บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 899

บทที่ 899 ยั่วยุ

บทที่ 899 ยั่วยุ

ไป๋เจวี้ยน ไป๋หง และคนอื่น ๆ…

หลังจากไป๋กู้หนานแสดงภาพในแผ่นหยกจบ เฉินซีก็จดจำรูปลักษณ์และข้อมูลของทั้งห้าคนนี้ได้ขึ้นใจ

ตัวชายหนุ่มต้องยอมรับเลยว่า แม้จะไม่เคยพบกันมาก่อน แต่เขาก็พอจะเข้าใจลักษณะและนิสัยของทั้งห้าคนนี้บ้างแล้ว …พวกเขาถือเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม มีประสบการณ์ต่อสู้ที่ยากจะหาใครเทียบเคียงได้!

หลังจากครุ่นคิดอย่างเงียบงันสักพัก เฉินซีพลันถามว่า “พวกเขาแข็งแกร่งเหมือนกับผู้อาวุโสใหญ่ไป๋เฉิงหรือไม่?”

ไป๋กู้หนานพยักหน้า ตอบว่า “เจ้าต้องระวังให้ดี ลูกหลานตระกูลไป๋ของข้าให้ค่ากับความแข็งแกร่งมากที่สุด พวกเขาแต่ละคนหาญกล้ายิ่ง แตกต่างจากพวกโง่ในโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง”

เฉินซีพยักหน้า สีหน้ายังคงสงบ

หากเป็นผู้บ่มเพาะขอบเขตเซียนปฐพีระดับที่หนึ่งคนอื่น เมื่อทราบว่าผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งห้าที่ล้วนอยู่เหนือกว่าขอบเขตเซียนปฐพีระดับสามต้องการจะทำร้ายเขา พวกเขาย่อมหวาดกลัวจนหัวหดในทันที

แต่เฉินซีหาใช่แบบนั้นไม่ ตอนอยู่ในขอบเขตสถิตกายา เขาได้ฟาดฟันผู้เยี่ยมยุทธ์เซียนปฐพีมามากมาย สังหารสัตว์ประหลาดเฒ่าขอบเขตเซียนปฐพีระดับห้ามาแล้วคนหนึ่ง และตอนนี้ตัวเขาก็ได้บรรลุสู่ขอบเขตเซียนปฐพีแล้ว ดังนั้นจะหวาดกลัวสถานการณ์ตรงหน้าได้อย่างไร?

แต่สิ่งที่ทำให้เฉินซีสงสัยก็คือ การโค่นล้มคนทั้งห้าจะสามารถทำให้ตระกูลไป๋แห่งเทือกเขาหนามม่วงยอมรับเขาหรือไม่เท่านั้น!

ซู่!

ขณะสนทนา เรือเหาะสมบัติได้เดินทางมาถึงเทือกเขาหนามม่วงอันกว้างใหญ่แล้ว

ไกลออกไป เฉินซีได้เห็นเข้ากับเทือกเขาอันไร้ขอบเขต มันกว้างกว่าหมื่นลี้ แทบจะเหมือนกับที่ราบขนาดใหญ่ท่ามกลางยอดเขา

เหนือหุบเขา มีปราณสีม่วงพลุ่งพล่านราวกับหมู่เมฆสีม่วงกำลังเคลื่อนตัว แผ่ปราณเซียนอันเรียบง่ายและยิ่งใหญ่ออกมา

“หุบเขานั่นมีนามว่าหุบเขาวีรบุรุษ ในสมัยบรรพกาล มีดาวดวงหนึ่งถูกผู้ยิ่งใหญ่ในตระกูลข้าโค่นล้ม ก่อนที่มันจะตกลงสู่พื้น ทำให้กำเนิดหุบเขาลูกนี้ขึ้นมา ซึ่งต่อมาพื้นที่แห่งนี้ได้กลายเป็นสถานที่ซึ่งเหมาะกับการบ่มเพาะไป และนับแต่นั้นมา ที่แห่งนี้จึงกลายเป็นดินแดนบรรพบุรุษของตระกูลไป๋”

ไป๋กู้หนานชี้ไกลออกไป พลางเอ่ยด้วยความภาคภูมิใจ ดวงตาทอประกายเจิดจ้า

โค่นล้มดวงดาว!

เฉินซีไม่แปลกใจกับสิ่งนี้ เพราะยามที่เขาได้สืบทอดอำนาจเต๋าของจักรพรรดิมด ชายหนุ่มก็ได้เฝ้าดูการผงาดของมดตนหนึ่ง ซึ่งต่อมาได้เถลิงขึ้นเป็นจักรพรรดิด้วยการโค่นล้มดวงดาวใหญ่เหนือท้องนภา ด้วยร่างกายอันต่ำต้อยไร้ค่า!

“ไปเถอะ ไปข้างในกัน”

ไป๋กู้หนานคุ้นเคยกับเส้นทางดี จึงเดินนำกลุ่มเฉินซีมุ่งหน้าสู่หุบเขาวีรบุรุษ

ก่อนจะเข้าใกล้ ชายหนุ่มก็พบว่าเบื้องหน้าหุบเขาถูกปกคลุมด้วยหมอกสีม่วงเป็นลูกคลื่น ขณะที่เหนือประตูหินงดงามคือบันไดหินที่สร้างขึ้นชั้นแล้วชั้นเล่าในความว่างเปล่า

หลังจากเดินไปตามบันไดหิน จนกระทั่งผ่านพ้นหมอกสีม่วงหนาแน่น เฉินซีพลันสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง คล้ายสวรรค์และโลกเปิดกว้าง ไร้ซึ่งพรมแดน ราวกับมาถึงโลกอีกใบหนึ่ง

อากาศสดชื่นบริสุทธิ์เต็มไปด้วยปราณเซียนพัดพาเข้าปะทะใบหน้าของเขา ขุนเขาธารางามงดอยู่ทั่วทุกหนแห่ง น้ำพุและน้ำตกไหลเอื่อย ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจี สิงสาราสัตว์มีมากมาย สมบัติล้ำค่ามีอยู่นับไม่ถ้วนกระจายอยู่ทุกหัวมุม …มันคือดินแดนบริสุทธิ์นอกโลกอย่างแท้จริง

ณ ใจกลางหุบเขา ตำหนักจำนวนมากถูกสร้างขึ้นมา

โดยเฉพาะภายในหุบเขาลึกที่มีกลิ่นอายทรงพลังเลือนรางแผ่ออกมา ราวกับมีคนผู้หนึ่งกำลังสำแดงพลังลึกล้ำ ทำการเปิดรูในห้วงมิติ

ที่แห่งนี้คือแดนเซียนอย่างแท้จริง!

เท่าที่เฉินซีมองเห็น เขาพบว่าภายในหุบเขาวีรบุรุษ ไกลออกไปในรัศมีหนึ่งหมื่นลี้เต็มไปด้วยปราณเซียน… ซึ่งหากฝึกฝนที่นี่สักหนึ่งปี อาจจะเทียบเท่ากับการฝึกฝนที่โลกภายนอกถึงสิบปี!

“โถงรับรองแขกอยู่ข้างหน้านี่เอง ข้าจะช่วยเจ้าจัดการเรื่องที่พักก่อน และพรุ่งนี้เช้าค่อยไปเข้าพบผู้นำตระกูลกับเหล่าผู้อาวุโส” ไป๋กู้หนานชี้ไกลออกไปพลางอธิบาย

เฉินซีพยักหน้า เขามาถึงตระกูลไป๋แห่งเทือกเขาหนามม่วงแล้ว แต่ชายหนุ่มกลับสงบนิ่งกว่าปกติ ซึ่งคงเพราะเจ้าตัวรู้ดี ว่าหากยังไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลไป๋ แม้จะอยากรีบพบกับไป๋หว่านฉิงเพียงใด มันก็เป็นไปไม่ได้!

และแทนที่จะคิดเรื่องนี้ สู้คิดเกี่ยวกับวิธีเผชิญหน้ากับสิ่งที่เรียกว่า ‘การยอมรับ’ จากตระกูลไป๋ดีกว่า

หลังจากมาถึงอาณาเขตของตระกูลไป๋แห่งเทือกเขาหนามม่วง หลิงไป๋ เหมิงเหวย และโม่ย่ายังคงมีกำลังใจตกต่ำ พวกเขายังคงปิดปากเงียบ ความหมองหม่นและกังวลที่สั่งสมอยู่ในใจไม่ได้รับการคลี่คลาย …ในสภาพนี้ เฉินซีย่อมไม่อาจไปเข้าพบกับตัวตนระดับสูงของตระกูลไป๋ได้

เพราะถึงอย่างไร ตอนนี้เขาก็ไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้ว ก่อนที่จะทำอะไร ชายหนุ่มต้องคิดถึงความปลอดภัยและท่าทีของทุกคนรอบข้างเสียก่อน

“สู้!”