บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 876

บทที่ 876 เส้นตายแห่งทัณฑ์สวรรค์

บทที่ 876 เส้นตายแห่งทัณฑ์สวรรค์

การที่จู่ ๆ หม้อใบจิ๋วพูดเช่นนั้น มันทำให้เฉินซีตกใจไม่น้อย เมื่อสวรรค์ปลดปล่อยจิตสังหาร ยามนั้นภพทั้งสามจะเกิดกลียุคเช่นนั้นหรือ?

มันเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงของเต๋าแห่งสวรรค์ มันเป็นการยากสำหรับเฉินซีที่จะคาดเดาว่าเมื่อถึงเวลานั้น โลกจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร แต่เขาก็รู้ว่ามันหาใช่เรื่องดีไม่!

…

ณ ยอดเขาจรัสตะวันตก

เมื่อชายหนุ่มกลับมาจากยอดเขาสัประยุทธ์ บรรยากาศภายในยอดเขาจรัสตะวันตกก็กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

หลิงไป๋ ไป๋คุย มู่ขุย อาซิ่ว หั่วโม่เลยและศิษย์พี่คนอื่น ๆ รวมไปถึงคนจากเผ่านรุกขุมที่เก้าได้กลับมารวมตัวกันที่ยอดเขา

พวกเขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเมื่อได้พบเฉินซี

คืนนั้น กองไฟลุกโชติช่วงอีกครั้ง ณ ยอดเขาจรัสตะวันตก กลิ่นสุราหอมกรุ่นอบอวลไปทั่วบริเวณ ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนอบอุ่นนั้น พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม

ตามที่หั่วโม่เลยอธิบาย แม้ว่าพวกเขาจะถูกขับไล่ให้ลงจากยอดเขาจรัสตะวันตกเป็นการชั่วคราว แต่ด้วยการดูแลเป็นอย่างดีจากเวินหัวถิง ก็ทำให้พวกเขาไม่ได้รับความเจ็บปวดกับความอยุติธรรมที่เกิดขึ้น กระนั้น เมื่อพูดถึงชื่อของเหมยชิงหยวน พวกเขาก็อดมีน้ำโหไม่ได้

แต่ถึงอย่างนั้น เรื่องราวทั้งหมดก็ได้ผ่านพ้นไปแล้ว พวกเขาได้ยินจากผู้อาวุโสเลี่ยเผิงว่า ทั้งเหมยชิงหยวนและคนอื่น ๆ ล้วนได้รับการลงโทษอย่างสาสม ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ติดใจจะต่อความยาวสาวความยืดให้อารมณ์เสียอีก

มีเพียงเสวี่ยเหยียนเท่านั้นที่ตอนนี้ได้ซุกซ่อนอารมณ์อันซับซ้อนไว้ภายในใจ เดิมทีนางเป็นผู้ติดตามของปิงซื่อเทียน แต่ต่อมาก็ถูกอาซิ่วบังคับให้กลายเป็นผู้ติดตามของเฉินซี

พูดอีกอย่างคือ ชีวิตของนางนั้นอัปยศไม่น้อย นางไม่ได้เป็นทั้งคนของนิกายวิถีกระแสสวรรค์ และก็ไม่ได้เป็นทั้งคนของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง อีกทั้งจะเรียกว่าเป็นผู้ติดตามของเฉินซี ก็ดูจะไม่เข้าเค้านัก

น่าเสียดายที่นางไม่เคยได้รับการยอมรับจากเฉินซีเลยสักครั้ง

โชคดีที่ตอนนี้ ผู้คนในยอดเขาจรัสตะวันตกไม่มีใครมองว่านางเป็นคนนอก ทั้งยังไม่คิดจะถามถึงอดีตของนาง นั่นทำให้หญิงสาวไม่รู้สึกอึดอัดอย่างครั้งที่มายังที่นี่แรก ๆ หญิงสาวค่อย ๆ รู้สึกว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้านหลังหนึ่ง

นางชอบสถานที่อันสงบสุขแห่งนี้ ชอบใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของทุกคน พวกเขาไม่มีความเกลียดชังแฝงเร้นไว้ ไม่มีแม้แต่การหลอกลวงหรือริเริ่มแผนการร้าย หากให้เปรียบ ก็คงเหมือนสวรรค์บนดิน

ด้วยเหตุนี้ เมื่อเหมยชิงหยวนปรากฏตัวและตั้งใจจะเอานางไปเป็นนางบำเรอ หญิงสาวก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก จริงอยู่ นางเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพี แต่ก็ยังอ่อนแออยู่มากเมื่อเทียบกับบรรดาศิษย์ที่มาจากภพเซียนเหล่านั้น

เมื่อนำเรื่องนี้มากอปรกับชีวิตอันน่าอดสู ก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกสิ้นหวัง ราวกับว่าไม่มีใครบนโลกใบนี้ที่จะช่วยนางได้ ความรู้สึกอับจนหนทางที่เกิดขึ้นภายในใจอย่างรุนแรงนี้ นางยังคงจดจำได้จวบจนบัดนี้!

กระนั้น นางก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่านอกจากอาซิ่วจะไม่ทอดทิ้งนางแล้ว แม้แต่ผู้คนบนยอดเขาจรัสตะวันตกคนอื่น ๆ ก็ไม่คิดจะนิ่งเฉยต่อความเดือดร้อนในครั้งนี้!

นับแต่นั้นมา คล้ายกับหัวใจของนางได้ถูกเติมเต็ม

ดังนั้น เมื่อหญิงสาวได้รู้ถึงการกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ของเฉินซี ได้ฟังว่าเขาลงมือกับเหมยชิงหยวนและคนอื่น ๆ อย่างโกรธเกรี้ยว นางก็พลันรู้สึกขอบคุณในใจ แม้จะรู้ดีว่าสิ่งนั้นไม่ได้ทำไปเพื่อนางเพียงคนเดียวก็ตาม

หลังจากที่นางประสบกับความสิ้นหวังอย่างยิ่ง นางก็ได้เข้าใจแล้วว่า มิตรภาพนั้นล้ำค่าเพียงใด!

“เฉินซี ขอบคุณท่านมาก” ในที่สุดเสวี่ยเหยียนก็รวบรวมความกล้าที่จะเดินเข้าไปหาเฉินซี นางยกจอกสุราคารวะเขาหนึ่งครั้งก่อนจะดื่มเข้าไปจนหมด ไม่รู้ว่าดวงหน้าเปี่ยมเสน่ห์ของหญิงสาวระเรื่อด้วยพิษสุราหรือความขวยเขินกันแน่ แต่บัดนี้ ท่ามกลางรัตติกาลกระจ่าง นางช่างดูงดงามน่าหลงใหลยิ่ง!

หลังจากดื่มขอบคุณเสร็จ นางก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยอาการเขินอาย ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ไอรีนโนเวล ขอบคุนจ้า

เฉินซีชะงัก เขายกสุราในมือดื่มจนหมดก่อนจะหันไปมองอาซิ่ว พลางแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “ด้วยความสามารถของเจ้า น่าจะไม่หวั่นเกรงพวกคนที่มาจากภพเซียนเหล่านั้นเลยใช่หรือไม่?”

เขารู้เรื่องของนางอย่างชัดเจนก็ตอนที่กำลังเดินทางไปยังพิภพยันต์อักขระ ศิษย์พี่หลียางเคยเล่าเอาไว้ว่า สตรีผู้นี้นิยมชมชอบชุดสีเขียว ยามแย้มยิ้ม ดวงตาของนางจะวาดโค้งเหมือนจันทร์เสี้ยว บ่อยครั้ง นางมักจะถือผลไม้วิเศษไว้ในมือ และแม้จะไม่สามารถสำเร็จการบ่มเพาะจากตระกูลเซวียนหยวนได้ ทว่านางก็มีสถานะเป็นที่นับถืออยู่ไม่น้อย!

นอกจากนี้ ตอนที่เขาอยู่ในพิภพยันต์อักขระ เหวินเหรินเยี่ยก็ได้รับความเคารพจากหนานซิ่วชง ฉู่เซียว และคนอื่น ๆ เนื่องจากนางมีสัญญาหมั้นหมายกับคนของตระกูลเซวียนหยวน

เท่าที่เฉินซีเข้าใจ ลำพังเพียงความสามารถของอาซิ่ว ก็สามารถจัดการกับเหมยชิงหยวน รวมถึงศิษย์นิสัยแย่คนอื่น ๆ ทว่านางกลับไม่ทำเช่นนั้น ทำให้เขาเองก็อดแปลกใจไม่ได้

อาซิ่วอุ้มไป๋คุยไว้ในอ้อมแขนพลางสางขนให้อีกฝ่ายไปด้วย ดวงหน้าเล็กจิ้มลิ้มของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ใช่ เจ้าพวกนั้นไม่ระคายมือข้าหรอก แต่เพราะข้ายังเห็นแก่ศิษย์พี่ของเจ้า ข้าก็เลยไม่ได้ลงมือ เจ้าลองคิดดูสิ ถ้าข้าลงมือมันจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นบ้าง? เพราะแบบนั้นข้าก็เลยชั่งใจอยู่ตั้งนาน สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่เข้าไปยุ่ง แต่ให้พูดตามตรง ข้าน่ะไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว” นางตอบอย่างเป็นกันเอง

จู่ ๆ หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่กะพริบถี่รัว “นี่ ไหน ๆ เจ้าก็กลับมาแล้ว หรือว่าข้าควรจะไปอัดพวกมันตอนนี้เลยดีไหม?” น้ำเสียงของนางฟังดูตื่นเต้น

เฉินซีทำหน้าไม่ถูก ขณะที่เขาพยายามจะขัดนาง “บอกกี่ตั้งแล้วว่าอย่าเรียกข้าว่า ‘นี่’!”

อาซิ่วหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ได้สนใจ นางทำเพียงจดจ้องยังเหลียงปิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เฉินซี หญิงสาวตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำออกมาด้วยเสียงเบา “พี่สาวคนนั้นถูกเจ้าล่อลวง ไม่ก็จับตัวมาสินะ”

เมื่อพูดถึงคำว่า ‘จับตัว’ เฉินซีพลันนึกถึงหลียางขึ้นมาทันที โดยเฉพาะมุกตลกของนาง ไม่นาน เขาก็จำได้ว่าครั้งหนึ่ง เหลียงปิงเคยบอกว่านางฝึกฝนเคล็ดเทพใต้พิภพกำเนิดวิญญาณ ทำให้นางสามารถตรวจจับเสียงต่าง ๆ ได้อย่างง่ายดาย… คิดได้เช่นนั้น ใบหน้าของชายหนุ่มพลันแข็งทื่อ เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังเหลียงปิง

ใบหน้าเย็นชาของเหลียงปิงเองก็นิ่งค้างไม่ต่างกัน เห็นได้ชัดว่านางกำลังนึกถึงเรื่องเดียวกันกับเขา

เฉินซีไม่ได้กระดากอาย เขากลับหันไปตำหนิอาซิ่วด้วยความโกรธ “ถ้าพูดถึงเรื่องล่อลวง ข้าว่าเจ้าต่างหากที่เป็นพวกขี้ปด ไหนบอกข้ามา แซ่ของเจ้าคือเซวียนหยวนใช่หรือไม่”

อาซิ่วไม่ได้สะทกสะท้านเมื่อความลับถูกเปิดเผย “ก็ใช่ แต่จะมาพูดว่าข้าหลอกลวงไม่ได้นะ ก็เจ้าไม่เคยถามเองนี่” เสียงของนางยังคงเป็นกันเอง