บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 717

บทที่ 717 สังหารเยี่ยนสือซาน!

บทที่ 717 สังหารเยี่ยนสือซาน!

เสียงของเฉินซีดุจเสียงฟ้าร้องที่สั่นสะเทือนทั่วทั้งโรงเตี๊ยม ทุกคำพูดเหมือนเสียงแห่งเต๋า ซึ่งดังก้องไปทุกทิศทุกทาง

แม้จะเป็นเพียงประโยคสั้น ๆ แต่ก็รุนแรงราวกับค้อนมหึมาของเทพเจ้าสายฟ้าทุบลงมาที่หัวใจของทุกคน ทำให้ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้าน จนทำให้ผู้บ่มเพาะที่อ่อนแอบางคนแทบจะหมดสติไป

เฉินซีในยามนี้เป็นดั่งจักรพรรดิสวรรค์ที่ลงมายังโลก ทั่วทั้งร่างของเขาเปล่งแสงเรืองรองไปด้วยอักขระยันต์และกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ที่ลุกโชน เพียงแค่ชายหนุ่มเอื้อมมือออกมาคว้าจับ ก็ทำให้อักขระลึกลับซึ่งครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่ปรากฏขึ้น

ขวับ!

อักขระยันต์เหล่านั้นสอดประสานกันราวกับกรงจากฟากฟ้า และปิดทางหนีของเยี่ยนสือซานโดยตรง ทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ขณะที่ตัวคนรวบแขนเข้าหากัน ราวกับว่ากำลังโอบกอดหยินและหยาง ก่อนจะเหวี่ยงแขนทุบลงไปอย่างรุนแรงบนอักขระยันต์

ทว่าการแสดงออกของเฉินซียังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาเพียงยกมือข้างหนึ่งขึ้นและผลักมันไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ส่งอักขระยันต์ขนาดใหญ่ที่ดูราวกับแม่น้ำแห่งดวงดาวให้ปะทุขึ้น พร้อมกับแสงเจิดจ้า จนพวกมันดูราวกับกลุ่มเมฆโรยตัวลงมาจากสวรรค์และกดทับเยี่ยนสือซาน

กร๊อบ!

เยี่ยนสือซานพยายามที่จะต่อต้านมันอย่างเต็มที่ ทว่าเขากลับประเมินความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเฉินซีต่ำเกินไป เสียงแตกดังก้องออกมาในขณะที่กระดูกแขนของเจ้าตัวแหลกเป็นเสี่ยง ๆ เลือดพุ่งกระฉูดออกจากท่อนแขนที่บิดเป็นเกลียวของเยี่ยนสือซาน

และก่อนจะทันได้หลบเลี่ยง ร่างกายของเยี่ยนสือซานก็คล้ายถูกกดทับด้วยภูเขามหึมานับแสนลูก จนเจ้าตัวถึงกับคุกเข่าลงบนพื้น พร้อมกับกระอักเลือดออกมาไม่หยุด และไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไร เขาก็ไม่สามารถต้านทานได้เลย

เป็นไปได้อย่างไรกัน!?

แดนฮุ่นตุ้นของชายผู้นี้พังทลายไปแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดเขาถึงไม่สูญเสียฐานการบ่มเพาะไป ทั้งยังน่ากลัวยิ่งกว่าเดิมเสียอีก?

ร่างกายของเยี่ยนสือซานกระตุกด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่ใบหน้าของเขาซีดจนเกือบจะโปร่งแสง ราวกับว่ากำลังจะจมน้ำตาย ร่างกายถูกกดทับจนต้องลงไปกองขดตัวอยู่กับพื้น เขาชักกระตุกไม่หยุด

แต่เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดเหล่านี้แล้ว หัวใจของเขากลับถูกกลืนกินด้วยความรู้สึกหวาดกลัว และความรู้สึกหมดหนทางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน รวมกับเฉินซีที่ตอนนี้ทรงพลังจนน่ากลัวยิ่ง มันยิ่งทำให้เยี่ยนสือซานรู้สึกสิ้นหวัง …สิ้นหวังเสียจนมองไม่เห็นหนทางรอดอีกต่อไป!

“เฉินซี หากฆ่าข้า เจ้าจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของนิกายวิถีกระแสสวรรค์! และเจ้าจะไม่อาจยืนหยัดในโลกแห่งการบ่มเพาะได้อีกต่อไป!” เยี่ยนสือซานคำรามเสียงดังด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว

แม้เขาจะถูกเรียกว่าคนคลั่งผู้กระหายการต่อสู้ จนแยกแยะญาติมิตรของตัวเองในสนามรบไม่ได้ แต่เมื่อต้องเผชิญกับความตาย เจ้าตัวก็ยังรู้สึกหวาดกลัวโดยสัญชาตญาณอยู่ดี

เขาไม่เต็มใจที่จะตายลงแบบนี้ ไม่เต็มใจอย่างยิ่ง!

“แม้กระทั่งปิงซื่อเทียนข้ายังไม่สนใจ แล้วนับประสาอะไรกับเจ้า?” การแสดงออกของเฉินซีไม่แยแส ดวงตาของชายหนุ่มทั้งลึกล้ำและกว้างใหญ่ หลังของเขาเหยียดตรง ให้ความรู้สึกราวกับผู้สูงส่งที่กำลังเฝ้ามองลงมาจากเบื้องบน

“เจ้า…เจ้า…” เยี่ยนสือซานตัวสั่นอย่างรุนแรง สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแต่ก็เต็มไปด้วยความกลัวตาย จนกล่าวได้ว่าชายหนุ่มตกอยู่ในความสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์แล้ว!

ตู้ม!

เฉินซีไม่เสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระอีก และปลิดชีวิตของเยี่ยนสือซานทิ้งด้วยฝ่ามือเดียว

หลังจากนั้น เขาก็สะบัดแขนเสื้อ ทำให้ศพของอีกฝ่ายกับคราบเลือดบนพื้นถูกลบออกจนหมดและทำให้ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพเดิม จนแม้แต่โรงเตี๊ยมที่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง

ในช่วงต้น ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มขึ้น ชายหนุ่มได้ใช้ศาสตร์เต๋ามหาพันธนาการผนึกพื้นที่โดยรอบเอาไว้ มิฉะนั้น การเผชิญหน้ากันในช่วงสั้น ๆ ระหว่างเขากับเยี่ยนสือซาน คงเพียงพอที่จะทำลายโรงเตี๊ยมนี้ทิ้งทั้งหลังแล้ว

และหากเป็นเช่นนั้น มันย่อมส่งผลกระทบต่อเหมิงเหวยกับคนอื่น ๆ ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เขาไม่ต้องการให้เกิดขึ้น

…

เหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงนี้เกิดขึ้นเร็วมาก การต่อสู้เพิ่งเริ่มไปเพียงพริบตากลับจบลงในทันที ทำให้ทุกคนในห้องโถงไม่มีเวลาได้ตอบโต้เลยแม้แต่น้อย

“เยี่ยนสือซานตายแล้ว!”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงอุทานด้วยความตกใจก็ดังก้องขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน ฟังแล้วรู้สึกบาดหูเป็นอย่างมาก

ลมหายใจของพวกเขาแทบหยุดชะงัก ม่านตาเบิกขยาย พวกเขาทั้งตกใจและไม่อยากจะเชื่อ ทำให้สีหน้าของทุกคนกลายเป็นความว่างเปล่า

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

อัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ของนิกายวิถีกระแสสวรรค์ คนคลั่งผู้เป็นที่รู้จักกันทั่วแดนภวังค์ทมิฬ …ได้ถูกกำจัดทิ้งด้วยการโจมตีเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น!

ใครจะคาดคิดกันว่าเยี่ยนสือซานจะพ่ายแพ้อย่างรวดเร็วและราบคาบ ถึงขนาดจบชีวิตลงในการต่อสู้นี้กัน?

ใบหน้าของศิษย์พี่เหวินและหญิงสาวคนอื่น ๆ ซีดเผือด ร่างกายของพวกนางเย็นเฉียบราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง ความหวาดกลัวที่ควบคุมไม่ได้ผุดขึ้นในหัวใจของทุกคน ก่อนหน้านี้ ถ้าเฉินซีลงมือโจมตีขณะที่พวกนางกำลังเยาะเย้ยเขา พวกนางก็คง…

ร่างกายของหญิงสาวทุกนางสั่นสะท้าน ด้วยผลที่ตามมาอาจร้ายแรงจนพวกนางไม่กล้าคิดถึงมันอีกต่อไป!

แม้แต่ไป๋กู้หนานที่เตรียมใจมาตั้งแต่ต้น ก็ยังตกใจจนผงะและเกือบจะวิ่งหนีไปแล้ว …นี่มันโหดร้ายเกินไป เฉินซีผู้นี้ดุร้ายเกินไปแล้ว! แม้แต่ผู้ชายที่โหดเหี้ยมอย่างเยี่ยนสือซานยังอ่อนแอราวกับไก่สุนัขข้างทาง ไม่อาจต้านทานการโจมตีของชายหนุ่มได้สักครั้ง!

“อาหารมาหรือยัง?” ในตอนนี้ เฉินซีได้กลับมานั่งที่เดิมด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ราวกับว่าสิ่งที่เขาเพิ่งทำก่อนหน้านี้เป็นเรื่องธรรมดาและเล็กน้อยมาก ถึงขนาดหันไปถามผู้ดูแลอย่างไม่ใส่ใจ

“ได้…ได้ขอรับ โปรดรอ…รอสักครู่” ผู้ดูแลคนนั้นพูดตะกุกตะกักราวกับว่าเพิ่งตื่นจากความฝัน จากนั้นรีบเดินกะเผลกจากไปด้วยท่าทีโซเซจนเกือบจะล้มลงกับพื้น

เมื่อเห็นภาพที่น่าขบขันนี้ ในที่สุดทุกคนในโถงก็รู้สึกตัว แต่พวกเขาไม่กล้าพูดคุยกันเสียงดังอีกต่อไป ต่างคนต่างเหลือบมองไปยังร่างสูงของเฉินซีอย่างระมัดระวังด้วยสายตาเคารพนบนอบ