บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 721

บทที่ 721 ทำให้ทั้งเมืองตกตะลึง

บทที่ 721 ทำให้ทั้งเมืองตกตะลึง

ตราคำสั่งผลึกหยกดำนี้เป็นผลึกแก้วและเย็นเยียบโดยสมบูรณ์ มันส่องประกายแวววาว ดูโบราณและเรียบง่าย

ตามคำบอกเล่าของปรมาจารย์ยง ตราคำสั่งนี้เรียกว่า ‘ตราคำสั่งเก้าลึกล้ำ’ ซึ่งผู้ใดก็สามารถใช้มันเพื่อเข้าร่วมในงานครั้งใหญ่ของเต๋าแห่งการปรุงอาหาร ‘การจัดอันดับพ่อครัววิญญาณทองคำ’ ซึ่งจะจัดขึ้นในเมืองเทาเที่ย!

ในเวลานั้น พ่อครัววิญญาณชั้นหนึ่งทุกคนในแดนภวังค์ทมิฬจะเข้าร่วมเพื่อแสดงทักษะการทำอาหารของพวกเขา จากนั้นจึงตัดสินและจัดอันดับ ซึ่งพ่อครัววิญญาณที่ติดอันดับหนึ่งในสิบจะได้รับผลประโยชน์ที่แตกต่างกันไป

ในเวลานั้น เผ่าเทาเที่ยจะอัญเชิญ ‘กระทะเซียนเก้าลึกล้ำ’ ซึ่งเป็นสมบัติเทวะของเผ่าพวกเขา เพื่อมอบของขวัญสุดพิเศษให้กับผู้ได้สามอันดับแรก!

เป็นที่ทราบกันทั่วไปว่า เผ่าเทาเที่ยอาจกล่าวได้ว่าเป็นเผ่าที่มีความรู้ด้านอาหารรสเลิศมากที่สุดในภพทั้งสาม พวกเขาไม่เพียงมีพละกำลังที่น่าเกรงขามเท่านั้น ศิษย์ของพวกเขายังเป็นพ่อครัววิญญาณที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย

กองกำลังที่ไม่ธรรมดาบางแห่งมักจะแสดงความโปรดปรานและดูแลศิษย์ของเผ่าเทาเที่ยเป็นอย่างดี เพราะพวกเขาต้องการจะให้ศิษย์ของเผ่าเทาเที่ยปรุงอาหารที่ยอดเยี่ยมมากมาย เพื่อปรับปรุงผลประโยชน์ที่ศิษย์ของพวกเขาจะได้รับ

สถานะของพวกเขาจึงนับว่าพิเศษมาก จนเป็นที่ต้องการยิ่งกว่านักเล่นแร่แปรธาตุบางคนเสียอีก

ในขณะเดียวกัน กระทะเก้าเซียนล้ำลึกก็ถือเป็นสมบัติอมตะที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่ง และเป็นสมบัติเทวะที่สืบทอดกันมาตั้งแต่ยุคบรรพกาลของเผ่าเทาเที่ย ว่ากันว่าสมบัติชิ้นนี้เคยปรุงอาหารให้กับเทพเจ้าที่สั่นสะท้านทั้งสามภพมาแล้ว และเป็นสมบัติล้ำค่าที่หายากอย่างแน่นอน!

มันจึงพอจะจินตนาการได้ว่า ของขวัญที่ฟ้าประทานมาให้อย่างสมบัติอมตะชิ้นนี้จะน่าอัศจรรย์เพียงใด

ข้อกำหนดเพียงอย่างเดียวในการเข้าร่วมงานครั้งใหญ่นี้ก็คือ จะต้องมีตราคำสั่งเก้าลึกล้ำ ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันคุณสมบัติและการรับรองในฐานะของพ่อครัววิญญาณที่ออกโดยเผ่าเทาเที่ย

เมืองหลีหั่วนั้นใหญ่โตและเต็มไปด้วยพ่อครัววิญญาณ แต่มีเพียงปรมาจารย์ยงเท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่จะได้รับตราคำสั่งเก้าลึกล้ำ

ดังนั้นเมื่อทุกคนเห็นว่า ชายชราตั้งใจจะมอบตราคำสั่งเก้าลึกล้ำนี้ให้แก่เฉินซีในตอนนี้ พ่อครัววิญญาณทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้นก็พลันตกใจและรู้สึกไม่เชื่อ

นี่ไม่ใช่แค่การชดเชยความผิดพลาด แต่เป็นการมอบโชคลาภครั้งใหญ่!

ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เฉินซีด้วยความอิจฉาในทันที เพราะพวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า ชายหนุ่มจะได้รับการยอมรับจากปรมาจารย์ยงเช่นนี้

ไม่ต้องกล่าวถึงพวกเขา แม้แต่เฉินซีเองก็ประหลาดใจอย่างมาก ถึงอย่างไร ทัศนคติของปรมาจารย์ยงที่มีต่อเขานั้นไม่ได้ให้เกียรติเลยแม้แต่น้อย ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายกลับมอบสมบัติล้ำค่าให้แก่เขาจริง ๆ แล้วจะไม่ให้ชายหนุ่มแปลกใจได้อย่างไร?

“ท่านอาจารย์ นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรือขอรับ..” พ่อครัววิญญาณคนหนึ่งฝืนกัดฟันแน่นและกล่าวเสียงทุ้มต่ำออกมา

“อะไร? เจ้าสงสัยในการตัดสินใจของข้าหรือ?” ปรมาจารย์ยงตอบกลับ

พ่อครัววิญญาณคนนั้นรีบส่ายศีรษะ เขาเป็นศิษย์ที่ปรมาจารย์ยงเลี้ยงดูมาด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจะกล้าขัดการตัดสินใจของอาจารย์ได้อย่างไร?

ปรมาจารย์ยงมองไปที่เฉินซี ในขณะที่ใบหน้าซูบตอบของเขาปรากฏความเคร่งขรึมและจริงจัง “เฉินซี พรสวรรค์ในเต๋าแห่งการปรุงอาหารของเจ้านั้นสูงมาก จนข้าไม่เคยเห็นใครที่ทัดเทียมกับเจ้าได้เลยในตลอดชีวิตของข้า และมีไม่กี่คนในโลกที่สามารถเทียบเคียงกับเจ้าได้”

ชายชราหยุดชั่วขณะก่อนจะถอนหายใจ “ตัวข้านั้นแก่แล้ว และศิษย์ทั้งหมดที่ข้ารับมาก็ไร้ความสามารถ ความปรารถนาเดียวของข้าก็คือ การติดอันดับในการจัดอันดับพ่อครัววิญญาณทองคำ และข้าหวังเพียงว่าเจ้าจะสามารถเติมเต็มความปรารถนานี้ของข้าได้ ซึ่งนั่นจะถือว่าข้าติดหนี้เจ้าไปชั่วนิรันดร์”

พ่อครัววิญญาณทั้งหมดก้มหน้าลงด้วยความละอายใจ ถ้าให้ถามตัวเอง พวกเขาย่อมรู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าเฉินซีในเต๋าแห่งการปรุงอาหารอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากได้เห็นเฉินซีกำลังปรุงธารสายรุ้ง ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งมากขึ้น

ทว่าชายหนุ่มกลับนิ่งเงียบ และในขณะที่เขามองไปที่ปรมาจารย์ยงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มพลันหวนนึกถึงบางสิ่งที่ผู้เฒ่าหม่าเคยสอนไว้ “เจ้าหนู หากเจ้ามีโอกาส จงเข้าร่วมการจัดอันดับพ่อครัววิญญาณที่จัดขึ้นในราชวงศ์ซ่งทุก ๆ สิบปี เช่นนั้นก็ถือว่าเติมเต็มความปรารถนาของข้าแล้ว…”

เฉินซีไม่เคยตระหนักถึงความปรารถนานี้ของผู้เฒ่าหม่า และเขามักจะรู้สึกผิดในใจ…

ปรมาจารย์ยงที่เขาได้พบเพียงครั้งเดียวกลับเสนอความต้องการที่คล้ายกันในตอนนี้ นอกจากจะทำให้เฉินซีมึนงงสับสนต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ชายหนุ่มยังยอมรับคำขอนี้ในใจด้วย

ไม่ว่ามันจะเป็นเพราะความปรารถนาของผู้เฒ่าหม่าหรือความปรารถนาของปรมาจารย์ยง เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธในเวลานี้

หลังจากเห็นเฉินซีเก็บตราคำสั่งเก้าลึกล้ำไปแล้ว แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้กล่าวอะไรสักคำหรือรับปาก ปรมาจารย์ยงก็ยังคงยิ้มด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง

และแม้ผู้จัดการหวงจะรู้จักปรมาจารย์ยงมาหลายปีแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นปรมาจารย์ยงยิ้มอย่างมีความสุข

…

ที่ชั้นบนสุดของโรงเตี๊ยมเซียนระเริง ‘ปาฏิหาริย์เฉิดฉาย’ ถาดแล้วถาดถูกยกขึ้นมาและวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าเด็ก ๆ จากเผ่านรกขุมที่เก้า

นี่เป็นความตั้งใจของปรมาจารย์ยง และเขาได้ละเว้นกฎประจำตัวเพื่อทำอาหารให้แก่เฉินซีและคนอื่น ๆ

สิ่งนี้ทำให้ลูกค้าทุกคนในโถงตกใจอย่างมาก เพราะพวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า เฉินซีจะสามารถจัดการกับปรมาจารย์ยงที่ดื้อรั้น เพียงแค่เดินไปที่ห้องครัวในระยะเวลาสั้น ๆ!

ส่วนเฉินซีก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม ขณะที่เขามองไปยังสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของพวกเด็ก ๆ จากนั้นเขาก็กล่าวเพียงว่า “เอาล่ะ กินกันก่อนเถอะ แล้วเราค่อยออกไปจากที่นี่”

ขณะที่กล่าว เขาก็ได้เปิดคู่มือแดนภวังค์ทมิฬ จากนั้นจึงเริ่มศึกษาแผนที่ระหว่างเมืองหลีหั่วกับนิกายกระบี่เก้าเรืองรองอย่างระมัดระวัง

เมืองหลีหั่วตั้งอยู่ทางตอนใต้ของแดนภวังค์ทมิฬ ในขณะที่นิกายกระบี่เก้าเรืองรองตั้งอยู่ทางตอนเหนือ มันอยู่ห่างกันคนละโยชน์ และคงเป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะเดินทางได้ถึงหนึ่งในสิบของระยะทางตลอดช่วงอายุขัย