บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 583

บทที่ 583 การเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจ

บทที่ 583 การเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจ

กลิ่นหอมอันเย้ายวนจากเนื้อสัตว์ได้ลอยมาจากบ้านไม้ที่ริมทะเลสาบ ทำให้สัตว์ร้ายที่อยู่ใกล้เคียงน้ำลายไหลและกระสันที่จะกลืนกิน

โต๊ะไม้ในบ้านถูกวางไปด้วยจานอาหารต่าง ๆ ซึ่งมีทั้งรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดใจและกลิ่นหอม เช่น ซุปไก่กระดูกดำตุ๋นกับโป่งรากสน ผัดตีนไก่ หม้อไฟดอกโบตั๋นสีม่วงเก้าปม ผัดปลาหางคราม…

อาหารอันโอชะมากมายที่ปรุงจากวัตถุดิบวิญญาณและสัตว์วิญญาณหลายชนิด ต่างส่งกลิ่นหอมอันร้อนแรงออกมา พวกมันมีปราณวิญญาณมากมาย มีรสสัมผัสที่หลากหลายและมีรสชาติที่วิเศษเป็นอย่างมาก

หลิงไป๋กับไป๋คุยรออยู่ที่โต๊ะนานแล้ว และพวกเขาก็กินจนหมดอย่างรวดเร็ว เจ้าตัวน้อยทั้งสองดูเหมือนจะหิวโหยเป็นอย่างมาก ซึ่งพวกเขาต่างก็ทุ่มเทเต็มที่ให้กับบรรดาอาหารอันโอชะบนโต๊ะและกินอย่างเอร็ดอร่อย

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินซีจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายิ้มขณะที่ถือขวดสุราเก่าที่บรรจุวารีวิญญาณและสมุนไพรวิญญาณหลายสิบชนิด จากนั้นเขาก็ดื่มกับมู่ขุยด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย ซึ่งหัวใจของตัวคนอิ่มเอมไปด้วยความสุข

หลังจากที่ไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน เฉินซีจึงพบว่าการบ่มเพาะของมู่ขุยได้บรรลุถึงขอบเขตจุติขั้นสูงแล้ว และมันยังแสดงสัญญาณของการทะลวงไปสู่ขอบเขตจุติขั้นสมบูรณ์ด้วย

การค้นพบนี้ทำให้เขาตกใจเล็กน้อย ชายหนุ่มเคยผ่านความยากลำบากมาทุกรูปแบบและประสบกับเหตุบังเอิญมามากมาย จึงจะสามารถบรรลุขอบเขตจุติขั้นสมบูรณ์ได้ในเวลาไม่กี่ปี แต่มู่ขุยเพิ่งบ่มเพาะในเคหาทว่ากลับอยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว แล้วจะไม่ให้เขาตกใจได้อย่างไร?

“ตอนนี้เจ้าเข้าใจเต๋ารู้แจ้งกี่ชนิดแล้ว” เฉินซีอดไม่ได้ที่จะถาม

“แปดมหาเต๋าทั้งหมดได้บรรลุขอบเขตเริ่มต้นแล้วขอรับ ข้าเชี่ยวชาญมหาเต๋าแห่งปฐพีและมหาเต๋าแห่งวายุมาก” มู่ขุยเกาศีรษะของเขาด้วยรอยยิ้มโง่ ๆ เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อเผชิญหน้ากับเฉินซี

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู เขาจะเผยธรรมชาติของอสูรหมาป่าที่ดุร้าย เย็นชา และไร้ความปรานีเป็นอย่างยิ่ง กล่าวอีกนัยหนึ่ง มีเพียงเฉินซีเท่านั้นที่สามารถทำให้เขายับยั้งความดุร้ายและกลายเป็นคนอ่อนโยนเหมือนลูกแกะที่เชื่อฟังได้

นี่เป็นกฎที่เผ่าอสูรสืบทอดกันมา เมื่อใดที่ได้พบกับผู้เป็นนาย พวกเขาจะต้องอุทิศตน ซื่อสัตย์ภักดี และไม่มีทางที่พวกเขาจะทำสิ่งที่เป็นการทรยศอย่างแน่นอน

“แปดมหาเต๋าเลยหรือ!!” แม้ว่าเฉินซีจะมีความสงบ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและประหลาดใจเป็นอย่างมาก แม้ว่ามู่ขุยจะมีร่องรอยสายเลือดของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์โบราณกาลอย่างหมาป่าจันทรคราส แต่ความสามารถในการรู้แจ้งเช่นนี้จะไม่มากเกินไปหรือ? ถือได้ว่าโดดเด่นและไม่ธรรมดาเลยทีเดียว!

“โอ้ ถ้าอย่างนั้นเจ้าได้บ่มเพาะเคล็ดวิชาต่อสู้บ้างหรือไม่?” เฉินซีกล่าวต่อ เขาสงสัยจริง ๆ เพราะในอดีตอันไกลโพ้น มู่ขุยเป็นเพียงอสูรขอบเขตตำหนักอินทนิลที่มีพลังอ่อนแออย่างน่าสมเพช อย่างไรก็ตาม เพียงไม่กี่ปีผ่านไป เขากลับเติบโตขึ้นถึงระดับดังกล่าวแล้ว ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงของคนคนนี้จึงสามารถอธิบายได้อย่างง่ายดายว่าสะท้านฟ้าสะเทือนดิน

“ไม่เลยขอรับ หลิงไป๋บอกว่าข้าไม่เหมาะที่จะบ่มเพาะเต๋าแห่งกระบี่ ดังนั้นเขาจึงให้ข้าบ่มเพาะและทำความเข้าใจเกี่ยวกับเต๋ารู้แจ้ง เพื่อเตรียมการบ่มเพาะศาสตร์เต๋าในภายภาคหน้า” มู่ขุยตอบตามจริง

“หลิงไป๋กล่าวเช่นนั้นหรือ?” เฉินซีตกตะลึง “หรือว่าความสำเร็จทั้งหมดที่เจ้าได้รับในปีนี้ เป็นเพราะได้รับการชี้แนะจากเจ้าตัวน้อยคนนั้น”

“ใช่แล้วขอรับ” อสูรหนุ่มพยักหน้า และสายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความชื่นชม “นายท่าน หลิงไป๋เป็นคนที่น่าเกรงขามที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบมา เขาเชี่ยวชาญในมหาเต๋าอันลึกล้ำมากมายและมันน่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง ถ้าข้าไม่ได้คำชี้แนะจากเขา ข้าก็คงไม่สามารถบ่มเพาะจนถึงขั้นนี้ได้เลย”

เฉินซีรู้สึกประหลาดใจและเขาชี้ไปทางหลิงไป๋ซึ่งกำลังกินอย่างมูมมาม

“หึ เหตุใดถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะ?!” เมื่อเจ้าตัวได้ยินเช่นนี้ หลิงไป๋เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ และเขาก็บ่นพึมพำด้วยปากที่เต็มไปด้วยอาหาร “เฉินซี เจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้ว ข้าเป็นถึงวิญญาณกระบี่ของเซียน การชี้แนะอสูรหมาป่าตัวน้อยจะไปยากอะไร?”

เฉินซีลูบจมูกและหัวเราะไม่หยุด

แต่เมื่อเขาไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ต้นกำเนิดของหลิงไป๋นั้นยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง เขายังจำได้ว่าตอนที่ตนเองพาหลิงไป๋เข้ามาในเคหาเป็นครั้งแรก จี้อวี๋เคยกล่าวว่า อาจารย์ของหลิงไป๋น่าจะเป็นเซียนสวรรค์จากนิกายกระบี่แดนนิพพานในยุคบรรพกาล และหลิงไป๋ในฐานะวิญญาณกระบี่ของกระบี่อมตะ ก็ได้รับมรดกเป็นเต๋าแห่งกระบี่ของอาจารย์เขาทั้งหมด

นอกจากนี้ชายชรายังกล่าวอีกว่า แม้แต่เซียนสวรรค์ก็ยังต้องต่อสู้จนตัวตาย เพื่อให้ได้ครอบครองสมบัติอย่างหลิงไป๋

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินซีก็เข้าใจทุกสิ่ง การที่หลิงไป๋สามารถชี้แนะการบ่มเพาะให้แก่มู่ขุยนั้น มันไม่มีอะไรยากและง่ายดายเป็นอย่างมาก

“แล้วตอนนี้เจ้าบ่มเพาะถึงขั้นไหนแล้ว?” ชายหนุ่มถามคนตัวเล็ก เขาสามารถมองเห็นผ่านการบ่มเพาะของมู่ขุยได้ในพริบตาเดียว แต่กลับมองความสามารถหลิงไป๋ไม่ออก นี่เป็นเพราะร่างกายของเจ้าตัวน้อยนั้นพิเศษมาก เขาไม่ใช่คนหรืออสูร แต่ถือกำเนิดขึ้นจากจิตวิญญาณกระบี่ ดังนั้นจึงไม่สามารถตัดสินเขาได้ด้วยตรรกะทั่วไป

“ข้าสามารถบรรลุสู่ขอบเขตสถิตกายาได้ทุกเมื่อ ยิ่งกว่านั้น ข้าได้เชี่ยวชาญมหาเต๋าแห่งทองจนถ่องแท้แล้ว ส่วนมหาเต๋าอีกเก้าชนิดก็บรรลุถึงขอบเขตขั้นสูงแล้ว และข้ากำลังบ่มเพาะศาสตร์เต๋า กระบี่ดับนิพพาน! เมื่อใดที่ข้าบรรลุไปสู่ขอบเขตสถิตกายา พลังต่อสู้ของข้าก็จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า และหลังจากที่เต๋ารู้แจ้งชนิดอื่นของข้าบรรลุถึงขอบเขตสมบูรณ์ พลังต่อสู้ของข้าก็จะทวีคูณครั้งใหญ่ ด้วยเหตุนี้ ข้ายังไม่ร้ายกาจพออีกหรือ?”

หลิงไป๋กัดกระดูกไว้ในปากขณะที่กล่าวอย่างอิ่มเอมใจ ดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นของเขาพลันกลายเป็นจันทร์เสี้ยวสองดวง เมื่อรวมกับใบหน้าเล็กที่หล่อเหลาอย่างไม่มีใครเทียบได้ เขาจึงดูน่ารักเป็นอย่างมาก

เฉินซีกล่าวอะไรไม่ออกในทันที เขาจ้องมองที่อีกฝ่ายราวกับว่ากำลังมองดูสัตว์ประหลาดตัวเล็ก ๆ และหัวใจของเขาก็เจ็บปวดเป็นอย่างมาก ‘ความเร็วในการบ่มเพาะของเจ้าตัวน้อยนี้ท้าทายสวรรค์อย่างแท้จริง มันไม่เพียงแค่ร้ายกาจ แต่มันร้ายกาจเกินไปแล้ว!’

แต่หลังจากนั้น เขาก็เข้าใจเหตุผลเบื้องหลังทั้งหมดนี้ราง ๆ

เมื่อหลายปีก่อน จี้อวี๋เคยใช้วิชาสลายวิญญาณเพื่อหลอมรวมหลิงไป๋ให้กลายเป็นกระบี่ไผ่ทองคำนิล ทำให้หลิงไป๋มีร่างกายของตัวเองและสามารถบ่มเพาะได้เหมือนผู้บ่มเพาะ

ทว่าหลังจากที่เฉินซีถูกหวงฝู่ฉงหมิง เซียวหลิงเอ๋อร์ และคนอื่น ๆ ไล่ล่า หลิงไป๋ได้ใช้พลังชีวิตของตนเองเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนในการใช้เคล็ดวิชาต้องห้ามเพื่อปกป้องตระกูลเฉินทั้งหมด ทำให้เขาหลับใหลไปชั่วนิรันดร์ แต่จี้อวี๋ได้ใช้ผลดอกบัวดวงจิตทองคำเพื่อสร้างร่างกายของเขาขึ้นใหม่และทำให้เขาได้รับการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง