอบเขตแกนทองคำหยินหยางครึ่งขั้นไม่ใช่หรือ?

ขอบเขตแกนทองคำหยินหยางครึ่งขั้น ดูเหมือนว่าเฉินซีจะต้องเอาชนะความทุกข์ยากของลมและไฟได้ ก่อนที่เขาจะสามารถควบแน่นแกนทองคำของเขาและบรรลุรากของสวรรค์และโลก เฉินฮ่าวยืนนอกสนามซ้อมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่เขาไม่รู้สึกกังวลแม้แต่น้อยในขณะที่มองไปยังเฉินซีกับเว่ยเยว่จื่อ ตั้งแต่เขายังเด็ก เขาบูชาพี่ชายของเขาอย่างมืดบอด และไม่ว่าเฉินซีจะทำอะไร เขาก็เชื่อมั่นว่าเฉินซีจะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นเฟยเหลิ่งชุ่ยก็เดินเข้ามาพร้อมกับเฉินอวี่ตัวน้อยในอ้อมแขนของนาง ดวงตากลมโตสีดำสนิทใสของเด็กน้อยเบิกกว้างและเป็นประกายในขณะที่เขามองไปยังเฉินซีที่อยู่ห่างไกล และเขาพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะว่า “ท่านพ่อ ท่านลุงจะสู้ต่อหรือ?”

“ลุงไม่ได้ต่อสู้ แต่เขาจะฆ่าคน” เฉินฮ่าวลูบหัวลูกชายและพูดอย่างเฉยเมย

“ฆ่า?” เฉินอวี่น้อยตกตะลึง จากนั้นเด็กน้อยก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ข้าเคยเห็นแต่คนฆ่าไก่และปลา ข้าไม่เคยเห็นใครฆ่าคนเลย”

ความตื่นเต้นของเฉินอวี่ตัวน้อยทำให้เฉินฮ่าวตกตะลึง หากเป็นเด็กคนอื่น เด็กคนนั้นคงจะกลัวจนน้ำตาไหลเมื่อพูดถึงคำว่าฆ่า ทำไมเด็กน้อยคนนี้ถึงรู้สึกตื่นเต้นกัน?

“ท่านลุง สู้ ๆ!” เฉินอวี่น้อยเอามือประสานกันเป็นรูปแตรก่อนจะตะโกนออกมาเสียงดัง

ดูเหมือนว่าเฉินซีจะได้ยินเสียงของเฉินอวี่เพียงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็มองข้ามมาและพยักหน้า

“เฉินซี เจ้ายังมีอารมณ์มองไปรอบ ๆ ในขณะนี้อีกอย่างนั้นหรือ?” เสียงเย็นยะเยือกที่แฝงไปด้วยจิตสังหารดังเข้ามาในหูของเฉินซีและเว่ยเยว่จื่อเป็นคนพูด เขาสวมเสื้อคลุมนักพรตเต๋าสีขาวตามจันทรคติพร้อมกับกระบี่ล้ำค่าที่อยู่ด้านหลังของเขา แต่เขาก็ไม่ได้ชักมันออกมา แต่เขากลับเอามือไพล่หลังขณะที่มีเส้นสายฟ้าแลบ ราวกับมันจะกลืนกินดวงตาสีดำสนิทของเขา

เขาไม่ได้โจมตีอย่างใจร้อน แต่ทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่ไหลเวียนภายในร่างกายของคนผู้นี้อย่างช้า ๆ และปราณแท้รอบร่างกายของเขาเป็นเหมือนแม่น้ำสายใหญ่ที่ก่อตัวเป็นกระแสน้ำวน ทำให้ปราณวิญญาณในสวรรค์และโลกลดลงเล็กน้อย ดูเหมือนว่ามันกำลังจะพังทลายลงมาโดยมีเขาอยู่ตรงกลาง

นี่คือการสำแดงปราณที่สอดคล้องกับสวรรค์และโลก ร่างกายเป็นเหมือนรากของสวรรค์และโลกที่สอดคล้องกับโลกและสามารถดึงพลังงานของสวรรค์และโลกได้ ในทุก ๆ การเคลื่อนไหว คนคนหนึ่งสามารถใช้อำนาจครอบงำได้อย่างสมบูรณ์ และนี่คือกลิ่นอายที่ครอบครองโดยผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำหยินหยาง ด้วยความคิดเดียวในใจ ก็สามารถควบคุมพลังงานของสวรรค์และโลกเพื่อปิดผนึกเส้นทางการล่าถอยของศัตรู

‘แน่นอนว่าผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำหยินหยางนั้นไม่ธรรมดา… ข้าสงสัยว่าเฉินซีจะสามารถจัดการกับเขาได้หรือไม่? ในเมื่อเขากล้าที่จะท้าทาย เขาต้องมีบางอย่างที่พึ่งพาได้’ ขณะที่พวกเขารู้สึกถึงกลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวที่ปล่อยออกมาจากเว่ยเยว่จื่อ ทุกคนก็กังวลแทนเฉินซีอยู่ในใจอย่างมาก แต่เมื่อพวกเขาเห็นร่างกายที่เคลื่อนไหวอย่างสบาย ๆ ของเฉินซี ราวกับว่าเขาไม่ได้รับผลกระทบจากการถล่มปราณวิญญาณในสวรรค์และโลกแม้แต่น้อย พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจในทันที และพวกเขาก็เข้าใจว่าความแข็งแกร่งของเฉินซีดูเหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่ผู้บ่มเพาะระดับขอบเขตเคหาทองคำทั่วไปสามารถเปรียบเทียบได้

“ด้วยการบ่มเพาะของเจ้า เจ้ายังห่างชั้นกับข้านัก เพื่อให้เจ้าตายอย่างยุติธรรม ข้าแนะนำให้เจ้าใช้ศัสตราวิเศษที่น่าเกรงขามที่สุดของเจ้า” เว่ยเยว่จื่อดูเหมือนจะกลายเป็นบุคคลที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเมื่อเผชิญหน้ากับการต่อสู้ แรงกดดันของเขาดูสงบนิ่งแต่กลับเปล่งกลิ่นอายออกมาราวกับว่าเขากุมพลังอันเหลือคณานับไว้ในมือ และสายตาของเขาก็ดูหยิ่งยโส แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

นี่เป็นสิ่งที่เข้าใจได้เนื่องจากไม่มีคนธรรมดาในหมู่ผู้บ่มเพาะที่สามารถบรรลุขอบเขตแกนทองคำหยินหยางได้ ในขณะนี้เว่ยเยว่จื่อจึงเผยความมั่นใจที่แข็งแกร่งและการวางตนเหนือสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่ผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำหยินหยางครอบครองอย่างเต็มที่

“ข้าไม่จำเป็นต้องใช้ศัสตราวิเศษใดในการจัดการกับคนอย่างเจ้า เพราะเจ้าไม่คู่ควร” เฉินซีพูดอย่างไร้กังวลด้วยเสียงอันแผ่วเบา และเขาก็ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

“ข้าไม่คู่ควร?” เว่ยเยว่จื่อตกตะลึง จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างน่ากลัวและเย็นชา “เจ้ามีปากที่แหลมคมนัก งั้นข้าจะทุบปากเจ้าก่อนแล้วดึงลิ้นเจ้าออกมา!”