บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 841

บทที่ 841 นายน้อยตระกูลหลัว

บทที่ 841 นายน้อยตระกูลหลัว

เฉินซีไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะถูกพัดพาเข้าสู่วังวนแห่งความขัดแย้งทันทีที่มาถึงพิภพยันต์อักขระ และความรู้สึกที่ถูกผู้อื่นวางแผนทำร้ายต่อตนเอง มันก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกโกรธอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“เจ้าไม่โกรธแค้นเข้ากระดูกดำหรือ? นี่เป็นผลลัพธ์จากการเกี่ยวข้องกับเหลียงปิง” เหยาลู่เวยกล่าวทันที “หากเจ้าเต็มใจ ข้าจะแนะนำเจ้าให้รู้จักกับนายน้อยหลัว ความแข็งแกร่งของเจ้านั้นไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง และเจ้าก็เป็นอัจฉริยะที่หาได้ยาก ตราบใดที่เจ้าช่วยนายน้อยหลัวจัดการกับเหลียงปิง ผลประโยชน์ที่เจ้าได้จะรับหลังจากนั้น ย่อมเหนือกว่าที่เจ้าจะจินตนการถึงอย่างแน่นอน”

เฉินซีเงยหน้าขึ้นและจ้องมองสตรีคนนี้ที่มีจิตใจมุ่งร้าย แล้วจึงกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าข้าจะต้องการอย่างนั้นหรือ?”

ขณะกล่าว ชายหนุ่มก็ออกแรงด้วยฝ่ามือที่เหมือนกับคีมหนีบ และมันก็บีบรัดที่คอของเหยาลู่เวยจนกระดูกคอของนางเปล่งเสียงแตกแว่วมา จากนั้นเลือดก็แทบไหลทะลักออกมาจากใบหน้าของหญิงสาว

“หรือเจ้าไม่ต้องการสมบัติบนเจดีย์ต้าเหยี่ยน” เหยาลู่เวยตกใจกลัวจนกรีดร้องเสียงแหลม

“โอ้?” ฝ่ามือของเฉินซีคลายออก ในขณะที่เขากล่าวว่า “ไหนว่ามาซิ”

เหยาลู่เวยถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นนางก็กล่าวว่า “ตราบใดที่เจ้าไม่ฆ่าข้า ทุกอย่างก็สามารถคุยกันได้”

ขณะที่นางกล่าว แววไหวพริบได้ฉายวาบอยู่ภายในดวงตาของหญิงสาว ก่อนที่ในเวลาต่อมา ร่างของนางจะกลายเป็นอสรพิษขนาดเท่าหัวแม่มือ ซึ่งพุ่งออกจากฝ่ามือของเฉินซี ก่อนจะบินออกไปในระยะไกล

ปัง!

อย่างไรก็ตาม นางเพิ่งบินออกไปยังไม่ถึงสิบสองจั้ง แต่ดูเหมือนว่านางจะชนเข้ากับกำแพงที่ไร้รูปร่าง และร่างกายของหญิงสาวก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง

“บริเวณโดยรอบถูกข้าผนึกไว้แล้ว เช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงไม่สงสัยว่าสัตว์อสูรจักรวาลเหล่านั้นถึงไม่โจมตีเรากัน?” เฉินซียืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับ และรอยยิ้มเย้ยหยันก็ปรากฏที่มุมปากของเขา

ด้วยแสงที่สว่างวาบ เหยาลู่เวยพลันกลับคืนสู่ร่างเดิมของนาง และจ้องมองรอบด้านด้วยความหวาดกลัว นางเองก็สังเกตเห็นว่าบริเวณโดยรอบถูกผนึกไว้ด้วยพลังที่น่าสะพรึงกลัว

ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือดทันที ในขณะที่นางกำลังตื่นตระหนก และกรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว “ไม่นะ! อย่าฆ่าข้า! เราสามารถตกลงกันได้! ข้าจะยอมทุกอย่าง! ข้ายอมแม้แต่เป็นทาสรับใช้ของเจ้าด้วยซ้ำ!”

เฉินซีกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ถึงเราจะเจรจากัน แต่เจ้าก็ไม่มีคุณสมบัติคู่ควร”

ขวับ!

ในช่วงเวลาต่อมา กระบี่ของเฉินซีได้ฟันเข้าที่แขนขวาของเหยาลู่เวย

หญิงสาวกรีดร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวช ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวยิ่ง

เมื่อนางเห็นกระบี่ของเฉินซีฟาดฟันลงมาอีกครั้ง แต่ตัวเองก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม เพราะจิตสังหารอันบริสุทธิ์นั้นเกาะติดกับร่างของนางอยู่เสมอ หญิงสาวจึงไม่สามารถหักห้ามจากการกรีดร้องได้ “เจ้าฆ่าข้าไม่ได้! ข้าเป็นคนที่นายน้อยหลัวโปรดปราน ถ้าเจ้าฆ่าข้า เจ้าก็ไม่สามารถหลบหนีจากการตามล่าของตระกูลหลัวได้ ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งสักแค่ไหนก็ตาม!”

“ตระกูลหลัว?” เฉินซีดูจะครุ่นคิด จากนั้นเขาก็พลิกยันต์ศัสตราในมือขึ้น ก่อนที่คมกระบี่จะชี้ไปยังเหยาลู่เวยจากระยะไกล แล้วเขาจึงกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ข้าก็จะคิดบัญชีกับนายน้อยหลัวที่เจ้าพูดถึงเช่นกัน…”

ครั้งนี้เหยาลู่เวยตกตะลึงจริง ๆ “เจ้า…เจ้าต้องการจะฆ่านายน้อยหลัว? เจ้ามันเสียสติ เจ้ามันบ้าไปแล้ว! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาเป็นใคร? เจ้าคิดว่ากองกำลังของตระกูลหลัวจำกัดเฉพาะใน…”

ฟู่!

เสียงคำรามของปราณกระบี่ดังก้องออกมา ในทันใดนั้นเอง รอยเลือดพลันปรากฏที่ลำคอของเหยาลู่เวย และนางก็ไม่สามารถกล่าวคำอื่นได้อีกต่อไป สีหน้าของหญิงสาวแข็งทื่อ ในขณะที่ศีรษะของนางถูกแยกออกจากร่าง

…

“ขออภัยด้วย เป็นข้าที่สะเพร่าเอง” ภายในห้องอันเงียบสงบในโถงอันดับที่เก้า คิ้วของเถิงหลานขมวดเข้าหากันแน่น ในขณะที่เขานิ่งเงียบเป็นเวลานาน ก่อนที่จะเงยหน้ามองเฉินซี และกล่าวช้า ๆ ว่า “ข้าไม่เคยคาดคิดว่าคนของตระกูลหลัวจะกระจายกำลังไปทั่วทุกหนแห่ง ข้าจะให้คำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้แก่เจ้า”

เสียงของเขาสงบนิ่ง แต่ก็เผยให้เห็นถึงจิตสังหารที่ลึกล้ำ เห็นได้ชัดว่าเขาก็เสียใจต่อการตายของเวิ่นเทียนเซี่ยวไม่น้อย

เฉินซีเงียบไปนาน จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “ท่านช่วยข้าทำอะไรบางอย่างได้หรือไม่?”

เถิงหลานกล่าวว่า “โปรดบอกข้ามา”

เฉินซีหยิบขวดที่บรรจุอัฐิของเวิ่นเทียนเซี่ยวออกมา จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “พาเขากลับไปที่ภพกมลพฤกษาเพื่อกลบฝังด้วย”

เถิงหลานรับมันมาอย่างระมัดระวัง ก่อนที่เขาจะพยักหน้าและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะช่วยเจ้าจัดการเอง”

“ขอบคุณ” เฉินซียืนขึ้นและจากไป

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ และชายหนุ่มกำลังคิดอยู่เสมอว่า ความผิดนี้เป็นของใครกันแน่?

เป็นของตระกูลหลัวหรือไม่?

หรือเหลียงปิง?

หรืออาจจะเป็นอย่างที่เหยาลู่เวยกล่าวนั่นคือเขา?

เฉินซีนั่งขัดสมาธิเงียบ ๆ ในห้องของเขา และจมอยู่ในห้วงความคิดเป็นเวลานาน จากนั้นความแน่วแน่ก็วาบผ่านดวงตา เนื่องจากเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะตระกูลหลัว ดังนั้นตระกูลหลัวจะต้องรับผลที่ตามมา!

…

เมืองบรรพบุรุษอสูร ณ ตระกูลหลัว

หลัวจื่อเซวียนที่สวมชุดสีขาวเป็นเหมือนราชสีห์ที่โกรธเกรี้ยว ขณะที่เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงกลาง และกำลังจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังข้ารับใช้ซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นที่ห่างไกลออกไป ในขณะที่เขากล่าวว่า “นางปฏิเสธอีกแล้วหรือ?”