บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 606

บทที่ 606 ขาดเพียงแค่คนเดียว

บทที่ 606 ขาดเพียงแค่คนเดียว

ท้องฟ้าสดใสและอากาศปลอดโปร่ง นกกระเรียนวิญญาณฝูงแล้วฝูงเล่าต่างเหินทะยานอยู่บนอากาศพร้อมกับส่งเสียงร้องที่ชัดเจนและก้องกังวาน

ในวันนี้คือวันที่การทดสอบแห่งยอดเขาจรัสของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองจะเริ่มต้นขึ้น ศิษย์ชั้นสูงทั้งหมดจากยอดเขาจรัสตะวันออก ยอดเขาจรัสตะวันตก ยอดเขาจรัสใต้ และยอดเขาจรัสเหนือจะแข่งขันกันเพื่อชิงตำแหน่งทั้งห้าเพื่อเป็นศิษย์ชั้นยอด

นอกจากนี้ การทดสอบแห่งยอดเขาจรัสในครั้งนี้จะเป็นการคัดเลือกสมาชิกใหม่ของยอดศิษย์ชั้นสูงทั้งห้าคน

บนแท่นขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางของยอดเขาสัประยุทธ์ในตอนนี้นั้นพลุกพล่านอย่างมาก ผู้คนมากมายต่างจับกลุ่มและทยอยเข้ามาราวกับกระแสน้ำ ส่วนหัวข้อสนทนาที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ย่อมไม่พ้นเรื่องการทดสอบแห่งยอดเขาจรัสที่กำลังจะมาถึง

ไม่ว่าจะเป็นศิษย์สายในจากยอดเขาจรัสสวรรค์ หรือศิษย์สายนอกจากยอดเขาจรัสปฐพี และบรรดาศิษย์ชั้นสูงทั้งหมด พวกเขาต่างรีบไปที่ยอดเขาสัประยุทธ์ทันทีที่แสงแรกของรุ่งอรุณได้มาถึง และเพื่อให้ได้สถานที่ชั้นเยี่ยมสำหรับรับชมการต่อสู้

มีอัจฉริยะหนุ่มสาวนับไม่ถ้วนอยู่ในบรรดาผู้คนเหล่านี้ อีกทั้งยังมีศิษย์หญิงที่มีรูปลักษณ์งดงามและสง่างามอยู่มากมาย พวกนางเคลื่อนไหวไปมาอยู่ท่ามกลางฝูงชน จนเกิดเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม

อย่างไรก็ตาม ยังมีศิษย์ส่วนใหญ่ที่ไม่มีสิทธิ์เข้าสู่สนามประลองของยอดเขาสัประยุทธ์ แต่พวกเขาก็ไม่ได้จากไป เพียงแค่ยืนอยู่ห่าง ๆ และรอโดยแหงนหน้าขึ้น เพราะพวกเขาต้องการที่จะเห็นท่าทางอันสง่าผ่าเผยของศิษย์ชั้นสูงเช่นกัน

ตัวอย่างเช่น ศิษย์ชั้นสูงที่มีชื่อเสียงที่สุดห้าคน อันได้แก่ อันเวย เหลิ่งชิว เซี่ยอี้ ผางโจวและตู้เซวียน ส่วนเฉินซีผู้เป็นบุคคลในตำนานจากยอดเขาจรัสตะวันตก คนเหล่านี้ก็ปรารถนาที่จะเห็นเขามากยิ่งขึ้น

เพราะอย่างไร ความวุ่นวายที่เฉินซีได้ก่อขึ้นเมื่อนานมาแล้วนั้นยิ่งใหญ่มาก เพียงวันแรกของการเข้าร่วมนิกาย เขาก็ได้ทุบตีน้องชายของตู้เซวียนและกลายเป็นคนแรกในรอบหลายพันปีที่ขึ้นไปบนแท่นดอกบัวได้ จากนั้นชายหนุ่มก็เผชิญหน้ากับผู้อาวุโสเยว่ฉือโดยตรง บังคับตู้เซวียนต้องคุกเข่าลง อีกทั้งยังมีส่วนในการสืบทอดมรดกศาสตร์เต๋าทั้งสี่สิบเก้าเคล็ดและอื่น ๆ อีกมากมาย

ทุกสิ่งที่เขาทำนั้นน่าอัศจรรย์อย่างมาก และทำให้ทุกคนในนิกายกระบี่เก้าเรืองรองจดจำชื่อของเขาได้ในชั่วข้ามคืน

“ดูนั่นสิ! คนผู้นี้ก็เข้าร่วมนิกายในวันเดียวกับเฉินซี ดูเหมือนว่าจะชื่อหมิงเหยียน ว่ากันว่าเขาได้รับศาสตร์เต๋าภายในแท่นดอกบัวเช่นกัน และเขามีพรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์มาก”

“ที่ไหนหรือ? ให้ข้าดูบ้างสิ” ที่มุมหนึ่ง ศิษย์สายนอกและศิษย์สายในกำลังชี้ไปทางหมิงเหยียน ในขณะที่สนทนาด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก

“ดูนั่นสิ! เหลิ่งชิว ผางโจว และตู้เซวียนแห่งยอดเขาจรัสตะวันออกก็มาถึงแล้วเช่นกัน!”

“โอ้ ข้าไม่เคยนึกเลยว่าศิษย์พี่เหลิ่งชิวจะหล่อเหลาขนาดนี้ หากข้าสามารถเป็นคู่บำเพ็ญกับเขาและบ่มเพาะร่วมกันกับเขาได้ ชีวิตนี้ข้าคงตายโดยไม่เสียใจ”

ในขอบฟ้าอันห่างไกล เหลิ่งชิว ผางโจว และตู้เซวียนต่างก็มาถึงพร้อมกัน รูปร่างของพวกเขาสง่างามและมีท่าทางที่แตกต่างกันไป พวกเขาทำให้เกิดความปั่นป่วนทันที และทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่พวกเขา

ศิษย์หญิงบางคนถึงกับกรีดร้องเรียกชื่อพวกเขาด้วยความหลงใหล ทำเอาศิษย์ชายที่อยู่ใกล้เคียงต่างรู้สึกอิจฉาริษยาและครุ่นคิดอยู่ในใจ ว่าเมื่อใดพวกเขาจะประสบความสำเร็จเหมือนศิษย์พี่เหลิ่งชิวและคนอื่น ๆ บ้าง?

เมื่อเวลาผ่านไป บรรยากาศก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

ศิษย์ชั้นสูงที่มีชื่อเสียงจำนวนมากต่างทยอยลงมาบนสนามประลองของยอดเขาสัประยุทธ์ ซึ่งสามารถเรียกเสียงอุทานด้วยความชื่นชมและสายตาอิจฉา ทุกคนต่างตั้งตารอการทดสอบแห่งยอดเขาจรัสในครั้งนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ภายในกระแสที่พลุกพล่านของผู้คน กลับมีกลุ่มคนที่มืดมนและหดหู่อยู่ ซึ่งพวกเขาก็คือหั่วโม่เลยและคนอื่น ๆ

เมื่อคืนพวกเขาแทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เพราะต่างก็เฝ้ารอการกลับมาของเฉินซีอย่างขมขื่น แต่พวกเขาก็ยังไม่เห็นร่องรอยของอีกฝ่ายจนถึงตอนนี้ เมื่อเวลาผ่านไปและการทดสอบแห่งยอดเขาจรัสใกล้เข้ามา พวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายในใจ

“ไม่ต้องห่วง เฉินซีจะมาอย่างแน่นอน” หลิงไป๋ที่อยู่ใกล้ ๆ กำลังนั่งอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่บนไหล่ของชิงอวี่ ซึ่งในมือของเขากำลังถือลูกท้อหวานฉ่ำที่มีขนาดใหญ่กว่าตัว จากนั้นก็กัดมันคำใหญ่และเผยให้เห็นท่าทางสบาย ๆ ที่ไร้ความกังวล

ไป๋คุยก็นั่งบนไหล่อีกข้างของชิงอวี่เช่นกัน และมันกำลังแทะลูกท้ออยู่ เห็นได้ชัดว่ามันสนใจลูกท้อวิญญาณมากกว่าการทดสอบแห่งยอดเขาจรัส

เมื่อเห็นท่าทางที่ไร้กังวลของสหายตัวน้อยทั้งสอง หั่วโม่เลยและคนอื่น ๆ ต่างก็พูดไม่ออกและรู้สึกกระวนกระวายใจยิ่งขึ้นกว่าเดิม

ฟึ้บ!

เกิดความโกลาหลขึ้นในฝูงชนอีกครั้ง เซี่ยอี้ผู้เป็นศิษย์ชั้นสูงของยอดเขาจรัสใต้และเป็นอันดับหนึ่งของการขัดเกลากายาเทพอสูรได้มาถึงแล้ว เขายังคงสวมชุดผ้าป่านเนื้อหยาบ ถึงแม้จะตกเป็นเป้าความสนใจของผู้คน แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงหนักแน่นและสุขุม คล้ายกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้น และให้ความรู้สึกมั่นคงเหมือนหินผา

“เอ๊ะ ชายคนนี้แข็งแกร่งเลยทีเดียว เขาบรรลุการขัดเกลากายาจนถึงเขตสถิตกายา อีกทั้งยังสร้างร่างจำแลงเซียนสวรรค์แล้ว” หลิงไป๋โยนลูกท้อที่เขาแทะจนหมดเกลี้ยงทิ้งไป และเหลือบมองเซี่ยอี้ที่อยู่ไกลออกไป ก่อนจะประหลาดใจ

หลังจากผู้บ่มเพาะปราณแท้บรรลุขอบเขตสถิตกายาแล้ว ตราบเท่าที่เต๋ารู้แจ้งที่พวกเขาหยั่งถึงได้บรรลุถึงขอบเขตสมบูรณ์แบบ พวกเขาก็จะสามารถใช้ศาสตร์เต๋าที่แสดงอานุภาพได้อย่างทวีคูณ

ในทางกลับกัน เมื่อผู้ขัดเกลากายาบรรลุถึงขอบเขตสถิตกายา ร่างกายของพวกเขาจะเข้าสู่สภาวะที่ไม่อาจจินตนาการได้ โดยสามารถใช้แก่นโลหิตกับแก่นวิญญาณเพื่อสร้างร่างจำแลงเซียนสวรรค์ที่มีพลังต่อสู้เทียบเท่ากับร่างแท้ ทำให้มันน่ากลัวมากเมื่อใช้ในการต่อสู้

โดยรวมแล้ว ไม่ว่าจะเป็นผู้ขัดเกลากายาหรือผู้บ่มเพาะปราณแท้ เมื่อบรรลุขอบเขตสถิตกายา ทั้งการบ่มเพาะและแก่นแท้พลังชีวิตของพวกเขาจะได้รับการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพอย่างสิ้นเชิง และจะถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มของผู้บ่มเพาะที่ยิ่งใหญ่