บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 404

บทที่ 404 การปะทะที่รุนแรง

บทที่ 404 การปะทะที่รุนแรง

การโจมตีครั้งนี้ของซูเฉินไม่เพียงมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวเท่านั้น มันยังกระตุ้นจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ในสังเวียนปีศาจสังหาร ให้มารวมตัวกันบนใบดาบอย่างบ้าคลั่งอีกด้วย

ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!

ในชั่วพริบตา โลกทั้งใบกลับกลายเป็นภูเขาซากศพและทะเลเลือด พร้อมกับกองทัพอันทรงพลังที่พุ่งเข้าโรมรันกัน ดาบปะทะกัน กลองสงครามดังกึกก้อง เสียงของการต่อสู้ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า ฟังดูน่าสยดสยองอย่างยิ่ง

ยังไม่ทันทีดาบเล่มนี้จะถูกฟันออกไป มันก็ทรงพลังมากเสียจนแม้แต่ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีที่เฝ้าดูการต่อสู้จากระยะไกลก็ยังแสดงอาการตกตะลึง

“ฟันพิฆาตสุญตา! นี่คือสุดยอดกระบวนท่าที่จ้าวขุนศึกเคยใช้ในการกวาดล้างดินแดน ครั้งหนึ่งเขาเคยใช้สิ่งนี้สังหารผู้บ่มเพาะจากต่างแดนนับหมื่น กองศพกลายเป็นภูเขาขณะที่เลือดไหลย้อมแม่น้ำ!”

“ชายผู้นี้ทรงพลังจริง ๆ การโจมตีครั้งนี้อาจกล่าวได้ว่าถูกที่ถูกเวลายิ่งนัก ฝ่าบาทได้รวบรวมจิตวิญญาณแห่งสงครามจากสนามรบโบราณมาเพื่อขัดเกลาสังเวียนปีศาจสังหารแห่งนี้ ดังนั้นเมื่อใช้การโจมตีนี้ เจตนาฆ่าฟันและกลิ่นอายของการต่อสู้จึงได้ถูกดึงดูดเข้าหาและหลอมรวมเข้ากับมัน ทำให้มันมีพลังเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสองเท่า!”

“ดูเหมือนว่าจ้าวขุนศึกจะทุ่มความพยายามไปกับเด็กผู้นี้อย่างมาก ในเมื่อเขามีความแข็งแกร่งในการต่อสู้ขนาดนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย ความสำเร็จในอนาคตของเขาย่อมไร้ขีดจำกัด หลังจากการโจมตีครั้งนี้ เกรงว่าเฉินซีอาจจะต้องพ่ายแพ้ไป”

สายตาของเหล่าผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีเฉียบคมเพียงใด?

ทันทีที่เห็นพลังที่แฝงอยู่ในการโจมตีของซูเฉิน พวกเขาก็อนุมานได้ทันทีว่า ถึงแม้เฉินซีจะใช้เคล็ดกระบี่หมื่นบรรจบขั้นที่หก ชายหนุ่มก็อาจจะไม่สามารถรับการโจมตีนี้ได้

ในอีกด้านหนึ่ง จ้าวขุนศึกหวงฝู่ไท่อู่เผยรอยยิ้มขึ้น เขารู้สึกว่าการตัดสินใจรับเลี้ยงซูเฉินเมื่อหลายปีก่อนนั้นไม่ได้สูญเปล่า พรสวรรค์ที่แสดงออกมาของเด็กคนนี้ทำให้เขารู้สึกภาคภูมิใจอย่างมาก

และสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขมากที่สุดก็คือ …การที่เฉินซีกำลังจะตกตายอย่างน่าสยดสยองในเงื้อมมือคนของตน จริงหรือไม่?

เมื่อได้เห็นฉากนี้หัวใจของย่าชิงและคนอื่น ๆ ก็จุกอยู่ที่ลำคอ สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่สังเวียนปีศาจสังหารด้วยความประหม่าจนแทบลืมหายใจ

“ตอนนี้เจ้าคิดว่าเอาชนะข้าได้อย่างนั้นหรือ?” เต๋ารู้แจ้งที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยควบแน่นและส่งเสียงก้องอยู่ในมือของเขา ทำให้รัศมีของซูเฉินเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องราวกับว่ามันไม่มีขอบเขต จากนั้นเขาก็ตะโกนออกมาด้วยเสียงที่ฟังดูสยดสยองยิ่ง “คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้! แล้วข้าจะยอมเหลือศพของเจ้าทิ้งเอาไว้ให้ มิฉะนั้นการโจมตีนี้ จะสังหารเจ้าทิ้งจนไม่เหลือแม้กระดูก!”

เย่อหยิ่ง! อิ่มเอมใจ!

ในตอนนี้ซูเฉินรู้สึกอิ่มเอมใจประหนึ่งชัยชนะนี้อยู่ในกำมือของตน ราวกับว่าเขาได้ระบายความเกลียดชังที่ฝังอยู่ในใจตลอดหลายปีที่ผ่านมาออกไปจนหมดสิ้น

เฉินซีเงยหน้าขึ้น ประกายเฉียบคมพาดผ่านดวงตาของเขา ก่อนจะกล่าวขึ้นช้า ๆ ทีละคำ “ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าแน่ใจหรือว่านี่คือคำพูดสุดท้ายของเจ้า?”

เมื่อคำพูดสุดท้ายจบลง อากาศรอบ ๆ ตัวของเฉินซีก็สั่นสะเทือน และแตกเป็นเสี่ยง ๆ ราวกับว่าอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีใครเทียบได้กำลังจะถูกปลดออกจากฝักและสังหารโลกใบนี้!

เสี้ยวอึดใจต่อมา เจตจำนงกระบี่ที่น่ากลัวอย่างยิ่งก็พวยพุ่งออกมาจากยันต์ศัสตรา แทงทะลุและบดขยี้ ฉีกอากาศรอบตัวออกเป็นเสี่ยง ๆ ม่านแสงรอบสังเวียนประลองทั้งหมดสั่นสะท้าน ท่าเคล็ดกระบี่หมื่นบรรจบขั้นเจ็ดเปิดตัวออกมาอย่างน่าตกใจ!

ทันใดนั้น นครหลวงธารสายไหมก็ตกลงสู่ความเงียบสงัดอยู่ครู่ใหญ่ จนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มที่ตกลงพื้น ก่อนเสียงอึกทึกครึกโครมจะดังก้องขึ้น

“มันไม่ใช่ขั้นหก แต่เคล็ดกระบี่หมื่นบรรจบขั้นเจ็ด!”

“เหลืออีกแค่เพียงก้าวเดียวเท่านั้นก็จะรวมกระบวนท่าทั้งแปดเป็นหนึ่งเดียว และบรรลุความสมบูรณ์แบบได้?”

“แม้ว่าระหว่างขั้นหกกับเจ็ดจะต่างกันเพียงแค่ขั้นเดียว แต่เคล็ดกระบี่หมื่นบรรจบขั้นเจ็ดก็นับเป็นการก้าวเข้าสู่ระดับสูงสุดของเคล็ดวิชาไปแล้ว ทว่าเมื่อเทียบกับขั้นหก ความแตกต่างนั่นก็เหมือนสวรรค์กับปฐพี เช่นเดียวกับความแตกต่างระหว่างสมบัติวิเศษระดับสูงกับสมบัติวิเศษระดับต่ำ”

“นี่มันบ้าเกินไป น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว เต๋าแห่งกระบี่ของเฉินซีได้บรรลุระดับนั้นแล้ว! เขาต้องเป็นอัจฉริยะเต๋าแห่งกระบี่ที่น่าทึ่งที่สุดในรอบหลายพันปีอย่างแน่นอน!”

ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีไม่เคยคิดมาก่อนว่า การเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น ใบหน้าของพวกเขาเผยความตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง

แม้แต่แม่ทัพใหญ่หลัวหุนที่นั่งเงียบมาตลอด ก็ยังอดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมา แสงเย็นทอประกายขึ้นในดวงตาของเขา

ในที่สุดเขาก็นึกถึงคำพูดที่จักรพรรดิซ่งเคยกล่าวเอาไว้ เมื่อตอนที่ทุกคนกำลังดื่มและพูดคุยเรื่องเต๋า น้ำเสียงและสีหน้าที่แฝงความตกใจขององค์จักรพรรดิปรากฏขึ้นพร้อมกับสิ่งที่พระองค์พูดในเวลานั้น ‘ก็แค่สหายตัวน้อยที่ฝึกฝนอยู่ในแผนภาพขุนเขาธารสายไหม เสียงดังมากไปหน่อย…’ คงน่าจะหมายถึงเด็กคนนี้แน่ ๆ!

มีเพียงขั้นเจ็ดของเคล็ดกระบี่หมื่นบรรจบเท่านั้นที่สามารถทำให้ฝ่าบาทสะเทือนใจได้ ส่วนเหตุผลนั้นง่ายมาก เมื่อยังทรงพระเยาว์ ฝ่าบาทของเขาได้ศึกษาเคล็ดกระบี่หมื่นบรรจบมานับสิบปี ทว่าก็ยังคงติดอยู่ที่ขั้นหก ทำให้พระองค์ยังคงรู้สึกเสียใจจนถึงทุกวันนี้