บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 376

บทที่ 376 การพบปะโดยไม่คาดฝัน

บทที่ 376 การพบปะโดยไม่คาดฝัน

ยอดเขาทะยานสวรรค์นั้นสูงถึงหกร้อยลี้เศษ มันตั้งตระหง่านและสูงชัน ทุกเส้นทางที่มุ่งสู่ยอดเขานั้นกว้างขวางราวกับเส้นทางสู่ดินแดนสวรรค์ ซึ่งรองรับผู้คนได้มากกว่าหนึ่งร้อยคน

เฉินซีเดินตามทางหุบเขา เขามาถึงความสูงสี่ร้อยลี้ก่อนจะซ่อนตัวในพุ่มไม้และเฝ้ามองอยู่ไกลห่าง

บนเส้นทางหุบเขาที่อยู่ห่างไกลได้มีเสียงต่อสู้อันดุเดือดก้องกังวาน ศึกครั้งใหญ่กำลังเกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่าการต่อสู้ได้เกิดขึ้นนานมากแล้ว พื้นดินปกคลุมไปด้วยชิ้นส่วนแขนและขา โลหิตไหลเป็นธารน้ำ ศพหลายสิบนอนเกลื่อนพื้น เป็นภาพที่น่าหดหู่ยิ่งนัก

บัดนี้ มีเพียงชายฉกรรจ์สองคนซึ่งกำลังปิดล้อมสตรีคนหนึ่ง

ในบรรดาชายสองคนนั้น คนหนึ่งมีรูปร่างสูงกำยำ สวมเสื้อคลุมสีดำ มีผมยาว มือของเขาถือไม้เท้าสีดำสนิทซึ่งกลายรูปเป็นมังกรน้ำทมิฬ มังกรพุ่งขึ้นสู่ท้องนภา กรงเล็บอันแหลมคมของมันฉีกทะลุท้องฟ้าและจู่โจมไปยังสตรีผู้นั้น

อีกคนหนึ่งคือชายหนุ่มสวมชุดสีเงิน ยืนท่าทางสง่าพร้อมสีหน้าเย็นชา นิ้วของเขาผสานกัน กระบี่ร้อยแปดเล่มถูกควบคุม มันตกลงสู่สตรีราวกับห่าฝนในขณะที่เปล่งกลิ่นอายดุร้ายน่าเกรงขาม

ส่วนในฝั่งของสตรีนั้น…

นางสวมชุดกระโปรงสีม่วง รูปลักษณ์ที่อ่อนช้อย น่าหลงใหล และสวยงามยิ่ง คิ้วดำเหมือนน้ำหมึก จมูกเรียว ริมฝีปากสีสดแดง ผิวพรรณเรียบเนียนขาวดุจหิมะ ดวงตาของนางสวยใสดั่งแอ่งน้ำลึกในฤดูใบไม้ผลิ ในขณะนี้ ดวงตาดังกล่าวเต็มไปด้วยโทสะและความเกลียดชัง

เมื่อเฉินซีเห็นรูปร่างหน้าตาของสตรีผู้นี้ ใจของเขาสั่นสะท้านดั่งฝนฟ้าคะนองจนเขาเกือบจะร้องออกมา

เพราะสตรีผู้นั้นคือฟ่านอวิ๋นหลาน!

ต้องใช่นางเป็นแน่ ตลอดชีวิตนี้เฉินซีคงไม่มีวันลืมหัวหน้าหมู่ตึกแห่งนิกายอสูรจันทร์เสี้ยวโลหิตได้ ส่วนเหตุผลนั้นก็ง่ายนิดเดียว ขณะอยู่ที่บ่อน้ำกลางป่าภายในห้วงทะเลทรายมรณะ ทั้งสองเกิดเหตุพิศวาสกันภายใต้ผลของกำยานสวรรค์…

ความทรงจำนี้ฝังใจเขาชั่วนิรันดร์ อีกทั้งเป็นสิ่งที่เฉินซีไม่เคยอยากจะนึกถึง เพราะก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้น ไม่เพียงแต่ทั้งสองจะไม่มีความรู้สึกให้แก่กันแต่น้อย ทว่าพวกเขายังเป็นคู่อริกันอีกด้วย!

เหตุใดนางจึงเข้าร่วมการชุมนุมดาวรุ่งครั้งนี้?

เฉินซีแสดงอาการสันสน แม้ในการต่อสู้หลายต่อหลายครั้ง จิตใจของเขาจะสงบนิ่งมาเนิ่นนาน ทว่าในตอนนี้กลับกลายเป็นลุกลี้ลุกลน

ก่อนหน้านี้ เขาเตรียมการเอาไว้เพื่อเผชิญหน้ากับชิงซิ่วอี้ ทว่าไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะพบกับฟ่านอวิ๋นหลาน ณ ที่แห่งนี้ ราวกับโชคชะตากำลังเล่นตลกกับเขา

“เดี๋ยวนะ! ระดับการบ่มเพาะของนางคือขอบเขตจุติไม่ใช่รึ! เหตุใดนางจึงเข้าร่วมการชุมนุมดาวรุ่งได้? หรือว่าข้ากำลังฝันอยู่ นี่คงไม่ใช่ฟ่านอวิ๋นหลานจริง ๆ?” เฉินซีพลันระลึกถึงกฎเกณฑ์ของการชุมนุมดาวรุ่งขึ้นมาได้ จากนั้นเขาก็จ้องมองสตรีผู้นั้นอีกครั้ง

รูปร่างหน้าตานี้ทำให้เขาตระหนักโดยพลันว่าระดับการบ่มเพาะของสตรีผู้นี้ อย่างมากที่สุดคือขอบเขตแกนทองคำขั้นสมบูรณ์แบบ ทว่าเต๋ารู้แจ้งที่นางหยั่งถึงนั้นน่าตกตะลึงยิ่งนัก เนื่องจากมันมีมากเกินสิบรูปแบบ

ที่สำคัญที่สุดคือวิชากระบวนยุทธ์ระดับเต๋าของนางได้ปลดปล่อยเปลวเพลิงแห่งความชั่วร้ายซึ่งก่อตัวเป็นโครงกระดูกที่มีรูปร่างหน้าตาอัปลักษณ์ นี่คือฝ่ามือมารวังวนโลหิตซึ่งมีเต๋ารู้แจ้งแห่งนิกายอสูรถึงสิบหกรูปแบบ!

เฉินซีจำช่วงเวลาที่อยู่ในห้วงทะเลทรายมรณะได้ดี เพราะฟ่านอวิ๋นหลานเคยใช้กระบวนยุทธ์ระดับเต๋านี้เพื่อต่อกรกับชิงซิ่วอี้มาก่อน

“หรือว่าจะเป็นนางจริง ๆ? นอกเสียจากระดับการบ่มเพาะที่เปลี่ยนไป ลักษณะภายนอกและกระบวนยุทธ์โดยรวมยังคงเหมือนเดิม เกิดอะไรขึ้น?”

ปัง!

ขณะนี้ สถานการณ์การต่อสู้พลิกผัน ดวงตาของชายชุดดำเปล่าประกายในขณะที่มังกรน้ำก่อตัวขึ้นจากคันไม้สีดำ มันฟาดกรงเล็บไปยังสตรีผู้นั้น ทำให้นางกระเด็นออกไปหลายสิบจั้ง

ชายหนุ่มในชุดสีเงินฉวยโอกาสนี้ร่ายกระบี่ทั้งร้อยเล่มจนกลายเป็นฝนดาวตก ซึ่งส่งเสียงอันน่าหวาดผวาขณะโหมกระหน่ำใส่สตรีผู้นั้น

“ช่างมันเถอะ ใครจะสนว่านางเป็นฟ่านอวิ๋นหลานหรือไม่ใช่ ข้าจะเข้าไปช่วยนางก่อน…” ใจของเฉินซีเริ่มวิตกเมื่อทราบว่าหากไม่มีใครช่วยเหลือในตอนนี้ ชีวิตของสตรีผู้นี้อาจจะตกอยู่ในอันตราย

ฟิ้ว!

เฉินซีใช้ปีกนภาดารกะโดยพลัน ก่อนที่เขาจะกลายเป็นแสงสว่างแวววับบนขอบฟ้าพุ่งมาสู่สนามรบ

เมื่อเห็นว่านางร้ายผู้นี้กำลังตกอยู่ในเงื้อมมือของเฉิงอวิ่น ใจของชุยเถี่ยจึงเต็มไปด้วยความสุข มันทำให้เขาตื่นเต้นจนแววตาแฝงไปด้วยความกระหายเลือด

ชีวิตของพรรคพวกทั้งสิบหกคนคือราคาที่ต้องจ่ายไปในการพยายามสังหารนางมารร้ายผู้นี้ หากเขายังไม่สามารถสังหารนางได้ เฉิงอวิ่นเชื่อว่าสหายของเขาจะต้องเสียสติเป็นแน่

ในที่สุดนางมารร้ายผู้นี้ก็ไม่อาจต้านทานการโจมตี อีกทั้งยังเกือบจะสิ้นลมหายใจ สิ่งนี้ทำให้ชุยเถี่ยถอนหายใจโล่งอก เขารู้สึกอิ่มอกอิ่มใจกับความป่าเถื่อนและความหวาดผวาที่ทิ้งไว้ให้อีกฝ่าย

เมื่อเปิดโอกาสให้แล้ว คราวนี้ก็ขึ้นอยู่กับเฉิงอวิ่นเท่านั้น…

ขณะที่ชุยเถี่ยครุ่นคิด สายตาของเขาก็จ้องเขม็งไปยังสนามรบ กระบี่ทั้งร้อยแปดเล่มของเฉิงอวิ่นบรรจุมหาเต๋าแห่งโลหะอันทรงพลัง ดังนั้นเมื่อเขาโจมตีด้วยพละกำลังเต็มเปี่ยม นางมารร้ายก็จะถูกบดขยี้จนแหลกละเอียดกลายเป็นแอ่งฟองเลือด

ฉากฟองเลือดฟุ้งกระจายไปทั่วท้องนภาคงเป็นเรื่องน่าสลดแต่ก็สวยงามมากในเวลาด้วยกันไม่ใช่หรือ?