บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1002

บทที่ 1002 นายบ่าวพบหน้า

เนื่องจากฉินเฟิงเกลียดชังระบบราชการเป็นที่สุด ขั้นตอนการออกทะเบียนบ้านของเขาจึงกระชับและรวดเร็วมาก มีชาวบ้านมารับเอกสารทะเบียนบ้านอย่างต่อเนื่องและจากไปด้วยความยินดี

แม้ว่าฉินเฟิงจะรู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้อาจก่อให้เกิดปัญหา แต่เมื่อพิจารณาว่าองครักษ์เสื้อแพรจะทำการตรวจสอบอย่างเข้มงวดภายหลังกับทุกคนที่ได้รับเอกสารทะเบียนบ้าน ป้องกันไม่ให้โจรปลอมตัวเข้ามาในอำเภอเป่ยซี ฉินเฟิงมั่นใจอยู่บ้าง

เนื่องจากขั้นตอนการรับเอกสารทะเบียนบ้านง่ายดาย ไม่มีค่าธรรมเนียมใด ๆ ชาวบ้านเลยมามากขึ้นเรื่อย ๆ

ชาวบ้านมาอย่างต่อเนื่อง หากออกเอกสารต่อไปเช่นนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ ฉินเฟิงเลยให้หลิ่วหมิง เสี่ยวเซียงเซียง ชูเฟิงเข้ามาช่วยด้วย

ขณะที่ฉินเฟิงกำลังยุ่งอยู่กับการออกเอกสารทะเบียนบ้าน

องค์หญิงจิ่งฉือผลักประตูเดินออกมาจากห้อง นางตกใจ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าประตูห้องของตนจะไม่ถูกล็อกจากด้านนอก

แต่เมื่อพิจารณาแล้วก็เข้าใจได้ ที่นี่เป็นสถานที่ที่มีการรักษาความปลอดภัยเข้มงวดที่สุดในฉางสุ่ย และนางก็ไม่มีวรยุทธ์และความสามารถใด ๆ ที่จะหลบหนี

หลังจากเดินวนอยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง ขณะที่องค์หญิงจิ่งฉือกำลังจะกลับเข้าห้อง นางก็ได้ยินเสียงเรียกแผ่วเบาดังมาจากห้องข้าง ๆ

เมื่อมองไปตามเสียงนางเห็นว่าในห้องที่อยู่ไม่ไกลมีคนอยู่เช่นกัน

นึกถึงจางเฉาที่ถูกฉินเฟิงรั้งตัวไว้ จิ่งฉือเรียกเสียงเบา “ใต้เท้าจางใช่หรือไม่?”

ครั้นได้รับคำตอบยืนยัน จิ่งฉือราวกับยกภูเขาออกจากอก จางเฉาไม่ตายนับเป็นข่าวดีสำหรับทุกคน

เมื่อเห็นว่าประตูห้องของจางเฉาถูกลงกลอน จิ่งฉือเดินตรงไปเปิดกลอนประตู ปล่อยให้จางเฉาออกมา

ทันทีที่พบหน้า จางเฉาคุกเข่าลงกับพื้น คำนับอย่างรวดเร็ว

“ข้าน้อยคารวะองค์หญิง”

จิ่งฉือรีบโบกมือบอกให้จางเฉาไม่ต้องมากพิธี เมื่อเห็นว่าจางเฉาแต่งกายสะอาดสะอ้าน ทั้งยังดูกระปรี้กระเปร่า ไม่ได้ถูกทารุณกรรมแต่อย่างใด จิ่งฉือพึมพำ “เจ้าฉินเฟิงกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่? พวกเราเป็นเชลย แต่เขากลับไม่มีการป้องกันใด ๆ เลย ไม่กลัวพวกเราหนีไปหรือ หรือว่ามันมั่นใจเกินไป?”

ได้ยินคำบ่นขององค์หญิงจิ่งฉือ จางเฉาส่ายหน้าพลางยิ้มขื่น

“ขาของข้าไม่สะดวก ส่วนฝ่าบาทก็เป็นสตรี ต่อให้ปล่อยให้พวกเราหนี พวกเราจะหนีไปใดได้?”

“ชาวฉางสุ่ยแม้จะเป็นประชาชนของเป่ยตี๋ แต่ตอนนี้ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของฉินเฟิง หากพบเห็นพวกเราพวกเขาต้องรายงานให้ฉินเฟิงทราบแน่นอน”

“อีกอย่าง รอบกำแพงเมืองมีทหารคอยเฝ้าแน่นหนา ข้างนอกเข้าไม่ได้ ข้างในก็ออกไม่ได้”

“ส่วนฉินเฟิง แม้เขาจะโหดเหี้ยมและตัดสินใจอย่างเด็ดขาด แต่ก็ไม่ได้ปฏิบัติต่อข้าน้อยอย่างเลวร้าย การอยู่ที่นี่อย่างสงบเสงี่ยมจึงเป็นทางที่ดีที่สุด หลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นได้”

เมื่อเห็นว่าจางเฉาละทิ้งความคิดที่จะหลบหนีเช่นกัน จิ่งฉือยิ่งหมดหวัง

นางนึกย้อนไปถึงตอนที่ฉินเฟิงเพิ่งมาถึงเป่ยตี๋ นางมองฉินเฟิงลงมาจากที่สูง ดูถูกเหยียดหยามฉินเฟิง ชั่วพริบตา ตัวนางกลับกลายเป็นเชลยของฉินเฟิง ทั้ง ๆ ที่ที่นี่อยู่ใกล้เมืองหลวงเป่ยตี๋มาก แต่นางที่เป็นองค์หญิงกลับตกอยู่ในสภาพที่ต้องร้องขอฟ้าก็ไม่ตอบ ร้องเรียกแผ่นดินก็ไม่ขาน

ตอนนี้เอง เสียงฝีเท้าดังมา

จิ่งฉือกับจางเฉาต่างหันมองพร้อมกันพลันก็ตระหนก ด้วยคนที่เดินมาเป็นองครักษ์ค่ายเทียนจีติดอาวุธครบมือคนหนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน