บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 700

บทที่ 700 เหล่าเด็ก ๆ บรรลุขอบเขต

บทที่ 700 เหล่าเด็ก ๆ บรรลุขอบเขต

สามเดือนผ่านไป

ภายในช่องเขา เด็กคนสุดท้ายในค่ายอัสนีม่วงที่มีการขัดเกลากายาขอบเขตเคหาทองคำในที่สุดก็บรรลุสู่ขอบเขตแกนทองคำหยินหยาง!

นี่มันปาฏิหาริย์ชัด ๆ!

เพราะไม่ได้เกิดขึ้นกับเพียงคนเดียวแต่เป็นทั้งกลุ่ม! เพราะอย่างไรแล้ว พวกเขาก็เป็นเพียงเด็กที่มีอายุอย่างมากสุดก็ประมาณสิบสี่สิบห้าปีเท่านั้น ต่อให้เป็นในแดนภวังค์ทมิฬก็ตามที …การบรรลุสู่ขอบเขตแกนทองคำหยินหยางด้วยวัยเพียงเท่านี้ก็มากพอที่จะทำให้ทั้งโลกตื่นตระหนกแล้ว!

และนอกจากพรสวรรค์ของพวกเขาแล้ว เหตุผลที่พวกเขาทำทั้งหมดนี้ได้ก็เพราะพวกเขาบ่มเพาะอย่างอุตสาหะ!

อัจฉริยะนั้นมีมากล้นบนโลกใบนี้ ทว่ามีจำนวนเพียงน้อยนิดที่จะบ่มเพาะอย่างแข็งขันเป็นเวลาหลายเดือนราวกับกำลังเดิมพันด้วยชีวิตดังที่ทำกันอยู่นี้

ตลอดช่วงเวลาดังกล่าว พวกเด็ก ๆ ต่างใช้ทุกอึดใจเพื่อการบ่มเพาะ ไม่มีแม้แต่ผู้เดียวที่เกียจคร้าน พวกเขาเหมือนคนบ้าระห่ำที่ไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย ซึ่งดูได้จากการบ่มเพาะอย่างอุตสาหะจนถึงจุดที่ดูราวเอาชีวิตเข้าแลก

เมื่อเทียบกับผลลัพธ์ที่น่ายินดีในค่ายอัสนีม่วงแล้ว ค่ายผลึกเยือกแข็งครามก็ทำออกมาได้ดีไม่แพ้กัน แม้จะเลือกหนทางบ่มเพาะปราณแท้ และเริ่มช้ากว่าอีกค่ายมาก แต่เนื่องด้วยโอสถวิญญาณมากมายที่เฉินซีเตรียมไว้ ผนวกกับปราณเซียนที่ปกคลุมอยู่ทั่วหุบเขา การบ่มเพาะของพวกเขาจึงเพิ่มขึ้นอย่างมั่นคงและก้าวกระโดด

จนมาถึงตอนนี้แม้แต่เด็กที่อายุน้อยที่สุดก็บรรลุขอบเขตเคหาทองคำแล้ว ส่วนเด็กที่โตขึ้นมาอีกหน่อยก็ได้บรรลุการบ่มเพาะปราณแท้ในขอบเขตแกนทองคำหยินหยางแล้ว!

คนแรกที่บรรลุขอบเขตแกนทองคำหยินหยางก็คือเสี่ยวเฉิน พรสวรรค์ของเด็กหญิงพิเศษอย่างมาก แม้จะให้อยู่ท่ามกลางสิบนิกายมหาเซียนที่เต็มไปด้วยเหล่าอัจฉริยะมากพรสวรรค์ นางก็นับว่าโดดเด่นมากทีเดียว

แม้นางจะอายุไม่ถึงสิบขวบ แต่การบ่มเพาะปราณแท้กลับขึ้นเป็นที่หนึ่งในค่ายผลึกเยือกแข็งคราม!

หากเฉินซีได้เห็นสิ่งนี้เข้า เขาก็คงจะชะงักงันไปตาม ๆ กัน เพราะตอนที่เฉินซีสิบขวบ ชายหนุ่มเพิ่งจะบรรลุถึงขอบเขตก่อกำเนิดเท่านั้น และยังไม่แม้แต่จะบรรลุถึงขอบเขตตำหนักอินทนิลด้วยซ้ำ…

ทว่าเหมิงเหวยที่คอยเฝ้าดูการบ่มเพาะของพวกเขาก็เพียงบอกแค่ว่าไม่เลว ไม่ได้ยกย่องชมเชยใด ๆ แต่พูดตามปกติ

อันที่จริง… มันค่อนไปในทางไม่ค่อยพอใจเล็กน้อยด้วยซ้ำ

แม้สถานการณ์ในตอนนี้จะค่อนข้างกดดัน เฉินซีก็ดูแลเด็ก ๆ เหล่านี้ได้อย่างดีเยี่ยม ทั้งเสบียง โอสถวิญญาณมากมายหลายชนิด เคล็ดวิชาการบ่มเพาะอันล้ำลึกและน่ายำเกรง ทั้งยังมีปราณเซียนอยู่เต็มอากาศ…

ด้วยทรัพยากรชั้นเลิศมากมายก่ายกองเยี่ยงนี้ เด็ก ๆ กลับบรรลุได้สูงสุดแค่ขอบเขตแกนทองคำหยินหยางเท่านั้น ไม่มีใครไปถึงขอบเขตจุติเลยแม้แต่คนเดียว นี่เป็นสาเหตุที่เหมิงเหวยไม่ค่อยพอใจนัก

เพราะตามการคาดการณ์ของเขาแล้ว ควรจะมีขอบเขตจุติแจ้งเกิดขึ้นมาสักสามสี่คน หรืออย่างน้อยก็สักหนึ่งคนมิใช่หรือ?

ถ้าผู้เยี่ยมยุทธ์แดนภวังค์ทมิฬคนใดอ่านความคิดของเหมิงเหวยเข้า พวกเขาคงจะโกรธจนกระอักเลือดออกมาเป็นแน่ เพราะข้อกำหนดเช่นนี้ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย!

เพราะต่อให้เป็นกองกำลังใหญ่ในแดนภวังค์ทมิฬ การใช้ทรัพยากรนับไม่ถ้วนเพื่อให้มาถึงจุดนี้ได้นั้นก็ทำให้เหล่าผู้อาวุโสของนิกายยิ้มแก้มปริได้แล้ว ไม่มีทางที่จะไม่พอใจ!

ดังนั้นจึงต้องกล่าวว่ามาตรฐานของเหมิงเหวยนั้นสูงเกินไป!

…

“เขายังไม่ออกมาจากปิดด่านบ่มเพาะอีกหรือ?” เหมิงเหวยขมวดคิ้วพลางซักถามด้วยเสียงอันแผ่วเบา

“ยัง” โม่ย่าส่ายศีรษะ

“ถึงเวลาแล้ว พวกเราจะทำตามแผนเดิมที่วางไว้” เหมิงเหวยตัดสินใจทันทีทันใด

“มันจะไม่เกินไปหรือ…?” โม่ย่าลังเล

“พวกเขาจะไม่มีทางเติบใหญ่หากไม่ผ่านร้อนผ่านหนาวฉะนั้นจะต้องผ่านบททดสอบนี้ให้ได้” เหมิงเหวยเงียบอยู่นานก่อนกล่าวออกมา

…

เขานำกลุ่มค่ายอัสนีม่วงและเดินหน้าอย่างระมัดระวัง

เส้นทางสู่โลกภายนอกอยู่ห่างออกไปข้างหน้าเก้าหมื่นลี้ อาจจะดูไกล ทว่าสำหรับผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตสถิตกายา ใช้เวลาเดินทางเพียงครึ่งก้านธูปเท่านั้นก็จะถึงที่หมาย

และหากผู้ใดมีเคล็ดวิชาเคลื่อนที่ที่ว่องไว พวกเขาก็อาจไปถึงได้ภายในไม่กี่ลมหายใจ

เหมิงเหวยไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะการออกจากหุบเขานั้นเท่ากับว่าพวกเขาจะสูญเสียการปกป้องจากค่ายกลไฟนรกตะวันคราม และนั่นก็ยังเท่ากับว่าพวกเขาอาจจะพบเจอศัตรูเมื่อใดก็ได้

จากการตั้งข้อสรุปของเขา ฝั่งศัตรูน่าจะเริ่มจับสังเกตได้ตั้งนานแล้วหลังจากที่พวกเขากำจัดทั้งหกกลุ่มไป และบางทีพวกผู้บ่มเพาะจากต่างพิภพเหล่านั้นอาจกำลังรวมตัวกัน …รอให้พวกเขาเดินไปติดกับดักก็เป็นได้!

เด็ก ๆ ทุกคนในค่ายอัสนีม่วงยืนอยู่ในตำแหน่งห้าธาตุ และตั้งเป็นหน่วยรบขึ้น โดยทุก ๆ สี่หน่วยรบจะรวมกันเป็นกลุ่มที่ประจำตามตำแหน่งสัญลักษณ์ทั้งสี่