บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 985

บทที่ 985 ข้อจำกัดแห่งการลืมเลือน

บทที่ 985 ข้อจำกัดแห่งการลืมเลือน

เป้ยหลิงมึนงงเล็กน้อย

ตั้งแต่ต่อสู้มาจนถึงตอนนี้ นางหลงลืมเวลาไปจนสิ้น ลืมโลกภายนอก ลืมศัตรูรอบกายไปจนหมด…

เหลือเพียงความคิดเดียวในหัวนางเท่านั้นคือ ตนจะเป็นภาระให้เฉินซีไม่ได้

ร่างกายของนางเปื้อนไปด้วยเลือด แขนสองข้างเริ่มอ่อนแรงจากการใช้งานมากเกินไป ทุกครั้งที่ขยับแขนมันให้ความรู้สึกเหมือนถูกหินหนักถ่วงมือถ่วงเท้า

มีอยู่หลายครั้งที่นางอยากยอมแพ้ แต่ก็ไม่อยากร้องขอความช่วยเหลือจากเฉินซีที่อยู่ไม่ไกลเช่นกัน

สุดท้ายแล้วหญิงสาวก็กัดฟันอดทนกับทุกสิ่งอย่าง และด้วยความที่ใช้พลังมากเกินไป ที่มุมปากจึงเริ่มมีโลหิตสายหนึ่งไหลริน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สังเกตแม้แต่น้อย

การต่อสู้ครั้งนี้รับมือยากเกินไป!

นับตั้งแต่เป้ยหลิงบ่มเพาะมาจนถึงตอนนี้ นางไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เป็นความรู้สึกที่ต้องกัดฟันอดทนอย่างขมขื่น เพราะทั้งร่างกายและจิตใจของนางใกล้จะไม่ไหวเต็มที

นางถึงกับถามตนเองว่าเหตุใดจึงทำเช่นนี้?

ทุกครั้งนางจะนึกถึงภาพเฉินซีอยู่ในใจ และรู้ดีว่านั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้นางต้องดื้อดึงฝืนทนต่อไป

นั่นก็เพราะนางไม่อยากเป็นภาระให้เฉินซี!

แต่เขาจะเข้าใจทั้งหมดนี้หรือไม่?

เป้ยหลิงเงยหน้าขึ้น สายตามองเห็นเพียงภาพพร่ามัว สองหูได้ยินเพียงเสียงปะทะของการต่อสู้ดังสะเทือน ทว่าสายตากลับไม่เห็นเงาร่างอันคุ้นตานั้นเลย!

สิ่งนี้ทำให้ในใจของหญิงสาวเกิดความลังเล ราวกับว่านางถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง เป็นความรู้สึกที่ทำให้เป้ยหลิงคล้ายถูกโถมใส่ด้วยความเหนื่อยล้าและความรู้สึกไร้พลัง!

เขา…อยู่ไหนกัน?

เป้ยหลิงอยากเห็นร่างนั้นอีกครั้ง หากเหลือบมองเขาได้อีกสักครา นางก็เชื่อว่าตนเองจะสามารถรวบรวมกำลังและฝืนทนไปได้อีกสักระยะหนึ่ง…

น่าเสียดายที่นางคงคาดหวังมากเกินไป

ฟิ้ว!

ในจังหวะที่ในใจของเป้ยหลิงเกิดความสับสน ดาบสีดำเมื่อมได้กรีดอากาศซัดเข้ามาทางนาง แสงดาบอันเฉียบคมและดุดันคละเคล้าไปด้วยจิตสังหารสะท้อนเข้าตา แต่พอจะยกมือขึ้นรับการปะทะ เป้ยหลิงกลับไม่เหลือเรี่ยวแรงให้ทำเช่นนั้นอีก

‘อย่างไรข้าก็ต้องตายอยู่ดี… สุดท้ายแล้วมันก็…’ มุมปากหญิงสาวได้เผยความอ่อนแอออกมา แต่นัยน์ตากลับเผยความมุ่งมั่นแน่วแน่

ถึงนางจะต้องตาย แต่ขอช่วยเฉินซีจัดการกับศัตรูก็แล้วกัน!

ส่วนเรื่องตกตาย… มันมีค่าให้ควรกล่าวถึงด้วยหรือ?

ทว่าในจังหวะนั้นเอง แขนแกร่งได้โอบเอวนางเข้าสู่อ้อมกอด พร้อมกับได้ยินเสียงคุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหู “ยัยบื้อ! ลืมคำข้าไปแล้วหรือ?!”

เป็นน้ำเสียงที่ไม่ปิดบังความโกรธแม้แต่น้อย

ทว่าเป้ยหลิงกลับคลี่ยิ้มออกมาแทน เพราะนางจับความเป็นห่วงในน้ำเสียงนั้นได้ และเท่านี้ก็มากพอแล้ว!

ถึงขนาดที่นางคิดว่าหากต้องตายในเวลานี้ก็คงไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว

จากนั้นก็รู้สึกได้ว่าตนเองนอนอยู่บนหลังเฉินซี แผ่นหลังนี้อาจจะเรียกว่ากว้างไม่ได้ แต่กลับทำให้เป้ยหลิงรู้สึกมั่นคงและวางใจยิ่งนัก

จากนั้นนางจึงหลับตาลงแล้วผล็อยหลับไป

ที่มุมปากสีแดงประดับด้วยรอยยิ้มบางเบา แสดงให้เห็นถึงความสุขที่นางมี!

…

“เจ้านี่มัน…เป็นสตรีที่โง่เขลาจริง ๆ” …เฉินซีพึมพำพลางส่ายศีรษะ จังหวะต่อมาเขาก็มุ่งเข้าสู่การต่อสู้อีกครั้ง

แต่การเคลื่อนไหวรอบนี้มีความระมัดระวังมากยิ่งขึ้น ด้วยเกรงว่าจะรบกวนหญิงสาวบนหลัง

การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

การฆ่าสังหาร เลือดสาดกระเซ็น และเสียงกรีดร้องแหลมผสมผสานกันจนทำให้ที่แห่งนี้กลายเป็นแดนชำระล้างโชกเลือด

ศัตรูพากันดาหน้าเข้ามาอย่างไร้ความเกรงกลัว แต่ละตัวมีใบหน้าโกรธเกรี้ยว โหดเหี้ยม และบิดเบี้ยวไม่ปกติ แต่มันก็เป็นใบหน้าที่เจือแววความหวาดกลัว ความไม่พอใจ และความเหนื่อยอ่อนที่เกาะกินอยู่ในใจด้วย

จนถึงตอนนี้สหายของพวกเขาตายไปกว่าครึ่งแล้ว ในร่างเองก็เหลือพลังที่จะสู้เพียงหยิบมือ ทว่าชายหนุ่มที่เป็นคู่ต่อสู้กลับเหมือนขุนเขามั่นคงที่ไม่อาจเอาชนะได้ ส่งผลให้ในใจเกิดความสิ้นหวังขึ้นมา

เขารู้จักความเหน็ดเหนื่อยบ้างหรือไม่?