บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 923

บทที่ 923 กีดขวางทางเข้า

บทที่ 923 กีดขวางทางเข้า

ณ โถงมหาวีรชนแห่งนิกายวิถีกระแสสวรรค์

ภายในห้องโถงอันโอ่อ่าประกอบไปด้วยเสาหินหยกแกะสลัก ซึ่งน่าจะมีความสูงราวหกลี้ทำหน้าที่ค้ำเพดานเอาไว้ รอบ ๆ ผนังของห้องโถงคือโคมแก้วแปดเหลี่ยมมากมายที่แขวนเรียงราย กำลังทำหน้าที่สร้างแสงสว่างภายในที่แห่งนี้

ห้องโถงแห่งนี้จะเป็นสถานที่ซึ่งปิงซื่อเทียนและชิงซิ่วอี้จะร่วมเป็นคู่บำเพ็ญกัน

ตอนนี้เอง กลุ่มคนจำนวนมากได้เข้ามารวมตัวกันอยู่ภายในห้องโถงและนั่งในที่ที่ถูกจัดไว้

พวกเขาส่วนมากมาจากนิกายเซียนที่ยิ่งใหญ่ทั้งสิบ แดนไร้นาม และดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขนนก ส่วนคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้มาจากนิกายเลื่องชื่อเหล่านั้น ล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปในทั่วทุกแห่งหน

ตัวอย่างเช่น ผู้อาวุโสเจียงเซิงไห่แห่งหอกระบี่สยบดวงใจ ปรมาจารย์ของโถงเปลวเพลิงสีชาด ฝูอวิ๋นจื่อแห่งนิกายฟ้ากำเนิด และหัวเหวินเซวียน ผู้อาวุโสสามแห่งนิกายจรดนภา… พวกเขาทั้งสามคนล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงเลื่องลือมาอย่างยาวนานในโลกแห่งการบ่มเพาะ

กล่าวโดยสรุป บรรดาผู้คนที่จะมีที่นั่งในโถงแห่งนี้ได้ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

ตอนนี้ ทั้งปิงซื่อเทียนและชิงซิ่วอี้ยังไม่ได้ปรากฏตัว ณ ลานพิธี พวกเขาต้องรอจนกว่าดวงอาทิตย์จะโผล่พ้นขอบฟ้าเสียก่อนจึงจะเลิกม่านทำพิธีได้

ลู่เป๋ยอวี่ ประมุขนิกายวิถีกระแสสวรรค์ยิ้มชื่นมื่นกับภาพตรงหน้า เขาหันไปพูดคุยกับผู้คนที่นั่งอยู่ภายในห้องโถงบ่อยครั้ง รวมถึงส่งเสียงหัวเราะร่าเพื่อให้บรรยากาศด้านในดูคึกคัก

“ท่านประมุข ข้าน้อยได้ถ่ายทอดคำสั่งของท่านเรียบร้อยแล้วขอรับ ไม่ทราบว่ามีสิ่งใดให้ข้าน้อยรับใช้อีกหรือไม่” ตอนนั้นเอง ศิษย์ผู้หนึ่งเดินเข้ามายังทางด้านข้างของลู่เป๋ยอวี่และกระซิบที่ข้างหู

“ไม่ล่ะ เจ้าออกไปได้” ประมุขนิกายโบกมือ สีหน้าของเขาดูผ่อนคลายขึ้นอย่างมาก

เขากวาดตามองไปยังที่นั่งหนึ่งซึ่งอยู่ท่ามกลางที่นั่งอื่น ๆ ในห้องโถงก่อนจะถอนสายตาออก จากนั้นเจ้าตัวจึงกล่าวกับตนเองในใจ ตาแก่เลี่ยเผิงเอ๋ย เจ้าคงจะกำลังรอให้เฉินซีมาถึงอย่างใจจดใจจ่อเลยสินะ น่าเสียดาย เจ้าคงไม่มีโอกาสได้พบกับเขาจนกว่าจะจบพิธี…

เลี่ยเผิงนั่งดื่มสุราเพียงลำพัง ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างและเหลือบมองไปทางลู่เป๋ยอวี่ อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังพูดคุยกับคนอื่น ๆ อย่างออกรสออกชาติ เห็นทีตนเองคงจะคิดมากเกินไป

‘ทว่าเหตุใดเฉินซีจึงยังมาไม่ถึงเสียที? หรือจะเกิดเรื่องขึ้นกับเขา?’ เลี่ยเผิงขมวดคิ้ว เผยความกังวลที่อยู่ในใจ

เขามาถึงนิกายวิถีกระแสสวรรค์เร็วกว่าเฉินซีมาก ทว่าจนถึงตอนนี้กลับไม่ได้รับการติดต่อใด ๆ จากชายหนุ่มเลย ดังนั้นจะไม่ให้ชายชราไม่กังวลได้อย่างไร ในเมื่อบัดนี้ปิงซื่อเทียนและชิงซิ่วอี้กำลังกลายเป็นคู่บำเพ็ญกันแล้ว

“เอ๊ะ สหายเต๋าเลี่ยเผิง เหตุใดศิษย์ผู้โดดเด่นของเจ้าจึงยังไม่มาอีกเล่า?” เสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยพลันดังขึ้นจากทางด้านข้าง ชายชราไม่จำต้องเงยหน้าขึ้นไปมองก็รู้ว่านั่นคือเจียงเซิงไห่ ผู้อาวุโสระดับสูงแห่งหอกระบี่สยบดวงใจ

“เขาจะมาเมื่อถึงเวลาที่ควรมา” เลี่ยเผิงตอบอย่างไม่ยี่หระ จากนั้นแสร้งทำเป็นสงสัย “สหายเต๋าเจียง ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเจ้าจะห่วงใยศิษย์นิกายกระบี่เก้าเรืองรองของข้าถึงเพียงนี้ หรือว่าข้าควรจะขอบคุณเจ้าแทนเฉินซีดีเล่า”

เลี่ยเผิงรู้อยู่แล้วว่าเฉินซีเคยสังหารศิษย์ของหอกระบี่สยบดวงใจไปเป็นจำนวนมากเมื่อครั้งเข้าไปในเหวเงาทมิฬ ดังนั้นในฐานะที่เจียงเซิงไห่เป็นผู้อาวุโสระดับสูงของหอกระบี่สยบดวงใจ จึงไม่แปลกหากอีกฝ่ายจะพยายามพูดจาค่อนขอดถึงเฉินซี

เจียงเซิงไห่สวมเสื้อคลุมสีขาวปักลายรอบตัว เขามีหนวดเครายาวจับเป็นช่อที่ใต้คาง เผยให้เห็นถึงรูปลักษณ์ที่ทรงภูมิอย่างนักปราชญ์ “ไม่จำต้องขอบคุณหรอก ข้าเพียงแต่เพิ่งได้ยินมาว่าสหายเต๋าตัวน้อยมีเดิมพันกับท่านปิงซื่อเทียน อีกทั้งวันนี้ยังเป็นวันตัดสินชะตาอีกด้วย ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงสงสัยว่าเป็นเพราะเขารู้ว่าตนเองจะแพ้ จึงได้ไม่มีหน้ามาที่นี่หรืออย่างไร?” เขาพูดพลางหัวเราะ

เลี่ยเผิงขมวดคิ้วก่อนจะตอบเสียงเรียบเฉย “นั่นเป็นเรื่องระหว่างเขากับปิงซื่อเทียน ข้าแน่ใจว่ามันคงไม่เกี่ยวอันใดกับเจ้าหรอกใช่หรือไม่ สหายเต๋าเจียง?”

ฉับพลันนั้น เจียงเซิงไห่ได้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “โธ่เอ๊ย สหายเต๋าเลี่ยเผิง เจ้าพูดจาราวกับข้าเป็นคนอื่นคนไกลไปเสียได้ ตอนนี้ผู้คนในแดนภวังค์ทมิฬต่างก็รู้จักเฉินซีแห่งนิกายกระบี่เก้าเรืองรองของเจ้ากันทั้งนั้น แม้แต่ข้าเองยังอดไม่ได้ที่จะนึกเอ็นดูยอดฝีมือผู้ไม่มีใครเทียบได้ผู้นี้”

เขาหยุดถอนหายใจครู่หนึ่ง “แต่โชคไม่ดีที่เขากลับไปทำให้ท่านปิงซื่อเทียนขุ่นเคืองจนเกิดการเดิมพันนี้ขึ้น พูดก็พูดเถิดนะ สหายเต๋าน้อยผู้นี้น่ะหยิ่งทะนงเกินไป เรื่องนี้จะโทษใครไม่ได้นอกจากเขาที่ทำตัวเอง”

ดวงหน้าของเลี่ยเผิงเขียวคล้ำ

แต่เจียงเซิงไห่ทำราวกับว่ามองไม่เห็นสิ่งนี้ และเลือกที่จะพูดต่อ “น่าเสียดายในความเก่งกล้าของเขานัก หลังจากที่ท่านปิงซื่อเทียนและชิงซิ่วอี้ร่วมเป็นคู่บำเพ็ญแล้ว เขาก็คงต้องปลิดชีพตัวเองตามเงื่อนไขที่ได้เดิมพันไว้”

ตอนนั้นเอง ผู้คนในห้องโถงรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไป พวกเขาหยุดการสนทนามาได้ครู่ใหญ่แล้ว ด้วยเหตุนี้ คำพูดของเจียงเซิงไห่จึงดังขนาดที่สามารถกระทบเข้าไปในโสตประสาทของทุกคนอย่างชัดเจน

ทันใดนั้น บรรยากาศภายในห้องโถงก็เริ่มมีแรงกดดันบางอย่าง

ผู้ยิ่งใหญ่ที่มาจากทั่วทุกมุมโลกเหล่านี้ต่างมีชีวิตมาอย่างยาวนาน มีหรือที่พวกเขาจะไม่รู้ถึงความเป็นปรปักษ์ระหว่างเฉินซีกับปิงซื่อเทียน

ที่พวกเขาเงียบไว้ก็เพียงเพราะไม่ต้องการจะเอ่ยถึงเท่านั้น อย่างไรเสียนี่ก็เป็นดินแดนของนิกายวิถีกระแสสวรรค์ ทั้งยังเป็นวันที่ปิงซื่อเทียนและชิงซิ่วอี้จะร่วมเป็นคู่บำเพ็ญ การพูดเรื่องนี้ขึ้นมา รังแต่จะทำให้งานกร่อยเท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาเห็นการปรากฏตัวของผู้อาวุโสเลี่ยเผิงแห่งนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง แม้ว่ากำลังพลของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองจะลดลง ทว่ามันก็ยังคงเป็นหนึ่งในสิบนิกายเซียน ด้วยเหตุนี้ จึงไม่มีผู้ใดคิดที่จะหาเรื่องหรือรุกรานนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง

และนี่เอง จึงเป็นสาเหตุที่พวกเขามีปฏิกิริยาแปลกไปเมื่อเห็นเจียงเซิงไห่พูดถึงเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมา

สายตาของผู้อาวุโสเลี่ยเผิงเยือกเย็นขณะที่จับจ้องไปยังคู่สนทนา ราวว่าจะกินเลือดกินเนื้ออีกฝ่ายให้ได้

ทว่าเจียงเซิงไห่กลับหัวเราะเบา ๆ คล้ายไม่สนใจอะไร

ตอนนั้นเอง เสียงฝีเท้าจำนวนหนึ่งได้ดังขึ้นจากทางด้านนอกห้องโถงท่ามกลางบรรยากาศอึมครึม ทำให้หนึ่งในเสียงนั้นดังกังวานประหนึ่งเสียงระฆังที่แผ่ไปทั่วฟ้า

ความสนใจของผู้คนในห้องโถงถูกดึงไปตามเสียงเหล่านั้นทันที

พวกเขาเห็นอวี้เจินในชุดกงจวง*[1] ที่ได้รับการตัดเย็บอย่างประณีตเดินอยู่ด้านหน้าด้วยท่าทางสง่างาม ผมหยักศกของนางถูกม้วนเป็นมวย ในขณะที่ปิงซื่อเทียนและชิงซิ่วอี้กำลังเดินตามหลังเข้ามา