บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 727

บทที่ 727 สังหารกลางท้องถนน

บทที่ 727 สังหารกลางท้องถนน

ดวงตาของเฉินซีหรี่ลงเล็กน้อย เนื่องจากเขารู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นอายของเถาคุนเป็นอย่างมาก ยิ่งกว่านั้น อีกฝ่ายยังไม่ได้ปกปิดกลิ่นอายของตนแม้แต่น้อย ทั้งยังแผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขามและโหดร้ายออกมาตลอดเวลา!

เพียงแค่กลิ่นอายของคนคนนี้ก็ทำให้เฉินซีระบุได้แล้วว่า เถาคุนเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตสถิตกายาที่สามารถใช้พลังต่อสู้ได้ถึงห้าเท่า!

แน่นอนว่า เขาไม่ได้สนใจเรื่องขอบเขตพลังแม้แต่น้อย และสิ่งที่ชายหนุ่มให้ความสนใจที่สุดก็คือตัวตนของคนผู้นี้ เนื่องจากเถาคุนเป็นศิษย์ของนิกายวิถีกระแสสวรรค์เช่นเดียวกับเยี่ยนสือซาน!

ยามที่ใครคนหนึ่งตกหลุมรักใครสักคน ความรู้สึกเหล่านี้อาจขยายขึ้นจนมีผลกับคนรอบข้าง …แน่นอนว่าความเกลียดชังก็เช่นเดียวกัน!

แม้จะไม่สามารถกล่าวได้ว่าเฉินซีเกลียดชังเถาคุน แต่เขาก็ไม่ได้มีความประทับใจต่ออีกฝ่ายเช่นกัน ในไม่ช้า สายตาของชายหนุ่มพลันมองผ่านเถาคุน จ้องมองไปทางด้านหลังของอีกฝ่าย ทันใดนั้น… ม่านตาของเฉินซีจะหดเล็กลง ในขณะที่ร่างกายพลันกลายเป็นแข็งทื่อ

“เถาคุนถือเป็นอัจฉริยะที่ไม่ธรรมดาของเผ่าเทาเที่ย และเขาก็เป็นลูกชายคนโตของผู้อาวุโสรอง แต่นายน้อยเถาคุนนั้นไม่ได้กลับมาที่เผ่าตั้งแต่เข้าร่วมนิกายวิถีกระแสสวรรค์เมื่อสิบปีที่แล้ว” เถาเก๋อพูดออกมาด้วยความคุ้นเคยอย่างมาก เขาเป็นคนท้องถิ่นที่เกิดและเติบโตที่นี่ ดังนั้นจึงคุ้นเคยกับนายน้อยเถาคุนผู้มีชื่อเสียงเป็นอย่างดี

“แต่ข้าได้ยินมาว่าในอนาคตอันใกล้นี้ ผู้นำเผ่าจะคัดเลือกศิษย์ที่โดดเด่นที่สุดจากศิษย์รุ่นเยาว์ในเผ่าเพื่อเลี้ยงดูในฐานะผู้สืบทอด บางทีที่เถาคุนกลับมาในครั้งนี้ก็อาจเพราะเรื่องนี้…” เสียงของชายคนนั้นพลันหยุดอย่างกะทันหัน ขณะที่ดวงตาซึ่งจ้องมองพลันเบิกกว้าง และเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัว!

ท่ามกลางการจ้องมองด้วยความหวาดกลัว มันได้สะท้อนภาพของเฉินซีที่กระโดดลงไปยังใจกลางถนนที่คับคั่งไปด้วยผู้คน และเขาก็เผอิญขวางทางกลุ่มมังกรคชสารหยกขาวเข้าอย่างพอดิบพอดี!

ด้วยเหตุนี้ ทั้งกลุ่มคณะจึงหยุดชะงัก ก่อนที่เถาคุนซึ่งนั่งอยู่บนหลังมังกรคชสารหยกขาวจะถลึงสายตาไปยังเฉินซี ซึ่งยืนขวางอยู่ด้วยสายตาดุร้าย!

ในขณะนั้น ถนนที่อึกทึกครึกโครมพลันเงียบลงอย่างรวดเร็ว ทุกคนล้วนมองดูเฉินซีด้วยความประหลาดใจ และพวกเขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้ว่า เหตุใดชายหนุ่มผู้นี้ถึงกล้าขัดขวางกลุ่มของเถาคุน!

อย่างไรก็ดี เถาคุนผู้นี้นับว่ามีชื่อเสียงไปทั่วเมืองเทาเที่ย เขาไม่เพียงมีชาติกำเนิดสูงส่ง แต่ยังมีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา และเป็นเทาเที่ยสายเลือดบริสุทธิ์ที่หาได้ยากมากในเมืองแห่งนี้ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะเข้าร่วมนิกายวิถีกระแสสวรรค์เพื่อบ่มเพาะในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และไม่เคยกลับมาที่เมืองเลยนับจากนั้น แต่ก็ไม่มีใครลืมชายหนุ่มผู้แข็งกร้าวและน่าเกรงขามคนนี้ได้

ดังนั้น เมื่อพวกเขาเห็นใครบางคนกล้าขัดขวางกลุ่มของเถาคุนในตอนนี้ แล้วพวกเขาจะไม่ตกใจได้อย่างไร?

เถาเก๋อถึงกับอ้าปากค้าง ในขณะที่ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ การกระทำของเฉินซีทำให้ในหัวของชายวัยกลางคนในตอนนี้ว่างเปล่า ที่สำคัญกว่านั้นก็คือตัวเขานั้นเป็นคนท้องถิ่น หากเผลอเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ผลที่ตามมาก็คงจะน่าสยดสยอง และยากจะรอดพ้นความตายได้!

“ฮึ่ม! ข้าไม่ได้กลับบ้านมาสิบกว่าปี แต่ดูเหมือนทุกคนจะลืมข้าเถาคุนไปแล้ว?” เถาคุนคำรามก้อง ในขณะที่มองลงไปยังเฉินซีด้วยแววตาดุร้ายและกดดัน

ทันทีที่พูดจบ ทุกคนก็เงียบสนิทเหมือนจักจั่นที่จำศีลในฤดูหนาว

“ไอ้หนู เหตุใดเจ้าถึงกล้าขวางทางข้า? และถ้าเจ้าไม่มีคำอธิบายที่ดีละก็ เห็นทีข้าคงต้องก้าวข้ามศพของเจ้าไปเสียแล้ว!” เถาคุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา โดยไม่ได้ปกปิดจิตสังหารเลยแม้แต่น้อย

ในฐานะหนึ่งในผู้สืบทอดของเผ่าเทาเที่ย นอกจากการแสวงหาอาหารอันโอชะแล้ว สายเลือดของเขายังมีความเย่อหยิ่งโดยกำเนิด

ต้องไม่ลืมว่าเทาเที่ยเป็นสัตว์ร้ายที่ไม่มีใครเทียบได้ในยุคบรรพกาล เสียงคำรามเพียงครั้งเดียวของมันก็สามารถสั่นสะเทือนท้องฟ้า สามารถทำลายดวงดาว ดวงจันทร์ หรือแม้แต่ดวงอาทิตย์ มันโหดเหี้ยมและกระหายเลือด พอ ๆ กับสัตว์ร้ายอย่างหยาจื้อและกระทิงขุยด้วยซ้ำ!

เฉินซีแสร้งหูหนวกต่อคำพูดของอีกฝ่าย พลางจดจ้องไปที่กรงด้านหลัง ซึ่งมีชายรูปร่างกำยำที่เต็มไปบาดแผลกำลังจ้องมองด้วยความหมดหวังอยู่ภายในกรงนั้น

ชายคนนี้มีผมสีแดงเข้มเหมือนเปลวไฟ ดูทั้งหมดหวังและประหลาดใจ แต่เมื่อสังเกตเห็นสายตาของเฉินซี อีกฝ่ายก็พลันตัวสั่นสะท้าน และความไม่เชื่อก็พลันพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา!

รอยยิ้มจริงใจปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินซีเมื่อเห็นสิ่งนี้ เพราะชายรูปร่างกำยำคนนั้นคือศิษย์พี่ใหญ่ของเขา หั่วโม่เลย!

แต่หลังจากนั้นรอยยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่มก็หายไป มันกลายเป็นเย็นชาและเฉยเมย ในขณะที่หมัดของเขากำแน่นอย่างเงียบ ๆ

ภาพตอนที่อยู่ในยอดเขาจรัสตะวันตกของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองพลันวาบขึ้นในดวงตาของเฉินซี แม้ว่าเขาจะอยู่ที่นั่นไม่นาน แต่ความรู้สึกที่มีต่อยอดเขาจรัสตะวันตกนั้นลึกซึ้งมาก และมันได้ฝังลึกอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ดังนั้นในขณะนี้ ยามเขาเห็นศิษย์พี่ใหญ่ …หั่วโม่เลยถูกขังอยู่ภายในกรง ชายหนุ่มจึงโกรธแค้นอย่างหนักจนเกือบจะระเบิดโทสะออกมา!

‘หรือว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง!?’

‘หรือศิษย์พี่ใหญ่หั่วโม่เลยและคนอื่น ๆ จะต้องทนทุกข์ทรมานจากกับดักบางอย่างตอนที่ข้าไม่อยู่?’

เลือดในกายของเฉินซีดูจะลุกเป็นไฟ ในขณะที่จิตสังหารรุนแรงไหลผ่านร่างกายของเขาเหมือนหินหลอมเหลว ทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถยับยั้งผิวหนังทุกตารางนิ้วบนร่างกายของเขาไม่ให้สั่นได้!

‘เหตุใดถึงเกิดสิ่งนี้ขึ้น…’

‘เหตุใดถึงเกิดสิ่งนี้ขึ้นกัน!?’

ชายหนุ่มเกือบจะไม่สามารถควบคุมจิตสังหารของเขาได้

“อันใด? เจ้ารู้จักนักโทษคนนั้นหรือ?” เถาคุนกวาดสายตาไปยังกรงที่อยู่ด้านหลัง และดวงตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ลง ในขณะที่มีความรู้สึกแปลกประหลาดวาบผ่าน “โอ้ นั่นเป็นทาสที่ข้านำกลับมาเพื่อสร้างบ่อเพลิงวิญญาณ ข้าจะแนะนำให้เจ้า…” เสียงของเขาหยุดลงทันที

เนื่องจากเถาคุนเห็นคนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นกะทันหัน และดวงตาของชายหนุ่มได้กลายเป็นสีแดงก่ำเหมือนเลือด อีกทั้งยังเผยจิตสังหารออกมาอย่างน่ากลัว จนทำให้เถาคุนรู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลัง

“ส่งเขามาให้ข้า” เสียงของเฉินซีทุ้มต่ำขณะที่กล่าวทีละคำ หากเป็นคนที่คุ้นเคยกับชายหนุ่ม พวกเขาจะสังเกตเห็นได้ว่า เฉินซีกำลังระงับจิตสังหารที่รุนแรงอย่างหนักหน่วง และเจ้าตัวก็ใกล้จะปะทุแล้ว