บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 843

บทที่ 843 ผู้สืบทอดสายเลือดเซียน

บทที่ 843 ผู้สืบทอดสายเลือดเซียน

เฉินซีสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงอันผิดปกติที่เกิดขึ้นกับทุกคนในบริเวณใกล้เคียง

…เหมือนว่าพวกเขาจะประหลาดใจเล็กน้อย?

ชายหนุ่มเองก็คาดเดาในใจเช่นกันว่านี่อาจเกี่ยวข้องกับการที่เขาจับมือกับเหลียงปิง กระนั้น ชายหนุ่มก็อดนึกสงสัยขึ้นมาไม่ได้ เพราะเขาจำได้ว่าตอนนั้นเป็นเหลียงปิงที่เสนอจะจับมือกับเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันด้วยซ้ำ

หรือว่าจริง ๆ แล้วนี่จะไม่ใช่มารยาทการทักทายขั้นพื้นฐานอย่างหนึ่งของภพบรรพชน?

เหลียงปิงสังเกตเห็นถึงความสับสนของเฉินซี ทว่านางกลับไม่ได้อธิบายสิ่งใด และพลันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ไปกันเถอะ ข้าได้จัดสถานที่ไว้ให้เจ้าแล้ว”

ขบวนเดินทางที่ทอดยาวกลับสู่เมืองในที่สุด หลังจากที่เขาเดินผ่านประตูเมืองมาพร้อมกับเหลียงปิง เฉินซีจึงพบว่า ภายในมณฑลจักรพรรดิตะวันออกไม่มีหอคอยยันต์อักขระตั้งอยู่เลยสักแห่ง!

เขาพลันนึกถึงคำพูดของเถิงหลาน ทั้งมณฑลจักรพรรดิตะวันออก มณฑลจักรพรรดิแห่งความมืด มณฑลราชินีวิหคอมตะ และมณฑลบรรพบุรุษอสูร มีหน้าที่เป็นแนวคุ้มกันให้กับนครหลวง อีกทั้งยังเป็นเส้นทางที่นำไปสู่นครหลวงโดยไม่จำต้องใช้พลังธรรมเทพสำหรับพิสูจน์คุณสมบัติ

สาเหตุที่มณฑลทั้งสี่ไม่ปรากฏคอหอยยันต์อักขระนั้น ก็เป็นเพราะพวกมันได้รับการปกป้องจากเจดีย์ต้าเหยี่ยนในนครหลวง กล่าวอีกนัยหนึ่งคือมณฑลทั้งสี่เป็นเสมือนเมืองรอบนอกของนครหลวง ซึ่งอยู่ภายใต้การคุ้มครองของเจดีย์ต้าเหยี่ยนนั่นเอง!

มณฑลจักรพรรดิตะวันออกเป็นเมืองพำนักหลักของตระกูลเหลียง ที่นี่มีขนาดกว้างใหญ่ประหนึ่งเป็นอีกแคว้นที่แยกตัวออกมา ถนนหนทางที่ทอดยาวล้วนคลาคล่ำไปด้วยฝูงชน เต็มไปด้วยความเจริญและความเฟื่องฟูอย่างยิ่ง

จวนจักรพรรดิตะวันออกตั้งอยู่ตรงใจกลางเมืองที่งดงามและกว้างใหญ่

ทันทีที่เดินทางมาถึงจวน เหลียงปิงก็สั่งให้ข้ารับใช้ทั้งหมดออกไป ก่อนจะพาเฉินซีและเถิงหลานไปยังห้องโถงใหญ่

“ยังมีเวลาอีกสิบวันก่อนที่เจดีย์ต้าเหยี่ยนจะเปิดขึ้น อาหลีกำชับให้ข้าอนุญาตให้เจ้าเข้าร่วม แต่ว่าเจ้าน่าจะยังไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับเจดีย์ต้าเหยี่ยนมากพอ เช่นนั้นต่อไปก็ให้ลุงหลานเป็นผู้อธิบายเถอะ” ทันทีที่พวกเขานั่งลง เหลียงปิงก็พูดขึ้นด้วนน้ำเสียงที่หนักแน่น เย็นชา และตรงไปตรงมา

เฉินซีพยักหน้ารับ ก่อนจะพูดกับเถิงหลานพร้อมด้วยรอยยิ้ม “ต้องรบกวนผู้อาวุโสแล้ว”

เถิงหลานยิ้ม “มันเป็นหน้าที่ของข้า คุณชายเฉินอย่าได้เกรงใจไป”

เมื่อเหลียงปิงเห็นฉากนี้ นางก็ออกคำสั่งกับคนรับใช้จากด้านนอก ไม่นาน สาวใช้ดวงหน้างดงามพลันเดินเรียงแถวเข้ามาพร้อมกับอาหารเลิศรสและสุราที่ผ่านการปรุงอย่างพร้อมสรรพ

นางยกกาสุราขึ้นก่อนจะเทลงในจอก และส่งให้เฉินซี “ก่อนหน้านี้ข้ามีธุระติดพันมากมาย จึงไม่มีโอกาสได้ต้อนรับเจ้าอย่างเป็นทางการ ดังนั้นข้าขอใช้โอกาสนี้จัดงานเลี้ยงต้อนรับเจ้าก็แล้วกัน”

พูดจบ ริมฝีปากแดงสดพลันคลี่ยิ้มบาง ก่อนจะดื่มสุราเข้าไปจนหมดจอก

“ขอบคุณแม่นางเหลียงสำหรับการต้อนรับนี้” เฉินซียกจอกขึ้นดื่มจนหมดเช่นกัน

“ฮ่า ๆๆ! ข้าได้ยินมาว่าจวนจักรพรรดิตะวันออกกำลังจัดงานเลี้ยงต้อนรับแขกผู้มีเกียรติครั้งใหญ่ อาปิง เหตุใดเจ้าจึงไม่ยอมบอกข้าเล่า ทำเช่นนี้ไม่ดีเลย” ชายหนุ่มในชุดนักพรตเต๋าปักดิ้นทองเดินเข้ามาพร้อมกับเสียงหัวเราะ เขามีดวงหน้างดงาม ดวงตาทั้งสองทอประกายจ้าดุจหมู่ดารา

โดยด้านหลังของคนผู้นี้คือ ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีที่ดูน่าเกรงขามอีกสองคน พวกเขามีดวงตาที่คมกริบและดุร้ายประหนึ่งเหยี่ยว แม้แต่ร่างกายก็ปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายที่ทรงพลังยิ่ง เห็นได้ชัดว่าระดับการบ่มเพาะของคนทั้งคู่อย่างน้อยก็น่าจะอยู่ที่ขอบเขตเซียนปฐพีระดับห้า!

ทว่าตอนนี้ ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีทั้งสองกลับเดินตามชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นไม่ต่างข้ารับใช้ สิ่งนี้จึงยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูพิเศษยิ่งกว่าเดิม

ไม่เพียงเท่านั้น คนผู้นี้ยังกล้าเดินเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่ โดยไม่ได้รอให้ผู้ใดเอ่ยปากปฏิเสธหรืออนุญาต เห็นได้ชัดว่าเขาคงมีต้นกำเนิดที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“โอ้ ที่แท้ก็คุณชายเฟิง เชิญนั่งก่อนเถิด” เหลียงปิงเงยหน้ามองอีกฝ่ายโดยไม่ได้ลุกขึ้นแสดงความเคารพ แม้กระทั่งสีหน้าของนางก็ยังคงไร้ซึ่งอารมณ์

“เช่นนั้น คงต้องขอรบกวนแล้ว” คุณชายเฟิงระเบิดเสียงหัวเราะ เขาเลือกที่จะนั่งเก้าอี้ซึ่งถัดลงมาจากตำแหน่งของเหลียงปิงเพื่อเผชิญหน้ากับเฉินซี

“เฉินซี นี่คือคุณชายเฟิงหลูหยาง เขามาจากเขาแสงประเสริฐแห่งภพเซียน” เหลียงปิงแนะนำ

“ยินดีที่ได้รู้จัก คุณชายเฟิง” เฉินซีจับมือทักทายอีกฝ่าย ขณะที่ในใจตื่นตระหนก ภูเขาแสงประเสริฐแห่งภพเซียนอย่างนั้นหรือ? หรือว่าชายผู้นี้จะเป็นเซียนสวรรค์?

ชายหนุ่มพินิจมองคุณชายเฟิงอย่างละเอียด ก่อนจะสังเกตเห็นว่ารัศมีที่เปล่งประกายออกมาจากอีกฝ่ายนั้นแปลกประหลาดยิ่ง บนเรือนกายของชายหนุ่มผู้นี้ปรากฏปราณเซียนปกคลุมอยู่ แต่มันกลับมีสัมผัสบางอย่างที่ดูจะด้อยกว่าเซียนสวรรค์อย่างเห็นได้ชัด เรียกได้ว่าเทียบเท่ากับเซียนปฐพีมากกว่า

“เฟิงหลูหยางสืบสายเลือดมาจากตัวตนสูงล้ำแห่งภพเซียน เนื่องจากเขาถือกำเนิดในภพเซียน เขาจึงสามารถขึ้นไปสู่ภพที่สูงกว่าภพมนุษย์ได้ และตอนนี้ระดับการบ่มเพาะของเขาก็อยู่ในขอบเขตเซียนปฐพีระดับสี่” เมื่อเห็นว่าเฉินซีมีท่าทางประหลาดใจ เถิงหลางจึงส่งกระแสปราณบอกกับชายหนุ่ม “ภูเขาแสงประเสริฐแห่งภพเซียนมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นอย่างมากกับตระกูลเหลียง ที่เฟิงหลูหยางมาที่นี่ระหว่างการเปิดเจดีย์ต้าเหยี่ยน ก็คงตั้งใจจะยืมมือของคุณหนูใหญ่เป็นแน่”

เฉินซีเข้าใจทันที เขาไม่แปลกใจแล้วว่าเหตุใดอีกฝ่ายซึ่งมาจากภพเซียนถึงได้มีระดับการบ่มเพาะที่ขอบเขตเซียนปฐพีเท่านั้น ที่แท้คนคนนี้ก็สืบเชื้อสายมาจากผู้ยิ่งใหญ่และเกิดในภพเซียน!

เฟิงหลูหยางเหลือบมองที่เฉินซีก่อนจะพูด “โอ้ ที่แท้ก็สหายเต๋าตัวน้อยขอบเขตสถิตกายา ข้าก็คิดว่ายอดบุรุษที่ไหน”

คำพูดนั้นของอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะผ่านกลั่นกรอง มันแฝงไปด้วยความหยาบคายอย่างเห็นได้ชัด

เฉินซีขมวดคิ้ว “ทำให้คุณชายเฟิงผิดหวังแล้ว” น้ำเสียงของเขายังคงเฉยเมย

“ฮ่า ๆๆ! พอดีว่าข้าเป็นคนเปิดเผย คิดอย่างไรก็พูดอย่างนั้น ไม่เสแสร้ง เจ้าเองก็อย่าได้ถือสา ถึงแม้บางครั้งมันจะทำให้เจ็บปวดมากก็ตาม” เฟิงหลูหยางพูดไปหัวเราะไป