บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 355

บทที่ 355 โปรดชี้แนะ

บทที่ 355 โปรดชี้แนะ

สวีชิงตงสมควรถูกฟาดอย่างแท้จริง!

โทสะพลันพวยพุ่งอยู่ในใจที่แต่เดิมสงบนิ่งเหมือนบ่อน้ำโบราณของเฉินซี และเขาต้องการที่จะทุบตีคนผู้นี้อย่างรุนแรง แต่หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มก็อดทนต่อแรงกระตุ้นนี้อย่างแข็งขัน เนื่องจากมันไม่น่าสนใจที่จะทุบตีตัวตลกเช่นนี้

“อนิจจา เขาไม่มีความกล้าแม้แต่จะต่อสู้ คนผู้นี้ดูเหมือนจะไม่คู่ควรกับชื่อเสียงของเขา”

“ถูกต้อง บางทีเขาอาจมีชื่อเสียงที่ไม่สมควรได้รับจริง ๆ”

“น่าผิดหวัง! น่าผิดหวังจริง ๆ!”

เมื่อผู้คนในห้องโถงเห็นเฉินซีไม่ยอมรับคำท้าประลองอยู่เป็นเวลานาน พวกเขาต่างก็ส่ายศีรษะและการแสดงออกของพวกเขาล้วนเต็มไปด้วยความสงสัย เยาะเย้ย และไม่พอใจ หญิงสาวบางคนถึงกับมองไปที่เฉินซีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก เนื่องจากพวกนางรู้สึกว่าชายคนนี้มีดีแค่รูปลักษณ์แต่กลับไร้ประโยชน์ ซึ่งพวกนางรู้สึกว่าเขาขี้ขลาดเกินไปและไม่คู่ควรกับการเป็นบุรุษอย่างแท้จริง

“ในเมื่อสหายเต๋าเฉินซีไม่คิดจะกล่าวอะไรสักคำ แล้วท่านจะยอมรับความพ่ายแพ้หรือ? อนิจจา ดูเหมือนว่าบางครั้งข่าวลือจะเป็นเรื่องโกหกและไม่อาจเชื่อถือได้” สวีชิงตงเอ่ยเยาะเย้ย ในใจของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“เอาล่ะ พอแล้ว!” หวังเจิ้นเฟิงกล่าวออกมาเพื่อยับยั้งสวีชิงตง

เขาจัดงานเลี้ยงนี้และเชิญทุกคนที่อยู่ในรุ่นเดียวกันมาเพื่อสยบรัศมีอันแสนภาคภูมิของเฉินซีต่อหน้าทุกคน โทษฐานที่ทำให้เขาอับอายต่อหน้าย่าชิง แม้ว่าเฉินซีจะไม่เห็นด้วยกับการต่อสู้ แต่จากปฏิกิริยาของทุกคนที่อยู่ที่นั่น เป้าหมายของเขาก็สำเร็จแล้ว

“ฮึ่ม! มันเป็นเพียงการประลองฝีมือและจะไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตของท่าน สหายเต๋าเฉินซีไม่ไว้หน้าข้าจริง ๆ เขาคิดว่าเขาเป็นใคร? เขาคิดว่าทุกคนสามารถเข้าออกจวนจ้าวอัสนีได้หรือ?” สวีชิงตงพึงพอใจเป็นอย่างยิ่งในขณะที่ถากถางเฉินซีอย่างดุเดือด และดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะต่อสู้กับเฉินซีจนถึงจุดจบอันขมขื่น

ย่าชิงและอวิ๋นหน่าโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก ‘เฉินซีพยายามอดทนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ชายคนนี้ไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับตัวเอง กลับยิ่งได้คืบเอาศอก เขานี่มันไม่ต่างกับสุนัขจริง ๆ!’ ดวงตาของหญิงสาวทั้งสองนางเย็นชาและพวกนางกำลังจะกล่าวอะไรบางอย่างออกมา แต่พวกนางก็ถูกเฉินซีห้ามไว้เพราะอีกฝ่ายเป็นแค่สุนัขบ้ากัดไม่เลือก และการยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้จะทำให้อีกฝ่ายยิ่งได้ใจ

สวีชิงตงหัวเราะอย่างพึงพอใจมากขึ้นเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทำให้เขาหยิ่งผยองเกินทนและกล่าวอย่างไร้ยางอายว่า “คนที่ได้รับชัยชนะหนึ่งร้อยครั้งติดต่อกันในการชุมนุมธารทอง? ข้าคิดว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าอ่อนด้อยเกินไปและไม่คู่ควรแก่การถูกกล่าวถึงด้วยซ้ำ”

หวังเจิ้นเฟิงขมวดคิ้วขณะที่รู้สึกว่าสวีชิงตงทำเกินไปอยู่บ้าง เขาเพียงต้องการปราบปรามเฉินซี ทว่าไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับเฉินซี เพราะหากเป็นเช่นนั้น ย่าชิงน่าจะเป็นคนแรกที่ต่อต้านเขา และนี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการให้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

“โอ้ เจ้าบอกว่าข้าอ่อนด้อยเกินไปหรือ? เหตุใดเจ้าไม่ประลองกับข้าเสียก่อนล่ะ” เมื่อหวังเจิ้นเฟิงตั้งใจจะยืนขึ้นและไกล่เกลี่ยสถานการณ์ เสียงเย็นยะเยือกก็ดังขึ้นจากด้านนอกโถงต้อนรับ

ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาและสง่างาม สวมหมวกขนนกเรืองแสงกับรองเท้าที่ปักด้วยลวดลายเมฆเดินเข้ามา และในพริบตาเขาก็ปรากฏตัวขึ้นภายในห้องโถง ก่อนที่สายตาซึ่งเหมือนสายฟ้าจะจ้องมองมาที่สวีชิงตงอย่างเย็นชา

หวังเต้าซวี่แห่งนิกายแสงจรัส!

ทุกคนต่างรับรู้ถึงตัวตนของชายหนุ่มคนนี้ พวกเขาทั้งหมดจึงหยุดการสนทนาและแสดงสีหน้าประหลาดใจ เพราะคนทั้งหมดดูเหมือนจะไม่เคยคิดมาก่อนว่าหวังเต้าซวี่จะมาร่วมในงานเลี้ยง และแม้แต่เปลือกตาของเจ้าภาพอย่างหวังเจิ้นเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกระตุก เขาจัดงานเลี้ยงนี้เป็นการส่วนตัว และตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เคยเชิญหวังเต้าซวี่เลย

“เหตุใดคนผู้นี้ถึงมาอยู่ที่นี่?” เฉินซีตกตะลึง

“นิกายแสงจรัสตั้งอยู่ใกล้กับนครอสนีบาต ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่หวังเต้าซวี่จะปรากฏตัวที่นี่ แต่ข้าได้ยินมาว่านิกายแสงจรัสกับจวนจ้าวอสนีไม่ถูกกันมาโดยตลอด ข้าจึงสงสัยว่าจู่ ๆ หวังเต้าซวี่มาที่นี่ด้วยความตั้งใจใด?” ย่าชิงดูเหมือนจะรับรู้ถึงความงุนงงของเฉินซี จากนั้นนางจึงกล่าวผ่านกระแสปราณอย่างรวดเร็ว

เฉินซีเริ่มเข้าใจและเขาก็ใคร่รู้อย่างมากเช่นเดียวกันว่าเหตุใดหวังเต้าซวี่ถึงมาที่นี่โดยไม่มีเหตุผล?

หวังเต้าซวี่ไม่สนใจการจ้องมองของคนรอบข้าง และจ้องมองมายังสวีชิงตงด้วยสายตาเย็นยะเยือกขณะที่กล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “ข้าไร้ความสามารถและพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของเฉินซีระหว่างการชุมนุมธารทอง ดังนั้นข้าจึงสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าตัวข้าที่พ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของเขามีคุณสมบัติที่จะต่อสู้กับเจ้าได้หรือไม่?”

หัวใจของสวีชิงตงกระตุกวูบในขณะที่ความพึงพอใจบนใบหน้าหายไป ก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยสีหน้าหนักใจ แม้ว่าเขาจะเกกมะเหรกและดื้อด้าน แต่ก็ไม่ได้โง่เขลา เขารับรู้ได้ทันทีว่าหวังเต้าซวี่มาด้วยเจตนาร้าย

เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินว่าหวังเต้าซวี่ยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่าพ่ายแพ้ให้แก่เฉินซี แม้ว่าสวีชิงตงจะไม่เข้าใจถึงความแข็งแกร่งเฉินซี แต่เขาก็รู้ซึ้งถึงความแข็งแกร่งของหวังเต้าซวี่ ไม่ว่าจะเป็นการบ่มเพาะ ชื่อเสียง หรือแม้แต่ภูมิหลัง หวังเต้าซวี่นั้นเหนือกว่าตนเองในทุกด้าน!

‘แม้แต่คนเช่นนี้ก็พ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของเฉินซี แต่ก่อนหน้านี้ข้าได้ยั่วยุเฉินซีซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่… นี่ข้าพาตัวเองไปติดกับอย่างนั้นหรือ?!’

ทันใดนั้นความพึงพอใจและความเย่อหยิ่งในใจของสวีชิงตงก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ในเมื่อเจ้าไม่กล่าวอะไรออกมา ข้าจะถือว่าเจ้ายอมรับคำท้าประลองของข้าก็แล้วกัน” หวังเต้าซวี่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นสวีชิงตงลังเล

ย่าชิงรู้สึกขบขันและนางก็ยิ้มขณะที่ส่งเสียงผ่านกระแสปราณไปยังเฉินซี “หวังเต้าซวี่ผู้นี้ก็น่าสนใจเช่นกัน เขาให้สวีชิงตงได้ลิ้มรสยาขมของตนเองและแก้แค้นให้เจ้าทางอ้อม”

เฉินซีเพียงยิ้ม แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีก

การแสดงออกของสวีชิงตงเปลี่ยนไป จากนั้นเขาก็มองไปที่หวังเจิ้นเฟิงราวกับว่ากำลังขอความช่วยเหลือ

“แล้วไปเถิด อย่ากล่าวถึงเรื่องการประลองอีก ในเมื่อท่านพี่หวังได้ปรากฏตัวขึ้น เช่นนั้นเราน่าจะดื่มสุราและหาความเพลิดเพลินให้แก่ตัวเองเสียดีกว่า การต่อสู้และการแกงฆ่านั้นไม่สมศักดิ์ศรีเลยแม้แต่น้อย” หวังเจิ้นเฟิงไอแห้ง ๆ ขณะที่เขากล่าวช้า ๆ

หวังเต้าซวี่ส่ายศีรษะและกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่การต่อสู้และการฆ่าแกง มันเป็นเพียงการประลองฝีมือที่ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตของพวกเรา หรือว่าสหายเต๋าสวีไม่กล้าที่จะยอมรับคำท้าของข้า? ถ้าอย่างนั้นมันก็น่าผิดหวังจริง ๆ”

“ในเมื่อมันเป็นเช่นนี้ ก็ยอมรับคำท้าเถอะท่านพี่สวี มันเป็นเพียงการประลองและจะไม่ทำอันตรายต่อชีวิตของท่านอย่างแน่นอน มิฉะนั้นข้าผู้เป็นเจ้าภาพจะไม่ยอมเป็นอันขาด” ใบหน้าของหวังเจิ้นเฟิงมืดมน แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามหวังเต้าซวี่อีกต่อไป ขณะที่ในใจก็นึกเกลียดชังหวังเต้าซวี่ยิ่ง ‘ไอ้สารเลวคนนี้ทำให้ทุกสิ่งที่ข้าจัดการต้องยุ่งเหยิงไปหมด’

หัวใจของสวีชิงตงได้ตกลงไปที่ก้นบึ้งเป็นที่เรียบร้อย เขารู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ต้องดำเนินไป มิฉะนั้นจะไม่ใช่แค่ปัญหาเรื่องเสียหน้า แต่มีแนวโน้มว่าเขาจะทำให้นายน้อยหวังต้องขุ่นเคือง และนั่นจะทำให้ตัวเขาไม่สามารถยืนหยัดในนครอสนีบาตได้อีกต่อไปในอนาคต…