บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 38

ปัง!

แสงกระบี่เย็นเยียบพุ่งเสียดแทงผ่านอากาศและหัวของอสูรปีศาจที่เฉินซีโจมตีใส่ก็ถูกเจาะทะลุเป็นรูขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือทันที

อสูรปีศาจส่งเสียงคำรามอย่างน่าสังเวชก่อนจะล้มลงกับพื้น

“อสูรปีศาจเหล่านี้ล้วนควบแน่นมาจากปราณปีศาจ และอาจกล่าวได้ว่าพวกมันเป็นอมตะ อสูรปีศาจจะสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ก็ต่อเมื่อหัวของมันแหลกเป็นเสี่ยง ๆ และการถอดไข่มุกปีศาจที่อยู่ภายในหัวมันออกก็จะทำให้มันตายตกไปอย่างสมบูรณ์” ตู้ชิงซีเดินมาที่ด้านข้างและอธิบายพลางดึงไข่มุกสีดำขนาดเท่าไข่นกพิราบออกจากหัวของศพอสูรปีศาจ

“สิ่งนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับข้า เจ้าเก็บมันไว้ และสามารถนำมันไปแลกเปลี่ยนเป็นผลึกวิญญาณได้เมื่อเราออกไปจากที่นี่” ตู้ชิงซีโยนไข่มุกในมือให้เฉินซี

หลังจากได้รับไข่มุกมา เฉินซีก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่าทัศนคติของตู้ชิงซีที่มีต่อเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนไปอย่างมาก นางมีน้ำใจแก่เขาอย่างคาดไม่ถึง

“ไปกันเถอะ เราไม่สามารถบินได้ภายในสถานที่แห่งนี้ จุดหมายของเรายังอีกยาวไกล หากเราไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้ภายในหนึ่งเดือนเราจะเสียโอกาสที่ได้มายากนี้”

ตู้ชิงซีไม่รอให้เฉินซีเอ่ยถามเหตุผลที่นางต้องเร่งรีบ จากนั้นก็นางออกวิ่งไปในทันที

“ไอ้ตัวซวยตามพวกเรามาดี ๆ อย่าเป็นตัวถ่วงให้พวกเราเสียเวลา” ต้วนมู่เจ๋อเหลือบมองที่เฉินซีราวกับว่าเขากำลังจ้องมองไปยังตัวตลก จากนั้นก็หัวเราะเยาะเย้ยก่อนที่จะวิ่งไปข้างหน้า

“อือ เราต้องรีบเดินทางต่อ” ซ่งหลินยังอยู่ในอาการง่วงนอนทว่าท่าวิ่งของเขากลับพลิ้วไหวราวกับลิงขี้เมา มันเหมือนจะช้าแต่กลับสามารถปิดระยะตามหลังกลุ่มไปได้อย่างอัศจรรย์

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินซีก็ไม่กล้าล่าช้าและใช้เคล็ดวิชาแปดก้าวมังกรสวรรค์ซึ่งเขาเชี่ยวชาญถึงขั้นสูงแล้ว เพียงก้าวย่างครั้งเดียวร่างของเขาก็พุ่งไปไกลถึงสิบจั้งในชั่วพริบตา จุดแข็งของเคล็ดวิชาตัวเบานี้คือมันเรียบง่าย คล่องตัวและยังไม่ผลาญปราณแท้หรือพละกำลังมากเหมือนวิชาตัวเบาแบบอื่น

ท้องฟ้าของดินแดนเถื่อนใต้พิภพนั้นเป็นสีเทาอยู่เสมอ และเมื่อรวมกับฝุ่นดินที่ฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศยามมีลมแรงพัดผ่าน ท้องฟ้าและทั่วทุกทิศจะถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของหมอกฝุ่นที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ จึงทำให้เดินหลงทางได้ง่าย

ทว่าโชคดีที่ตู้ชิงซีมีเข็มทิศสีเงินขนาดเล็กอยู่ในครอบครอง ดังนั้นทั้งสี่จึงสามารถมุ่งไปยังจุดหมายได้อย่างไม่คลาดเคลื่อน

การเดินทางที่เร่งรีบนั้นน่าเบื่อและไร้อรรถรสอย่างยิ่ง มีอสูรปีศาจโผล่มาให้ออกกำลังบ้างเป็นครั้งคราว แม้พวกมันจะไม่สามารถทำร้ายพวกเฉินซีได้ แต่ก็ยังส่งผลต่อการเดินทางของพวกเขา

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาใด ๆ เมื่อเจออสูรปีศาจ ทุกคนในกลุ่มจึงชักอาวุธเตรียมรอเอาไว้ตลอด

ตู้ชิงซีใช้กริชสั้นรูปทรงแปลกประหลาด ที่ท้ายด้ามจับเป็นใบมีดสองแฉกคล้ายส้อมเปล่งประกายสีเขียวสลัว และส่วนที่ตามปกติควรจะเป็นใบมีดหลักกลับมีรูปลักษณ์เป็นดอกบัวบานสีฟ้าเรือง จึงถูกเรียกว่า ‘กริชปทุมฟ้าประสาน’ ซึ่งเป็นศาสตราวิเศษระดับสูง

ส่วนต้วนมู่เจ๋อ มีอาวุธเป็นกระบี่ที่มีความยาวหนึ่งฉื่อและกว้างสองชุ่น ใบกระบี่เป็นประกายราวกับน้ำค้างฤดูใบไม้ร่วง มีอัญมณีสายรุ้งเจ็ดเม็ดประดับอยู่บนกระบี่ อัญมณีแต่ละเม็ดเป็นตัวแทนของดาวทั้งเจ็ด ซึ่งส่งให้กระบี่นี้ดูล้ำค่าและน่าหวาดเกรงอย่างยิ่งยวด ชื่อของมันคือ ‘กระบี่สายรุ้งเจ็ดดารา’ และเป็นศาสตราวิเศษระดับเดียวกับกริชปทุมฟ้าประสาน

สำหรับซ่งหลิน เขาถืออาวุธที่มีรูปลักษณ์เป็นร่ม โครงของร่มเป็นสีดำวาวและมีอักขระถูกสลักเอาไว้นับไม่ถ้วน พื้นผิวของร่มประกอบขึ้นด้วยตะขอแหลมคมหนึ่งพันแปดอันที่เชื่อมต่อเข้าด้วยกัน ร่มนี้เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย ชื่อของมันคือ ‘ร่มตาข่ายนภาพันตะขอ’ และแน่นอนว่ามันเป็นศาสตราวิเศษระดับสูงเช่นกัน

ยิ่งกว่านั้นเพื่อรับประกันว่าชีวิตของตนเองจะต้องปลอดภัย นอกจากอาวุธในมือแล้ว ทั้งสามคนยังสวมอุปกรณ์ป้องกันต่าง ๆ ที่ส่องประกายสะท้อนแสงเงางามเช่นเสื้อเกราะ เกราะไหล่ เกราะแขนและเข็มขัด… แม้แต่รองเท้ายังสร้างจากวัสดุชั้นสูงซึ่งน่าจะมีคุณสมบัติบางอย่างที่แฝงไว้

ของทั้งหมดนี้มันทำให้เฉินซีตื่นตาตื่นใจและเต็มไปด้วยความปรารถนา คงมีเพียงแต่สมาชิกตระกูลใหญ่เท่านั้นที่มีสิทธิ์ครอบครองอุปกรณ์ล้ำค่าเหล่านี้ คนธรรมดาไม่มีทางแม้แต่จะได้สัมผัสพวกมัน

เฉินซีถือกระบี่อยู่ในมือของเขา ใบกระบี่เล่มนี้มีสีฟ้าอ่อนและชื่อของมันคือ ‘กระบี่อัสนีคราม’ ซึ่งเป็นกระบี่ที่เขาขอให้เพ่ยเพ่ยช่วยซื้อมาให้ขณะที่ปิดด่านฝึกฝนในห้องอันเงียบสงบ เพื่อซื้อกระบี่เล่มนี้เขาจ่ายไปถึงสองพันผลึกวิญญาณเพื่อให้ได้มันมา หากไม่ใช่เพราะเขาฆ่าอสูรแรดอินทนิลสองหัว และได้รับผลึกวิญญาณสามพันก้อนมาอย่างไม่คาดคิด เขาก็คงไม่สามารถซื้อกระบี่อัสนีครามที่เป็นศาสตรามนุษย์ระดับสูงมาได้

ช่างแตกต่างกันซะเหลือเกิน!