บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 782

บทที่ 782 ภูเขาร้างเต๋านภา

บทที่ 782 ภูเขาร้างเต๋านภา

ภายในลานบ้าน ณ ริมสระชำระกระบี่

นี่เป็นครั้งแรกที่อาซิ่วกล่าวกับเขาด้วยใบหน้าจริงจัง และเฉินซีก็ไม่เคยเห็นนางเป็นเช่นนี้มาก่อน

อาซิ่วขมวดคิ้วงามของนาง ขณะกล่าวว่า “เจ้าบ่มเพาะเคล็ดวิชาปฏิการะโลกาสำเร็จแล้วหรือไม่?”

เฉินซีตกตะลึง จากนั้นเขาก็พยักหน้าและกล่าวว่า “มีเหตุใดหรือ?”

อาซิ่วกล่าวว่า “แสดงให้ข้าดูหน่อย”

วูบ!

ระลอกคลื่นที่แผ่กว้างพลันปรากฏขึ้นในอากาศ เฉินซีที่สวมเสื้อคลุมนักพรตเต๋าสีเหลืองอมส้มได้ก้าวออกมาจากภายในระลอกคลื่น และยืนเคียงข้างกับเฉินซี นอกจากความแตกต่างของสีเสื้อผ้าแล้ว พวกเขาก็มีส่วนอื่น ๆ ที่เหมือนกันดุจฝาแฝด

อันที่จริง แก่นวิญญาณและความทรงจำของพวกเขานั้นเหมือนกัน ดังนั้นพวกเขาจึงเปรียบเสมือนมือขวาและมือซ้าย คนทั้งสองยืนเคียงข้างกัน และมีความคิดที่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกเช่นนี้นั้นแปลกประหลาดและยากจะอธิบายได้

หญิงสาวมองไปยังชายหนุ่ม จากนั้นจึงเบนมองไปทางร่างอวตารของเขา ก่อนที่นางจะเอ่ยถามว่า “รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“วิเศษมาก” เฉินซีที่สวมชุดนักพรตเต๋าสีเหลืองอมส้มพูด “เพราะข้าได้รับประสบการณ์การบ่มเพาะ ร่างอวตารของข้าจึงได้บรรลุขอบเขตจุติแล้ว”

ช่วงเวลาหนึ่งเดือนในโลกภายนอกเท่ากับเกือบหนึ่งปีในโลกแห่งดารา และเมื่อรวมกับความช่วยเหลือของผลึกโลหิตจากวิญญาณอัสนี ความก้าวหน้าในการขัดเกลากายาของร่างอวตารของเฉินซีจึงไม่มีทางล่าช้า!

อาซิ่วดูจะตกตะลึง และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเล็ก ๆ ที่ขาวราวกับหิมะของนางออกมา โดยหมายจะหยิกใบหน้าของเฉินซีที่สวมชุดนักพรตเต๋าสีเหลืองอมส้ม เพื่อยืนยันว่าคนผู้นี้มีตัวตนอยู่จริงหรือไม่

แต่นางกลับถูกอีกฝ่ายปัดมือออก จากนั้นเขาก็กล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “เจ้ากำลังทำอันใด!?”

อาซิ่วขมวดคิ้ว จากนั้นเอียงศีรษะของนาง พลางพึมพำเบา ๆ “โชคดีที่คนผู้นี้ประสบความสำเร็จในการบ่มเพาะ มิฉะนั้น หากเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น ข้าคงละอายใจจนตายแน่…”

เฉินซีกล่าวด้วยความประหลาดใจ “เจ้าว่ากระไรนะ?”

ลางสังหรณ์ไม่ดีพลันผุดขึ้นมาในใจของเฉินซี

‘ที่นางบอกว่า ‘โชคดี’ ที่ประสบความสำเร็จในการบ่มเพาะนั้นหมายความว่าอย่างไร? แล้วที่บอกว่าเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นนั้นหมายถึงสิ่งใด?’

‘หรือนางไม่แน่ใจว่า เคล็ดวิชาปฏิการะโลกานี้จะสามารถบ่มเพาะได้สำเร็จหรือไม่ ก่อนจะมอบมันให้กับข้าอย่างนั้นหรือ!?’

ใบหน้าของเฉินซีกลายเป็นคล้ำเครียด เมื่อคิดมาถึงตรงนี้

อาซิ่วพลันกล่าวอย่างเร่งรีบด้วยน้ำเสียงดังกังวาน “นี่! อย่าได้เข้าใจข้าผิด ข้าไม่เคยบ่มเพาะเคล็ดวิชาปฏิการะโลกานี้มาก่อน ดังนั้นข้าจึงไม่มั่นใจว่าเจ้าจะบ่มเพาะได้สำเร็จ แต่ข้ารับประกันได้ว่าเคล็ดวิชานี้เป็นของแท้แน่นอน!”

ยิ่งนางอธิบายมากเท่าใด เฉินซีก็ยิ่งรู้สึกว่านางไม่สามารถไว้ใจได้เท่านั้น เขาถามด้วยสีหน้าที่มืดมนทันที “บอกความจริงกับข้ามา เจ้าได้เคล็ดวิชาปฏิการะโลกานี้มาจากไหน?”

อาซิ่วกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าเอามาจากที่บ้าน มันผิดตรงไหนหรือ?”

เฉินซีรู้สึกปวดหัวทุกครั้งที่เห็นอีกฝ่ายเป็นเช่นนี้ และเขาไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้กล่าวตรงไปตรงมาจริง ๆ หรือนางแสร้งทำเป็นไม่รู้กันแน่!

“แล้วบ้านเจ้าอยู่ที่ใด?” เฉินซีถามอย่างโกรธเคือง

“ทำไม!? เจ้าจะลากข้ากลับบ้านหรือ?” จู่ ๆ อาซิ่วก็ระแวดระวังเหมือนลูกแมวขี้กลัว นางจ้องมองเขาอย่างระแวดระวัง

เฉินซีเอามือกุมหน้าผากทันที “พลังของเจ้าน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าภูตผี แล้วใครจะลากเจ้ากลับบ้านได้กัน?”

แต่จากประโยคนี้ ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ราง ๆ ว่า หญิงสาวชุดเขียวที่แสนลึกลับตรงหน้า บางทีนางอาจหนีออกจากบ้านมา…

“ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัวก่อนนะ” อาซิ่วปรบมือ และแสยะยิ้มขณะจ้องมองชายหนุ่ม ก่อนจะหันหลังจากไป

“เจ้าจะจากไปเช่นนี้หรือ? แล้วที่เจ้าบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับข้าเล่า?” เฉินซีกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“ข้าถามสิ่งที่อยากถามไปแล้ว หาได้มีเรื่องอื่นไม่” อาซิ่วไม่แม้แต่จะหันกลับมา ในขณะที่นางกล่าวอย่างเร่งรีบว่า “นอกจากนี้ เจ้าก็ควรระมัดระวังตัวให้มากขึ้นเมื่อออกไปข้างนอก แต่เจ้าก็บ่มเพาะเคล็ดวิชาปฏิการะโลกาสำเร็จแล้ว ดังนั้นแม้ว่าร่างหลักของเจ้าจะตาย แต่ตราบใดที่ร่างอวตารของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่เป็นไรหรอก…”

เฉินซีตกตะลึง และเขารู้สึกว่าคำกล่าวสุดท้ายของนางนั้นมุ่งไปที่บางสิ่ง

ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะเก็บร่างอวตารของเขาไป จากนั้นจึงไปหาเหมิงเหวยและโม่ย่า เพื่อบอกให้พวกเขาบ่มเพาะอย่างสบายใจอยู่ในยอดเขาจรัสตะวันตก ส่วนตัวเขาจะออกไปทำภารกิจในอีกสามวันนับจากนี้ และจะกลับมาให้เร็วที่สุด ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวล

หลังจากนั้น เฉินซีก็ไปหาหั่วโม่เลยและคนอื่น ๆ แล้วบอกพวกเขาว่าในกรณีที่มู่ขุยและหลิงไป๋กลับมาแล้ว พวกเขาควรบอกสองคนนั้นให้รออยู่ที่ยอดเขาจรัสตะวันตก จนกว่าเขาจะกลับมาจากการปฏิบัติภารกิจ

สามวันต่อมา

เฉินซีกลายเป็นลำแสงที่พุ่งออกจากนิกายไป

…