บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 847

บทที่ 847 การต่อสู้ชี้เป็นชี้ตาย

บทที่ 847 การต่อสู้ชี้เป็นชี้ตาย

การเคลื่อนไหวของเฉินซีรวดเร็วยิ่ง เพียงฉู่เซียวเปล่งเสียงร้องออกมา กระบี่เล่มนั้นของเฉินซีก็โผล่ขึ้นกลางอากาศดุจเงา และจ่อตรงไปที่ลำคอของเฉาเหอโดยตรง!

มันกระทั่งทำให้ผู้คนรู้สึกอย่างแรงกล้าว่า เฉาเหอจงใจพาตัวเองไปอยู่ตรงปลายกระบี่

แต่ไม่ว่าจะเป็นฉู่เซียวหรือเฉาเหอ พวกเขาทั้งคู่ต่างเป็นผู้บ่มเพาะขอบเขตเซียนปฐพี ทว่าตอนนี้คนทั้งสองกลับถูกข่มขู่เอาชีวิตโดยตัวตนต้อยต่ำ ซึ่งถือเป็นเรื่องที่น่าตกใจยิ่ง

ทุกคนตกใจยิ่ง เนื่องจากพวกเขาอยู่ใกล้มาก จึงมองเห็นประกายแสงที่ระยิบระยับบาดตาบนปลายกระบี่ ทะยานเข้าใกล้ลำคออันลุกชันของเฉาเหอ

“นี่…นี่คือสิ่งที่ผู้บ่มเพาะขอบเขตสถิตกายาจะทำได้หรือ!?”

เพียะ!

เฉินพลิกกระบี่ในมือ ทำให้กระบี่ที่เรียบกริบและมีสีดำสนิทฟาดเข้าที่ใบหน้าด้านขวาของเฉาเหออย่างรุนแรงราวกับแส้เหล็ก มันฟาดเขาจนเลือดไหลออกมาจากปากและจมูก ในขณะที่กระดูกของเขาแตกหักเป็นเสี่ยง ๆ ร่างกระเด็นออกจากระเบียงเหมือนว่าวที่ถูกตัดสายป่าน

หากไม่ใช่เพราะหนานซิ่วชงช่วยไว้ได้ทันเวลา ร่างของเฉาเหอคงร่วงลงไปจากระเบียงแล้ว!

เหตุการณ์นี้เหมือนสายฟ้าฟาดที่ทำให้ทุกคนได้สติทันที

ไม่ใช่แค่หนานซิ่วชงที่มีสีหน้าเคร่งขรึม แม้แต่เฟิงหลูหยางที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ยังตกใจ ด้วยตอนนี้เพิ่งรู้ตัวว่า ชายคนที่เขาเคยเยาะเย้ยและมองว่าเป็นมดปลวกนั้น ไม่ธรรมดาผิดกับที่เห็นจากภายนอก!

ถึงอย่างไร จะมีใครเคยเห็นผู้บ่มเพาะขอบเขตสถิตกายา เอาชนะการโจมตีที่แม่นยำของผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีถึงสองคนได้อย่างง่ายดายและหมดจดบ้าง?

ณ ตอนนี้ เฉินซีได้ลุกยืนแล้ว ในขณะที่ดวงตาคมกริบดุจกระบี่กำลังกวาดมองทุกคนที่อยู่ที่นี่ และกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ใช่แล้ว อย่างที่พวกเจ้าคิด ข้ามันก็แค่คนไร้ชื่อเสียงเรียงนาม แต่ถ้าคนไร้ชื่อเสียงโกรธขึ้นมา เขาก็คงไม่สนใจว่าใครจะเป็นนายน้อยหรือคุณหนูบ้านใดหรอก”

ความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของชายหนุ่มก็คือ อย่าทำให้ข้าขุ่นเคือง ไม่เช่นนั้น ข้าก็ไม่เกรงกลัวที่จะฆ่าใคร!

แม้ว่าทุกคนจะเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่มีใครโง่เขลา ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าใจความหมายอันโหดเหี้ยมในคำพูดเหล่านี้อย่างดี จากนั้นสีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันใด

“รนหาที่ตาย! ไอ้เด็กบัดซบ! เจ้าไม่เพียงลอบโจมตีข้า แต่ยังกล้ากล่าววาจาหยิ่งยโสอีกหรือ!? มารดามันเถอะ!” ฉู่เซียวคลานกลับขึ้นมาด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยเลือด เขาคำรามอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่กระโจนเข้าใส่เฉินซี

เพราะถูกอีกฝ่ายทุบใส่โต๊ะเหมือนสุนัขตาย แม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บรุนแรง แต่ความอัปยศอดสูเช่นนี้ก็ทำให้ฉู่เซียวแทบคลั่งด้วยความโกรธ

ดังนั้นเมื่อเห็นเฉินซีกล้าโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย เขาจึงไม่อาจหักห้ามความเกลียดชังในใจได้

เพราะในความคิดของฉู่เซียว ตอนที่เขาถูกกดลงบนโต๊ะเมื่อครู่เป็นเพราะความประมาทเลินเล่อ เขาจึงปล่อยให้เฉินซีฉวยโอกาสนี้ได้สำเร็จ แต่ถ้าเป็นการต่อสู้จริง เฉินซีจะต้องตายอย่างแน่นอน!

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้พุ่งไปข้างหน้า ฉู่เซียวกลับถูกหนานซิ่วชงหยุดไว้ คนผู้นี้ขมวดคิ้วและกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “เจ้ายังทำให้พวกข้าอับอายไม่พออีกหรือ? ถอยไปซะ!”

การถูกจ้องด้วยสายตาเย็นยะเยือกที่คมดุจปลายมีดของหนานซิ่วชง ทำให้ร่างกายของฉู่เซียวแข็งทื่อไปหมด เจ้าตัวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนตัวออกมาอย่างไม่พอใจ

“ฝีมือของเจ้าไม่เลวเลย อัจฉริยะหนุ่มเช่นเจ้า อาจยืนอยู่บนจุดสูงสุดในภพมนุษย์ แต่ดูเหมือนเจ้าจะยังไม่เข้าใจว่าความห่างชั้นระหว่างภพเซียนกับภพมนุษย์นั้นกว้างใหญ่เพียงใด” หนานซิ่วชงมองไปที่เฉินซีจากระยะไกล เขาแสร้งทำเป็นไม่แยแส ซึ่งตรงกันข้ามกับท่าทีหยิ่งยโสและเอาแต่ใจก่อนหน้านี้

“ข้าหนานซิ่วชง ศิษย์จากเรือนจรัสทองแห่งภพเซียน วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป หากเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คิ้วของหลัวจื่อเซวียนพลันขมวดเข้าหากัน และเขากำลังจะกล่าวอะไรบางอย่างออกมา แต่กลับถูกเหวินเหรินเยี่ยหยุดไว้ “อย่าได้กังวล หากเขายังจัดการกับเด็กน้อยคนนี้ไม่ได้ แล้วเขาจะจัดการกับเหลียงปิงได้อย่างไร?”

หลัวจื่อเซวียนพยักหน้าและไม่กล่าวอันใดอีก

เฉินซีมองดูเหตุการณ์นี้อย่างเย็นชา และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ หลังจากที่ได้ยินสิ่งนี้ “แล้วหากข้าฆ่าเจ้าโดยไม่ตั้งใจเล่า?”

หนานซิ่วชงตวาดลั่น “ไม่คำนึงว่าจะอยู่หรือตาย!”

พิภพยันต์อักขระถูกสร้างขึ้นในแนวหน้าของสนามรบ ดังนั้นการเข่นฆ่ากับสัตว์อสูรจักรวาลจึงเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ทำให้มันเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ เหล่าผู้ยิ่งใหญ่มักจะชอบจัดการต่อสู้เพื่อสร้างความมีชีวิตชีวาเมื่อพวกเขาดื่มกิน ซึ่งมันก็เป็นที่ชื่นชอบมากกว่าการร้องรำทำเพลง ดังนั้นจึงมีสังเวียนต่อสู้อยู่บนระเบียงมากมาย

ผู้ดูแลสังเกตเห็นการเผชิญหน้าที่เกิดขึ้นที่นี่มานานแล้ว เขาจึงเปิดใช้งานสังเวียนต่อสู้ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเวลานี้ เป็นสิ่งที่ผู้ดูแลภัตตาคารเมฆามรกตเคยเห็นมาหลายต่อหลายครั้งและคุ้นเคยเป็นอย่างดี

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เฉินซีและหนานซิ่วชงก็เดินเข้าสู่สังเวียนต่อสู้ โดยยืนเผชิญหน้ากันจากระยะไกล โดยมีผู้บ่มเพาะมากมายอยู่รอบ ๆ พวกเขาต่างเป็นแขกที่มาทานอาหารที่ภัตตาคารเมฆามรกต ดังนั้นตัวตนของพวกเขาจึงไม่ธรรมดา

ก่อนที่เขาจะขึ้นเวที เหวินเหรินเยี่ยพลันสั่งอย่างไม่แยแส “จบการต่อสู้โดยเร็วที่สุด”

หนานซิ่วชงพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงว่าเข้าใจ ถึงอย่างไร นี่ก็คือมณฑลจักรพรรดิตะวันออก ซึ่งเป็นดินแดนของเหลียงปิง ดังนั้นหากหญิงสาวสังเกตเห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นที่นี่ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เกรงกลัวนาง แต่มันอาจเกิดตัวแปรมากมายขึ้นแน่นอน

หนานซิ่วชงสูดหายใจเข้าลึก ๆ กลิ่นอายอันทรงพลังทั่วร่างกายของเขาพลุ่งพล่านดุจระเบิด ทั่วทั้งร่างอาบไปด้วยแสงสีทอง ในขณะที่ตัวคนเปล่งปราณเซียนอันเจิดจ้าและพร่างพราวออกมา ทำให้ทั่วทั้งร่างกายของเขาดูเหมือนจะกลายเป็นเทพสงครามที่สวมชุดเกราะสีทอง ยิ่งกว่านั้น กลิ่นอายอันน่าเกรงขามของหนานซิ่วชงก็เป็นของผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพี จึงทำให้อากาศโดยรอบเปล่งคลื่นเสียงดังกึกก้องในทันที

ทุกคนในบริเวณใกล้เคียงต่างตื่นตระหนกทันที การต่อสู้ของตัวตนในขอบเขตเซียนปฐพี! การต่อสู้เช่นนี้หาได้ยาก เพราะตัวตนดังกล่าวสามารถยืนอยู่ที่จุดสูงสุดของภพมนุษย์ ดังนั้นการมีวาสนาจะได้เห็นการต่อสู้ของตัวตนเช่นนี้ จึงถือว่าเป็นโชคดีอย่างยิ่ง

หนานซิ่วชงพลันตะโกนออกมาว่า “แสงทองเฉือนจักรวาล!”

กลิ่นอายอันน่าเกรงขามของเขาเพิ่มขึ้นถึงขีดสุด ในขณะที่มือของเจ้าตัวดูจะเคลือบด้วยทองคำบริสุทธิ์ที่ส่องประกายแวววาว และยังได้แผ่กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวของเต๋า ซึ่งเมื่อกลิ่นอายอันน่าเกรงขามนี้เพิ่มขึ้นถึงขีดสุด หนานซิ่วชงก็กู่ร้องยาวออกมา ในขณะที่ร่างทะยานออกไป ทำให้เกิดภาพติดตาเป็นแถวยาว กระโจนเข้าใส่เฉินซี!

ครืน!

หมัดของเขาฉีกกระชากท้องฟ้าและทำลายความว่างเปล่า พวกมันเป็นเหมือนดวงอาทิตย์สีทองสองดวงที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ด้วยแรงผลักดันอันน่ากลัวอย่างยิ่ง

ทว่าหลังจากที่กระโจนเข้าหาเฉินซีได้เพียงครึ่งทาง ร่างของชายหนุ่มก็ได้หายวับไปทันที ซึ่งในเวลาเดียวกันนั้น ปราณกระบี่ที่ทรงพลังพลันสะท้อนอยู่ในดวงตาของหนานซิ่วชง และมันได้ฉีกพลังหมัดดังกล่าวโดยตรง ในขณะที่ภาพสะท้อนของคมกระบี่ขยายตัวท่ามกลางสายตาของเจ้าตัว!