บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 943

บทที่ 943 ภูตกิเลน

บทที่ 943 ภูตกิเลน

เมื่อกู่เทียนและคนอื่น ๆ หยุดฝีเท้า พวกเขาก็พบว่าเฉินซีอันตรธานจากกลุ่มไปแล้ว

“หืม! เจ้าสหายเต๋าขอบเขตแกนทองคำหยินหยางนั่นไม่ใช่ว่าตามพวกเรามาไม่ทันหรอกนะ?” ผู้คุ้มกันคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล

“หรือเขาจะตายไปแล้ว?” ใครบางคนถามเสียงฉงน

เหล่าวิญญาณผีร้ายที่กำลังสักการะจันทรานั้นช่างน่าขนพองสยองเกล้านัก ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำหยิงหยางหรอก แม้แต่ตัวตนขอบเขตสถิตกายาหรือขอบเขตเซียนปฐพีก็อาจถึงคราวจบสิ้นหากไม่อาจหนีได้ทันเวลา

“หุบปาก!” กู่เทียนขมวดคิ้วพลางกล่าวตำหนิ “ไปที่จุดพักกันก่อน หากในอีกหนึ่งก้านธูปเฉินซียังไม่ปรากฏตัว พวกเจ้าก็จงคุ้มครองคุณหนูและเดินทางล่วงหน้าไปก่อน ส่วนข้าจะย้อนกลับไปตามหาเขา”

ผู้คุ้มกันอีกคนพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “แล้วถ้าหากเขา…”

กู่เทียนโบกมือปราม “อย่าเพิ่งด่วนสรุปไป!”

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบงัน พวกเขามีลางสังหรณ์ว่าเฉินซีอาจจะกลับมาไม่ได้อีกแล้ว การที่เหล่าวิญญาณสักการะจันทรานั้นหมายความว่า ราชาวิญญาณกำลังจะถือกำเนิด และไม่มีทางที่พวกมันจะปล่อยให้คนตัวเล็ก ๆ ที่บรรลุเพียงขอบเขตแกนทองคำหยินหยางรอดพ้นเงื้อมมือไปได้

“คุณหนู? เหตุใดคุณหนูจึงลงมาเล่า?” กู่เทียนผินมองไปทางด้านข้างก่อนจะพบว่าชุยชิงหนิงได้ลงจากรถม้ามาแล้ว

“ท่านอากู่เทียน พี่ใหญ่เฉินซีจะเป็นอะไรใช่หรือไม่เจ้าคะ?” เด็กสาวเม้มปาก ใบหน้าเรียวเล็กที่ซีดเซียวของนางเผยร่องรอยแห่งความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน

นางรู้สึกเหมือนกับเฉินซีได้ถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ใด เป็นเพราะนางละเลยและประมาทเกินไป จึงไม่ได้ดูแลเขาให้ดี

“คุณหนูอย่ากังวลไป เฉินซีเป็นคนดวงแข็ง เขาจะต้องไม่เป็นอะไร” กู่เทียนปลอบใจคุณหนูด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“จริงสิ พี่ใหญ่เฉินซีสามารถหลบเลี่ยงการลอบสังหารของชิงเซียวมาได้ ครั้งนี้เขาเองก็ต้องรอดพ้นมาได้เช่นกัน” น้ำเสียงของนางเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แม้แต่ดวงตาก็ทอประกายเจิดจ้า

กู่เทียนได้แต่ลอบถอนใจ เขาเองก็หวังให้เป็นอย่างที่นางพูด

หลังจากครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง กู่เทียนจึงเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า “คุณหนู คุณชายชุยหมิงที่อยู่ในเมืองผาทมิฬนั้นไว้ใจได้หรือไม่?”

ชุยชิงหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง “แน่นอน ญาติผู้พี่หกดีกับข้ามาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก อีกทั้งพ่อของเขาคือท่านอาสามที่สนิทสนมกับท่านพ่อของข้ามาก เขาไม่มีทางจะอยู่ฝั่งเดียวกับผู้อาวุโสรองเป็นแน่”

กู่เทียนได้ยินเช่นนั้นก็พลันโล่งอก “ยอดเลย ถ้าเช่นนั้นเมื่อเราไปถึงเมืองผาทมิฬ ข้าจะขอร้องคุณชายชุยหมิงให้เปิดค่ายกลเคลื่อนย้ายมิติเพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองน้ำพุยมโลก ด้วยวิธีนี้ ศัตรูของพวกเราไม่มีทางตามทันแน่!”

ชุยชิงหนิงพยักหน้าเห็นด้วย ทว่าหลังจากนั้นความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวนาง “ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังเกรงว่า แม้เราจะกลับไปที่ตระกูลได้ แต่เรา…” แววตาของนางสะท้อนนัยความสิ้นหวังออกมา

กู่เทียนตบไหล่เด็กสาวเบา ๆ เพื่อปลอบโยน “คุณหนูอย่ากังวลไป ข้าจะติดต่อกับสหายเก่าแก่จากกรมราชทัณฑ์ทันทีที่เราไปถึงตระกูล พวกเขาจะให้ความคุ้มครองแก่คุณหนูอย่างแน่นอน”

“เอ๊ะ! ดูนั่นสิ! เหมือนจะเป็นเฉินซี…” ทันใดนั้น ผู้คุ้มกันคนหนึ่งก็คล้ายจะเห็นบางสิ่งก่อนพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“นั่นเฉินซีจริง ๆ ด้วย แล้วที่ตามหลังเขามานั่นใครกัน?” คนอื่น ๆ ก็เห็นเช่นกันว่าตอนนี้กำลังมีร่างของคนสองคนพุ่งมาจากระยะไกล คนที่อยู่ข้างหน้าแน่นอนว่าเป็นเฉินซี แต่ข้างหลังนั้นเป็นสตรีที่พวกเขาไม่คุ้นหน้า

“เฉินซีถูกสตรีนางนั้นบังคับให้พามาเจอและจัดการพวกเราหรือไม่?” ผู้คุ้มกันคนหนึ่งขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาเผยความดุดันออกมา

กู่เทียนไหวมือเป็นสัญญาณให้พวกเขาสงบใจลง

ถึงกระนั้น ตัวเขาเองก็มีท่าทีระมัดระวังมากขึ้น ด้วยสังเกตเห็นว่าหญิงสาวที่ท่าทางเยือกเย็นผู้นั้นมีความแข็งแกร่งที่ไม่ต่างจากเขาเท่าไร!

พูดอีกอย่างหนึ่ง นางน่าจะบรรลุขอบเขตเซียนปฐพีระดับสี่เป็นอย่างน้อย

แปลกเกินไปแล้ว! นี่เพิ่งผ่านไปเพียงหนึ่งเค่อเท่านั้น เฉินซีเอาเวลาที่ไหนไปรู้จักกับหญิงสาวที่มีพละกำลังน่าเกรงขามเช่นนี้ได้? เห็นที คงจะมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นแล้ว!

กู่เทียนซ่อนชุยชิงหนิงไว้ข้างหลังตามสัญชาตญาณ ก่อนจะลอบวางกลยุทธ์ป้องกันตัว

“ขออภัยที่ให้คอย” เฉินซีลดความเร็วในการเคลื่อนที่ลงเมื่ออยู่ห่างออกไปหกลี้ เขาค่อย ๆ เดินเข้ามาทีละก้าวอย่างมั่นคง

ชายหนุ่มเองก็เห็นว่าสายตาของกู่เทียนเต็มไปด้วยความระแวดระวัง แน่นอนว่าเป็นเพราะเป้ยหลิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา!

“อ้อ ผู้นี้คือ…” เฉินซีตั้งใจจะแนะนำเป้ยหลิงให้ทุกคนรู้จัก เพื่อที่พวกเขาจะได้คลายจากความสงสัยระแวง

ทว่าไม่ทันจะได้พูดอะไร หญิงสาวก็แนะนำตัวเองตัดหน้าเขาไปดื้อ ๆ “ข้าชื่อเป้ยหลิง เป็นสาวใช้ของเขา”

ไม่ใช่เพียงกู่เทียนและคนอื่น ๆ เท่านั้นที่ตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ แม้แต่เฉินซียังมุมปากกระตุก ชายหนุ่มมองไปที่เป้ยหลิงด้วยสายตาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

สาวใช้หรือ?

ให้สาบานที่ไหนก็ได้ เขาไม่เคยตระเตรียมคำโกหกเช่นนี้กับนางมาก่อน นี่เป็นข้อแก้ตัวที่นางเลือกขึ้นมาเองเพียงคนเดียว

ให้ตายเถิด ช่างเป็นคำโป้ปดที่ไร้ไหวพริบเสียจริง!

เฉินซีถอนหายใจ นึกเสียใจขึ้นมาที่คิดรักษาระดับความแข็งแกร่งไว้ที่ขอบเขตแกนทองคำหยินหยาง

ด้วยคำตอบแสนพิลึกนี้ ส่งผลให้ทั้งกู่เทียนและคนอื่น ๆ ยังคงมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวงอยู่นานทีเดียว

สิ่งที่พวกเขาคลางแคลงคงไม่พ้นว่าเหตุใดผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีคนหนึ่ง ถึงเต็มใจลดตัวลงมาเป็นสาวใช้ของสหายเต๋าขอบเขตแกนทองคำหยินหยางได้? ดูอย่างไรก็เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

ยิ่งไปกว่านั้น สาวใช้นางนี้ยังมีหน้าตางดงาม อาภรณ์ที่นางสวมใส่ไม่เพียงประณีต ทว่ากิริยาท่าทางของนางยังสง่างามและนุ่มลึก ราวกับบุตรีจากตระกูลขุนนางใหญ่ แล้วอย่างนี้ นางจะเป็นสาวใช้ได้อย่างไรกัน?