บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 890

บทที่ 890 หนอนไหมเสี่ยวเฮย

บทที่ 890 หนอนไหมเสี่ยวเฮย

ณ เมืองผาวารี

แม้ว่าจะเป็นเวลากลางคืนแล้ว แต่ห้องโถงที่งดงามและโอ่อ่ายังคงสว่างไสวไปด้วยโคมไฟ เสียงหัวเราะครื้นเครงดังออกมาจากภายในนั้น

หลังจากได้รับชัยชนะในการต่อสู้ เฉินซีและคนอื่น ๆ ก็ได้รับการดูแลอย่างอบอุ่นจากผู้บ่มเพาะทั้งหมดในแคว้นต้าเยี่ยน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเฉินซี บรรดาผู้บ่มเพาะก็ต่างตกใจระคนมีความสุข เพราะไม่คาดคิดมาก่อนว่ายอดฝีมือในตำนานแห่งนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง เฉินซีผู้มีชื่อเสียงไปทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬจะเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตพวกเขา

ตอนนั้น สายตาของผู้บ่มเพาะแห่งแคว้นต้าเยี่ยนที่มองเฉินซีได้เปลี่ยนไป พวกเขาเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าเหตุใดกลุ่มคนที่แปลกประหลาดเหล่านี้ถึงได้มีความแข็งแกร่งในการต่อสู้ที่น่าเกรงขามและดุดัน ที่แท้ก็เป็นเเพราะพวกเขามีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดานี่เอง!

ภายในโลกแห่งการบ่มเพาะของแดนภวังค์ทมิฬ มีใครบ้างที่ไม่เคยได้ยินชื่อของเฉินซี?

หากให้กล่าวถึงวีรกรรมอันน่าพิศวงของเขา เพียงคืนเดียวคงจะไม่เพียงพอ!

ทุกคนดูกระตือรือร้นในการตอบแทนเฉินซีอย่างยิ่ง พวกเขานำสุราที่ดีที่สุดและอาหารที่เลิศรสที่สุดมาเพื่อปรนนิบัติเฉินซีและคนอื่น ๆ โดยเฉพาะ

กระนั้น เฉินซีก็สังเกตเห็นว่าบรรยากาศนั้นเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

อย่างเช่น เมื่อพวกเขามองไปที่มู่ขุย สายตาของพวกเขาก็จะเต็มไปด้วยความชื่นชมและแปลกใจ เมื่อมองไปที่หลิงไป๋ สายตาเหล่านั้นจะแฝงไปด้วยความกลัว ครั้นพวกเขามองไปยังอาหมาน แน่นอนว่าแฝงไว้แต่ความประหวั่นพรั่นพรึง

การเปลี่ยนแปลงที่เล็กน้อยนี้แทบจะไม่มีใครสังเกตเห็น ทว่ามันกลับทำให้เฉินซีเกิดสงสัยขึ้นมา เขาหันไปถามอาซิ่ว “เกิดอะไรขึ้น?”

อาซิ่วชี้ไปที่มู่ขุยก่อนจะตอบเสียงชัด “ง่ายมาก ในการต่อสู้ครั้งนี้เขาน่ะพยายามมากที่สุด อีกทั้งเขายังสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ต่างพิภพไปตั้งหลายคน ดังนั้นทุกคนจึงชื่นชมเขามาก”

มู่ขุยยกจอกขึ้นพลางยิ้มร่าเมื่อเห็นเฉินซีมองมา

หลิงไป๋ที่อยู่ไม่ห่างกันพูดขึ้นอย่างเหยียดหยัน “จะชื่นชมอะไรนักหนา เขาน่ะไม่ตรงไปตรงมาอย่างข้าที่ฆ่าคนเป็นพันด้วยการโจมตีเพียงกระบี่เดียว นั่นล่ะเหตุผลที่พวกเขาหวั่นเกรงข้า การทำให้ใครบางคนหวาดหลัวนั้นยิ่งใหญ่กว่าทำให้คนสรรเสริญเสียอีก”

ใบหน้าของมู่ขุยแข็งทื่อไปในทันที

เฉินซีมองดูฉากนี้ด้วยความสนุกสนาน ก่อนจะแตะไปที่หัวของอาหมาน ขณะที่หันไปถามหลิงไป๋ “แล้วเจ้านี่ล่ะ?”

หลิงไป๋ชำเลืองมองอาหมาน ดวงตาคู่งามพลันกลายเป็นหม่นหมองขณะพึมพำ “เป็นสิ่งที่ประหลาดเกินความเข้าใจ”

เฉินซีชักสงสัยขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้ว เขาหันไปถามอาหมาน “เจ้าทำอะไรลงไป?”

อาหมานที่กำลังแทะกระดูกชิ้นโตเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงงต่อคำถามเมื่อครู่ ก่อนจะตอบอย่างตรงไปตรงมา “ข้าเปล่าทำอะไรเสียหน่อย ก็แค่ตบคนเลวบางคนให้ตายด้วยฝ่ามือเดียว”

“บางคนของเจ้านี่กี่คน?” เฉินซีถามต่อ

อาหมานเกาหัวแกรก ๆ และตอบด้วยเสียงมึนงง “ข้าเองก็ไม่ได้นับ รู้แต่ว่าหลังจากนั้นหลิงไป๋ก็ไม่ยอมให้ข้าลงมืออีก เขาบอกว่ากลัวข้าจะเผลอไปทำร้ายฝั่งเดียวกันโดยไม่ตั้งใจ…”

เฉินซีตกตะลึงกับคำตอบ จากนั้นเขาก็มองไปที่หลิงไป๋ “อาหมานตบศัตรูตายไป 1,763 คนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ในจำนวนนี้มีหนึ่งพันคนอยู่ในระดับทองคำ เจ้านี่มันบ้าเกินไปแล้ว ลองคิดดูสิ หากข้าไม่บอกให้เขาหยุด เจ้าพวกตัวเล็กจากเผ่านรกขุมที่เก้าจะได้มีโอกาสฝึกฝนอย่างนั้นหรือ?” เขาตอบพลางยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

เฉินซีเข้าใจขึ้นมาทันที และก็แปลกใจเล็กน้อย ด้วยไม่กล้าจะเชื่อเลยว่าหมีน้อยที่มีความสูงแค่ฉื่อเดียวจะสามารถระเบิดพลังที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนั้นได้

ไม่แปลกใจเลยที่สายตาของผู้บ่มเพาะเหล่านี้จะเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อมองไปที่อาหมาน ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!

เลี่ยวฝานที่นั่งข้าง ๆ รับฟังบทสนทนาโดยไม่ร่วมตอบโต้อะไร ก่อนหน้านี้… เพราะจดจ่ออยู่กับสิ่งอื่นจนไม่ได้สังเกตการต่อสู้ บัดนี้ เมื่อได้ยินว่าบรรดาสหายเต๋าล้วนแต่แสดงความสามารถที่เยี่ยมยอดออกมา เขาก็ทั้งตกใจระคนอิจฉา!

‘โชคดีที่นอกจากเจ้าพวกตัวประหลาดเหล่านี้ ข้าก็มีฝีมือที่ไม่เลวนัก เพียงแต่แค่ไม่มีโอกาสได้เคลื่อนไหวเท่านั้น’ เลี่ยวฝานปลอบใจตัวเองเงียบ ๆ

สายตาของเขาสะดุดกับอาซิ่วโดยไม่ตั้งใจ ก่อนจึงพูดขึ้นพร้อมด้วยยิ้ม “สหายเต๋าเฉินซี นางเป็นสาวใช้ของเจ้าหรือ? หน้าตานางงดงามมากจริง ๆ”

สาวใช้? เฉินซีเหลือบมองอาซิ่วก่อนจะพูดกับตัวเอง “ข้าจะกล้ารับนางมาเป็นสาวใช้ได้อย่างไร?”

ทว่าเมื่อเอ่ยถึงคำว่าสาวใช้ เขาพลันนึกไปถึงเสวี่ยเหยียนที่ถูกทิ้งไว้บนยอดเขาจรัสตะวันตก นางไม่ได้ติดตามพวกเขามาด้วย เพราะต้องการจะช่วยดูแลหั่วโม่เลยและคนอื่น ๆ

แน่นอนว่าเฉินซีย่อมไม่มีทางจะรับหญิงสาวมาเป็นสาวใช้ ถึงอย่างไร การใช้งานจิ้งจอกเก้าหางสายเลือดบริสุทธิ์ให้ทำงานอย่างสาวใช้ก็ดูจะเป็นการดูถูกความสามารถของนางเกินไป

“นางเป็น…”

เขากำลังจะตอบ ทว่าหลิงไป๋ชิงตอบไปเสียก่อน “สหายเต๋า เจ้านี่มีตาหามีแววไม่ อาซิ่วน่ะสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ระดับแม่ทัพไปถึงเจ็ดคนเชียวนะ!”

เดิมทีเลี่ยวฝานตั้งใจจะถามสิ่งนี้ขำ ๆ ด้วยต้องการหาเรื่องคุย แต่ความโกรธก็เกิดขึ้นในใจทันทีเมื่อถูกหลิงไป๋ตำหนิว่าเขามีตาแต่ไร้แวว ข้าเป็นถึงผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีเลยนะ! พูดแบบนี้ได้อย่างไรกัน! ข้าจะไม่รับรู้ถึงตัวตนของสาวใช้ได้อย่างไร?

กระนั้น เมื่อเขาได้ยินประโยคถัดมาของอีกฝ่าย เรือนกายของเจ้าตัวพลันแข็งทื่อ แม้แต่มือที่ถือจอกสุราก็ยังสั่นเทา “อะ…อะไรนะ!?” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หลิงไป๋กลอกตามองบนก่อนจะพูดด้วยความไม่พอใจ “นี่ข้าพูดไม่ชัดพอหรือ?”

เฉินซีงุนงง เขารู้ดีว่าหลิงไป๋เป็นคนที่ทั้งทะนงตัวและเย็นชาอย่างยิ่ง นอกจากคนที่ห่วงใยแล้ว อีกฝ่ายก็ไม่เคยจะแยแสใครสักคน ไม่ว่าคนคนนั้นจะมีระดับการบ่มเพาะขอบเขตใดก็ตาม ดังนั้นการพูดเช่นนี้จึงขัดกับอุปนิสัยโดยเนื้อแท้ของอีกฝ่ายเหลือเกิน

เมื่อเลี่ยวฝานเห็นว่าเฉินซีและอาซิ่วไม่ได้ปฏิเสธในสิ่งที่หลิงไป๋พูด เขาพลันเข้าใจว่าทั้งหมดนี้น่าจะเป็นเรื่องจริง!