บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 405

บทที่ 405 ติดห้าอันดับแรก

บทที่ 405 ติดห้าอันดับแรก

ผู้บ่มเพาะที่เข้าชมทุกคนต่างตกตะลึง

การต่อสู้ที่อันตรายและน่าสะพรึงนี้จบลงด้วยชัยชนะของเฉินซี

ด้วยท่าทีซูเฉินในตอนแรกดูยิ่งใหญ่เกินต้านนัก จึงทิ้งความประทับใจไว้ในใจทุกคนได้อย่างลึกล้ำ ทว่าซูเฉินผู้หาญกล้ากลับแพ้เฉินซีไปเสียได้ ทุกคนจึงเผยความตกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“เฉินซีเป็นม้ามืดอย่างแท้จริง แม้แต่ซูเฉินยังพ่ายแพ้ไป เขาติดหนึ่งในห้าอันดับแรกได้สำเร็จ!”

“น่าเสียดายที่ดวงจิตแห่งเต๋าของซูเฉินด้อยกว่าเล็กน้อย หากไม่ใช่เพราะเหตุนั้น บางทีเขาอาจจะรั้งอยู่ได้นานกว่านี้ก็ได้”

“พวกเจ้าทุกคนสังเกตหรือไม่ว่าวิญญาณของซูเฉินดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บสาหัส เส้นทางแห่งการบ่มเพาะพลังของเขาคงจะพังทลายแล้วกระมัง?”

การต่อสู้ระหว่างเฉินซีกับซูเฉินเพิ่งจบลง ทั่วทั้งนครหลวงธารสายไหมพลันตกอยู่ในความโกลาหล บางคนตกตะลึง บางคนรู้สึกสงสาร แม้แต่ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพียังเดาะลิ้นด้วยความประหลาดใจ ล้วนรู้สึกว่าเฉินซียิ่งไม่ธรรมดา ปกปิดความแข็งแกร่งตนไว้ลึกล้ำ ไม่เผยออกมาอย่างสมบูรณ์

“เขาชนะ! พี่ใหญ่เฉินซีชนะด้วย!” มู่เหวินเฟยตื่นเต้นจนหน้าแดง เปล่งเสียงร้องออกมาดัง ๆ เพื่อระบายความประหม่าและความรู้สึกกดดันก่อนหน้านี้

ย่าชิงและหญิงสาวคนอื่น ๆ เหมือนภาระหนักถูกยกขึ้นจากอก ต่างมองไปที่เฉินซีด้วยตาเป็นประกาย

ที่กลางอากาศ ชิงซิ่วอี้ จ้าวชิงเหอ หวงฝู่ฉางเทียน และคนอื่น ๆ ล้วนตกตะลึงเช่นกัน ต่างมองว่าเฉินซีเป็นคู่ต่อสู้ที่ประมาทไม่ได้ไปแล้ว

“เฮ้อ!” เฉินซีกลับไปอยู่ข้างเจิ้นหลิวชิง ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก สีหน้าซีดเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ เพื่อโจมตีจิตวิญญาณของซูเฉิน เขาใช้จิตสัมผัสเทพทั้งหมดออกไป ทำให้ทะเลจิตวิญญาณเหือดแห้งไปโดยสมบูรณ์และรู้สึกอึดอัดนัก

โชคดีที่เขามีเวลาก่อนเริ่มการต่อสู้ครั้งต่อไป หากใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดก็อาจฟื้นตัวกลับสู่สภาพเดิมได้อย่างสมบูรณ์

“ช่วยยืนเฝ้าให้ข้าหน่อย ข้าต้องนั่งสมาธิสักพัก” เฉินซีพูดกับเจิ้นหลิวชิงด้วยเสียงแผ่วเบา

“ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครมารบกวนเจ้ากับข้าที่นี่ได้หรอก” เจิ้นหลิวชิงพยักหน้าตอบอย่างจริงจัง

เฉินซียิ้มและกำลังจะนั่งขัดสมาธิ

ทันใดนั้นเอง!

“ไอ้บัดซบ! นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน!” จ้าวขุนศึกหวงฝู่ไท่อู่ยืนอยู่บนสังเวียนสังหารปีศาจ มือโอบกอดซูเฉินที่หมดสติไปและตะโกนขึ้นมาอย่างโกรธเกรี้ยว เสียงดั่งฟ้าคำราม ความโกรธพลุ่งพล่านหนักหน่วงจนแม้แต่คนหูหนวกยังได้ยิน

ทันใดนั้น เสียงอึกทึกครึกโครมในนครหลวงธารสายไหมก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย มันเงียบสนิท แม้แต่บรรยากาศโดยรอบยังกดดัน ทุกคนพลันตกใจ พากันจับจ้องไปยังจ้าวขุนศึกผู้โกรธเกรี้ยว

“จิตวิญญาณของเขาแตกสลายเช่นนี้ต่างอะไรกับการตัดหนทางการบ่มเพาะพลังของเฉินเอ๋อร์กัน? เฉินซี! ก่อนหน้านี้การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้วเห็น ๆ แต่เจ้ายังใช้วิชาโจมตีจิตวิญญาณโจมตีซูเฉิน เจ้าละเมิดกฎการแข่งขันอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้สมควรตาย! สมควรตาย!” ขณะที่ดวงตาของหวงฝู่ไท่อู่เบิกกว้าง ได้เผยให้เห็นสายฟ้าวาดผ่าน ก่อนที่เสียงฟ้าคำรามจะดังขึ้นพร้อมกับที่เขาตะโกนออกมาเสียงดังสนั่น

ร่างกำยำของเขาทั้งสูงและน่าประทับใจนัก ตอนนี้ ภายใต้การปะทุของโทสะ ทั่วร่างของเขาได้ปล่อยกลิ่นอายอันน่าสะพรึงออกมา สะท้านไปทั่วฟ้าดิน เมื่อมองจากระยะไกล ทั่วทั้งร่างเหมือนดวงอาทิตย์เปล่งประกาย ปล่อยแรงกดดันอันไร้ที่สิ้นสุดออกมา

เฉินซีรู้สึกหายใจไม่ออก ทั่วทั้งร่างแข็งทื่อ จิตสังหารอันน่าสะพรึงยิ่งของหวงฝู่ไท่อู่ได้ห่อหุ้มร่างของชายหนุ่มไว้โดยสมบูรณ์ เขารู้สึกราวกับตกอยู่ในห้วงมหาสมุทรลึก อาจจมน้ำสิ้นใจได้ตลอดเวลา!

แต่สีหน้าเขากลับดูสงบนิ่งเมื่อสบสายตากับหวงฝู่ไท่อู่โดยไร้ความกลัวแม้แต่น้อย เขารู้ว่าตราบใดที่จักรพรรดิซ่งยังอยู่ ตนย่อมไม่มีวันตกอยู่ในอันตรายแม้เพียงนิด ไม่ว่าหวงฝู่ไท่อู่จะโกรธแค้นเพียงใดก็ได้แต่ยอมรับผลก็เท่านั้น

“วิญญาณของเขาแตกสลาย! ไม่น่าแปลกใจเลยที่จ้าวขุนศึกจะเกรี้ยวกราดเช่นนั้น เช่นนี้ก็นับว่าซูเฉินพิการอย่างสมบูรณ์แล้ว”

“อนิจจา อัจฉริยะหาใครเทียบอีกคนกำลังจะล่มสลายแล้ว น่าเสียดายจริง”

“วิญญาณเป็นรากฐานเพื่อทำความเข้าใจเต๋าสวรรค์ หากได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก แม้จะได้รับการรักษา แต่ก็ส่งผลกระทบต่อการบ่มเพาะในอนาคตมาก เขาดูโกรธนัก คงไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปเป็นแน่”

ในขณะเดียวกันนั้น ทุกคนก็พลันเข้าใจว่าจ้าวขุนศึกโกรธมากเพราะเฉินซีทำร้ายวิญญาณของซูเฉินอย่างหนัก

“ฝ่าบาท ก่อนหน้านี้พระองค์ทรงเห็นทุกอย่างแล้ว ได้โปรดอนุญาตให้ข้าสังหารเด็กคนนี้และคืนความยุติธรรมให้แก่เฉินเอ๋อร์ด้วย!” หวงฝู่ไท่อู่อ้อนวอนด้วยเสียงต่ำ

ทุกคนตกตะลึงนัก ไม่ได้หรอก ในเมื่อมันเป็นการต่อสู้ ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงความตายได้ ซูเฉินไม่ได้ตายด้วยซ้ำ แล้วทำไมเฉินซีถึงต้องถูกฆ่าด้วยเล่า?

ไม่ต้องพูดถึงว่าถ้าเฉินซีละเมิดกฎการแข่งเลย หากเป็นเช่นนั้น ฝ่าบาทคงลงมือหยุดเขาไปนานแล้ว การกระทำของท่านจ้าวขุนศึกไม่ใช่ว่ามีอคติอยู่หรือ…?

มีเพียงหวงฝู่ฉางเทียนและคนอื่น ๆ เท่านั้นที่เผยรอยยิ้มเย็นชา แทบรอให้จ้าวขุนศึกลงมือสังหารเฉินซีระบายความแค้นไม่ไหว

“หยุดก่อน!” เหนือที่นั่งสูง จักรพรรดิซ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยคำสองคำออกมาเบา ๆ

เสียงของเขาไม่ดังนัก ทว่ากลับมีพลังไร้รูปร่างที่ลบล้างแรงกดดันที่จ้าวขุนศึกปล่อยออกมาจนหายไปอย่างสมบูรณ์ เฉินซีรู้สึกได้ทันทีว่าร่างกายผ่อนคลายขึ้น และเขาเดิมพันถูกแล้ว

“ฝ่าบาท…” หวงฝู่ไท่อู่รู้สึกไม่พอใจ

“เจ้าจะขัดความตั้งใจของข้าหรือ?” ทันใดนั้น จักรพรรดิฉู่ก็ลืมตาขึ้นและพูดเสียงเฉยเมย

หวงฝู่ไท่อู่รู้สึกกลัว ดูราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็นถึงหนึ่ง ทำให้ความโกรธในท้องพลันสลายไปโดยสมบูรณ์ ไม่กล้าพูดอะไรอีก เขาส่งสายตาเย็นชาให้เฉินซี ก่อนจะออกจากที่นั่นไปด้วยความโกรธ ไม่อยู่ดูการต่อสู้ต่ออีก

เหตุการณ์เล็กน้อยนี้ผ่านไปได้อย่างรวดเร็ว

เฉินซีรู้สึกวางใจสนิท ไม่สนใจการต่อสู้ต่อมา นั่งทำสมาธิอย่างเต็มที่เพื่อฟื้นฟูความแข็งแกร่งกลับคืน