บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 877

บทที่ 877 ทุกอย่างพร้อมแล้ว

บทที่ 877 ทุกอย่างพร้อมแล้ว

ณ นิกายกระบี่เก้าเรืองรอง

ข่าวการกลับมาของเฉินซีได้สั่นสะเทือนทั่วทั้งนิกายในชั่วข้ามคืน

แต่เมื่อเหล่าศิษย์และผู้อาวุโสทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังยอดเขาจรัสตะวันตกเพื่อไปเยี่ยมเฉินซี พวกเขาก็ได้รับแจ้งว่าชายหนุ่มได้เข้าสู่การปิดประตูบ่มเพาะ และกำลังเตรียมจะทะลวงสู่ขอบเขตเซียนปฐพี

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาทั้งประหลาดใจและตกตะลึง

หากพิจารณาอย่างถี่ถ้วน เฉินซีเพิ่งจะเข้าร่วมนิกายมาได้เพียงสิบกว่าปีเท่านั้น ในเวลานั้น เขาเป็นเพียงผู้บ่มเพาะขอบเขตจุติ แต่ยามนี้เขากลับกำลังทะลวงเข้าสู่ขอบเขตเซียนปฐพี!

ความเร็วในการบ่มเพาะที่ท้าทายสวรรค์เช่นนี้ ย่อมมากพอที่จะบดบังอัจฉริยะส่วนใหญ่ในโลกให้อยู่ใต้เงาของชายหนุ่ม

เรื่องนี้ทำให้เกิดความปั่นป่วนไปทั่วทั้งนิกายอย่างรวดเร็ว ในเวลาหนึ่ง เรื่องที่เฉินซีกำลังจะทะลวงสู่ขอบเขตเซียนปฐพีได้กลายเป็นประเด็นสนทนาที่ร้อนแรงที่สุดในนิกาย

ทุกคนต่างก็พากันคาดเดาว่า ชายหนุ่มจะสามารถเอาชนะทัณฑ์สวรรค์อัสนีคราม และบรรลุสู่ขอบเขตเซียนปฐพีได้อย่างราบรื่นหรือไม่

“ในความคิดของข้า ด้วยทรัพยากรที่ผู้อาวุโสเฉินซีครอบครองอยู่ ย่อมช่วยให้เขาเอาชนะทัณฑ์สวรรค์ได้อย่างง่ายดาย และเข้าสู่ขอบเขตเซียนปฐพีได้! ดูเถิด ในขณะที่ยังคงอยู่ในขอบเขตสถิตกายา เขายังสามารถเอาชนะและสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีได้ จะมีสักกี่คนในโลกที่มีภูมิหลังที่น่ากลัวเช่นนี้กัน?” บางคนเต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเฉินซี กล่าวออกมาอย่างเชื่อมั่น

“ใช่แล้ว ตั้งแต่ผู้อาวุโสเฉินซีเข้าร่วมกับนิกายกระบี่เก้าเรืองรองของเรา เขาก็เผยให้เห็นท่าทางอันสง่างามของอัจฉริยะผู้สูงส่งไม่มีใครเทียบได้ ผู้เปรียบเสมือนดวงอาทิตย์ร้อนแรงบนท้องฟ้ายามเที่ยงวัน และคงจะหาใครสักคนทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬนี้มาเทียบเคียงกับเขาไม่ได้แล้ว”

“แต่ทัณฑ์สวรรค์ก็ยังนับเป็นอุปสรรคที่อันตรายที่สุดในเส้นทางแห่งการบ่มเพาะ เพราะมันคือการเปลี่ยนแปลงจากมนุษย์เป็นเซียน หากสำเร็จก็มันย่อมช่วยให้เขาทะยานขึ้นสู่สวรรค์ในก้าวเดียว ทว่าหากล้มเหลวมันก็จะจบลงด้วยความตาย หายนะเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะได้เอาชนะได้ง่าย ๆ เลย”

“ตลอดหลายยุคหลายสมัย ตั้งแต่สมัยโบราณจวบจนปัจจุบัน นั้นมีอัจฉริยะผู้มีชื่อเสียงไม่มีใครเทียบได้นับไม่ถ้วนปรากฏตัวขึ้นอยู่เสมอ แต่กลับมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รอดชีวิตผ่านการรับทัณฑ์สวรรค์ทะลวงสู่ขอบเขตเซียนปฐพี พวกเขามากมายต่างต้องร่วงหล่นลงมาดั่งสายฝน หากเทียบกับผู้บ่มเพาะที่มีพรสวรรค์ธรรมดา ๆ แล้ว ทัณฑ์สวรรค์ของพวกเขานั้นยากลำบากยิ่งกว่านับร้อยเท่า”

“เหมือนกับคำกล่าวที่ว่า ‘สวรรค์อิจฉาผู้มีความสามารถโดดเด่น’ อย่างนั้นหรือ?”

“คงพูดได้เพียงแค่ว่า ยิ่งมีพรสวรรค์สูงส่งเพียงใด อุปสรรคที่ต้องพบพานก็ยิ่งโดดเด่นมากขึ้นเท่านั้น ทัณฑ์สวรรค์ที่ต้องเผชิญก็ยิ่งมีมากขึ้นเช่นกัน นี่เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้มาช้านานนับตั้งแต่โบราณกาลแล้ว”

“แต่ผู้อาวุโสเฉินซีจะต้องทำสำเร็จได้อย่างแน่นอน ตราบเท่าที่ผู้อาวุโสของนิกายของเราคอยยืนเฝ้าอยู่ด้านข้าง คงไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดอันตรายใด ๆ ขึ้น”

“เราจะรู้เมื่อถึงเวลา พูดถึงเรื่องนี้มากไปก็ไม่มีอะไรนอกจากความกังวลที่ไม่มีมูลความจริง”

ในขณะที่ทุกคนในนิกายกระบี่เก้าเรืองรองต่างพูดคุยกันว่า เฉินซีจะสามารถเอาชนะทัณฑ์สวรรค์ได้สำเร็จหรือไม่ ตัวเฉินซีผู้สวมชุดคลุมนักพรตสีเหลืองส้มนั้น กำลังดื่มเหล้าและจิบชาอย่างผ่อนคลายอยู่ที่ริมฝั่งสระชำระกระบี่บนยอดเขาจรัสตะวันตก

นี่คือร่างอวตารของเขา ร่างกายหลักของชายหนุ่มได้เข้าสู่โลกแห่งดาราเรียบร้อยแล้ว และกำลังทำความเข้าใจเคล็ดพลังธรรมเทพไร้ขอบเขต ขณะที่ควบคุมพลังในแก่นดวงใจ กำลังรอให้แก่นดวงใจก้าวเข้าสู่ขอบเขตวิญญาณดวงใจ ก่อนที่เขาจะออกจากการปิดประตูบ่มเพาะ

เฉินซีสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า ทันทีที่เขาจะออกจากการปิดประตูบ่มเพาะ ทัณฑ์สวรรค์จะตามลงมาอย่างแน่นอน ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ไอรีนโนเวล ขอบคุนจ้า

แต่ชายหนุ่มก็เลิกคิดเรื่องทั้งหมดนั้น และมีความสุขกับความสงบนี้อย่างเงียบ ๆ ท่วงท่าสงบและจิตใจแจ่มใส ไม่มีรัศมีเรืองรองโดดเด่น กลับดูเหมือนว่าเขาจะหลอมรวมเข้ากับโลกอย่างสมบูรณ์ มีความสุขกับตัวเองด้วยการเฝ้าดูก้อนเมฆที่ลอยตัวไปมา และดื่มด่ำกับทิวทัศน์อย่างเพลิดเพลิน

นี่คือการควบแน่นแบบหนึ่ง ความคิดหวนกลับสู่พื้นฐาน หลังจากสั่งสมไม่รู้จบและบรรลุถึงขีดจำกัดของตน

ความยุ่งยากทั้งหมดถูกกำจัดเพื่อกลับสู่ความเรียบง่าย

ยามอยู่ในขอบเขตสถิตกายา เฉินซีได้สั่งสมหลายอย่างมาอย่างยาวนาน ไม่ว่าจะเป็นเต๋ารู้แจ้ง การบ่มเพาะ หรือประสบการณ์การต่อสู้ พวกมันทั้งหมดได้บรรลุถึงสถานะที่ไม่เคยมีมาก่อน และเป็น ‘สภาวะสูงสุด’ ที่เหนือความสมบูรณ์แบบไปแล้ว

สิ่งที่เขาต้องทำในเวลานี้นั้นง่ายมาก มันคือการบ่มเพาะวิญญาณดวงใจ จากนั้นก็รอการลงมาของทัณฑ์สวรรค์อย่างเงียบ ๆ

ในวันที่เจ็ดที่เขาเข้าสู่การปิดประตูบ่มเพาะและปฏิเสธแขกทุกคน

ทันใดนั้นหิมะได้ตกลงมาจากท้องฟ้า เกล็ดหิมะใหญ่พอ ๆ กับเสื่อฟางโปรยปรายลงมาปกคลุมยอดเขาจรัสตะวันตก แช่แข็งให้บริเวณโดยรอบด้วยน้ำแข็งและหิมะ

เฉินซีถือจอกสุราขณะล่องลอยบนเรือเหนือทะเลสาบใส ท่ามกลางสายลมและหิมะที่พลิ้วไหว

เสิ่นเหยียนนั่งขัดสมาธิอยู่ที่ท้ายเรือขณะชงชาบนเตาหลอมโคลนสีแดงขนาดเล็ก ควันม้วนตัวพัดพากลิ่นหอมของชาลอยออกมา เพิ่มความอบอุ่นเล็กน้อยให้กับบรรยากาศที่หนาวเย็นนี้

“เต๋าแห่งสวรรค์คืออะไร? ภูเขาลูกนี้ แม่น้ำสายนี้ ระลอกคลื่นในทะเลสาบที่ใสสะอาด เส้นทางที่เกล็ดหิมะเหล่านี้โปรยปราย ทุกอย่างล้วนมีกลิ่นอายของเต๋า คนธรรมดาอาจรู้สึกว่ามันสบายตา แต่ข้าเห็นความลึกซึ้งของมหาเต๋าอยู่ในนั้น”

เฉินซียืนพิงหัวเรือพร้อมกับจอกสุรา เขาเหยียดร่างกายอย่างสบาย ๆ ก่อนที่จะถอนหายใจด้วยรอยยิ้ม “นี่คือการเห็นความจริงในที่ธรรมดาและได้ยินเสียงฟ้าร้องในที่สงัด”

เสิ่นเหยียนเม้มริมฝีปากและนิ่งเงียบ แม้เขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่อาจารย์พูด แต่ก็จำทุกคำพูดเหล่านั้นไว้ในใจ

‘บางที เมื่อไปถึงขอบเขตการบ่มเพาะเช่นเดียวกับอาจารย์ในวันหนึ่ง เขาอาจจะตระหนักถึงความจริงอันน่ามหัศจรรย์ของมัน!’

เสิ่นเหยียนคิดเช่นนั้น

…

ในวันที่สิบสี่ ชายหนุ่มยังคงเข้าสู่การปิดประตูบ่มเพาะและปฏิเสธแขกทุกคน

เฉินซีพาเสิ่นเหยียนไปเยี่ยมเยือนศิษย์พี่ใหญ่ของเขาหั่วโม่เลย ศิษย์พี่รองหลูเซิง ศิษย์พี่สามอี้เฉินจื่อ ศิษย์พี่สี่ต้วนอี้ และศิษย์พี่หญิงห้าอาจิ่ว ณ ริมสระชำระกระบี่

สำหรับศิษย์พี่หกชิงอวี่นั้น อีกฝ่ายกำลังยุ่งอยู่กับการฝึกคนรุ่นเยาว์ของเผ่านรกขุมที่เก้า เฉินซีจึงไม่อยากไปรบกวนเขา

“แม้ว่ากระบี่เล่มนี้จะแสดงความคมออกมา แต่มันก็แข็งตรงเกินไปและหักง่าย ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าทักษะการขัดเกลาจะยอดเยี่ยม แต่มันก็ซับซ้อนเกินไปที่จะใช้งาน” หั่วโม่เลยมองกระบี่ในมือครู่หนึ่ง ก่อนที่คิ้วจะขมวดเข้าหากัน และแสดงความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมา

กระบี่นี้เพิ่งได้รับการขัดเกลาโดยเฉินซี บนพื้นผิวของตัวใบมีดที่เป็นสีฟ้าอ่อน ถูกปกคลุมไว้ด้วยอักขระยันต์ มันเปล่งแสงเจิดจ้าและแผ่กลิ่นอายที่ดุร้ายออกมา

เสิ่นเหยียนตกตะลึง นี่คือสมบัติวิเศษระดับสวรรค์ขั้นสูงที่ได้รับการขัดเกลาโดยอาจารย์ของเขา ในความคิดของเขา มันแทบจะเปรียบได้กับศัสตราศักดิ์สิทธิ์ แต่ในความเห็นของอาจารย์ลุงหั่วโม่เลย มันกลับใช้การไม่ได้และถูกมองว่าไร้ประโยชน์เสียด้วยซ้ำ…

ทว่าเฉินซีไม่ได้สนใจ เขายิ้มก่อนที่จะยืมพิณที่ศิษย์พี่รองหลูเซิงสร้างขึ้นเองมา