บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 295

บทที่ 295 หลุมพราง

บทที่ 295 หลุมพราง

เป็นเวลาสามวันติดต่อกัน เฉินซีดูคล้ายภูตผีวิญญาณป่าที่ท่องไปมาดั่งเงา เขาเข่นฆ่าเหล่าศัตรูในทุกซอกทุกมุมของป่านี้ อีกทั้งยังโจมตีอย่างรวดเร็วและเฉียบคม ทุกครั้งที่เขาลงมือจะทำให้ศิษย์ของตระกูลซือคงไม่อาจยิงพลุสุริยันได้ทันเวลา และล้มตายจากการถูกลอบโจมตีของเขาในทันที

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา ชายหนุ่มมีความมั่นใจอย่างมากในการบดขยี้ผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำหยินหยางขั้นสมบูรณ์แบบเช่น หวงฝู่ฉงหมิงและคนอื่น ๆ หากเขาต้องต่อสู้กับพวกมัน

เมื่อรวมกับการใช้ปีกนภาดารกะที่รวดเร็วราวกับสายฟ้า การลอบสังหารบรรดาศิษย์ที่มีฐานการบ่มเพาะเพียงขอบเขตแกนทองคำหยินหยางขั้นกลางของตระกูลซือคง ก็ง่ายดายเป็นอย่างมากและไม่เปลืองแรงเลยสักนิด

ในช่วงเวลาสามวันนี้ ศิษย์ของตระกูลซือคงอีกหกคนได้ถูกพรากชีวิตไป และทุกครั้งที่ซือคงเหินได้พบศพของพวกเขา คนตายก็จะพบกับจุดจบและไร้ร่องรอยของชีวิตมานานแล้ว

ซือคงเหินโกรธแค้นมากขึ้นเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับความกระวนกระวายและความไม่สบายใจที่มากขึ้นเรื่อย ๆ เขาออกคำสั่งอย่างแน่วแน่ให้ศิษย์เก้าคนที่รอดตายรวมตัวกันและรวบรวมกำลังของพวกเขา จากนั้นติดตามที่ข้างหลังของเขาขณะที่พวกเขาค้นหาไปทั่วผืนป่าด้วยกัน

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ไม่ว่าพวกเขาจะค้นหาด้วยวิธีใดก็ตาม พวกเขากลับไม่สามารถหาร่องรอยของเฉินซีเจอเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเฉินซีได้หายไปในอากาศ

ภายใต้สถานการณ์ที่อยู่ในที่แจ้ง ในขณะที่ศัตรูของเขาซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ซือคงเหินค่อย ๆ รู้สึกถึงภยันตรายที่คืบคลานเข้ามา และเขาไม่กล้าหาว่าเฉินซีเป็นเพียงผู้บ่มเพาะขอบเขตเคหาทองคำอีกต่อไป

ในบรรดาศิษย์ทั้งเก้าคนที่เสียชีวิตของตระกูลซือคง พวกเขาหกคนล้วนถูกสังหารด้วยกระบี่เพียงครั้งเดียว สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยตื่นตระหนก และบริเวณโดยรอบไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่อาจหลีกและถูกสังหารด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ในทางกลับกัน ศิษย์อีกสามคนก็ถูกบดขยี้ร่างกายจนกลายเป็นแอ่งเลือดเนื้อ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขาถูกทุบด้วยอาวุธหนักที่รุนแรงเป็นอย่างมาก และเสียชีวิตจากการถูกลอบโจมตีในทำนองเดียวกัน

สิ่งนี้ทำให้ซือคงเหินสามารถยืนยันได้ว่า ศัตรูมีสองคน คนหนึ่งมีความเร็วที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้ มีความเข้าใจเกี่ยวกับภูมิประเทศและสถานการณ์ของการต่อสู้อย่างถ่องแท้ อีกทั้งยังมีวิธีการฆ่าที่เฉียบคมและมีทักษะสูง ส่วนอีกคนเชี่ยวชาญในการรอคอยอย่างอดทนและดูไม่มีพิษมีภัยก่อนเริ่มโจมตี แต่เมื่อเขาลงมือ มันจะเป็นการโจมตีที่รวดเร็วและรุนแรงอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ความคล้ายคลึงของทั้งสองคนนี้คือประสบการณ์การต่อสู้อันโชกโชนและการเลือกช่วงเวลาที่เหมาะสมในการลงมือได้เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปอย่างสิ้นเชิง

เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูเช่นนี้ แม้แต่ซือคงเหินเองก็รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้า และเขาไม่เคยคิดเลยว่าสถานการณ์จะดำเนินไปถึงขนาดนี้ แต่เขาเป็นเหมือนลูกธนูที่พาดสายจนตึงและต้องยิงออกไป หากเขาถอนตัวออกไปในตอนนี้ ศิษย์เหล่านั้นจะต้องตายอย่างสูญเปล่า

“ทุกคนระวังตัวด้วย ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเจ้าแต่ละคนเป็นโอสถกลั่นแรกเริ่มหนึ่งแสนเม็ด เมื่อเราจับเด็กบัดซบคนนี้ได้!” ในขณะนี้ ซือคงเหินทำได้เพียงแค่มอบรางวัลอันหนาหนัก เพื่อปลุกขวัญกำลังใจของทุกคน

ผลลัพธ์ที่ออกมาชัดเจนมาก เพราะเมื่อพวกเขาได้ยินว่าตนจะได้รับโอสถกลั่นแรกเริ่มหนึ่งแสนเม็ดเมื่อพวกเขาจับกุมเป้าหมายได้ จิตวิญญาณต่อสู้ของเหล่าศิษย์ตระกูลซือคงที่เหลืออยู่ต่างก็พลุ่งพล่าน และเผยให้เห็นถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรง ในขณะที่ท่าทางสิ้นหวังของพวกเขาได้หายไปอย่างสิ้นเชิง

‘เฉินซีเอ๋ยเฉินซี ข้าสัญญาว่าจะให้รางวัลมหาศาลเพื่อจับตัวเจ้า ถ้าข้าปล่อยให้เจ้าหนีไปได้อีกครั้ง ข้าซือคงเหินจะเชือดคอเพื่อฆ่าตัวตาย!’ ซือคงเหินกล่าวอย่างดุเดือดในใจ และดวงตาของเขาก็เปล่งประกายแสงอันดุร้ายราวกับปรารถนาที่จะกลืนกินศัตรูของเขา

ในป่าทึบและมืดมิด บนต้นไม้ใหญ่ที่สูงกว่าสิบสองจั้ง มู่ขุยซึ่งถูกปกคลุมด้วยชั้นของกิ่งไม้และใบไม้ที่หนาทึบคุกเข่าข้างหนึ่ง ร่างกายของเขาในยามนี้เหมือนกับคันธนูที่ถูกดึงออกมาเต็มที่ ในขณะที่เขามองจากรอยแยกระหว่างใบไม้ไปยังร่างที่ปรากฏอยู่ในระยะไกล

ดวงตาสีเขียวหยกของเขานิ่งสงบและไร้ประกาย มีเพียงแววตาเท่านั้นที่เผยให้เห็นร่องรอยของความอดทนและเจตนาฆ่า

ร่างนั้นค่อย ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และรูปร่างหน้าตาของซือคงเหินและคนอื่น ๆ ก็มองเห็นได้อย่างราง ๆ สีหน้าของมู่ขุยยังคงไม่เปลี่ยนแปลงราวกับว่าเขาเป็นคนตายที่ไร้ชีวิต และมีเพียงมือขวาของเขาที่จับกระบองหนามกระชับขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะค่อย ๆ คลายออก

เขาเป็นสัตว์อสูรหมาป่าที่เจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยม ซึ่งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะลอบโจมตีภายใต้สถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขา ดังนั้นเขาจึงล้มเลิกที่จะลงมือ

ฟิ้ว!

กิ่งก้านและใบไม้ส่งเสียงเบาบาง ซึ่งเหมือนกับเสียงเสียดสีเมื่อสายลมอ่อนพัดมากระทบกับกิ่งและใบไม้ หากภายใต้สถานการณ์ปกติ มันจะไม่ดึงดูดความสนใจของใครเลยแม้แต่น้อย

แต่ในขณะนี้ ซือคงเหินผู้มีสมาธิจดจ่ออย่างเต็มที่มาตลอดทาง ได้เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและเห็นหมาป่าสีเงินขนาดมหึมาที่มีปีกอยู่ที่ด้านหลัง กำลังพุ่งออกมาจากร่มเงาไม้ที่สูงสิบสองจั้งที่ตั้งอยู่ตรงนั้น และเคลื่อนตัวห่างออกไปอย่างรวดเร็ว

สัตว์อสูรดุร้ายสามารถพบเห็นได้ทุกที่ในเทือกเขาที่ไร้ขอบเขตนี้ ดังนั้นการปรากฏตัวของสัตว์อสูรหมาป่าจึงเป็นเรื่องธรรมดา แต่สิ่งที่ทำให้ซือคงเหินต้องรู้สึกยินดีก็คือ อุ้งมือของสัตว์อสูรหมาป่านั้นได้ถือกระบองหนามที่เขาโหยหามาตลอดทั้งวันทั้งคืน

‘เจ้าสัตว์อสูรตัวนี้ต้องเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มของเฉินซีแน่นอน!’

“ข้าจะไล่ตามเจ้าสัตว์อสูรหมาป่าตัวนั้นไป พวกเจ้าทุกคนรออยู่ที่นี่เพื่อรอรับคำสั่งของข้า และห้ามออกไปโดยปราศจากคำสั่งของข้าเป็นอันขาด!” การค้นพบร่องรอยของศัตรูของเขาทำให้ซือคงเหินรู้สึกตื่นเต้นจนอยากจะกู่ร้องขึ้นไปบนท้องฟ้า และเขาไม่ลังเลที่จะทะยานไล่ตามสัตว์อสูรหมาป่าไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

เสียงของเขายังคงดังก้องอยู่ในอากาศ เมื่อซือคงเหินได้หายไปในป่าแล้ว และศิษย์ของตระกูลซือคงคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงเมื่อเห็นสิ่งนี้ “หรือว่านายน้อยใหญ่พบร่องรอยของศัตรูแล้ว?”

“อ้า!” เสียงร้องอันน่าสมเพชและโหยหวนดังออกมา ทำลายความเงียบงันภายในป่าอันมืดมิด ซึ่งดูเหมือนกับเสียงครวญครางของนกเค้าแมวที่ทำให้ความหนาวเหน็บแล่นพล่านไปถึงกระดูกสันหลัง

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พวกเขาตกตะลึง ร่างสีดำได้ปรากฏขึ้นจากอากาศบาง ๆ และพุ่งเข้าใส่กลุ่มของพวกเขาอย่างรวดเร็ว และด้วยการสะบัดข้อมือเบา ๆ ประกายแสงเย็นเฉียบก็พุ่งออกมาอย่างกะทันหันและสังหารหนึ่งในสหายของพวกเขาทันที

“เฮ้ย มันนี่แหละ เป้าหมายของเราในครั้งนี้!”

“บัดซบ! มันลอบสังหารคนของเราไปอีกหนึ่งคน! ตอนนี้มันได้เผยตัวตนออกมาแล้ว ระบายความโกรธแค้นของเราไปที่มันซะ!”

“พี่น้อง! ฆ่ามันซะ แล้วโอสถกลั่นแรกเริ่มหนึ่งแสนเม็ดจะเป็นของเรา!”

“ฆ่า!”

การตายของสหายของพวกเขาไม่ได้สร้างความตื่นตระหนกมากนัก และแทบจะทันที ศิษย์ของตระกูลซือคงทั้งแปดคนที่ยังคงเหลืออยู่ ราวกับถูกฉีดด้วยสารกระตุ้นขณะที่พวกเขาตะโกนออกมาและเคลื่อนไหวเพื่อโจมตีเฉินซี

ร่างสีดำนี้ย่อมคือเฉินซีอย่างแน่นอน และปฏิกิริยาของคนเหล่านี้ก็อยู่ในแผนการของเขาแล้ว อันที่จริง ไม่ใช่แค่มู่ขุยที่ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ เขาเองก็ซุ่มรออย่างเงียบ ๆ มานานแล้ว และเขากำลังรอช่วงเวลานี้เพื่อสังหารคนเหล่านี้ทั้งหมด!

การกระทำในการรวบรวมคนเหล่านี้ของซือคงเหิน ทำให้เฉินซีและมู่ขุยไม่มีโอกาสที่จะทำการลอบสังหารอีกต่อไป หากพวกเขาปล่อยให้สถานการณ์นี้ดำเนินต่อไป เขาและมู่ขุยก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่ถูกพบ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจทันทีที่จะเริ่มโจมตี!

เพื่อให้การลงมือเป็นไปอย่างไม่มีที่ติ เฉินซีจึงได้สั่งให้มู่ขุยรออยู่บนต้นไม้ใหญ่ก่อนแล้ว ก่อนที่จะตั้งใจเผยตัวตนออกไปเล็กน้อยเพื่อดึงความสนใจของซือคงเหิน และล่อลวงให้อีกฝ่ายออกห่างจากคนอื่น ๆ เมื่อกลุ่มไม่มีผู้นำ เฉินซีย่อมสามารถฉวยโอกาสนี้และกำจัดมดปลวกเหล่านี้ได้

ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าแผนการจะดำเนินไปอย่างราบรื่นมากกว่าครึ่ง ส่วนที่เหลือของแผนการคือการทำลายล้างคนเหล่านี้ในระยะเวลาสั้น ๆ ก่อนที่จะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยเหลือมู่ขุย และจัดการกับซือคงเหินซึ่งเป็นผู้นำในท้ายที่สุด

ฟิ้ว!

ผู้ที่ถือหอกเหล็กยาวสิบสองฉื่อที่มีเปลวไฟลุกโชน เป็นคนแรกที่โจมตีเขา และปลายหอกที่เย็นเยียบก็พุ่งฉีกอากาศมาอย่างรวดเร็วราวกับดาวตก และพลังโจมตีของมันก็อาจกล่าวได้ว่ายอดเยี่ยม

เมื่อเผชิญกับการโจมตีที่พุ่งทะลุท้องฟ้าครั้งนี้ สายตาของเฉินซีก็ไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากเขามีประสบการณ์การต่อสู้ที่ยากลำบากมานับครั้งไม่ถ้วนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และเมื่อรวมกับความแข็งแกร่งของเขาที่พุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง สถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าจึงไม่สามารถสั่นคลอนเขาได้เลยแม้แต่น้อย

ข้อมือของเขาเคลื่อนไหวอย่างว่องไวขณะที่ยันต์ศัสตราเคลื่อนไหวราวกับนกนางแอ่นที่พลิ้วไหวบนผิวน้ำและกวาดออกไปเบา ๆ

ฟิ้ว!

ประกายกระบี่รุนแรงมากมายที่แฝงด้วยเต๋ารู้แจ้งแห่งโลหะได้ปรากฏขึ้นกลางอากาศ พวกมันปล่อยกลิ่นอายอันผ่าเผยและน่าทึ่งดั่งมังกรทันทีที่พวกมันปรากฏตัว และพวกมันก็เหมือนกับกรรไกรที่คมกริบซึ่งไม่มีสิ่งเทียบได้ เมื่อกวาดไปยังพื้นที่โล่งก่อนจะบดขยี้ปลายหอกอย่างง่ายดาย และเจาะคอของเจ้าของมัน

ฟู่!

เสียงครวญครางอู้อี้ดังขึ้นในขณะที่ร่างของศิษย์ตระกูลซือคงหยุดเคลื่อนไหว ความไม่เชื่อฉายวาบออกมาจากดวงตาของเขา และดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยคิดมาก่อนว่ากระบี่ของเฉินซีจะรุนแรงและรวดเร็วขนาดนี้

เลือดอุ่น ๆ และประกายสีแดงเลือดสาดกระจายออกมา แต่งแต้มบริเวณโดยรอบอย่างงดงามแต่แฝงไปด้วยความสลดใจ และดูเหมือนว่าศิษย์ของตระกูลซือคงคนนี้จะมีความข้องใจขณะที่เขาล้มลงบนพื้นและเสียชีวิตในที่สุด

เมื่อพวกเขาเห็นฉากนี้ ผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงที่สุดกับเฉินซีก็ถอยหลังกลับไปหลายก้าวโดยสัญชาตญาณ

ฟิ้ว!

โดยไม่ต้องสนใจเรื่องทั้งหมดนี้ เฉินซีจะไม่ปล่อยให้ความรู้สึกใด ๆ ส่งผลกระทบต่อเขาเมื่อเริ่มลงมือเข่นฆ่า และร่างของเขาก็สว่างวาบออกมาเมื่อใช้ปีกนภาดารกะด้วยกำลังเต็มที่ ในขณะที่เขาพุ่งเข้าใส่กลุ่มคน

เขาเป็นเหมือนหมาป่าที่กระโจนเข้าสู่ฝูงแกะ

เหล่าศิษย์ของตระกูลซือคงต่างก็ค้นพบด้วยความตกใจว่า พวกเขาไม่สามารถกำหนดร่างของเฉินซีได้อย่างเต็มที่ และเห็นเพียงเศษเสี้ยวของร่างสีดำที่กะพริบผ่านอย่างรวดเร็วในดวงตาของพวกเขา

ความเร็วของเคล็ดวิชาตัวเบาที่เปิดเผยโดยมดปลวกตัวน้อยที่มีฐานการบ่มเพาะขอบเขตเคหาทองคำขั้นสมบูรณ์แบบนั้น เร็วกว่าพวกมันถึงสามเท่าและเกือบจะเทียบได้กับการย่นมิติ!

แต่เมื่อเทียบกับอาวุธและเคล็ดวิชากระบี่มันแล้ว ความเร็วของเขาอาจถูกละเลยโดยสิ้นเชิง ทุกครั้งที่ชายหนุ่มผู้มีสีหน้าเฉยเมยเหวี่ยงกระบี่สีดำสนิทที่คมกริบ มันก็จะแกว่งออกมาพร้อมกับกลิ่นเย็นยะเยือกและเสียดแทงกระดูก และกลิ่นอายแห่งการเข่นฆ่าก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า สมบัติวิเศษใด ๆ ที่สัมผัสกับคมกระบี่ของเขาจะถูกผ่าออกเป็นสองส่วน

นอกจากนี้กระบวนท่ากระบี่ที่เขาใช้โจมตีทุกครั้ง จะแฝงไปด้วยพลังของเต๋ารู้แจ้งที่แตกต่างกัน เช่น กระแสน้ำที่เชี่ยวกรากและดุดัน ทะเลเพลิงที่ร้อนแรงและดุเดือด สายฟ้าที่ทำลายล้างและน่าสะพรึง ภูเขาที่สูงตระหง่านและหนักหน่วง พายุที่โหมกระหน่ำและไร้ร่องรอย… ทุกสิ่งล้วนกว้างใหญ่และชี้ไปที่แก่นแท้ของมหาเต๋า ทำให้มันน่าสะพรึงกลัวจนถึงจุดที่ก่อให้เกิดความสิ้นหวัง

กระบี่คมกริบที่ไม่มีสิ่งใดเทียบได้ผสานกับเจตจำนงมหาเต๋าที่หลากหลายถูกซัดออกมาอย่างจงใจ ราวกับเคียวที่เก็บเกี่ยวชีวิตของเทพแห่งความตาย

ดวงตาของเฉินซีเย็นชาและไม่แยแส โดยไม่มีความผันผวนแม้แต่น้อย เขาเป็นดั่งปรมาจารย์ที่ช่ำชองในการใช้กระบี่ ซึ่งโจมตีด้วยการเคลื่อนไหวที่ชัดเจนและแม่นยำ แต่การเปลี่ยนแปลงของพลังที่แฝงอยู่ในการโจมตีเหล่านี้กว้างใหญ่เหมือนมหาสมุทร และทุก ๆ การโจมตีจะได้รับผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุด!

กระบวนท่าทั้งแปดของคัมภีร์กระบี่หมื่นบรรจบเปลี่ยนแปลงตามใจปรารถนาและง่ายดาย มันทำให้เขาสามารถบดขยี้เคล็ดวิชาการต่อสู้ของผู้บ่มเพาะที่อยู่รอบข้างได้

เคล็ดวิชาโจมตีจิตสัมผัสเทพ เช่น เคล็ดวิชามายาเทพ เคล็ดวิชาสะท้านทวยเทพ และเคล็ดวิชาสังหารเทวา สามารถทำให้ศัตรูต้องประหลาดใจและจู่โจมสติของพวกมันโดยตรง และยังส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของศัตรูและทำให้พวกมันเต็มไปด้วยช่องโหว ซึ่งเปิดโอกาสให้เขาใช้ประโยชน์จากมันได้มากขึ้น

ความเร็วที่ไม่มีใครเทียบได้ของปีกนภาดารกะและการตรวจจับทุกการเคลื่อนไหวของศัตรูด้วยวิชาคลื่นจิตสะท้อน ทำให้เขาดูเหมือนเป็นหมอกควันเล็ก ๆ ที่ไม่สามารถจับต้องหรือถูกกักขังอยู่ในกลุ่มคนได้ เนื่องจากการโจมตีที่เกิดขึ้น ไม่มีการโจมตีใดแตะต้องเขาได้แม้แต่ปลายเล็บ

ศัตรูของเขาลดลงไปทีละคน

ในชั่วพริบตา มีเพียงสามคนเท่านั้นที่ยังคงเหลืออยู่ มีเพียงความหวาดกลัว ความสิ้นหวัง และความอับจนเท่านั้นที่ยังคงอยู่บนใบหน้าของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะคุ้นเคยกับความแข็งแกร่งในการต่อสู้อย่างจริงจังของเฉินซีมาตั้งนานแล้ว แต่เหตุการณ์ในตอนนี้ ทำให้พวกเขาตระหนักได้อย่างลึกซึ้งว่า พวกตนยังคงประเมินความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเฉินซีต่ำเกินไป

ด้วยการบ่มเพาะที่ขอบเขตแกนทองคำหยินหยางขั้นสมบูรณ์แบบ เข่นฆ่าผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำหยินหยางทั้งหกคนอย่างต่อเนื่องภายใต้การโจมตีครั้งเดียว แต่กลับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยและไม่เสียเลือดเลยแม้แต่หยดเดียว ใครจะจินตนาการถึงระดับความสามารถที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้?

“เจ้าคนนี้…เป็นเพียงปีศาจที่เกิดมาเพื่อเข่นฆ่า!”

“โปรดไว้ชีวิตด้วย! ท่านผู้อาวุโส โปรดไว้ชีวิตด้วย…” ศิษย์ของตระกูลซือคงที่มีสีหน้าซีดเผือดคุกเข่าลงบนพื้นขณะที่เขาโขกหัวและขอความเมตตาจากเฉินซี เขาหวาดกลัวจนสิ้นสติสัมปชัญญะและจิตวิญญาณต่อสู้ของเขาก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

ฟู่!

เสียงของเขาหยุดลงอย่างกะทันหันเมื่อประกายกระบี่พุ่งเข้ามาดั่งลำแสงที่ไหลผ่าน เจาะทะลุลำคอของเขาอย่างแม่นยำและพ่นเลือดสีแดงสดออกมา

เฉินซีไม่แม้แต่จะเหลือบมองศพบนพื้นก่อนจะหันกลับมาและมุ่งไปยังเป้าหมายต่อไป

“หนี! รีบหนีเร็วเข้า!” เมื่อพวกเขาเห็นฉากนี้ จิตวิญญาณต่อสู้ของพวกเขาก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง พวกเขาต่างหันหลังกลับเพื่อหนีเอาชีวิตรอดและไม่ต้องการสิ่งใดมากไปกว่าการได้เกิดมามีขาพิเศษอีกคู่หนึ่ง

เมื่อเฉินซีเห็นสิ่งนี้ ร่องรอยของการเย้ยหยันก็เกิดขึ้นที่มุมปากของเขา ในตอนนี้ หากสองคนนี้ระเบิดแกนทองคำของตัวเอง พวกเขาอาจทำให้เฉินซีบาดเจ็บสาหัสได้ แต่น่าเสียดายที่พวกเขาหวงแหนชีวิตของตัวเองมากเกินไป และไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงต้องตายในที่สุด

ฟิ้ว! ฟิ้ว!

ปีกนภาดารกะเปล่งแสงสว่างวาบและมาถึงที่เบื้องหลังของคนทั้งสอง จากนั้นยันต์ศัสตราก็กวาดออกไป แยกออกเป็นส่วนโค้งที่งดงามสองสาย

ทันใดนั้น คนที่กำลังหลบหนีอยู่ข้างหน้าก็ส่งเสียงร้องโหยหวน ในขณะที่รูม่านตาของสหายที่อยู่ข้างหลังเขาหดแคบลง เมื่อเขาเห็นภาพที่แปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง ศีรษะของคนที่อยู่ข้างหน้าเขาได้ลอยไปด้านข้าง แต่ร่างกายของเขายังคงพุ่งไปข้างหน้า! เขาก้มลงมองตัวเองโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าร่างของเขาได้หายไปแล้ว!

“ปรากฏว่าเหมือนกับเขา ศีรษะของข้าก็ถูกตัดออกเช่นกัน…” นี่คือความคิดสุดท้ายของเขาก่อนตาย

การต่อสู้ได้ดำเนินไปโดยใช้เวลาไม่กี่อึดใจ แต่ศิษย์ขอบเขตแกนทองคำหยินหยางของตระกูลซือคงทั้งเก้าคนได้เสียชีวิตทั้งหมด ศพของพวกเขานอนจมกองเลือดและมีกลิ่นเลือดคาวคลุ้งซึ่งกระตุ้นให้รู้สึกขยะแขยง

ฝูงสัตว์อสูรอันดุร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าห่างไกล เมื่อพวกมันได้กลิ่นเลือดสด ๆ ที่ลอยมาแต่ไกล ดวงตาของพวกมันเผยแววกระหายเป็นอย่างยิ่ง แต่ด้วยความหวาดกลัวที่มีต่อร่างสูงนั้น พวกมันจึงไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า

‘ต่อไปก็ถึงเวลาจัดการกับซือคงเหินแล้ว…’ เฉินซีเงยหน้าขึ้นในขณะที่จิตสัมผัสเทพของเขากวาดไปโดยรอบ เมื่อเขายืนยันทิศทางของซือคงเหินได้แล้ว ร่างของเขาก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

อาบรู้ว!

หลังจากที่พวกมันยืนยันว่าเฉินซีได้จากไปอย่างสมบูรณ์แล้ว เหล่าสัตว์อสูรดุร้ายในป่าก็พุ่งออกมากัดกินซากศพบนพื้นอย่างตะกละตะกลาม จนพื้นเต็มไปด้วยเลือดที่สาดกระจาย

‘เวลาผ่านไปเพียงครึ่งปี แต่ข้ากลับไม่คาดคิดเลยว่าความแข็งแกร่งของสหายคนนี้จะมาถึงระดับนี้จริง ๆ…’ ดวงตาคู่หนึ่งมองฉากนองเลือดนี้จากส่วนลึกของป่า และการจ้องมองนั้นมีร่องรอยของความจริงจัง ในเวลาไม่นาน ร่างนี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยและไล่ตามไปในทิศทางที่เฉินซีมุ่งหน้าไป