บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 846

บทที่ 846 แม้จะถูกยั่วยุ

บทที่ 846 แม้จะถูกยั่วยุ

เฉินซีกับเฟิงหลูหยางต่างมองไปทางด้านข้างพร้อมกัน และได้พบกับคนหนุ่มสาวบางส่วนที่ก้าวเดินออกมาจากค่ายกลเคลื่อนย้ายมิติ

คนที่เดินนำอยู่เบื้องหน้าคือชายหนุ่มในชุดคลุมสีเงิน ดูหรูหราอลังการ พลิ้วไหวยามก้าวเดิน เขามองรอบข้างอย่างนึกสนุก ราวกับมาเพื่อเย้ยหยันโดยเฉพาะ

คนหนุ่มสาวกลุ่มนี้ถูกห้อมล้อมโดยหนุ่มสาวสองคน คนด้านซ้ายมีใบหน้าหล่อเหลา ริมฝีปากแดงฟันขาว ปราณชั่วร้ายแก่กล้าปกคลุมตรงหว่างคิ้ว ทำให้ดูเคร่งขรึมทรงอำนาจ

คนทางขวาสวมชุดคลุมหลากสีสัน ร่างสูงผอม ริมฝีปากคลี่ยิ้มเจื่อน ท่วงท่าสง่างาม ราวกับนกยูงรำแพน

สองคนนี้คือหลัวจื่อเซวียนและหนานซิ่วชง

ส่วนกลุ่มหนุ่มสาวข้างพวกเขาล้วนเป็นคุณหนูคุณชายจากภพเซียน

เฟิงหลูหยางพลันขมวดคิ้ว เผยท่าทีประหลาดใจ จิตสังหารที่กำลังเดือดพล่านพลันหายไปอย่างไร้ร่องรอย คล้ายกับไม่สนใจเฉินซีอีกต่อไป

“เจ้าเหมือนจะหวาดกลัวอยู่นะ?” เฉินซีถามผ่านกระแสปราณพลางครุ่นคิดบางอย่าง

เขาสังเกตเห็นคนกลุ่มนี้เช่นกัน และพบว่าคนหนุ่มสาวเหล่านี้แทบทุกคนต่างเหมือนกับเฟิงหลูหยาง เต็มไปด้วยปราณเซียนแกร่งกล้า แต่กลิ่นอายของพวกเขาไม่ได้ทรงพลังเท่า …หากเขาคาดเดาไม่ผิด พวกเขาเหล่านี้ก็คือลูกหลานของเซียนจากภพเซียน!

“หวาดกลัวหรือ?”

เฟิงหลูหยางพ่นลมทางจมูก สายตาหมองหม่น ตัวคนสั่นไหวไปมา “เจ้าต่างหากที่ควรหวาดกลัว รู้หรือไม่ว่าพวกเขาคือใคร? คนที่อยู่ตรงกลางคือหลัวจื่อเซวียน คนที่อยู่ข้างเขาคือเสือผู้หญิงที่มีชื่อเสียงในภพเซียน และไม่ว่าผู้ใดก็มากพอที่จะบดขยี้เจ้าจนตายเหมือนบี้มดได้!”

เฉินซีส่งเสียงโหออกมา ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจ

กลุ่มคนหนุ่มสาวเหล่านี้ทำทีราวกับเพียงผ่านทางมา หากแต่ตำแหน่งการยืนของพวกเขากลับขวางทางเข้าออกไว้เสียมิด แม้กระทั่งเหวินจิวกับเหวินเผิงก็ไม่คิดปล่อยไป

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ เฉินซีขมวดคิ้วเล็กน้อย เขายิ่งมั่นใจว่าผู้มาเยือนไม่ได้มาดี

ชายหนุ่มในชุดคลุมสีเงินที่อยู่ทางด้านหน้าโน้มตัวเข้ามา มองซ้ายขวามาที่เฟิงหลูหยาง สายตาของเขาแฝงแววเย้ยหยัน ก่อนคลี่ยิ้มแล้วกล่าวด้วยท่าทางเกินจริงว่า “ดูสิ นี่นายน้อยเฟิงจากเขาแสงประเสริฐจริงด้วย! ฮ่า ๆๆ ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้พบนายน้อยเฟิงที่นี่อีก ช่างน่าประหลาดใจเหลือเกิน”

ร่องรอยการเสียดสีในน้ำเสียงไม่มีปิดบัง ดูหยิ่งทะนงและทรงพลังยิ่งนัก

“ว่าอย่างไรเล่า นายน้อยเฟิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง มาพิภพยันต์อักขระเพื่อแสดงมารยาททักทายเหลียงปิงหรือ?” ชายหนุ่มอีกคนยิ้มกว้างแล้วกล่าวเช่นกัน “ขอแนะนำอะไรหน่อยนะ รีบไสหัวไปเสีย จงหายไปจากพิภพยันต์อักขระซะ หาไม่แล้วระวังจะเกิดอุบัติเหตุเอา”

สีหน้าของเหวินจิวและเหวินเผิงพลันมืดมน

ส่วนเฟิงหลูหยางไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว จึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฉู่เซียว เฉาเหอ พวกเจ้าสองคนนับเป็นตัวอันใด? เหตุใดจึงบังอาจทำปีกกล้าขาแข็งต่อหน้าข้า รอให้กลับไปถึงภพเซียนก่อนเถอะ นายน้อยผู้นี้จะให้เจ้าไปนอนคอกสุนัขสักคืน ดีหรือไม่”

ฉู่เซียวกับเฉาเหอตกตะลึง ก่อนฉู่เซียวจะถามด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อว่า “อันใด! นายน้อยเฟิงโกรธข้าอีกแล้วหรือ? น่ากลัวจังเลย ในพิภพยันต์อักขระแห่งนี้เจ้านับว่าทรงพลังนัก ไม่ทราบว่าพ่อของเจ้ารู้เรื่องนี้บ้างหรือไม่?”

เฟิงหลูหยางชำเลืองมองทั้งสองอย่างเย็นชา จากนั้นพลันสงบสติลง ก่อนจะเหลือบมองพวกเขาอีกครั้งด้วยสายตาเหยียดหยาม และหันมองไปทางหนานซิ่วชง พลางถามอย่างเย็นชาว่า “หนานซิ่วชง เจ้าเลี้ยงสุนัขเช่นนี้เอาไว้อย่างนั้นหรือ?”

“นี่เจ้าเรียกพวกข้าว่าสุนัขรึ?” ฉู่เซียวและเฉาเหอเดือดดาลขึ้นมา

“ถามอะไรไร้สาระ พวกเจ้าหูหนวกหรือไร?” เฟิงหลูหยางถามอย่างแผ่วเบา

“ดูท่านายน้อยเฟิงจะยังไม่ยอมรับสถานการณ์ตัวเองสินะ!” ฉู่เซียวและเฉาเหอยิ้มกว้าง กำลังจะลงมือ แต่พวกเขากลับถูกหนานซิ่วชงผู้อยู่ด้านข้างห้ามเอาไว้เสียก่อน

“เฟิงหลูหยาง ทางที่ดีเจ้าหุบปากดีกว่า พวกข้ามาที่นี่ ไม่ได้ตั้งใจจะมาโต้เถียงกับเจ้าหรอกนะ” หนานซิ่วชงกล่าวช้า ๆ

“เจ้าคิดจะออกคำสั่งกับข้าหรือ?” เฟิงหลูหยางขมวดคิ้วพลางถามกลับอย่างเหยียดหยัน

ทว่าหนานซิ่วชงเพียงยิ้มเล็กน้อย และชำเลืองมองไปทางด้านหลัง โดยไม่กล่าวอะไรอีก

เฟิงหลูหยางพลันตกตะลึง เขารีบหันสายตาตามไป ก่อนที่นัยน์ตาของเขาจะหดลง สีหน้าหวาดกลัวหายไปในพริบตา

ณ ที่ตรงนั้นมีสตรีนางหนึ่งยืนอยู่ นางสวมชุดกงจวงสีฟ้า แต่งกายเหมือนสตรีสูงศักดิ์ ใบหน้างดงามยิ่ง ทว่าหางคิ้วและดวงตากลับเต็มไปด้วยความเฉยชา

เหวินเหรินเยี่ย!

เหตุใดนางถึงอยู่ที่นี่ได้?

ความคิดก่อนหน้านี้ของเฟิงหลูหยางคือจะจัดการกับหนานซิ่วชงอย่างไรดี แต่เขาไม่คาดคิดว่าหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังฝูงชน จะเป็นเหวินเหรินเยี่ยไปได้!