บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 495

บทที่ 495 ร่างมารวิบัติ

บทที่ 495 ร่างมารวิบัติ

หากอยากผ่านประตูเมืองเข้าไป ทุกคนต้องจ่ายสิ่งของที่มีมูลค่าไม่ต่ำกว่าสมบัติวิเศษระดับสวรรค์ขั้นสุดยอดอย่างนั้นหรือ?

เมื่อมองศิษย์ตระกูลซางจำนวนมากที่คุมประตูเมืองอยู่ คนทั้งหลายก็เดือดดาลขึ้นมา ทุกคนเองก็เป็นผู้เยี่ยมยุทธ์จากราชวงศ์ต่าง ๆ มาเจอค่าผ่านทางที่ราวกับถูกปล้นเช่นนี้ย่อมต้องรู้สึกไม่ชอบใจ

“เมืองบรรพกาลไม่ได้เป็นของผู้ใด แต่พวกเจ้ากลับคุมประตูเมืองไว้และบังคับจะเอาสมบัติเป็นค่าผ่านทางหรือ? ไม่เกินไปหน่อยหรือไร?!”

“ไม่คิดเลยว่าคนจากตระกูลอันทรงเกียรติแห่งอาณาจักรโบราณจะกระทำการเยี่ยงโจรเช่นนี้ ข้าล่ะอับอายแทนบรรพบุรุษของเจ้าจริง ๆ”

บางคนก็อดกล่าวเย้ยหยันไม่ได้ สมบัติวิเศษระดับสวรรค์ขั้นสุดยอดย่อมไม่ใช่ของหายากสำหรับพวกเขา แต่การกระทำเช่นนี้ทำให้พวกเขารับไม่ได้ คนเราเกิดมาก็ต้องสู้คน ไม่มีใครเต็มใจถูกปล้นสมบัติเช่นนี้หรอก

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ทว่าเมื่อทุกคนไม่ยอมทำตาม ก็มีบางสิ่งถูกโยนข้ามกำแพงเมืองมา มันร่วงลงเสียงหนัก ก้อนฝุ่นกระจายทั่ว ทั้งยังมีเลือดกระเซ็นออกมา เสียงกระดูกหักดังลั่นให้ได้ยิน

เมื่อทุกคนมองแล้วก็หรี่ตาลงในพลัน เป็นศพชุ่มเลือดนั่นเอง!

“คนผู้นี้ชื่ออู๋โหยวมาจากราชวงศ์อวิ๋นหลิง ก่อนหน้านี้เขาไม่ยอมจ่ายค่าผ่านทางจึงต้องพบจุดจบเช่นนี้ หากพวกเจ้าไม่ยอมก็ลองดูแล้วกัน” น้ำเสียงเย่อหยิ่งเยียบเย็นดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งเผยเจตนาฆ่าอันน่าสะพรึงและเต็มไปด้วยกลิ่นอายข่มขู่

ทุกอย่างจึงหยุดนิ่งเมื่อทุกคนเห็นภาพนี้ ศพบนพื้นคือผู้บ่มเพาะขอบเขตจุติเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นก็คงมาถึงเมืองบรรพกาลไม่ได้ ทว่าตอนนี้คนผู้นั้นกลับมีร่างผิดรูป กลายเป็นศพเย็นชืดไปแล้ว ทำให้ทุกคนตระหนักรู้ถึงบางอย่าง

ที่นี่คือสมรภูมิบรรพกาลซึ่งไร้กฎเกณฑ์ใด หากอยากเอาชีวิตรอดก็ต้องแข็งแกร่ง พูดง่าย ๆ คือใครที่มีพละกำลังมากที่สุดก็เป็นฝ่ายคุมอำนาจไป

“ช่างมันเถอะ ซางผิง ให้พวกเขาเข้ามา วันนี้นายน้อยพบเรื่องน่ายินดี ทำให้อารมณ์ดียิ่งนัก จะให้เห็นฉากสังหารไม่ได้” จังหวะนั้นเองที่มีน้ำเสียงเฉียบคมทว่าเยือกเย็นดังขึ้น ในน้ำเสียงมีปราณแท้เจืออยู่ มันดังมาจากภายในประตูเมืองราวกับสายฟ้าซัดลงมาจนปวดหูไปหมด

อีกทั้งเมื่อเสียงนี้ดังขึ้นมา ก็มีแรงกดดันหนาแน่นแผ่ออกมาด้วย เป็นแรงกดดันที่วนเวียนไม่รู้จบ ทำให้ทุกคนในที่แห่งนี้พากันหน้าซีด

“ขอบเขตจุติระดับห้าหรือ?!”

ทุกคนตื่นตะลึง เพราะมีเพียงขอบเขตจุติระดับห้าเท่านั้นที่จะสามารถโคจรกลิ่นอายออกมากดดันคนอื่นได้อย่างไม่รู้จบเช่นนี้ หรือก็คือคนที่กล่าวคำเมื่อครู่อย่างน้อยก็มีพละกำลังอยู่ที่ขอบเขตจุติระดับห้าแล้ว!

เฉินซีหรี่ตาลงเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่านอกจากซางคุนแล้วจะยังมีคนตระกูลซางที่มีฐานการบ่มเพาะอยู่ขอบเขตจุติระดับห้าอีก

“ตระกูลอันทรงเกียรติจากอาณาจักรโบราณเป็นไปอย่างที่คิดจริง ๆ พลังบ่มเพาะเช่นนั้นสามารถบดขยี้ผู้เยี่ยมยุทธ์ที่เข้าสู่เมืองบรรพกาลส่วนมากได้ด้วยซ้ำ ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดพวกเขาจึงกล้ายึดประตูเมืองทางตะวันตกเฉียงเหนือ” หวงฝู่ฉิงอิงพึมพำ ขณะลอบส่งสายตามองเฉินซี

ชายหนุ่มคลี่ยิ้มและส่งสายตากลับไปเป็นเชิงบอกให้นางวางใจ เพราะเขารู้ดีว่านางกังวลสิ่งใด ตอนนี้ชิงซิ่วอี้กับเจิ้นหลิวชิงอยู่กับคนตระกูลซาง สถานการณ์ไม่ดีเท่าไรนัก หากอยากจะช่วยเหลือทั้งสองคน ก็คงเลี่ยงการต่อสู้กับคนตระกูลซางไม่ได้

แล้วเมื่อตอนนี้ได้เห็นฝีมือของคนตระกูลซางกับตาแล้ว ก็ไม่แปลกที่องค์หญิงน้อยจะเครียด

“พี่ซางเชวี่ย นายน้อยทำสำเร็จแล้วหรือ?” หลังจากศิษย์ตระกูลซางที่อยู่บนกำแพงเมืองได้ยินเสียงนั้น ก็ดูมีกำลังใจขึ้น มีคนหนึ่งอดถามขึ้นไม่ได้

“เหลือขั้นตอนสุดท้ายเท่านั้น ใช่แล้ว เฝ้าประตูเมืองให้ดีล่ะ ถึงจะเอาสมบัติจากพวกราชวงศ์ระดับต่ำมาไม่ได้ แต่ก็ต้องใส่ใจกับคำสั่งของนายน้อยด้วย” คนที่ชื่อซางเชวี่ยสั่ง ก่อนน้ำเสียงจะเลือนหายไปจากด้านหลังประตูเมืองทันที

ซางผิง ผู้เป็นเจ้าของน้ำเสียงเย่อหยิ่งเมื่อครู่อยู่ในชุดที่ดูพลิ้วไหว หน้าตาของเขาหล่อเหลา ทว่าดวงตารูปสามเหลี่ยมคู่นั้นทำให้ชายหนุ่มดูมืดมนระคนเจ้าเล่ห์

เมื่อได้คำสั่งจากซางเชวี่ยแล้ว ดวงตาคู่นั้นพลันเกิดประกายไฟ เขากวาดตามองทุกคนที่อยู่นอกประตูเมืองแล้วยิ้มแสยะให้ “ทุกคนโชคดีจริง ๆ มาถึงวันที่นายน้อยพบเรื่องยินดี ฉะนั้นข้าจะไม่เก็บสมบัติเป็นค่าผ่านทางแล้ว”

ทุกคนมีสีหน้าดีขึ้นทันที พวกที่รอไม่ไหวก็เดินตรงไปที่ประตูเมือง ไม่นานก็เดินหายไปแล้ว

เมื่อเห็นว่ามีคนเข้าเมืองไปได้อย่างปลอดภัย โดยไม่ได้ถูกคนตระกูลซางขวางไว้แต่อย่างไร ทุกคนจึงรู้สึกวางใจขึ้นมาและมุ่งหน้าสู่ประตูเมืองเช่นกัน

“ทุกคนโปรดหยุดก่อน!” ทว่าเมื่อเฉินซีกับคนอื่น ๆ กำลังเดินตามหลังหลิงเจ๋อไปทางประตูเมือง พวกเขากลับถูกขวางไว้

หลิงเจ๋อมุ่นคิ้วขณะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “อะไรกัน? จะหยุดข้าอย่างนั้นหรือ?”