บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 441

บทที่ 441 วารีเพลิงพิฆาต

บทที่ 441 วารีเพลิงพิฆาต

ทันทีที่องค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์ต้าจิ้นไม่พอใจ บรรยากาศก็หนักอึ้งขึ้นทันที

สายตาของชุยซิวหง เว่ยมู่อวิ๋น และเหลิ่งเชี่ยนชิวเจือแววเย็นยะเยือก ขณะมองเฉินซีและนายน้อยโจวด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“สหายเต๋าเผยอวี่ สองคนนี้เป็นผู้บ่มเพาะอัจฉริยะของราชวงศ์ซ่งข้า พลังบ่มเพาะลึกล้ำไม่น้อย เราพบอันตรายนับไม่ถ้วนขณะสำรวจเกาะสมบัติที่ร่วงหล่น หากมีคนเพิ่มย่อมแกร่งขึ้น” ใจหวงฝู่ฉิงอิงกระตุกวูบเมื่อเห็นว่าเผยอวี่ไม่พอใจ และรีบอธิบาย

“โอ้? เช่นนั้นพวกเขาก็คือคนที่เจ้าพามาสินะฉิงอิง เอาล่ะ ข้าจะไม่เอาเรื่องพวกเขาเพราะเห็นแก่เจ้าก็แล้วกัน” สีหน้าของเผยอวี่ผ่อนคลายลง มุมปากประดับรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็กวาดสายตามองเฉินซีและนายน้อยโจวด้วยสายตาสงบซึ่งแฝงแววเตือนจาง ๆ

เฉินซีกับนายน้อยโจวย่อมสัมผัสได้ นอกจากความรู้สึกโกรธในใจแล้ว ก็อดระมัดระวังขึ้นมาไม่ได้

แต่ต้องยอมรับว่าเผยอวี่เป็นบุคคลที่น่าเกรงขามยิ่ง เขาได้แสดงพลังให้ทั้งสองคนเห็นโดยไม่แบ่งถูกผิด จากนั้นก็ใช้หวงฝู่ฉิงอิงลดความตึงเครียดลง ไม่เพียงแต่จะประกาศความแข็งแกร่งที่ตนมี แต่ยังช่วยหวงฝู่ฉิงอิงด้วย อาจกล่าวได้ว่าปาหินทีเดียวได้นกสองตัว ทำให้พวกเขามองเห็นความสามารถในการวางแผนของอีกฝ่ายว่าลึกล้ำและช่ำชองมากเพียงใด

“ก่อนหน้านี้หวงฝู่ฉิงอิงแนะนำพวกเขาและกล่าวว่าพลังบ่มเพาะของเฉินซีเหนือกว่าชิงซิ่วอี้ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่” ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็มีคุณสมบัติร่วมเดินทางกับเราได้ ไม่เช่นนั้น ให้เขาออกไปโดยเร็วที่สุดจะดีกว่า” ชุยซิวหงในชุดสีเงินพลันพูดขึ้น

“อะไรกัน? จริงหรือ?”

“ไม่ได้ด้อยไปกว่าชิงซิ่วอี้หรือ? เช่นนั้นก็เป็นอัจฉริยะหาใครเปรียบเช่นกันนี่นา? ชิงซิ่วอี้เป็นเซียนสวรรค์กลับมาเกิด มีความสามารถหาใครเทียม ชื่อเสียงยิ่งใหญ่ไม่น้อยหน้าไปกว่าพวกเราทีเดียว”

“เขาน่าเกรงขามขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ทดสอบง่าย ๆ ก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไร?”

“ไม่คิดมาก่อนเลยจริง ๆ เดิมทีข้าคิดว่าราชวงศ์ซ่งมีอัจฉริยะหาใครเทียบอย่างชิงซิ่วอี้เพียงผู้เดียว แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครน่ากลัวกว่าชิงซิ่วอี้อีก”

เว่ยมู่อวิ๋นและเหลิ่งเชี่ยนชิวที่มาพร้อมกับเผยอวี่เองก็เป็นยอดอัจฉริยะในหมู่คนเช่นกัน ตอนนี้พวกเขาสงสัยอยู่บ้างเมื่อได้ยินคำของชุยซิวหง จึงพากันมองเฉินซีด้วยสายตาเคลือบแคลงครุ่นคิดยามเอ่ยคำ

กลับกันแล้ว นัยน์ตาของเผยอวี่กลับเผยเส้นแสงประหลาด แต่กลับไม่พูดอะไร ยังคงท่าทีสง่างามเรียบเฉยดั่งสายธารไว้

“ฮึ่ม! ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะน่ายำเกรงได้เช่นนั้นหรอก เช่นนั้นก็ทดสอบพลังบ่มเพาะหน่อยแล้วกันว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะจริงหรือแค่คุย!” ทันใดนั้น เว่ยมู่อวิ๋นก็ก้าวออกมา พลังปราณเล็งไปยังเฉินซี ฝ่ามือขวาฟาดไปในอากาศ เกิดเป็นภาพฝ่ามือขนาดใหญ่ผสานแสงศักดิ์สิทธิ์ที่กรีดผ่านฟ้า

คนผู้นี้ไม่ใส่ใจสิ่งใดและลงมือในพลัน เผยให้เห็นความเย่อหยิ่งอหังการชัดเจน!

ครืน!

ฝ่ามือขนาดมหึมาทะยานผ่านฟ้าขณะเปล่งแสงสีทองออกมา เหมือนแท่นสีทองหล่นลงมาจากสวรรค์ ปลดปล่อยลมปราณกว้างใหญ่และเฉียบคม จากนั้นจึงทุ่มลงมาจากเบื้องบน เปลี่ยนให้พื้นที่โดยรอบถูกบดขยี้จนแหลก แรงกดดันของมันน่าตกใจถึงขีดสุด

“ต้องการทดสอบพลังบ่มเพาะของข้าหรือ? ได้ถามความเห็นข้าหรือยัง?!” ในตอนนี้เฉินซีมั่นใจแล้วว่าการผนึกกำลังกับคนเหล่านี้เพื่อสำรวจทะเลบรรพกาลนับเป็นการช่วยเหลือคนที่จะแทงข้างหลังพวกเขาได้ตลอดเวลา ซึ่งดูได้จากทัศนคติของพวกเขา ควบคู่ไปกับการที่คนพวกนี้ยั่วยุเฉินซีและนายน้อยโจวครั้งแล้วครั้งเล่า ดังนั้นไม่ว่าชายหนุ่มจะมีนิสัยไม่แยแสเพียงใด เขาก็อดโกรธในใจไม่ได้

เมื่อเห็นเว่ยมู่อวิ๋นยั่วยุอย่างไม่อ้อมค้อม เขาก็มองอีกฝ่ายเป็นเหมือนเป้าชกที่ส่งตัวเองมาให้ระบายความโกรธ ดังนั้นมีหรือเฉินซีจะลังเล? เขาก้าวไปข้างหน้าทันที ก่อนซัดหมัดออกมา

มันช้ามาก แต่กลับทำให้รู้สึกไม่อาจหลบหนีได้ ราวกับว่าโลกไร้ขอบเขตและทุกอย่างภายในนั้นถูกปิดล้อมไว้ด้วยหมัดนี้

ตู้ม!

หมัดที่ธรรมดามากหมัดนี้อาจเรียกได้ว่าเรียบง่าย ทุกพื้นที่ที่มันเคลื่อนผ่านราวกับอากาศจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ คลื่นพลังกระจายออกอย่างไร้ทิศทาง