บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 752

บทที่ 752 การแสดงในวันนี้ยอดเยี่ยมหรือไม่?

บทที่ 752 การแสดงในวันนี้ยอดเยี่ยมหรือไม่?

เงาร่างพวกนั้นราวกับสายฝน พวกมันมาถึงเหนือยอดเขาจรัสตะวันออกในเวลาเพียงชั่วพริบตา

“เป็นหวังจ้งฮ่วน อวิ๋นเยี่ย และศิษย์พี่คนอื่น!”

“ตอนนี้ศิษย์ชั้นยอดทุกคนจากยอดเขาจรัสตะวันออกมาถึงแล้ว!”

“วิเศษ!”

เมื่อเห็นร่างสิบกว่าคนที่มาถึง ศิษย์ของยอดเขาจรัสตะวันออกเหล่านั้นที่ตั้งใจจะแยกย้ายและหลบหนีก็ไม่อาจหักห้ามความตื่นเต้นในใจได้ พวกเขาเปล่งเสียงโห่ร้องยินดีออกมา ยิ่งกว่านั้น แม้กระทั่งคนเหล่านั้นที่กำลังเปล่งเสียงร้องโหยหวนออกมาตามพื้นก็เงียบไปก่อนเผยสีหน้ายินดีออกมา

นอกจากการสนับสนุนที่ประจวบเหมาะแล้ว ยังจะมีอะไรให้ตื่นเต้นยินดีมากกว่านี้อีก?

เพียงชั่วพริบตา ความหวังพลันลุกโชนขึ้นภายในใจของศิษย์ชั้นสูงเหล่านั้น กำลังใจต่อสู้ของพวกเขาทะยานขึ้นฟ้าเลยทีเดียว

คนเหล่านั้นที่มาถึงคือหวังจ้งฮ่วน อวิ๋นเยี่ยและคนอื่น ๆ ยิ่งกว่านั้น แม้แต่หลงเจิ้นเป่ย ฉางเล่อ ลั่วเชี่ยนหรง อันเวย เซี่ยอี้ และคนอื่น ๆ ที่ได้ยินเหตุการณ์ดังกล่าวต่างก็ปรี่เข้ามา

นอกจากเสิ่นหลางหยาแล้ว ศิษย์ชั้นยอดแทบทุกคนบนยอดเขาจรัสเทวะต่างมาถึงที่นี่แล้ว

คนเหล่านี้คือตัวแทนกองกำลังสูงสุดของศิษย์ในนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง พวกเขาทุกคนคืออัจฉริยะที่ครอบครองพรสวรรค์อันยอดเยี่ยม แต่เมื่อเห็นเหตุการณ์อันน่าสะพรึงที่ยอดเขาจรัสตะวันออก พวกเขาก็เกือบคิดไปว่าศัตรูได้บุกเข้ามาแล้ว!

“ศิษย์พี่ทั้งหลาย พวกท่านมาได้ประจวบเหมาะพอดี เด็กที่ชื่อเฉินซีผู้นี้ได้ล่วงล้ำเข้ามาบนยอดเขาจรัสตะวันออกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขารังแกพวกข้าทุกคนอย่างดุร้ายและกดขี่ ข้าหวังว่าศิษย์พี่ทั้งหลายจะสามารถยืนหยัดเพื่อพวกข้าได้!”

“ใช่ เขาเหยียบย่ำกฎของนิกายแล้วโจมตีศิษย์ที่เป็นสหายร่วมสำนัก …เฉินซีคนนี้ไร้กฎเกณฑ์เกินไปแล้ว!”

“ใช่! เขาต้องได้รับการลงโทษอย่างหนัก!”

ศิษย์ของยอดเขาจรัสตะวันออกเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองอันชอบธรรมขณะเรียกร้องออกมา พวกเขาทุกคนเหมือนกับสาวพรหมจรรย์ที่ถูกข่มขืนจนเจ็บปวดอย่างสุดแสนพรรณนา ต่างคนต่างกัดฟันด้วยความเกลียดชังและเคียดแค้นเป็นอย่างยิ่งขณะกล่าวถึงชื่อของเฉินซี

เหนือชั้นเมฆสูงขึ้นไป หวังจ้งฮ่วนและคนอื่นมองหน้ากันขณะเผยสีหน้าเดือดดาลออกมา พวกเขามาจากยอดเขาจรัสตะวันออก ดังนั้นหัวใจของพวกเขาจึงแทบจะหลั่งโลหิตออกมาขณะมองดูศิษย์น้องถูกทุบตีขนาดนี้

“ตามความเข้าใจของข้า ศิษย์น้องเฉินซีไม่ใช่คนไร้เหตุผล ในเมื่อเขาทำเช่นนี้ แสดงว่าศิษย์จากยอดเขาจรัสตะวันออกเหล่านี้ต่างหากที่หาเรื่องเขาก่อน” สีหน้าของลั่วเชี่ยนหรงยังคงไม่แปรเปลี่ยนขณะกล่าวช้า ๆ

“ถูกต้อง ข้าได้ยินมาว่าศิษย์ทั้งหลายของยอดเขาจรัสตะวันออกปล้นชิงสิ่งของบนยอดเขาจรัสตะวันตกตามใจชอบมาพักใหญ่แล้ว พวกเขากวาดล้างพื้นที่เพาะปลูก สวนสมุนไพร และสัตว์ประหลาดที่มีค่าจำนวนมากบนยอดเขาจรัสตะวันตก การกระทำของพวกเขาไม่ต่างจากโจร สมควรได้รับบทเรียนสักครั้ง” อันเวยที่อยู่ใกล้ ๆ กล่าว

“ต่อให้พวกเขาต้องได้รับบทเรียน แต่มันก็ไม่ใช่กงการของเฉินซีที่ต้องมาก้าวก่ายไม่ใช่หรือ!?” หวังจ้งฮ่วนกัดฟันอย่างเดือดดาลขณะเอ่ยถาม

“เช่นนั้นเจ้าต้องการอะไร? อยากสู้กับเฉินซีหรือ?” หลงเจิ้นเป่ยไม่ยินดียิ่ง เพราะสหายคนนี้ถึงกับกล้าพูดเช่นนี้กับอันเวย ในมุมมองของเขา มันเป็นการกระทำที่เกินไปเล็กน้อย!

“เจ้า…” หวังจ้งฮ่วนตกตะลึง ก่อนที่ความเดือดดาลบนใบหน้าจะเลือนหายไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย จากนั้นเขาพลันนิ่งเงียบด้วยความเศร้าสลด ราวกับราชสีห์ที่พ่ายแพ้การต่อสู้

เขาได้เป็นสักขีพยานแล้วว่าความแข็งแกร่งของเฉินซีนั้นน่าสะพรึงแค่ไหนตอนอยู่ที่โถงพินิจกระบี่ ดังนั้นไม่ว่าจะไม่เต็มใจอย่างไร แต่ก็ต้องยอมรับว่าการต่อสู้กับอีกฝ่ายในตอนนี้ไม่ต่างจากการร้องขอความอับอาย!

อวิ๋นเยี่ยและศิษย์คนอื่น ๆ จากยอดเขาจรัสตะวันออกต่างนึกถึงเรื่องนี้เช่นกัน ทำให้พวกเขาตกอยู่ในความเงียบขณะลอบถอนหายใจ ทำไมไอ้สารเลวเหล่านี้ถึงได้อวดดีนักนะ? พวกเขาจะหาเรื่องใครก็ได้ แต่ดันมาหาเรื่องกับตัวตนชั่วร้ายอย่างเฉินซีเสียอย่างนั้น!

บรรยากาศกลายเป็นแปลกประหลาดในทันที

เดิมที การมาถึงของหวังจ้งฮ่วนและคนอื่นทำให้ศิษย์จากยอดเขาจรัสตะวันออกมีความหวัง แต่ว่า…พวกเขาทั้งหมดกลับยืนอยู่เหนือหมู่เมฆไม่ลงมือ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ทว่าที่สำคัญกว่านั้นคือผู้ที่น่าหวาดกลัวที่สุดอย่างเฉินซีกลับยังไม่หยุดมือในสถานการณ์เหล่านี้ เขาไม่กระทั่งเผยร่องรอยความกลัวออกมา!

หมายความว่า ตั้งแต่หวังจ้งฮ่วนและคนอื่นมาถึง การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

ตั้งแต่ต้นจนจบ ชายหนุ่มไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมา เขาโจมตีราวกับสายฟ้า กวาดล้างทุกคนที่นี่ ตัวคนประหนึ่งสายลมที่พัดพาใบไม้ให้ร่วงหล่นด้วยท่วงท่าที่ตรงไปตรงมายิ่งนัก

เสียงกรีดร้องโหยหวนฟังดูน่าเวทนายิ่งกว่าเดิม…

ขณะที่ทุกคนตกตะลึงจนไม่อยากเชื่อว่าสถานการณ์จะบานปลายขนาดนี้ แต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้บอกพวกเขาว่าทั้งหมดนี้คือความจริง ไม่ใช่ความฝัน!

หลังจากนั้น จิตวิญญาณต่อสู้ที่ลุกโชนของพวกเขาก็ตกต่ำลงอีกครั้ง ตัวคนกลับไปอยู่ในสภาพแตกตื่นและเศร้าโศก

ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจแจ่มแจ้งว่าสถานการณ์เป็นเช่นไร และก็รู้แล้วว่า ความแข็งแกร่งของเฉินซีในตอนนี้ไร้เทียมทานจนแม้แต่หวังจ้งฮ่วนและคนอื่นเลือกที่จะมองโดยไม่ทำอะไรหลังจากมาถึง…

ใครในโลกนี้จะสามารถช่วยพวกเขาได้?

ผู้อาวุโสของนิกายหรือ?

แต่ช่วงที่การต่อสู้เริ่มขึ้นจนถึงตอนนี้ ความวุ่นวายดังกล่าวก็หนักหนาจนศิษย์พี่อย่างหวังจ้งฮ่วนก็สังเกตเห็นแล้ว ดังนั้นมีหรือที่ผู้อาวุโสทั้งหลายจะไม่สังเกตเห็นความวุ่นวายในครั้งนี้?

แต่อย่าว่าเพียงสังเกตเห็นความวุ่นวายเลย มันไม่มีร่องรอยของพวกเขาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ!

การค้นพบนี้ทำให้หัวใจของศิษย์จากยอดเขาจรัสตะวันออกเย็นเยือกราวกับตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง เห็นได้ชัดว่าทั่วทั้งนิกายคล้ายกับยอมรับการกระทำของเฉินซีอย่างรู้กัน…

ทั่วบริเวณตกอยู่ในความโกลาหลอีกครั้ง ฉากอันน่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้นไม่หยุด มีสายฝนโลหิตปรากฏขึ้นทุกหนแห่งขณะที่เสียงกรีดร้องโหยหวนปกคลุมรอบข้าง

ภายใต้การควบคุมของเฉินซี ไม่ใครมีสักคนที่สามารถหลบหนีไปได้ และเมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง ศิษย์นับพันจากยอดเขาจรัสตะวันออกต่างกองอยู่ในแอ่งโลหิต ขณะที่พวกเขาครวญครางด้วยความเจ็บปวดออกมา