บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 97

การต่อสู้ในเทือกเขาดินแดนรกร้างใต้พิภพอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในปีนี้ ทำให้เฉินซีระลึกถึงหลักการที่สำคัญ นั่นคืออย่าประมาทเมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรู อีกทั้งยังต้องลงมือสังหารด้วยวิธีที่กระชับฉับไว สิ่งนี้เป็นกฎเหล็กเพียงข้อเดียวที่จะนำไปสู่ชัยชนะ!

แต่ในวันนี้ ชายหนุ่มไม่อาจหักห้ามใจได้จริง ๆ

บ้านทั้งหลังพังทลายและผู้คนต่างถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมภายในระยะสามีร้อยลี้ อีกทั้งชายหนุ่มยังมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้ร้านค้าของตระกูลจางกับร้านอาหารนทีกระจ่างกลายเป็นซากปรักหักพังที่เต็มไปด้วยคราบเลือด แม้แต่ซากศพยังไม่หลงเหลือเลยแม้แต่น้อย

ฉากโศกนาฏกรรมครั้งนี้เปรียบเสมือนใบมีดแหลมคมเหลือคณานับทิ่มแทงหัวใจ แม้แต่จิตวิญญาณของเขายังสั่นสะท้านไปด้วยความเจ็บปวด

ตั้งแต่เฉินซีเกิดมาก็ไม่เคยรู้สึกเคียดแค้นเท่าวันนี้ มันอัดอั้นสะสมอยู่ในอกจนแทบปะทุ และได้มาถึงจุดที่ทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะกระหายเลือด!

‘หากวันนี้เลือดไม่เจิ่งนองย้อมแผ่นดิน แล้วเหตุนี้จะระบายความแค้นในใจข้าได้อย่างไร?’

สิ่งที่เกิดขึ้นนอกจากเปลวเพลิงแห่งโทสะที่แผดเผาในแววตาแล้ว ยังมีร่องรอยของความไม่แยแสปราศจากอารมณ์ใด

เฉินซีคือผู้รอดชีวิตจากการรบรันฟันแทงมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญในการต่อสู้ แต่ยังมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ไม่มีผู้ใดทัดเทียม

ความไม่แยแสและความเกรี้ยวกราดของเขา ไม่ส่งผลกระทบต่อความสามารถในการต่อสู้ ตรงกันข้าม มันกลับเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

ลูกดอกหนึ่งพันเก้าร้อยลูกถูกยิงออกไป พุ่งผ่านท้องฟ้าด้วยพลังรุนแรง ปลายลูกดอกแข็งและเย็นยะเยือก พวกมันส่งเสียงหวีดหวิวแสบหูขณะที่พุ่งเข้ามาทำร้ายเขา

ลูกดอกเหล่านี้เป็นเหมือนมวลเมฆทมิฬที่เคลื่อนตัวไปข้างหน้า ปกคลุมผืนฟ้าและแผ่นดิน ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดหนทางและไม่อาจหลบเลี่ยง

อย่างไรก็ตาม การโจมตีเช่นนี้เต็มไปด้วยข้อบกพร่อง และไม่อาจหยุดยั้งเฉินซีเลยแม้แต่น้อย

เมื่อบ่มเพาะเคล็ดวิชาแปดก้าวมังกรสวรรค์บรรลุถึงขั้นเอกภาพ เขาก็สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของลูกดอกมหาศาลได้อย่างง่ายดาย อีกทั้งในตอนนี้ยังได้บ่มเพาะเคล็ดวิชาวาตะเหินทะยาน และวิชาตัวเบาของเขาก็มีเศษเสี้ยวของเต๋าแห่งสายลม ด้วยเหตุนี้เองจึงไม่จำเป็นต้องกังวลกับการโจมตีของลูกดอกที่มากกว่าสองพันลูกเลย ถึงแม้จะมีอีกสิบหรืออีกหลายร้อยเท่าก็ยังไม่อาจสัมผัสแม้แต่ชายเสื้อ แล้วจะนับประสาอะไรที่จะทำร้ายร่างกายเขาได้

ฟิ้ว!

ในเวลาต่อมา เฉินซีหายไปจากบริเวณนั้นแล้ว

ลูกดอกที่ยิงออกไปราวกับสายฝนต่างพลาดเป้า ทว่าร่างขององค์รักษ์อาชาสวรรค์ที่พุ่งเข้ามาก่อนหน้านี้มีรูพรุนมากมาย พวกมันตายอย่างน่าอนาถยิ่งนัก

“ตั้งค่ายกล!” ผู้ดูแลอู๋คาดว่าเฉินซีจะต้องหลบเลี่ยงการโจมตีของลูกดอกได้อยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นทันทีที่หน้าไม้หนักวิญญาณเหินถูกยิงออกไป เขาก็ตะโกนออกคำสั่งเสียงดังในทันที และล่าถอยไปทางด้านหลังของกลุ่มคนอย่างเงียบงัน

ชิ้ง!

องค์รักษ์หนึ่งพันเก้าร้อยคนต่างชักดาบออกมาอย่างพร้อมเพรียง ก่อให้เกิดเสียงดังกังวานอยู่ในหู ขณะเดียวกัน องค์รักษ์อาชาสวรรค์เก้าร้อยคนกับองค์รักษ์เกราะขาวหนึ่งพันคนก็เคลื่อนไหวในทันที และสลับไปมาเพื่อผสานในแนวนอนและแนวตั้ง

เพียงชั่วพริบตา พวกเขาก็สร้างค่ายกลกระบี่ที่เปี่ยมด้วยจิตสังหารขึ้นมา พวกมันพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ดาบแทงพยัคฆ์ที่แวววาวและแหลมคมมากมายชี้ไปยังท้องฟ้า และภายใต้ดวงอาทิตย์อัสดง ประกายสีเลือดก็ปรากฏบนใบมีดดาบ

“เฉินซี หากไม่อาจเอาชนะค่ายกลหยินหยางพันดาบ เจ้าก็จะไม่มีวันที่บุกเข้าสู่ตระกูลหลี่ของข้าได้ ! ฮ่า ๆๆ…” ผู้ดูแลอู๋ซ่อนอยู่หลังประตูที่ปิดสนิทและหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง แต่เขากลับต้องชะงักไป

ในขณะนี้เอง ราวกับมีใครบางคนกำลังบีบคอผู้ดูแลอู๋ ดวงตาของเขาเบิกโพลง ขณะที่มองดูร่างที่ยืนอยู่ข้างหน้าอย่างหวาดกลัว ตัวเขาก็ถูกความกลัวเข้าครอบงำเสียแล้ว!

เจ้าคนนี้… เข้ามาตั้งแต่เมื่อใด? ความเร็วของเขาจะรวดเร็วขนาดนี้เชียวหรือ?

ฟิ้ว!

ประกายแสงเย็นเยียบปรากฏขึ้นฉับพลัน ผู้ดูแลอู๋ไม่มีเวลาแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือใด ๆ ก่อนที่จะเกิดรูเลือดเจาะตรงลำคอ และแม้กระทั่งก่อนตาย เขาก็ไม่รู้ว่าเฉินซีปรากฏตัวต่อหน้าได้อย่างไร

“เฮ้ย! เฉินซีมันเข้ามาได้แล้ว!”

“ผู้ดูแลอู๋ตายแล้ว เขาตายภายใต้คมกระบี่ของเฉินซี!”

“ใครก็ได้ เร็วเข้า! เฉินซีบุกเข้ามาแล้ว!”

…

ด้านหลังประตูเป็นลานโล่งที่มีพื้นที่ราว ๆ สี่หมื่นจั้ง พื้นดินถูกปูด้วยหินปูนที่แข็งและเรียบ ด้านหลังเป็นเส้นทางมากมายที่นำไปสู่จวนของตระกูลหลี่

ในเวลานี้ เหลือข้ารับใช้ไม่กี่สิบคนอยู่ในลานโล่ง เมื่อเห็นเฉินซีคร่าชีวิตผู้ดูแลอู๋ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องก่อนที่จะแยกย้ายกันหลบหนี

ฟึบ!

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะหนีอย่างหัวซุกหันซุน กระบี่ท่องปรภพก็พุ่งทะยานออกไปอย่างรุนแรง ราวกับว่าพวกมันมีดวงตาและปลิดชีพผู้คนได้

พวกข้ารับใช้ที่น่ารังเกียจที่คอยช่วยเหลือผู้กระทำความผิดนั้นสมควรตาย!

เฉินซีไม่ได้หันหลังกลับไปมอง ทว่าพุ่งเข้าไปข้างใน

“ทุกคนจู่โจมพร้อมกัน เพื่อฆ่าเจ้าตัวอัปมงคลนี่ซะ!”

“ถูกต้อง! ถึงมันผู้นั้นจะน่าเกรงขามเพียงใด แต่ก็มีเพียงผู้เดียวเท่านั้น!”

“ฆ่ามัน!”

ท่ามกลางเสียงโห่ร้อง เหล่าศิษย์ตระกูลหลี่ที่มีท่าทางดุร้ายพุ่งทะยานเข้าหาเฉินซีจากทุกทิศราวกับกระแสน้ำ

องค์รักษ์อาชาสวรรค์กับองค์รักษ์เกราะขาวที่สร้างค่ายกลหยินหยางพันดาบ ขนาดอยู่ด้านนอกประตูยังได้ยินเสียงโห่ร้องตะโกน พวกเขาจึงพุ่งไปยังประตู แต่ไม่ว่าจะเค้นสมองหาอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่าเฉินซีเข้าประตูไปอย่างเงียบ ๆ ได้อย่างไร

แต่ด้วยสายตากับขอบเขตการบ่มเพาะ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรับรู้ความเร็วของเต๋าแห่งสายลมที่สมบูรณ์ เมื่อผนวกรวมกับเคล็ดวาตะเหินทะยานนั้นช่างน่าสะพรึงกลัวจริง ๆ

ฝูงชนหลั่งไหลเข้ามามากมายราวกับกระแสคลื่น สมาชิกตระกูลหลี่เหล่านี้ล้วนมีท่าทางที่ดุร้าย เผยให้เห็นถึงความโหดเหี้ยมและกระหายเลือด ซึ่งเพียงพอที่จะทำให้คนหวาดกลัวตัวสั่น

เมื่อสมาชิกตระกูลหลี่ที่นำหน้าอยู่เห็นเฉินซี ก็ยังคงนิ่งเฉยด้วยรู้สึกตกตะลึง เมื่อได้สติก็โห่ร้องด้วยปีติ “พี่น้อง! ฆ่ามัน! นายน้อยหลี่หมิงจะให้รางวัลมากมายแก่พวกเราอย่างแน่นอน!”

“ฆ่ามัน!”