บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 29

เฉินซี?

ตัวกาลกิณีนั่นน่ะหรือ?

ทุกคนที่ถูกมัดไว้กับพื้นล้วนมาจากเขตสามัญชนของเมืองหมอกสน แม้ว่าจะไม่เคยเห็นเฉินซีมาก่อน แต่พวกเขาก็เคยได้ยินชื่อและฉายาของเฉินซี ในเวลานี้ทุกคนจึงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเมื่อได้ยินเกี่ยวกับชายหนุ่มที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา

“เฉินซี หนีไปเร็ว! เจ้าไม่ใช่คู่มือเขา!” มีคนตะโกนออกมาอย่างกังวลใจ

“ถูกต้อง! หนีเร็ว! และไปบอกทุกคนเกี่ยวกับการกระทำที่ชั่วช้าของไอ้สุนัขเฒ่าอู๋!” คนอื่น ๆ หายจากอาการตกตะลึงและแนะนำทันที

“หนี? เขาทำได้หรือ?” ชายชุดดำที่พุ่งเข้าหาเฉินซียิ้มอย่างชั่วร้าย เมื่อเข้าใกล้ได้ระยะ เขาก็ยกมือขึ้นเพื่อจับไหล่ของชายหนุ่ม

เฉินซีไม่ได้ทำแม้แต่การชำเลืองมอง ในขณะที่เขาปล่อยหมัดเข้าใส่หน้าอกของชายชุดดำ

ปัง!

เสียงทุ้มและลึกดังก้องออกมา และชายชุดดำที่ถูกหมัดของเฉินซีก็กระเด็นออกไปไกลกว่าสิบจั้ง รอยยิ้มอันน่าสะพรึงกลัวของชายชุดดำหยุดนิ่งทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างและใบหน้าของเขาเป็นสีแดง จากนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมา ก่อนที่จะล้มลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง และไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก

“เจ้ามันสมควรตาย!” เฉินซีดึงกำปั้นกลับและการแสดงออกของเขาก็เย็นชามาก

บรรยากาศเงียบลงทันที

ฆ่าคู่ต่อสู้ด้วยหมัดเดียว?

ไม่ว่าจะเป็นคนที่ถูกมัดไว้กับพื้นหรือเหล่าชายชุดดำที่เหลือ พวกเขาทั้งหมดมองดูร่างสูงผอมนั้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“บัดซบ! พวกแกทุกคนออกไปฆ่ามันพร้อมกัน!” ผู้ดูแลอู๋เป็นคนแรกที่ฟื้นจากอาการตกตะลึงและตะโกนออกด้วยโทสะ

อันที่จริงตัวเขาเองก็ตกตะลึงมากเช่นกัน ชายชุดดำทั้งหมดที่เขาพามาในวันนี้ล้วนเป็นยอดฝีมือหลักที่ตระกูลหลี่ได้ฟูมฟักมา ทุกคนต่างอยู่ในขอบเขตก่อกำเนิด ยิ่งกว่านั้นคนเหล่านี้มีประสบการณ์การต่อสู้มากมายนับไม่ถ้วน ทว่าโดยไม่คาดคิด แค่เพียงหมัดเดียวเฉินซีก็สามารถจัดการหนึ่งในลูกน้องของเขาได้แล้ว ถ้าเขาไม่เห็นด้วยสองตาของตัวเองก็คงไม่มีทางเชื่อ

ไอ้เด็กนี่มันรู้แค่วิธีสร้างยันต์ไม่ใช่หรือ? เมื่อใดกันที่พลังการต่อสู้ของมันแข็งแกร่งขนาดนี้?

หรือว่ามันได้บรรลุขอบเขตตำหนักอินทนิลแล้ว?

เป็นไปไม่ได้!

เดือนที่แล้วมันยังต้องสร้างยันต์เพื่อเลี้ยงชีพอยู่เลย อีกทั้งยังไม่ได้เป็นศิษย์ของคนใหญ่คนโตคนใด เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่มันจะก้าวหน้าเร็วขนาดนั้น!

บางทีการโจมตีเมื่อครู่นี้อาจเป็นเพียงการฉวยโอกาสที่คู่ต่อสู้ยังไม่ทันตั้งตัวก็ได้ใช่ไหม?

…

แม้ว่าเขาจะคิดเช่นนี้ แต่ผู้ดูแลอู๋ก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ สายตาคู่นั้นจับจ้องไปที่การกระทำของเฉินซีอย่างไม่วางตา

ในขณะเดียวกัน ชายชุดดำทั้งหมดได้โถมเข้าใส่ชายหนุ่มแล้ว

“ฆ่า!” ความตายอันน่าสังเวชของสหายสร้างความโกรธแค้นให้กับพวกเขาเป็นอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดพุ่งเข้าหาเฉินซีอย่างดุเดือด

ตึง! ตึง! ตึง!

เฉินซีก้าวไปข้างหน้าด้วยก้าวที่มั่นคงและทรงพลัง ราวกับไม่สังเกตเห็นภัยอันตรายที่กำลังกล้ำกรายเข้ามาเลย

“ระวัง!”

“หนีเร็ว! เจ้าอยากตายหรืออย่างไรเฉินซี!”

เหล่าคนที่ถูกมัดไว้กับพื้นตะโกนออกมาอย่างกังวล แม้ว่าเฉินซีจะฆ่าชายชุดดำคนแรกด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว แต่เขานั้นไร้พรรคพวกมาด้วย คนคนเดียวจะสู้กับยอดฝีมือของตระกูลหลี่นับสิบได้อย่างไร?

ปัง!

เฉินซีเพิกเฉยต่อกระบี่ที่พุ่งเข้าหาเขาอย่างไม่ยี่หระและชกหมัดไปที่ท้องของคู่ต่อสู้โดยตรง

“อั่ก!”

ชายชุดดำเผยยิ้มขณะเห็นชายหนุ่มประมาทไม่หลบกระบี่ของเขา ทว่าพริบตาถัดมา รอยยิ้มของเขากลับต้องแข็งค้างเพราะการโจมตีด้วยกระบี่เต็มกำลังของเขากลับทิ้งรอยข่วนขาวจาง ๆ ที่ไหล่ของเฉินซีเท่านั้น ขณะที่ท้องของเขาถูกหมัดของชายหนุ่มชกอย่างรุนแรง จนร่างลอยกระเด็นถอยไปตกที่พื้นพลางร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวชก่อนจะสิ้นลม

ในทางกลับกัน เฉินซีอาศัยการโจมตีครั้งนี้แหวกฝ่าวงล้อม เขาเป็นเหมือนเสือที่หลุดออกจากกรง จากนั้นก็เคลื่อนเข้าประชิดเหล่าชายชุดดำที่เคยปิดล้อมเขาทีละคน ยามลงมือสังหาร หมัดของเขาเหมือนกับเม็ดฝนหนาทึบที่โปรยปราย

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงหมัดหนัก ๆ กระทบร่างกายดังไม่ขาดสาย ในไม่กี่อึดใจชายชุดดำมากกว่าสิบไม่ต่างกับว่าวสายป่านขาด ลอยละลิ่วไปไกลพร้อมกับมีเลือดทะลักออกจากทวารทั้งห้า

“มันเป็นไปได้อย่างไรกัน!”

“สวรรค์!”

“นี่… นี่… นี่ไม่จริงใช่ไหม?”

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างขณะจ้องมองที่ร่างสูงซึ่งยืนท่ามกลางแอ่งเลือดและซากศพอย่างไม่เชื่อสายตา

“จ…เจ้า… พวกเราคือองครักษ์ชุดดำของตระกูลหลี่เชียวนะ!” สีหน้าของเหล่าชายชุดดำที่ยังเหลือรอดเผยออกซึ่งความหวาดกลัวล้ำลึก แม้พวกเขาจะเดือดดาล แต่กลับไม่กล้าก้าวเข้าหาเฉินซีอีกเหมือนในตอนแรก