บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 90

ภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดารา เรือเหาะสมบัติแล่นหายไปในหมู่เมฆ

เฉินซีกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ภายในห้องของเรือเหาะสมบัติ

เรือเหาะสมบัติลำนี้เป็นของขวัญจากราชาเต่าเฒ่า มันสะดวกสบายรวดเร็วและสามารถทนต่อการโจมตีอย่างเต็มกำลังจากผู้บ่มเพาะขอบเขตตำหนักอินทนิลขั้นสมบูรณ์แบบได้ นับว่าเป็นสมบัติวิเศษประเภทสนับสนุนชั้นเลิศ

ในขณะนี้ สมบัติวิเศษประเภทมิติเก็บของจำนวนมากถูกวางอยู่เบื้องหน้าเฉินซี มีทั้งแหวน เข็มขัด กำไล… พวกมันทั้งหมดต่างส่องแสงแวววาว และมีสีสันงดงามชวนให้ตื่นตา

‘นอกจากวัตถุดิบกองโตแล้ว ยังมีไข่มุกปีศาจอีกหนึ่งหมื่นสามพันเม็ด จัดเก็บอยู่ในแหวนมิติของข้า นอกจากนั้นยังมีกระบี่ท่องปรภพอีกแปดเล่ม ขวดบรรจุทรงแปดเหลี่ยม มหาเทือกเขาสัมฤทธิ์ เข็มขัดมิติจากราชาเหยี่ยวสายฟ้า กำไลมิติที่ได้จากราชามังกรทมิฬและราชาอีกาทมิฬ…’ ญาณจิตของเฉินซีได้กวาดผ่านกองสมบัติวิเศษต่าง ๆ ที่อยู่บนพื้น ตรวจสอบบรรดาสมุนไพรวิญญาณและไม้วิญญาณที่ทับซ้อนกันเหมือนภูเขา เช่นเดียวกับแร่ วัตุดิบ สิ่งของล้ำค่าที่มีสีสันต่าง ๆ ทรัพย์สมบัติส่วนใหญ่เป็นของที่เขาไม่เคยพบเห็นและไม่เคยได้ยินมาก่อน มันทำให้ดวงตาของเขาพร่ามัว แม้จิตใจของเขาจะรู้สึกสับสน แต่หัวใจของเขากลับร้อนรุ่มนัก

‘ครั้งนี้ข้าได้รับทรัพย์สินมหาศาลจากส่วนลึกของเทือกเขาแดนเถื่อนตอนใต้ เรียกได้เต็มปากว่ามั่งคั่งล้นเหลือ แม้ว่าข้าจะไม่สามารถใช้วัตถุดิบเหล่านี้เช่นสมุนไพรวิญญาณและไม้วิญญาณ แต่ข้าสามารถแลกเปลี่ยนพวกมันเป็นวารีวิญญาณได้’

‘ส่วนบรรดาสมบัติวิเศษและศัสตราวิเศษ… ข้าจะเลือกบางชิ้นที่เป็นประโยชน์กับข้าและจะนำส่วนที่เหลือไปขาย เมื่อนั้นข้าจะสามารถซื้อแผ่นหยกที่เกี่ยวข้องกับเคล็ดวิชากระบี่บินและค่ายกลกระบี่ได้ และเพิ่มขีดความสามารถให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น!’

เฉินซีครุ่นคิดในใจอย่างรวดเร็วและมือของเขาขยับไม่หยุดในขณะที่จัดระเบียบสิ่งของที่ยึดมาได้ในครั้งนี้

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินซีก็ได้จัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย และเขาก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะผลักประตูเปิดออกไป

ในเวลานี้ ตู้ชิงซี ต้วนมู่เจ๋อและซ่งหลินยืนอยู่ที่หัวเรือ ขณะมองไปที่ทิศทางที่พวกเขากำลังบินไป

พวกเขาบินมาครึ่งวันแล้ว แต่ทุกสิ่งที่มองเห็นยังคงเป็นภูเขาสูงตระหง่านและเนินเขาสูงชันอย่างต่อเนื่อง แต่ความสูงของภูเขาเหล่านั้นค่อย ๆ เตี้ยลง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังจะบินออกจากส่วนลึกของเทือกเขาแดนเถื่อนตอนใต้

แต่ก็ยังมีปัญหาใหญ่อยู่ตรงหน้าพวกเขา นั่นคือไม่อาจระบุทิศทางที่พวกเขาอยู่ในขณะนี้ได้

พวกเขาทั้งหมดถูกเคลื่อนย้ายจากดินแดนรกร้างใต้พิภพไปสู่ส่วนลึกของเทือกเขาแดนเถื่อนตอนใต้อย่างน่าพิศวง ซึ่งพวกเขาไม่อาจระบุได้ว่าทิศทางใดที่นำไปสู่เมืองหมอกสนและเมืองทะเลสาบมังกร

ในขณะนี้ พวกเขาทำได้เพียงเคลื่อนที่ไปตามเส้นตรงเท่านั้นเพื่อพยายามหาเมืองที่มนุษย์ครอบครองอยู่โดยเร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ยืนยันทิศทาง

“คุณหนูตู้ พี่ต้วนมู่ พี่ซ่ง” เสียงของเฉินซีดังขึ้นจากด้านหลังพวกเขา

ทั้งสามคนหันกลับมามองเฉินซีด้วยความประหลาดใจ ตั้งแต่พวกเขาขึ้นเรือมา ชายหนุ่มก็เก็บตัวอยู่ในห้องของตัวเองเสมอ พวกเขาจึงคิดว่าสหายคนนี้ตั้งใจจะปิดด่านบ่มเพาะจนกว่าจะกลับถึงเมืองหมอกสน

“พวกนี้คือศัสตราวิเศษของพวกเจ้า ลองตรวจดูเถอะ” เฉินซีไม่ได้สนใจการจ้องมองของทั้งสาม จากนั้นก็ปรากฏศัสตราวิเศษทั้งสามชิ้นที่ส่องประกายแสงลอยอยู่เบื้องหน้าเขา มันคือกริชที่แผ่ประกายแสงสีฟ้าออกมา กระบี่ที่แผ่แสงของดวงดาวอันเจิดจ้า และร่มรูปร่างแปลกประหลาดที่สุดแสนจะเยือกเย็นจนน่าหวาดหวั่น

“กริชปทุมฟ้าประสานของข้า!”

“อ่า! กระบี่สายรุ้งเจ็ดดาราของข้า!”

“ร่มตาข่ายนภาพันตะขอ ลูกรักของข้า!”

ทั้งสามคนอุทานด้วยความประหลาดใจและใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

ศัสตราวิเศษทั้งสามนี้อยู่ในระดับล้ำลึกขั้นสูง แม้แต่ในตระกูลของพวกเขา การดำรงอยู่ของพวกมันนับว่ามีคุณค่าอย่างยิ่ง ในขณะนี้ มันง่ายที่จะจินตนาการว่าพวกเขาตื่นเต้นเพียงแค่ไหน เมื่อพวกเขาได้สิ่งที่สูญเสียไปคืนกลับมา

“ข้าพบสิ่งของเหล่านี้จากศพของราชามังกรทมิฬ ลองตรวจสอบดูว่าพวกมันได้รับความเสียหายหรือไม่” ทันทีที่เฉินซีสะบัดแขนเสื้อ ศัสตราวิเศษทั้งสามก็บินกลับไปหาเจ้าของตนเองอย่างแม่นยำ

“ยังไร้ที่ติปราศจากความเสียหายใด ๆ” ตู้ชิงซีเหลือบมองเล็กน้อย และรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุขที่ไม่ค่อยพบเห็นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางที่มักจะเย็นเยือกราวกับหิมะเสมอ และนางกล่าวว่า “เฉินซี ข้าไม่รู้จะขอบคุณเจ้าอย่างไรดี”

“ใช่แล้ว ภายในส่วนลึกของเทือกเขาแดนเถื่อนตอนใต้ครั้งนี้ถ้าไม่เป็นเพราะเจ้า ข้าเกรงว่าพวกข้าคงถูกกลั่นเป็นโอสถไปเนิ่นนานแล้ว อีกทั้งตอนนี้เจ้ายังช่วยกู้คืนศัสตราวิเศษของเรากลับคืนมา บุญคุณนี้มันช่าง…” เมื่อต้วนมู่เจ๋อนึกถึงอันตรายของการเดินทางในครั้งนี้ เขาก็รู้สึกขอบคุณเป็นเฉินซีอย่างยิ่ง เมื่อเขากล่าวจบ เขาก็ไม่รู้จะแสดงออกอย่างไรดี

“เสี่ยวเจ๋อ เจ้าอย่าทำตัววุ่นวายนักได้ไหม? พวกเราก็แค่เป็นหนี้ชีวิตเฉินซี ดังนั้นหลังจากนี้เราก็แค่ตอบแทนเขาด้วยชีวิตของพวกเราแค่นั้นก็จบจริงไหม เฉินซี?” ซ่งหลินแย้มยิ้มหลังจากที่กล่าวจบ