บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 706

บทที่ 706 การบ่มเพาะถึงขอบเขตขีดสุด

บทที่ 706 การบ่มเพาะถึงขอบเขตขีดสุด

ในใจของโม่ย่าและเหมิงเหวยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เส้นขนของพวกเขาลุกชันอย่างไม่อาจควบคุม และยามที่เห็นเฉินซีกวัดแกว่งกระบี่ คนทั้งสองก็ถึงกับลืมหายใจ

ปากของพวกเด็ก ๆ อ้ากว้าง สายตาเผยความตกตะลึงขณะมองร่างสูงที่อยู่เบื้องหน้า

อันที่จริงพวกเด็ก ๆ ทราบอยู่ก่อนแล้วว่าลุงเฉินซีนั้นยอดเยี่ยม แต่พวกเขาก็คิดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มจะไร้เทียมทานได้ขนาดนั้น! กระบี่ที่กวัดแกว่งจากมือของเขา …ทำให้ศีรษะของผู้เยี่ยมยุทธ์ระดับผลึกม่วงตกลงสู่พื้น!

ท่านลุงเฉิน…ช่างร้ายกาจยิ่งนัก!

ภายในใจของพวกเด็ก ๆ ต่างรู้สึกทึ่ง สายตาหลายคู่ล้วนฉายแววร้อนแรง ความเคารพนับถือต่ออีกฝ่ายผุดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ

หากการสะบัดแขนเสื้อที่พรากชีวิตของผู้บ่มเพาะจากต่างพิภพทั้งสิบสามตนของเฉินซีว่าน่าประหลาดใจแล้ว เช่นนั้นกระบี่สุดหยั่งที่กวัดแกว่งออกมานี้ก็ระเบิดเปลวเพลิงแห่งความหวังในใจของทุกคนได้แล้ว!

บรรดาผู้บ่มเพาะจากต่างพิภพเริ่มเคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่าย พวกเขาหลายคนเกิดความต้องการที่จะล่าถอยขึ้นในใจ

แม้แต่ชวีถ่าและหัวหน้ากลุ่มคนอื่น ๆ ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น นั่นเพราะชายหนุ่มที่ไม่คุ้นหน้าผู้นี้น่าหวาดกลัวเกินไป ทำให้พวกเขาหวาดหวั่นและตื่นตระหนก

ในตอนนี้เอง ถ้อยคำอันเย็นเยือกได้เปล่งออกมาจากปากของเฉินซีช้า ๆ ว่า “ในเมื่อพวกเจ้าทั้งหมดมากันแล้ว เช่นนั้นก็เท่ากับตัดสินใจทิ้งชีวิตไว้ ภพทั้งสามได้กลายเป็นสถานที่ที่พวกเจ้านึกจะไปมาตามใจชอบตั้งแต่เมื่อไรกัน?” ทันทีที่กล่าวจบ เฉินซีพลันสาวเท้ามาข้างหน้าขณะที่สายตาคมกริบราวใบมีดกวาดผ่านทุกคนที่อยู่ที่นี่ พร้อมกับเผยกลิ่นอายอันดูหมิ่นภายใต้ความสงบและความเฉยเมยของเขา

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา บรรยากาศโดยรอบพลันตกอยู่ในความเงียบสงัด ในขณะที่หัวใจของทุกคนเริ่มเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับคิดในใจว่าสหายผู้นี้ร้ายกาจเกินไปแล้ว!

“ฮ่า ๆ เจ้าคิดว่าตนเองจะรับมือพวกข้าทุกคนที่นี่เพียงลำพังได้อย่างนั้นหรือ?” ชวีถ่าเริ่มหัวเราะจากไกล ๆ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“สหายตัวน้อย เจ้าหยิ่งทะนงเกินไปแล้ว พวกข้าอีกมากได้ตั้งค่ายอยู่ห่างออกไปเก้าหมื่นลี้ และด้วยพละกำลังของเจ้าเพียงลำพัง เจ้าจะสามารถรั้งตัวพวกข้าได้สักกี่คนกันเชียว?” ใครบางคนลอบเย้ยหยัน

“ใช่แล้ว ปรมาจารย์อวิ๋นซู่อยู่ห่างออกไปเพียงเก้าหมื่นลี้ เท่านั้น ขอเพียงมีเสียงดังผิดปกติแม้เล็กน้อย ท่านก็จะมาที่นี่ทันที เจ้าคิดว่ายังจะมีโอกาสอีกหรือ?” คนที่พูดคือชายร่างเตี้ย

เมื่อเอ่ยคำว่า ‘ปรมาจารย์อวิ๋นซู่’ ชายร่างเตี้ยคล้ายกับกินโอสถกระตุ้นหัวใจเข้าไป ทำให้ความหวาดกลัวในใจถูกชะล้างจนสิ้น หลังจากนั้น สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือสายตาซึ่งเต็มไปด้วยความเหยียดหยันกำลังจ้องมองไปยังเฉินซี

ทว่าไม่ใช่แค่ชายร่างเตี้ยเท่านั้น แม้กระทั่งสีหน้าของผู้บ่มเพาะจากต่างพิภพคนอื่นก็ผ่อนคลายทันที ตอนนี้ ค่ายของพวกเขาอยู่ห่างออกไปเพียงเก้าหมื่นลี้เท่านั้น อีกทั้งยังมีตัวตนที่แข็งแกร่งอย่างปรมาจารย์อวิ๋นซู่อยู่เบื้องหลังอีกด้วย!

หากเป็นผู้บ่มเพาะธรรมดาทั่วไป อาจต้องใช้เวลาราวครึ่งชั่วยามหรือมากกว่าสำหรับระยะทางเช่นนี้ หากแต่สำหรับปรมาจารย์อวิ๋นซู่แล้ว อีกฝ่ายย่อมใช้เวลาเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น!

ท่าทางของชายหนุ่มนั้นนิ่งเฉย เย็นชา และสงบ ทำตัวคล้ายกับจ้าวดินแดนของที่แห่งนี้ และกล่าวเพียงสั้น ๆ ว่า “ข้าพูดคำไหนคำนั้น!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกกล่าวออกไป สีหน้าของผู้คนจำนวนมากก็ได้เปลี่ยนไป บางคนถึงขั้นแสดงสีหน้าไม่มั่นใจออกมา และถึงแม้น้ำเสียงของเฉินซีจะปกติธรรมดา หากแต่ความหมายในคำพูดเหล่านี้มันช่างหนักแน่นยิ่งนัก!

อันที่จริง ผู้บ่มเพาะจากต่างพิภพเหล่านี้ดูแคลนชาวพื้นเมืองของทั้งสามภพมาโดยตลอด และไม่เคยมีชาวพื้นเมืองคนใด …กล้าพูดถึงพวกเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพร้อมกับยื่นคำขาดเช่นนี้เลยสักคน!

“ขอดูหน่อยเถิดว่าเจ้ากล้าโจมตีหรือไม่!” ผู้บ่มเพาะจากต่างพิภพคนหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ตั้งแต่เมื่อใดที่ชาวพื้นเมืองของภพทั้งสามถึงกล้าไม่ให้ความเคารพกับพวกข้า?”

สายตาของเฉินซีชำเลืองมองราวกับสายฟ้าฟาด ก่อนจะปลดปล่อยแสงสว่างสีทองสองสายออกไป และเผยประกายกระบี่อันแหลมคมออกมา!

พรวด!

ร่างของคนที่พูดเมื่อครู่ถูกฟันขาดครึ่ง ทำให้โลหิตและชิ้นส่วนร่างกายจำนวนมากตกลงมาจากท้องนภา

ผู้บ่มเพาะจากต่างพิภพเหล่านี้ล้วนไม่คาดคิดว่าเฉินซีจะถึงกับกล้าลงมือ ดังนั้นพวกเขาจึงแตกตื่นในทันที

บ้างโห่ร้องหมายจะดึงความสนใจของค่ายที่ประจำการอยู่ไกลออกไปเพื่อขอการสนับสนุน

บ้างคิดเคลือหลบหนีในทันที

บ้างเผยสีหน้าเดือดดาล วิตกกังวล และสงสัยออกมา