บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 580

บทที่ 580 สถานการณ์พลิกผัน

บทที่ 580 สถานการณ์พลิกผัน

เสียงคำรามของตู้เซวียนนั้นเข้มแข็งดุดัน เขาแสดงท่าทางยอมตายเสียดีกว่ายอมจำนน อีกทั้งเสียงนี้ยังสะท้อนก้องอยู่ภายในใจของทุกคน

ขอเลือกตายดีกว่ายอมรับความอัปยศอดสู ในฐานะหนึ่งในห้าศิษย์ชั้นสูงแห่งตระกูลอีกาวิญญาณ จะยอมคุกเข่าขอโทษได้อย่างไร?

หากเขาทำเช่นนั้นจริง จะเหลือศักดิ์ศรีอะไรเพื่อยืนหยัดในนิกาย?

“หนวกหู!” เฉินซีสนใจว่าอีกฝ่ายกำลังยอมจำนนหรือไม่จากท่าทางที่แสดงอยู่ เขาเพียงฟาดสันมือลงบนลำคอของตู้เซวียนโดยตรง ทำให้ศีรษะที่เงยขึ้นมาถูกกดลงอีกครั้ง

ตัวคนดูราวกับว่ากำลังก้มหัวให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น และมันก็น่าขายหน้าอย่างสุดจะพรรณนา ตู้เซวียนโกรธจนเลือดพุ่งขึ้นคอและพ่นออกมาจากปากของเขาอีกครั้ง สายตาคู่นั้นเผยความไม่พอใจจนถึงจุดที่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการเชือดเฉินซีและกลืนกินอีกฝ่ายทั้งเป็น

แม้จะใช้สมองคิดเพียงใดก็ตาม เขาก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดมันถึงเก่งกาจเช่นนี้ เขาถึงกับเผยตัวตนในฐานะสมาชิกของตระกูลอีกาวิญญาณเพื่อใช้คุกคามเฉินซีแล้ว ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย! มันจะไม่กล้าไปหน่อยหรือ?

ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างประหลาดใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นสิ่งนี้ และสัมผัสได้ว่าเฉินซีนั้นช่างเก่งกาจและทรงอำนาจเหนืออีกฝ่าย

“พอได้แล้ว!” เวินหัวถิงทนไม่ได้อีกต่อไป เขาขมวดคิ้วและหยุดเฉินซีด้วยเสียงตะโกน

เฉินซีเริ่มแสดงอาการขาดความอดทนและดุดันเกินรับไหว ทำให้อีกฝ่ายไม่อาจเก็บอาการได้อีกต่อไป ด้วยรู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นี้เป็นเพียงตัวก่อปัญหาที่แสนจะโอหัง บ้าบิ่น ไม่สนใจปัญหาที่ใหญ่กว่า ไม่รู้จักเจียมตัวและน่าปวดหัวยิ่งนัก

หากไม่ใช่เพราะเขาทราบว่าเฉินซีเป็นศิษย์คนแรกที่ขึ้นไปบนแท่นดอกบัวได้ในรอบพันปี และยังมีพลังอิทธิฤทธิ์ที่น่าเกรงขามอย่างเนตรเทวะแห่งความจริง เขาคงจะสะบัดแขนเสื้อจากไปตั้งนานแล้ว

แต่ถึงกระนั้น ท่าทางที่เฉินซีแสดงออกมาในวันนี้ทำให้เขาค่อนข้างผิดหวัง ความประทับใจที่มีต่อชายหนุ่มลดฮวบจนถึงระดับต่ำที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“ประเด็นนี้จะถูกจัดการตามที่ข้าบอก ส่วนตู้เซวียน เขาจะได้รับคำสั่งชั่วคราวให้ไปปิดด่านบ่มเพาะเพื่อชำระใจและออกมาอีกทีเมื่อบรรลุขอบเขตสถิตกายา!” สายตาที่กวาดไปรอบ ๆ ของเวินหัวถิงเป็นเหมือนสายฟ้าเย็นวาบ และเผยน้ำเสียงที่ไม่มีผู้ใดคัดค้านได้ ในขณะนี้ เขาได้เปล่งกลิ่นอายแห่งการควบคุมสรรพสิ่งและปกครองโลกอันแสนโอ่อ่า แสดงให้เห็นถึงการแบกรับภาระของประมุขนิกายอย่างเห็นได้ชัด

ไม่ใช่แค่ศิษย์ที่อยู่โดยรอบเท่านั้น แม้แต่บรรดาผู้อาวุโสก็รู้สึกวิตกกังวลและไม่กล้ากล่าวอะไรต่อ

มีเพียงผู้อาวุโสเยว่ฉือเท่านั้นที่เหลียวมองเฉินซีด้วยสายตาเย็นชา ซึ่งเผยให้เห็นความเกลียดชังและโทสะอย่างเปิดเผย เขาตัดสินใจแล้วว่าจะหาโอกาสในวันข้างหน้ากำราบเด็กคนนี้ให้สิ้นซาก!

ยิ่งไปกว่านั้น เยว่ฉือยังรับรู้ว่าประมุขนิกายกับบรรดาผู้อาวุโสรู้สึกผิดหวังอย่างมาก และนี่เป็นโอกาสของตน! เมื่อใดที่จะต้องจัดการกับเฉินซีในอนาคต ท่านประมุขนิกายและคนอื่น ๆ อาจจะไม่ทำตัวเหมือนที่ทำในวันนี้ และละทิ้งความพยายามในปกป้องเฉินซีไป

“จงเย่อหยิ่งจนสุดใจ เมื่อทุกคนหมดความเชื่อใจในตัวเจ้าแล้ว มาดูกันว่าใครจะช่วยเจ้าได้ในวันข้างหน้า!” เยว่ฉือมองไปที่ชายหนุ่มซึ่งอยู่ไกลห่าง ในใจกำลังเย้ยหยันไม่หยุด

หลังจากที่เวินหัวถิงตัดสินใจแล้ว ผู้อาวุโสเยว่ฉือยังคงเงียบงันในขณะที่ตู้เซวียนก้มศีรษะลง ไม่ส่งเสียงแต่อย่างใด ดูราวกับว่าพวกเขาจะยอมรับการตัดสินใจนี้ เมื่อผู้คนเห็นสิ่งนี้ก็รับรู้ได้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้กำลังยุติลง และดูเหมือนเฉินซีจะกลายเป็นผู้ชนะเพียงผู้เดียว

ทว่าผู้คนกลับไม่เข้าข้างเขา แม้ว่าเฉินซีจะเป็นฝ่ายที่ถูกต้องมาเสมอเมื่อก่อนหน้านี้ อีกทั้งการกระทำยังสมเหตุสมผล แต่ชายหนุ่มก็ดุดัน โอหัง และขาดความยับยั้งชั่งใจเกินไป เขาทำให้เหล่าคนระดับสูงรู้สึกผิดหวังในตัวเขาอย่างยิ่ง และสิ่งนี้จะกลายเป็นข้อเสียเปรียบอย่างหนักต่อเขาในวันข้างหน้า

เพราะในที่สุดวิปลาสหลิ่วผู้เป็นปรมาจารย์สูงสุดแห่งยอดเขาจรัสตะวันตกก็ได้จากไปแล้ว ในขณะที่เขาเป็นศิษย์ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในนิกายและไม่มีที่พึ่งพาแต่อย่างใด เขาไม่เพียงแต่จะทำให้ทั้งยอดเขาจรัสตะวันออกขุ่นเคือง ที่ร้ายแรงกว่าคือยังทำให้เหล่าคนระดับสูงผิดหวัง ดังนั้นสถานการณ์ของเขาจะดีขึ้นในวันข้างหน้าได้อย่างไร?

“ท่านประมุขนิกาย รอประเดี๋ยวขอรับ!” ทว่าเมื่อเวินหัวถิงกับผู้อาวุโสคนอื่น ๆ กำลังจะหันกลับพร้อมกับความตั้งใจที่จะจากไป เสียงของเฉินซีก็ดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าจะเสียดหูเป็นพิเศษในบรรยากาศที่เงียบงันนี้

เขาต้องการจะทำอะไรอีก?!

ศิษย์ที่อยู่โดยรอบตกใจมากเมื่อได้ยินเสียงนี้ พวกเขามองไปยังเฉินซีราวกับว่ากำลังดูสัตว์ประหลาด ท่านประมุขนิกายได้ให้คำตัดสินแล้ว หรือว่าเขาจะไม่ยอมเลิกรังควาน?

แม้แต่เวินหัวถิงกับเหล่าผู้อาวุโสก็ยังเผยสีหน้ามึนตึงในชั่วพริบตา ดวงตาแฝงความโกรธแค้น ไอ้ตัวแสบนี่ต้องการอะไรกันแน่? นี่ไม่ต่างอะไรกับการได้คืบจะเอาศอก!

“เฉินซี เจ้าต้องการจะพูดอันใดอีก?” เวินหัวถิงสูดหายใจเข้าพลางข่มกลั้นความรำคาญในใจ ก่อนที่จะถามโดยไม่ใส่อารมณ์ ทว่าน้ำเสียงของเขาไม่ได้ปิดบังความไม่พอใจแม้แต่น้อย

ถูกต้อง เขาไม่พอใจอย่างมาก!!

รู้สึกว่าก่อนหน้านี้เขาทำดีกับเจ้าเด็กนี่มากเกินไป หากไม่ใช่เพราะเช่นนั้น เฉินซีได้คืบจะเอาศอกเช่นนี้ได้อย่างไร?

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ทุกคนจึงทราบอย่างชัดเจนในทันทีว่าเฉินซีได้แหย่รังแตนเข้าให้แล้ว หากเขากล้าเสนอคำขอใด ๆ แม้ว่าจะสมเหตุสมผล สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องทนรับคำปฏิเสธและแม้แต่ต้องรับการลงโทษจากประมุขนิกาย!

ในทางกลับกัน ผู้อาวุโสเยว่ฉือกับบรรดาศิษย์แห่งยอดเขาจรัสตะวันออกกลับหัวเราะเยาะเย้ยอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด พวกเขามองว่าเฉินซีเป็นคนหุนหันพลันแล่น ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ พวกเขารู้สึกว่าอีกฝ่ายเริ่มทะนงตัวจากการได้รับความโปรดปราน ไม่รู้จักหยุดและจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย!