บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 547

บทที่ 547 การเดินทางครั้งใหม่

บทที่ 547 การเดินทางครั้งใหม่

เพียงประโยคเดียวก็ทำเอาทุกคนตกตะลึงสุดขีด!

เฉินซีเพิ่งตกลงที่จะให้อวิ๋นหลานเซิงพาชิงซิ่วอี้กลับไปที่นิกายวิถีกระแสสวรรค์ และในช่วงเวลาต่อมา ปิงซื่อเทียนก็กล่าวถึงเรื่องนี้ออกมา ซึ่งนี่เป็นการแก้แค้นเฉินซีอย่างแน่นอน!

“มันมากเกินไปแล้ว! เจ้ามันช่างชั่วร้ายและน่ารังเกียจยิ่งนัก!” หวงฝู่ฉิงอิงร้องออกมาอย่างโกรธแค้นด้วยเสียงที่แหลมสูง

“นี่หรือเซียนสวรรค์? ถุ๊ย!” นายน้อยโจวรู้สึกขยะแขยงอย่างมาก และโกรธเสียจนร่างกายเริ่มสั่นสะท้าน

คนอื่น ๆ ก็แสดงสีหน้าโกรธเช่นกัน เพราะพวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่านี่เป็นการกระทำของเซียนสวรรค์!

“ข้าได้ชี้แจงอย่างชัดเจนแล้วว่า ข้อตกลงนี้ทำขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ก่อนที่ศิษย์พี่ชิงจะประสบกับการเวียนว่ายตายเกิดทั้งร้อยของชาติของนาง และนี่คือการตัดสินใจของเหล่าผู้อาวุโสของนิกายของข้า ซึ่งในเวลานั้น ศิษย์พี่ชิงก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้เช่นกัน” สีหน้าของปิงซื่อเทียนสงบนิ่ง ในขณะที่กล่าวอย่างเฉยเมย

ในขณะนี้ เขาได้ฟื้นคืนท่าทางที่สง่างามของเซียนสวรรค์อีกครั้ง ซึ่งทำให้หวงฝู่ฉิงอิงและคนอื่น ๆ ระเบิดโทสะออกมาอีกครั้ง

ช่างจริงดังคำที่ว่า หากไม่ตีงูให้ตาย สักวันหนึ่งมันจะกลับมาแว้งกัดจริง ๆ!

“สิ่งที่ศิษย์พี่ใหญ่ปิงกล่าว…” อวิ๋นหลานเซิงหัวเราะอย่างขมขื่นขณะที่มองไปยังชายหนุ่ม ก่อนจะยืดอกและกล่าวว่า “มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ข้าสามารถเป็นพยานในเรื่องนี้ได้และเหล่าผู้อาวุโสนิกายวิถีกระแสสวรรค์ก็สามารถเป็นพยานในเรื่องนี้ได้เช่นกัน”

“เพียงแค่คำกล่าวลอย ๆ ของพวกเจ้าสองคน แล้วทุกคนจะเชื่อได้อย่างไร?” เจิ้นหลิวชิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่นางจะกล่าวออกมาช้า ๆ

“ข้าขอสาบานต่อสวรรค์” ปิงซื่อเทียนกล่าวอย่างเฉยเมย

ทันทีที่กล่าวคำเหล่านี้ มันทำให้เจิ้นหลิวชิงและคนอื่น ๆ พูดไม่ออกทันที เนื่องจากผู้บ่มเพาะนั้นเคารพนับถือเต๋าแห่งสวรรค์มากที่สุด ทำให้คำสาบานที่กล่าวต่อสวรรค์เป็นดั่งปีศาจที่คอยเกาะกินอยู่ในหัวใจ ดังนั้นจึงไม่มีใครที่กล้าล้อเล่นกับคำสาบาน และการที่อีกฝ่ายได้กล่าวคำสาบานเช่นนี้ ก็ได้พิสูจน์แล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย!

“ศิษย์น้อง ศิษย์พี่ใหญ่ไม่สามารถสอดมือยุ่งเกี่ยวในเรื่องนี้ได้ เพราะเป็นสิ่งที่ชิงซิ่วอี้เห็นด้วยและมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้” มหาปราชญ์ย่ำสวรรค์ถอนหายใจเบา ๆ

“ใช่แล้ว ใครเอากระดิ่งผูกคอเสือ คนผู้นั้นก็ต้องลงมือแก้เอง เรื่องนี้เกิดจากชิงซิ่วอี้ และนางควรแก้ไขด้วยตัวเอง” หวงเหมยเวิง ฉผัสสะ และฟางจ่านเหมยก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน

พวกเขาไม่สามารถสอดมือยุ่งเรื่องนี้ได้ เนื่องจากนิกายวิถีกระแสสวรรค์เป็นหนึ่งในสิบนิกายเซียนของแดนภวังค์ทมิฬ ทรัพยากรที่ซ่อนอยู่และกองกำลังที่มีก็น่าเกรงขามจนไม่ด้อยไปกว่านิกายของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย หากพวกเขาสอดมือยุ่งเรื่องนี้อย่างจริงจัง มันจะก่อให้เกิดข้อพิพาทครั้งใหญ่แทน

ปิงซื่อเทียน… ช่างโหดเหี้ยมอย่างแท้จริง! ด้วยคำกล่าวไม่กี่คำ เขาก็สามารถพลิกสถานการณ์ที่ตกต่ำจนกลายเป็นฝ่ายได้เปรียบ และเฉินซีอาจไม่มีพลังพอที่จะกอบกู้สถานการณ์ในตอนนี้ได้เลย

ผู้เยี่ยมยุทธ์ของราชวงศ์ต่าง ๆ และทูตของแดนภวังค์ทมิฬที่อยู่ใกล้เคียง ต่างลอบถอนหายใจด้วยอารมณ์หนักอึ้ง

ทันใดนั้น เฉินซีก็ก้าวไปข้างหน้า และสายตาของเขาก็มองตรงไปที่ปิงซื่อเทียน จากนั้นจึงกล่าวอย่างใจเย็นว่า “เจ้ารักแม่นางชิงมากหรือไม่?”

ถึงแม้จะเป็นคำถามที่กะทันหันมาก แต่ปิงซื่อเทียนก็ไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะตอบ “ข้ารักนางมาก”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้ากล้าเดิมพันกับข้าหรือไม่?” เฉินซีกล่าวต่อ สายตาของเขานิ่งสงบราวกับหิมะ ในขณะที่เสียงของเขาไม่ได้สั่นแม้แต่น้อย

“เจ้าว่ามาเถิด” ปิงซื่อเทียนรู้สึกอึดอัดที่ถูกอีกฝ่ายจ้องมอง แต่เขาก็ยังอดทนและกล่าวออกไป

“ข้าพนันได้เลยว่าอีกร้อยปีต่อจากนี้ แม่นางชิงจะไม่แต่งงานกับเจ้าอย่างแน่นอน” เสียงของชายหนุ่มสงบนิ่งมาก แต่ก็มีความมั่นใจอย่างมากเช่นกัน ซึ่งความมั่นใจนี้ก็มาจากการที่เขาเข้าใจและไว้วางใจในตัวชิงซิ่วอี้

เขารู้ว่าถ้าเป็นนางในเวลานี้ นางก็คงทำเช่นนี้เพื่อเขาอย่างแน่นอน

“โอ้? แล้วถ้าเจ้าแพ้เล่า?” ปิงซื่อเทียนรู้สึกอึดอัดในใจมากขึ้น และเขากล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว

เขาไม่อาจเข้าใจได้เลยว่า มดปลวกจากโลกใบเล็กไปเอาความมั่นใจที่แข็งแกร่งเช่นนี้มาจากไหน

“ถ้าข้าแพ้…” เฉินซีพึมพำและชี้ไปที่ท้องฟ้าในทันใด จากนั้นเขาก็สาบานต่อสวรรค์ว่า “ต่อหน้าเต๋าแห่งสวรรค์ ข้าเฉินซีขอสาบาน ณ ที่นี้ว่า ถ้าแม่นางชิงเต็มใจที่จะแต่งงานกับคนอื่น ข้าเฉินซีจะทำให้การบ่มเพาะของข้าพิการทันที และข้าก็จะพินาศไปชั่วนิรันดร์ หากผิดคำสาบาน ข้าก็จะถูกฟ้าดินทำลาย อีกทั้งยังถูกผู้คนและทวยเทพประณาม!”

มหาปราชญ์ย่ำสวรรค์และคนอื่น ๆ ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นเฉินซีสาบานอย่างร้ายแรงเช่นนี้!

ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างตกตะลึงเช่นกัน จากนั้นพวกเขาจึงเริ่มกระซิบกระซาบอย่างแผ่วเบา

“ชายคนนี้ช่างหุนหันพลันแล่นเหลือเกิน ชิงซิ่วอี้เป็นศิษย์ของนิกายวิถีกระแสสวรรค์ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เมื่อนางได้ฟื้นคืนความทรงจำเมื่อชาติที่แล้ว นางอาจจะลืมเขาไปเลยก็ได้!”

“ความรักนำมาซึ่งอันตรายจริง ๆ หรือว่าเขาจะไม่กังวลว่า เมื่อเวลาผ่านไปชิงซิ่วอี้จะค่อย ๆ รักคนอื่นหรือไม่? ถึงอย่างไร ปิงซื่อเทียนก็เป็นเซียนสวรรค์ ดังนั้นเสน่ห์ของปิงซื่อเทียนจะเป็นสิ่งที่เขาเทียบเคียงได้อย่างไร?”

“ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าคนผู้นี้ไปเอาความมั่นใจมากมายมาจากไหน หรือเขาไม่รู้ว่าตัวเองได้เดิมพันด้วยชีวิต?”

หวงฝู่ฉิงอิง เจิ้นหลิวชิง และคนอื่น ๆ ตกตะลึง จากนั้นพวกเขาก็เข้าใจ เพราะนึกขึ้นได้ว่าชิงซิ่วอี้ได้ให้กำเนิดบุตรแก่เฉินซี และความจริงข้อนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ทุกอย่าง!

น่าเสียดาย มีเพียงฟ่านอวิ๋นหลานเท่านั้นที่รู้ว่าการเกิดของเด็กคนนั้น… เป็นเพียงอุบัติเหตุจริง ๆ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นางยังคงเชื่อมั่นว่าตั้งแต่ที่เฉินซีกล้ากล่าวคำเหล่านี้ เขาย่อมมีเหตุผลอย่างแน่นอน!

ดวงตาของปิงซื่อเทียนหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายกล่าวคำสาบานที่ร้ายแรง จากนั้นเขาก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ความกล้าหาญของเจ้าควรค่าแก่การชื่นชม ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่เสียใจเมื่อวันนั้นมาถึง!”

สีหน้าของเฉินซียังคงไม่เปลี่ยนแปลงในขณะที่เขากล่าวอย่างใจเย็นว่า “แล้วหากข้าชนะการเดิมพันเล่า?”

“ชนะ? เจ้าจะชนะได้อย่างไร!” ปิงซื่อเทียนตกตะลึง และดูเหมือนเขาจะได้ยินเรื่องตลก