บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 356

บทที่ 356 อานุภาพของการชี้นิ้ว

บทที่ 356 อานุภาพของการชี้นิ้ว

เฉินซีทอดถอนหายใจออกมาและมองอย่างจริงจังไปที่หวังเต้าซวี่ จากนั้นจึงถามว่า “จะดีกว่าหรือไม่ หากเราค่อยประลองกันในระหว่างการชุมนุมดาวรุ่งที่จะมาถึง?”

หวังเต้าซวี่ส่ายศีรษะ “เช่นนั้นคงมิได้ เนื่องจากข้าจะมาด้วยความหวัง แล้วจะกลับไปอย่างผิดหวังได้อย่างไร”

ผู้คนต่างพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกันเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้ เนื่องจากพวกเขาล้วนอยากเห็นความแข็งแกร่งของเฉินซี

เฉินซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวออกไปทันทีว่า “หมัดของเจ้าก่อนหน้านี้แฝงไปด้วยกลิ่นอายของภูเขาและเต๋ารู้แจ้งที่ไหลเวียนอย่างราบรื่น ความเข้าใจเกี่ยวกับเต๋ารู้แจ้งพสุธาของเจ้าน่าจะบรรลุถึงขอบเขตเริ่มต้นระดับที่หก กระบวนท่าของเจ้ารุนแรง รวดเร็ว และน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นเมื่อรวมทั้งสองสิ่งนี้เข้าด้วยกัน มันย่อมทรงอานุภาพและสามารถพิชิตได้ทั้งหมด แต่มันก็ยังไม่ถึงกับไร้ข้อบกพร่อง”

ทุกคนล้วนตกตะลึง

“คนผู้นี้ตั้งใจที่จะพูดคุยถึงเรื่องเต๋าด้วยวาจาหรอกหรือ?”

ช่างน่าเบื่อยิ่งนัก!

ทุกคนล้วนไม่พอใจอย่างมาก

“การเห็นเจ้าลงมือต่อสู้อย่างแท้จริงนี่ยากมากนักหรือ?”

หวังเต้าซวี่รู้สึกสับสนงุนงงมากเช่นเดียวกัน แต่เขาก็ยังเอ่ยถามออกไปอย่างอดทน “กระบวนท่าของข้ามีข้อบกพร่องอย่างไรหรือ?”

เฉินซีกวาดสายตามองไปยังผู้คนรอบข้างและไม่ได้กล่าวอะไรออกมา ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนทันที จากนั้นนิ้วชี้ขวาของเขาก็เหยียดออกและชี้ไปที่ใบหน้าของหวังเต้าซวี่

ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มต้นขึ้น!

จิตวิญญาณของทุกคนที่พร่ำบ่นอยู่ในใจก็พลันมีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันที จากนั้นพวกเขาก็เบิกตากว้างและจ้องมองอย่างไม่กะพริบตา เพราะเกรงว่าจะพลาดรายละเอียดใด ๆ อย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องประสบกับความผิดหวัง เนื่องจากเฉินซีเพียงแค่ยื่นนิ้วออกไป และไม่มีปราณแท้ที่ทรงพลังหรือน่าเกรงขามใด ๆ ออกมา อีกทั้งยังไม่มีร่องรอยของเต๋ารู้แจ้งที่แพรวพราวและเจิดจรัส มันเป็นเพียงนิ้วธรรมดา ๆ เท่านั้น

ทว่าหวังเต้าซวี่กลับไม่แม้แต่จะขยับเมื่อเขาเผชิญกับนิ้วนี้ ราวกับเขารังเกียจที่จะลงมือและดูเหมือนว่ากำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ดังนั้นจึงอาจสรุปได้ว่า สถานะที่เผยออกมาของทั้งคู่ในขณะนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่การต่อสู้ที่รุนแรงเลยสักนิด

“คนผู้นี้กำลังทำอะไรอยู่?” หวังเจิ้นเฟิงก็รู้สึกสับสนอย่างมากเช่นกัน

“ข้าคิดว่าเขากับหวังเต้าซวี่ได้สมรู้ร่วมคิดกันมานานแล้ว และพวกเขาแค่ตั้งใจจะเล่นตลก!” เซียวเซวียนเทียนยิ้มบาง ในขณะที่ดวงตาของเขาเผยให้เห็นร่องรอยของการเหยียดหยาม

แต่หวังเจิ้นเฟิงกลับไม่คิดเช่นนี้ หากกล่าวตามเหตุผลแล้ว คงไม่มีใครที่จะใช้ลูกเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ภายใต้สายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้น และเฉินซีกับหวังเต้าซวี่ก็ไม่ได้โง่ ดังนั้นพวกเขาจะใช้เล่ห์กลเยี่ยงนักต้มตุ๋นข้างถนนได้อย่างไร?

“หรือว่าจะมีความลึกซึ้งบางอย่างอยู่ในนั้น?” หวังเจิ้นเฟิงขมวดคิ้ว

ย่าชิง อวิ๋นน่า และเหยียนเยียนที่อยู่ใกล้กับเฉินซีมากที่สุดและสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนที่สุด แต่พวกนางกลับมองไม่เห็นเช่นกันว่าเกิดเหตุใดขึ้น และดวงตาของพวกนางก็เต็มไปด้วยประกายแห่งความงุนงงสงสัย

ทว่ามีเพียงหวังเต้าซวี่เท่านั้นที่รู้สึกแตกต่างจากคนอื่น

ขณะที่เฉินซีเหยียดนิ้วออกไป จู่ ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตนเองได้ตกลงไปในหลุมลึกโดยไม่มีสิ่งใดที่ให้ยึดเกาะ …ราวกับว่าเขากำลังเผชิญกับสายฟ้าที่ฟาดมาจากท้องฟ้าโดยที่ไม่มีที่ไหนให้หลบซ่อนหรือหลีกหนี

แรงกดดันที่ถาโถมมาจากทุกทิศทุกทางทำให้เขาได้กลิ่นอายของความตายที่ใกล้เข้ามา และภายใต้ความกดดันนี้ เขาครุ่นคิดถึงเคล็ดวิชาการต่อสู้ทั้งหมดที่ได้บ่มเพาะมาอย่างบ้าคลั่ง อย่างไรก็ตาม ในความสิ้นหวัง เขาไม่สามารถหาโอกาสที่จะจัดการกับวิกฤตที่กำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้ได้เลยสักครั้ง!

ราวกับว่านิ้วธรรมดา ๆ ที่ชี้มาที่เขานั้นได้ปกคลุมบริเวณโดยรอบทั้งหมดและโลกที่กว้างใหญ่ไว้อย่างสมบูรณ์แล้ว ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงที่ผุดขึ้นมาจากหัวใจทำให้ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยียบ จากนั้นรูม่านตาของเขาก็ขยายและแทบจะหายใจไม่ออก!

“นี่มันบ้าอันใดกัน!?”

ในใจของหวังเต้าซวี่รู้สึกประหลาดใจและส่งผลให้จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ ความมั่นใจ และความภาคภูมิใจของเขากำลังจะพังทลายและแตกเป็นเสี่ยง ๆ!

เนื่องจากเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า ในช่วงเวลาไม่ถึงหนึ่งปีตั้งแต่การชุมนุมธารทองจนถึงตอนนี้ ความแข็งแกร่งของเฉินซีได้เพิ่มขึ้นถึงระดับที่น่าสะพรึงกลัว และเพียงนิ้วเดียวที่ชี้มายังตน มันกลับทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังราวกับว่ากำลังเผชิญกับความตายที่คืบคลานเข้ามา!

น่าสะพรึงกลัว!

‘ความเร็วในการเติบโตของคนผู้นี้น่ากลัวเกินไป! เขาเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้!’

ความคิดของหวังเต้าซวี่อยู่ในสภาวะสับสนวุ่นวาย และมันใกล้จะพังสลาย แต่ในขณะที่เขากำลังจะอดทนต่อไปไม่ได้ แรงกดดันที่อยู่รอบข้างก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที ซึ่งตรงกลับช่วงเวลาที่เฉินซีได้ถอนนิ้วออกไปพอดิบพอดี

เพราะหากดำเนินการต่อไป ชายหนุ่มกังวลอย่างยิ่งว่าเขาจะทำลายความภาคภูมิและจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ในใจของหวังเต้าซวี่ไปอย่างสิ้นเชิง หากเป็นเช่นนั้น พลังดัชนีนี้ของเขาจะกลายเป็นมารในใจของอีกฝ่าย และอาจทำให้หวังเต้าซวี่ไม่สามารถก้าวหน้าได้ในอนาคต หากเขาไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกเช่นนี้ได้

ผู้คนมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความประหลาดใจ เนื่องจากพวกเขาไม่รู้ว่าหวังเต้าซวี่รู้สึกอย่างไร ดังนั้นคนทั้งหมดจึงรู้สึกว่าการกระทำของเฉินซีค่อนข้างจะแปลกประหลาด เขาเพียงเหยียดนิ้วออกไปจากนั้นก็หดนิ้วกลับคืน นี่เขากำลังทำสิ่งใดอยู่?

แต่บางคนที่มีสายตาเฉียบแหลมกลับสังเกตเห็นได้อย่างทันทีว่ากลิ่นอายของหวังเต้าซวี่ผิดปกติเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเขาแข็งทื่อ ดวงตาเหม่อลอย และเสื้อผ้าบนร่างกายก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ราวกับว่าในชั่วขณะก่อนหน้านี้มีบางอย่างที่ทำให้เขาต้องหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่งได้เกิดขึ้น

หวังเต้าซวี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ และท่ามกลางความงุนงง เขาก็รู้สึกว่าตนเองเป็นผู้รอดชีวิตที่โชคดีหลังจากประสบภัยพิบัติ มันรู้สึกราวกับว่าทุกอย่างก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพหลอนในใจและมันไม่มีอยู่จริงเลยสักนิด ทว่าความรู้สึกเปียกชื้นทั่วร่างกายนั้นทำให้เขาได้สติในทันที และตอนนี้เองที่ชายหนุ่มสังเกตได้ว่าร่างกายของตนเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นที่เยียบเย็น ราวกับว่าเพิ่งถูกลากขึ้นมาจากน้ำ

แต่เขาไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเฉินซีด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน จากนั้นก็กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ขอบคุณที่เมตตา”