บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1003

บทที่ 1003 นายบ่าวพบหน้าดวงตาแดงก่ำ

จิ่งฉือและจางเฉาต่างทุกข์ใจ นิ่งเงียบไปนาน

ขณะนั้นเอง ร่างคุ้นตาปรากฏขึ้นตรงหน้าจิ่งฉือ เมื่อเห็นผู็มาเยือน สีหน้าของจิ่งฉือก็พังทลาย

“เจ้ายังมีหน้ามาพบข้าอีกหรือ?!” จิ่งฉือเอ่ย น้ำเสียงเย็นชา

เผชิญหน้ากับคำตวาดของจิ่งฉือ แม้ฉีย่าจะเจ็บปวดแต่ก็ยังฝืนเดินเข้ามา

แม้ยามนี้ เจ้านายในอดีตจะตกเป็นเชลย ส่วนนางได้พึ่งพาผู้มีอำนาจ อนาคตไร้ขีดจำกัด สถานะและตำแหน่งสลับกันอย่างสิ้นเชิง แต่ฉีย่ากลับไม่แสดงท่าทีโอหัง หัวใจของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ฉีย่ากับจิ่งฉือไม่ได้มีเพียงความสัมพันธ์แบบนายบ่าว แต่สนิทสนมราวพี่น้อง

การทรยศต่อจิ่งฉือ สำหรับฉีย่าเป็นเรื่องที่ทรมานยิ่งกว่าความตาย

แต่ในโลกนี้มีสิ่งเรื่องมากมายอยู่เหนือการควบคุม ไม่ว่าจะเป็นการไหลไปตามกระแส หรือตายไร้ที่ฝังศพ

เมื่อเผชิญหน้ากับเจ้านายเก่า ฉีย่าแย้มยิ้มขมขื่น

“องค์หญิง…” แทบจะทันทีที่ฉีย่าอ้าปาก จิ่งฉือก็ตัดบทอย่างเย็นชา

“อย่าเรียกข้าว่าองค์หญิง! ตอนนี้ข้าเป็นเพียงเชลย ส่วนเจ้าเป็นคนโปรดข้างกายฉินเฟิง หากพูดถึงสถานะและตำแหน่ง ข้ามีแต่จะถูกเจ้าเหยียบย่ำตามใจชอบเท่านั้น”

“ฉีย่า ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับข้าจบลงแค่นี้!”

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเจ้าเดินตามทางของเจ้า ข้าก็ข้ามสะพานไม้ของข้า เราต่างไม่ติดค้างกันอีก”

มองสีหน้าเด็ดเดี่ยวของจิ่งฉือ ฉีย่าเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดหัวใจ หากไม่ใช่เพราะวิกฤตินางจะยอมทรยศจิ่งฉือทั้งที่ฝืนใจได้อย่างไร?

จิ่งฉือไม่สนใจฉีย่า นางสะบัดแขนเสื้อ หันหลังให้

จิ่งฉือได้ยินเสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง แล้วนางก็เห็นสายตาจางเฉาที่อยู่เบื้องหน้าสั่นไหวเล็กน้อย นางเหลือบมองด้วยหางตาก็พบว่าฉีย่าคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

ฉีย่าไม่ปิดบังความเศร้าโศก สะอื้นพลางกล่าวว่า “องค์หญิง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ล้วนเป็นความผิดของข้า ข้าไม่โทษผู้ใดทั้งสิ้น หากจะโทษก็ต้องโทษตัวข้าเองที่ไม่มีความมุ่งมั่นแน่วแน่”

“ข้าไม่กล้าขอให้องค์หญิงให้อภัย แม้ว่าชาตินี้จะไม่มีโอกาสได้อยู่เคียงข้างพระองค์อีกแล้ว นั่นก็นับเป็นโทษที่ข้าสมควรได้รับ”

“ข้าเพียงอยากบอกพระองค์ว่า การทรยศต่อองค์หญฺงไม่ใช่สิ่งที่ข้าปรารถนา หากมีทางเลือกอื่นข้าก็จะไม่มีวันเลือกทรยศต่อพระองค์”

เมื่อเห็นฉีย่าร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าสงสาร หัวใจของจิ่งฉือเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

จิ่งฉือมองว่าฉีย่าเป็นน้องสาวมาโดยตลอด หากไม่ใช่เช่นนั้น เมื่อรู้ว่าฉีย่าทรยศนางคงไม่เจ็บปวดราวกับอกจะแตก

จากแววตาที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิดของฉีย่า เห็นได้ชัดว่าความรู้สึกที่ฉีย่าแสดงออกมาไม่ใช่การแสร้งทำ

เมื่อคำนึงถึงวิธีการของฉินเฟิง จิ่งฉือก็รู้สึกลาง ๆ ในใจว่าฉีย่าคงตกหลุมพรางของฉินเฟิง และถูกข่มขู่จนต้องจำใจทำ แต่จิ่งฉือก็ยังไม่อาจให้อภัยฉีย่าได้ นางแค่นเสียงเบา ๆ โดยไม่พูดอะไรออกมา

ฉีย่าก้มหน้าลงด้วยความเศร้าสร้อยขมขื่น นางกล่าวว่า “องค์หญิง ตอนนี้ไม่มีทางแก้ไขสถานการณ์ได้แล้ว มีเพียงการร่วมมือกับฉินเฟิงจึงจะมีโอกาสรอดชีวิต”

“หม่อมฉันไม่อยากเห็นพระองค์ถูกคุมตัวอยู่เช่นนี้ ขอร้ององค์หญิง…”

ก่อนที่ฉีย่าจะพูดจบ จิ่งฉือตวาดขัดขึ้นมา “อย่างนั้นหรือ เจ้าต้องการให้ข้าทรยศต่อเป่ยตี๋ ทรยศต่อราษฎรทั้งแผ่นดินอย่างนั้นใช่หรือไม่?! ฝันไปเถอะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน