บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 79

เมื่อราชาอสรพิษอินทนิลกล่าวขึ้น คนทั้งแปดที่ถูกผูกไว้กับเสาเหล็กต่างเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่เศร้าโศกและสิ้นหวังของพวกเขาต่างก็มีท่าทีเกลียดชังเป็นอย่างยิ่ง

“เหตุใดพวกเจ้าถึงมองข้าอย่างอาฆาตเช่นนั้น? หลังจากที่ปราณแท้ของพวกเจ้าถูกปิดผนึก พวกเจ้าก็ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะจับไก่ หากข้าอยากจะฆ่าพวกเจ้า เพียงแค่ข้าสะบัดมือเบา ๆ ก็ปลิดชีพได้อย่างง่ายดาย” ราชาอสรพิษอินทนิลกล่าวด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของมันยังคงจับจ้องไปยังตู้ชิงซีตลอดเวลา ในความคิดของมันแม้สีหน้าของตู้ชิงซีจะดูซีดเซียว แต่ใบหน้าที่งดงามของนางช่างดึงดูดใจเป็นยิ่งนัก สิ่งนี้ทำให้มันรู้สึกกระหายและปรารถนา จนอดไม่ได้ที่จะเอนกายเข้าใกล้เพื่อลูบใบหน้าของหญิงสาว

“หากเจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้แต่ปลายเล็บข้าจะใช้เคล็ดวิชาลับเพื่อฆ่าตัวตายในทันที!” ตู้ชิงซีหันศีรษะไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการจับต้องของมัน ในตอนนี้ดวงตาที่ใสกระจ่างของนางเต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความโกรธแค้นและชิงชัง

เคล็ดวิชาลับ? ฆ่าตัวตาย?

ราชาอสรพิษอินทนิลตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา “พวกเจ้าเป็นมนุษย์ที่แปลกจริง ๆ ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะบ่มเพาะเคล็ดวิชาลับสำหรับฆ่าตัวตายเพื่อใช้ในสถานการณ์เช่นนี้”

แม้ว่าจะกล่าวเช่นนี้ แต่ราชาอสรพิษอินทนิลก็ไม่กล้ากระทำการโดยบุ่มบ่ามอีก อย่างไรก็ตาม การกลั่นโอสถลาภวิญญาณโลหิต ต้องการเลือดและดวงวิญญาณที่เปี่ยมไปด้วยพลัง หากตู้ชิงซีเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตาย เขาย่อมรู้สึกเจ็บปวดจากการสูญเสียเช่นกัน

“ทำไมต้องดิ้นรนขัดขืนด้วยเล่า? หากเจ้าเชื่อฟังข้า ข้ารับประกันได้เลยว่าข้าจะทำให้เจ้าพึงพอใจ ข้าจะทำให้เจ้าได้สัมผัสกับสรวงสวรรค์และตกหลุมรักราชาองค์นี้อย่างแน่นอน”

ราชาอสรพิษอินทนิลจ้องมองร่างกายของตู้ชิงซีอย่างเปิดเผย สายตาของเขาเต็มไปด้วยราคะ คำพูดของมันเต็มไปด้วยถ้อยคำสกปรกโสโครก จนทำให้ตู้ชิงซีโกรธจนใบหน้าของนางซีดจางขณะที่นางกัดริมฝีปากแน่นจนตัวสั่นสะท้าน

“ช่างน่ารังเกียจ! ราชาอสรพิษอินทนิล เจ้ามาที่นี้ด้วยเหตุใด! เจ้าไม่ละอายใจที่ข่มเหงผู้หญิงหรือ?” ต้วนมู่เจ๋อที่อยู่ใกล้ ๆ ตะคอกด้วยความโกรธ

“ยามที่ราชาผู้นี้พูด มันใช่เรื่องของเจ้าที่จะแส่หรือ?” ราชาอสรพิษอินทนิลแค่นหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็กระโจนไปอยู่เบื้องหน้าของต้วนมู่เจ๋อ และตบไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างรุนแรง รอยนิ้วสีแดงทั้งห้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาทันที

“ข้าจะฆ่าเจ้า! ข้าจะฆ่าเจ้า!” ต้วนมู่เจ๋อโกรธจนคลุ้มคลั่งในขณะที่เขาดิ้นรนพยายามกระชากเสาเหล็กออกไป แต่ก็เป็นความพยายามที่ไร้ประโยชน์

การตบหน้าถือว่าเป็นวิธีหยามเกียรติผู้ถูกกระทำเป็นที่สุด การตบที่ดังสนั่นรวมกับท่าทางดูถูกเหยียดหยาม ยิ่งกระตุ้นโทสะของผู้ถูกกระทำราวกับถูกคมมีดแทงเข้าที่หัวใจ

ตั้งแต่ต้วนมู่เจ๋อเกิดในตระกูลต้วนมู่ ตัวเขาราวกับเป็นโอรสสวรรค์ที่น่าภาคภูมิใจ อีกทั้งยังมีใบหน้าหล่อเหลาและสง่างาม เปี่ยมไปด้วยท่าทางที่องอาจ เขาไม่เคยถูกข่มเหงจนได้รับความอับอายเช่นนี้มาก่อน การฆ่าเขานั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญ แต่การตบครั้งนี้… มันช่างเจ็บปวดเสียเหลือเกิน!

“โกรธแค้น? สิ้นหวัง?” ราชาอสรพิษอินทนิลเป็นดั่งอสูรร้ายขณะที่เขากำลังแสยะยิ้ม “เจ้าต้องการที่จะฆ่าข้า? น่าเสียดายที่เจ้าไม่อาจทำได้ต่อให้ไอ้หนุ่มที่ชื่อเฉินซีจะพยายามมาช่วยพวกเจ้าก็ตาม ตอนนี้มันติดอยู่ในค่ายกลวงกตพันมายา โอ้ อันที่จริง ข้าคิดว่ามันอาจจะตายด้วยน้ำมือของราชามังกรทมิฬไปแล้ว”

“เฉินซี!” ร่างของต้วนมู่เจ๋อสั่นสะท้านไม่หยุด จากนั้นก็แผดร้องด้วยกำลังที่เขามี “เฉินซี รีบหนีไปซะ! มีราชาอสูรสามตนอยู่ที่นี่ และเจ้าไม่ใช่คู่มือของพวกมันอย่างแน่นอน!”

ด้านข้างต้วนมู่เจ๋อ ร่างกายของตู้ชิงซีพลันแข็งทื่อขณะที่นางบ่นพึมพำ “เฉินซี? เขา… เหตุใดเขาถึงมาที่นี่? เขาจะเอาชีวิตมาทิ้งเช่นนี้หรือ? ช่างโง่เขลาเหลือเกิน…”

แม้ว่านางจะกล่าวเช่นนี้ แต่กระแสความอบอุ่นก็หลั่งไหลเข้าสู่หัวใจของนาง หลายวันที่ผ่านมาตั้งแต่นางถูกคุมขังอยู่ที่ใจกลางภูเขาแห่งนี้ นางก็รู้สึกสิ้นหวังไปนานแล้ว และต้องการจบชีวิตอย่างรวดเร็ว จะได้ไม่พบกับความทรมานและความอัปยศ ทว่าเมื่อได้ยินว่าเฉินซีกำลังมาช่วย นางจะไม่รู้สึกหวั่นไหวได้อย่างไร

“บัดซบ! นี่เจ้ากำลังรนหาที่ตาย? ไสหัวไป! จงรีบไสหัวไปซะ ข้าไม่ยอมให้เจ้าต้องมาช่วยข้าหรอก ไสหัวไปซะ!!” ซ่งหลินเงยหน้าขึ้นขณะกัดฟันและแผดเสียงร้อง ดวงตาของเขาก็เอ่อล้นด้วยน้ำตาที่รินไหล

ยามที่ถูกคุมขังอยู่ภายในคุก แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับอันตรายใด ๆ แต่พวกเขากลับถูกดูหมิ่นและสาปแช่งจากบรรดาสัตว์อสูร มันทำให้พวกเขารู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้เป็นดั่งนรกที่ความตายคงเป็นสิ่งที่ดีกว่า

“ฮ่า ๆๆ! ดูเหมือนพวกเจ้าจะไม่ได้ยินชัด ๆ เฉินซีเกือบจะตายอยู่แล้ว พวกเจ้าจะแผดร้องไปเพื่ออะไร?” ราชาอสรพิษอินทนิลส่งเสียงหัวเราะที่เสียดหู เสียงหัวเราะของมันเผยให้เห็นความมั่นใจและพึงพอใจเป็นอย่างมาก “จงยอมจำนนซะ ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าคงต้องรอการมาของมันไปตลอดกาล!”

“ช่างน่าเสียดาย ข้าคงทำให้เจ้าต้องผิดหวังแล้ว” ทว่าทันใดนั้น เสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ขณะเดียวกับที่เสียงนี้ปรากฏ ปราณกระบี่เย็นเยียบที่รวดเร็วดุจสายฟ้าก็พุ่งเข้าหาลำคอของราชาอสรพิษอินทนิล!

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!” ปฏิกิริยาของราชาอสรพิษอินทนิลนั้นรวดเร็วเช่นกัน ทันใดนั้น ค้อนขนาดใหญ่ที่ปกคลุมด้วยแสงสีน้ำเงินก็ปรากฏในมือของมันและทุบลงไปยังปราณกระบี่ที่พุ่งเข้ามา

ค้อนขนาดใหญ่นี้มีนามว่า ‘ค้อนผลึกคราม’ ซึ่งเป็นศัสตราระดับปฐพีขั้นกลางที่สร้างจากโลหะผลึกครามและถูกราชาอสรพิษอินทนิลหล่อเลี้ยงในร่างกายเพื่อบ่มเพาะมันเป็นเวลานับพันปี ทำให้มันมีปราณวิญญาณที่ล้นเหลือ

ยามที่เหวี่ยงค้อนออกไป ทำให้เกิดสายลมสีน้ำเงินระเบิดออกอย่างรุนแรง ลมกระโชกส่งเสียงหวีดหวิวด้วยพลังอันน่าตกตะลึง อย่างไรก็ตาม ปราณกระบี่นั้นราวกับมันมีสติปัญญาจึงสามารถหลบเลี่ยงการปะทะกับค้อนผลึกครามได้ ก่อนที่มันจะวกกลับมาจู่โจมอย่างรวดเร็วอีกครั้ง จนบีบให้ราชาอสรพิษอินทนิลต้องล่าถอยไปอย่างทุลักทุเลและสูญสิ้นความคิดไปชั่วขณะ

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

ปราณกระบี่อีกสองสามสายปรากฏขึ้น และเข้าผสานกับปราณกระบี่แรกที่ถูกฟันออกไป พวกมันหลอมรวมกันจนอำนาจเพิ่มพูนคล้ายกับพายุกระบี่ที่ส่งเสียงกึกก้อง

ความเร็วของเคล็ดวิชากระบี่หยั่งรู้วาตะลอยละล่อง ความเกรี้ยวกราดราวกับสายฟ้าของกระบี่ไผ่ทองคำนิล และความเยียบเย็นดั่งน้ำแข็งจากเคล็ดวิชากระเรียนเหมันต์รวมเข้ากับเจตจำนงกระบี่ที่หลั่งไหลออกมา จนก่อให้เกิดภาพอันน่าหวาดหวั่น

คนที่สามารถใช้เคล็ดวิชากระบี่ระดับนี้ได้ย่อมเป็นเฉินซีอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อครู่นี้ขณะที่ราชาอสรพิษอินทนิลกำลังเยาะเย้ยต้วนมู่เจ๋อและลวนลามตู้ชิงซี เฉินซีได้ลอบเข้ามาอย่างเงียบ ๆ โดยใช้วิชารัศมีไร้ร่องรอยและซ่อนอยู่บริเวณใกล้เคียง เขาจึงได้ยินทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน