บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 351

บทที่ 351 มาถึงนครอสนีบาต

บทที่ 351 มาถึงนครอสนีบาต

กองคาราวานพ่อค้าหยุดจัดระเบียบใหม่เพียงระยะเวลาสั้น ๆ ก่อนที่จะรีบเดินทางต่อไป

ชะตากรรมของหมีหุ้มเกราะพิฆาตไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ในขณะที่ยอดฝีมือที่ต่อสู้กับปีศาจหมีนั้นก็หาตัวไม่พบ ดังนั้นเพื่อเลี่ยงเหตุร้ายใดที่อาจเกิดขึ้นได้ การออกจากสถานที่ซึ่งมีปัญหาแฝงอยู่จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

มันทำให้เหยียนเยียนรู้สึกเสียใจไม่น้อย เพราะนางยังอยากกล่าวขอบคุณยอดฝีมือคนนั้นสักหน่อย หากนางมีโอกาสและสามารถสานสัมพันธ์อันดีกับผู้เยี่ยมยุทธ์ท่านนั้นได้ก็จะยิ่งดี แต่น่าเสียดายที่นางกลับได้สิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่ใจต้องการ หญิงสาวจึงทำได้เพียงขจัดความรู้สึกสูญเสียนั่นไป ก่อนจะจากไปพร้อมกับกลุ่มคาราวาน

ตั้งแต่วันนั้นมา พวกเขาก็ไม่พบอันตรายใดระหว่างทางอีก

เฉินซีทำตัวตามปกติ นั่งสมาธิและพักผ่อนตามใจอยาก เขาไม่ได้มีความคิดเห็นเช่นชายที่เอาแต่พึ่งพาสตรี เมื่อเขาไม่มีงานและไม่รู้จะทำอะไร เขาก็จะดื่มเหล้าและพูดคุยกับอวิ๋นน่า ทำให้เข้าใจสถานการณ์ในนครอสนีบาตอย่างคร่าว ๆ ชายหนุ่มใช้เวลาในแต่ละวันอย่างสงบและร่ำรวย

ในทางกลับกัน อวิ๋นน่าเป็นผู้ที่มีความสุขที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย หลังจากได้มีปฏิสัมพันธ์กับเฉินซีมานาน นางก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนเย็นชาและไร้อารมณ์ นิสัยเองก็นับว่าเป็นมิตรและเข้าหาได้ง่าย ตราบใดที่ไม่มีใครร้องขออะไรที่มากเกินเหตุ เขาก็จะตอบตกลงทุกอย่าง เช่น ตอนที่ช่วยอธิบายความขัดแย้งในการบ่มเพาะของนางและเรื่องอื่น ๆ

และเมื่อระยะเวลาผ่านไปนานขึ้น นางก็พบว่าไม่ใช่เพียงความแข็งแกร่งของเฉินซีเท่านั้นที่ไม่ธรรมดา เขายังมีทักษะในการสร้างยันต์ด้วย อีกทั้งเขาเป็นพ่อครัววิญญาณฝีมือยอดเยี่ยมอีกด้วย!

ปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระนับว่าหายากมาก การจะก้าวไปถึงจุดนั้นได้ยากแสนสาหัส ดังนั้นเมื่ออวิ๋นน่ารู้จากคำพูดที่เฉินซีเผลอบอกมาเพียงไม่กี่คำว่าสามารถสร้างยันต์เลิศล้ำขั้นสูงได้ อวิ๋นน่าก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก สายตาที่จ้องมองเฉินซีทั้งความประหลาดใจระคนความชื่นชม

แค่ให้นางคิดจินตนาการดูก็นับว่ายากแล้ว คนคนนี้ยังหนุ่มนัก แล้วเขาจะสร้างความสำเร็จอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไรกัน? ราวกับอัจฉริยะที่พันปีถึงจะหาได้สักคน!

แต่เมื่อเฉินซีเผยฝีมือการทำอาหารให้นางลิ้มลอง อวิ๋นน่าก็ลืมเรื่องทุกอย่างสิ้น คิดแต่จะกินลูกเดียว ทุกเช้าสายบ่ายเย็น นางจะถามอยู่คำเดียวพร้อมกับใจคาดหวัง “พ่อครัววิญญาณผู้ยิ่งใหญ่ มื้อนี้เราจะกินอะไรกันหรือ?”

เรื่องก็เป็นเช่นนี้ อวิ๋นน่าได้กลายเป็นแม่นางจอมตะกละของพ่อครัววิญญาณเฉินผู้ยิ่งใหญ่ไปแล้ว

และเพื่อแสดงความซาบซึ้งและชื่นชมในใจออกมา อวิ๋นน่าจึงรับหน้าที่ตระเตรียมและทำความสะอาดวัตถุดิบทั้งหลาย คอยล้างจาน รินชารินน้ำ และทำเรื่องจิปาถะทั้งหลายให้ อีกทั้งนางยังทำหน้าที่ได้อย่างละเอียดลออไปจนถึงรายละเอียดปลีกย่อยทั้งหลาย แม้แต่สาวใช้จากตระกูลร่ำรวยยังไม่ขยันขันแข็งเช่นนาง

เมื่อทุกคนสังเกตเห็นเรื่องนี้ พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกดูถูกเฉินซีมากขึ้นกว่าเดิม ต่างพากันคิดว่าเจ้าหมอนี่ก็แค่ไอ้สารเลวคนหนึ่ง เอาแต่สั่งให้สาวงามสุดยั่วยวนต้องทำงานหนักกว่าสาวใช้ และพวกเขาก็ได้แต่หวังว่าสวรรค์จะส่งสายฟ้าฟาดลงมาใส่เจ้าหมอนี่ให้ตายตกไปไปสักเปรี้ยง!

ทว่าจากนั้นไม่นาน ความไม่พอใจและความอิจฉาริษยาของคนทั้งหลายก็สลายกลายไปเป็นสายน้ำ

ในคืนนั้น ทั้งกลุ่มตั้งค่ายอยู่ที่ริมลำธารในป่า

ลำธารเต็มไปด้วยปลาขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีทอง ข้างปากมีหนวดมังกรสองเส้น พวกมันเต็มไปด้วยปราณวิญญาณ ส่องประกายระยิบระยับดูโปร่งแสง และยังมีกลิ่นหอมจาง ๆ กำจายออกมาด้วย

ปลาชนิดนี้หายากมาก มันถูกเรียกว่าปลาหลีฮื้อหนวดมังกร มันมีปราณวิญญาณอยู่มากมาย จึงมีราคาสูงมาก และมีเพียงผู้บ่มเพาะผู้ยิ่งใหญ่บางคนเท่านั้นจึงจะหาซื้อไหว

เมื่ออวิ๋นน่าพบว่าซุปใสที่ต้มจากปลาชนิดนี้มีประโยชน์ต่อการคงความงามสตรี นางจึงไม่อาจยับยั้งความตื่นเต้นในใจลงได้ นางจับปลาได้มากกว่าสิบตัวในเวลาอันสั้น ก่อนจะส่งทั้งหมดให้เฉินซี

เฉินซีเองก็ไม่ได้ขัด จากนั้นเขาก็เริ่มก่อไฟและวางหม้อต้มไว้ด้านบน เขาผสมปลากับสมุนไพรวิญญาณกว่าสิบชนิดที่รวบรวมมาตลอดทาง เพื่อปรุงหม้อต้มที่ภายในเต็มไปด้วยปลาหลีฮื้อหนวดมังกร

อีกด้านหนึ่ง เขานำปลาที่เหลือมาเสียบแท่งเหล็ก ก่อนนำมาจ่อหน้าไฟ ทำเป็นปลาย่างที่ทั้งกรอบนอกนุ่มใน ทั้งอร่อยและสดชื่นยิ่งนัก

กลิ่นหอมยั่วยวนล่องลอยไปในป่าอย่างรวดเร็ว

ทุกคนจากกองคาราวานพ่อค้าที่กำลังนั่งสมาธิพากันลอบกลืนน้ำลาย กลิ่นหอมนี้… มันน่ากินเสียจริง! สามารถดึงหนอนในท้องออกมาประชันกันได้