บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 891

บทที่ 891 หุ่นวิญญาณศึก

บทที่ 891 หุ่นวิญญาณศึก

อาซิ่วคลี่ยิ้มแล้วประกบมือเข้าหากัน “เอาล่ะ แค่รอฟังข่าวดีจากเสี่ยวเฮยก็พอ”

เฉินซีขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็นึกได้ว่าหนอนไหมตัวอ้วนนี้คืออะไร ที่แท้มันก็คือหนอนไหมจักรพรรดิสมบัตินั่นเอง!

เป็นศิษย์นามฟางเริ่นที่ชอบเลี้ยงสัตว์อสูร เขาเป็นคนมอบเจ้านั่นให้อาซิ่ว

ไม่เคยคิดเลยว่าหลายปีผ่านไป อาซิ่วไม่เพียงเลี้ยงมันจนอ้วน ถึงกับตั้งชื่อไม่น่าฟังให้มันด้วย ชื่อเสี่ยวเฮย…

อย่างไรเสีย หนอนไหมจักรพรรดิสมบัติก็เป็นหนอนหายากจากครั้งบรรพกาล แม้จะต่อสู้ไม่ค่อยเก่ง แต่มันก็หาสมบัติเก่ง จนแม้แต่สมบัติลับหรือของล้ำค่าทั้งหลายที่จิตสัมผัสเทพยังสัมผัสไม่ได้ ก็ยังไม่อาจหลบจมูกมันพ้น!

หรือก็คือหากใครมีเจ้านี่อยู่ พวกเขาก็จะสามารถค้นพบสมบัติลับ ดินแดนเร้นลับ สมุนไพร และแร่ทั้งหลายได้โดยไม่จำเป็นต้องขยับตัวเลยสักนิด!

มูลค่าของหนอนประเภทนี้จึงไม่อาจคำนวณได้ เป็นเหมือนต้นไม้ที่พอเขย่าก็มีเงินร่วงลงมา หากต้องนำไปแลกกับสิ่งใดคงไม่คุ้ม…

แต่เฉินซียังสงสัยเกี่ยวกับความสามารถของหนอนไหมจักรพรรดิสมบัติอยู่ เพราะตัวเขามีเนตรเทวะแห่งความจริงที่สามารถมองทะลุความจริงเบื้องหลังทุกสิ่งอย่างได้ ยังสัมผัสถึงความผิดปกติในดินแดนภูติผีเหล่านี้ไม่ได้เลย แล้วหนอนไหมนี่จะทำได้หรือ?

แต่อาซิ่วดูจะมั่นใจในเสี่ยวเฮยมาก นางจึงเอ่ยขึ้นว่า “ถึงเสี่ยวเฮยจะยังโตไม่เต็มที่ แต่ก็ไม่มีสมบัติชิ้นใดในภพมนุษย์ที่จะรอดพ้นสายตามันไปได้”

“อ้อ? เสี่ยวเฮยบ่มเพาะพลังได้ด้วยหรือ?” เฉินซีถาม

เขาไร้ความรู้เกี่ยวกับเต๋าแห่งการปราบพยศและไม่เคยเกี่ยวข้องอะไรกับมันมาก่อนเลย ดังนั้นเมื่อรู้ว่าหนอนไหมตัวเท่านี้สามารถบ่มเพาะพลังได้ จึงรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง

“ทุกอย่างบนโลกใบนี้มีวิญญาณ และหากมีวิญญาณแล้วก็จะสามารถบ่มเพาะพลังได้ หนอนไหมจักรพรรดิสมบัติอย่างเสี่ยวเฮยนับว่าหายากมาก แม้จะเป็นเมื่อครั้งบรรพกาลก็ตามที น่าเสียดายที่เลี้ยงยากเกินไป” อาซิ่วว่า

“ยาก…แค่ไหนหรือ?” เฉินซีตกใจ แค่มันทำให้อาซิ่วเอ่ยปากว่าเลี้ยงยากได้เช่นนี้ เขาก็รู้แล้วว่ามันไม่ธรรมดา

“แค่เรื่องกินของมันก็ยากเกินพอแล้ว ข้าให้มันกินสมบัติล้ำค่าไปมากกว่าร้อยชนิด ซึ่งมูลค่าสูงถึงสมบัติอมตะมากกว่าสิบชิ้นแล้วล่ะ” อาซิ่วตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ “ถ้าอยากให้มันพัฒนามากไปกว่านี้อีก คงต้องไปหาสมบัติจากภพเซียนแล้วกระมัง”

หา!

เฉินซีอดอ้าปากค้างออกมาไม่ได้ แค่เรื่องอาหารก็ใช้สมบัติอมตะไปมากกว่าสิบชิ้นแล้วอย่างนั้นหรือ? หากเป็นคนอื่นเขาคงคิดว่ากล่าวเกินจริงไปแล้ว

แต่เมื่อเป็นคำของอาซิ่ว ย่อมเป็นความจริงอย่างแน่นอน

โชคดีที่ตอนนั้นมอบมันให้อาซิ่วไป ไม่เช่นนั้นเขาได้หมดเนื้อหมดตัวเป็นแน่… เฉินซีรู้สึกว่าตนเองโชคดียิ่งนัก

ในขณะเดียวกันนั้น อาซิ่วพลันคลี่ยิ้มเอ่ยเสียงตื่นเต้นออกมา “ไปกันเถอะ! เสี่ยวเฮยเหมือนจะเจออะไรบางอย่างแล้ว!”

ว่าแล้ว นางก็ดึงแขนเสื้อเฉินซีแล้วแวบหายไป

…

มันคือหุบผาธรรมดาแห่งหนึ่ง ราบเรียบไร้สิ่งใด ภายในมีหมอกหนาสีดำลอยคว้างอยู่ ดูน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

เสี่ยวเฮยกำลังนอนอยู่บนผนังหินภายในหุบผาลึก กำลังขยับตัวไปมาเหมือนร้อนใจกับอะไรบางอย่าง

เฉินซีกับอาซิ่วมาถึงจึงทันเห็นภาพนี้

“หลังผนังหินนี้มีสิ่งใดผิดปกติหรือ?” เฉินซีชะงักไป ระหว่างพูด ดวงตาแนวตั้งที่หว่างคิ้วก็เผยแสงสีดำออกมา เขาเห็นพื้นที่เบื้องหลังผนังหินเป็นสีดำสนิท ทั้งยังมองลึกลงไปอีก แต่ก็ไม่เห็นสิ่งใด ไม่เห็นแม้สมบัติศักดิ์สิทธิ์

อาซิ่วหยิบผลไม้วิญญาณโยนให้เสี่ยวเฮย ก่อนจะเดินเข้าไปตบ ๆ ผนังหินนั่นไม่หยุด

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

เสียงแผ่นหินลั่นเปรี๊ยะก่อนจะถล่มลงมา เกิดฝุ่นควันคลุ้งกระจายไปทั่ว

จากนั้นด้านหลังผนังหินนั่นก็คล้ายเกิดรอยแยกประตูไร้รูปปรากฏขึ้นมา ดูเลือนรางเสียจนเหมือนไม่มีอยู่จริง!

เฉินซีอึ้งไปทันที ก่อนหน้านี้เนตรเทวะแห่งความจริงยังไม่เห็นเจ้านี่เลย!

“นี่คือแสงศักดิ์สิทธิ์แห่งความโกลาหล ถือกำเนิดขึ้นจากความวุ่นวายตอนที่สร้างโลก เมื่อเนตรเทวะแห่งความจริงของเจ้าสามารถ ‘ล่วงรู้ทุกวิชา’ จึงจะสามารถเห็นมันได้” เป็นจังหวะนั้นเองที่หม้อใบจิ๋วซึ่งเงียบมานานเอ่ยขึ้น “คนต่างพิภพจะสามารถเห็นแสงนี้ได้ แต่คนจากทั้งสามภพไม่อาจเห็น ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเห็นมันที่นี่ แปลกจริง”

เมื่อเห็นประตูบานนั้นสามารถเรียกความสนใจจากหม้อใบจิ๋วได้ เขาก็มีความรู้สึกลึก ๆ ว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ธรรมดา …ไม่แน่ว่ากองทัพต่างพิภพคงมาที่นี่เพราะประตูนี้กระมัง? และมันก็ยังมีสิ่งที่เรียกว่า ‘สมบัติตกทอด’ ที่คนต่างพิภพทิ้งไว้อีกด้วย?

“ไปกันเถอะ ข้างในต้องมีสมบัติเยอะเป็นแน่” อาซิ่วตาเป็นประกาย เหมือนอยากกระโจนเข้าไปแล้ว

“เดี๋ยวก่อน! ช่วยระวังสักนิดได้หรือไม่?” เฉินซีเอ่ยเสียงโกรธ

ฟึ่บ!