บันทึกตำนานนายน้อยเจ้าสำราญ นิยาย บท 1008

บทที่ 1008 ช่วยชาติด้วยวิธีอ้อม ๆ

จิ่งเผิงในฐานะราชวงศ์จิ่ง เขานับว่าเป็นตัวแทนของความถูกต้อง เฉินซือและอู๋คังเพียงแค่สนับสนุนจิ่งเผิงก็สามารถต่อกรกับจิ่งเชียนอิ่งได้แล้ว

ส่วนฮ่องเต้เป่ยตี๋ ถึงพระองค์จะมีพรสวรรค์และความสามารถล้ำเลิศ เป็นยอดผู้นำแห่งยุค แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ก็จำต้องทอดทิ้งพระองค์

ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำให้เฉินซือไม่กล้าตัดสินใจก็คือคำว่าขุนนางผู้จงรักภักดี

จิ่งเผิงเข้าใจความกังวลของเฉินซือ เขาเกลี้ยกล่อมว่า “ท่านแม่ทัพ พวกเราไม่ได้กบฏต่อแผ่นดิน แต่เป็นการช่วยบ้านเมืองอีกวิธี เพื่อรักษากำลังพลที่เหลืออยู่ และสู้รบต่อต้านพรรคสนับสนุนฮ่องเต้นอกอำนาจของฝ่ายตรงข้ามที่นำโดยฉินเฟิงและจิ่งอวี้ซู”

“ยามนี้ฝ่าบาทพระเนตรมืดบอดเสียแล้ว เพื่อรักษาพระราชอำนาจ ทรงออกคำสั่งผิดพลาดมากมาย จากเดิมที่เคยเป็นยอดกษัตริย์ผู้เฉียบแหลม บัดนี้กลับกลายเป็นคนธรรมดาที่ลังเลไม่เด็ดขาด”

“แรกเริ่มฝ่าบาทก็รู้ดีว่าหากโจมตียึดเมืองฉางสุ่ยได้และจับตัวฉินเฟิงมาสงครามครั้งนี้ก็จะจบลง พระองค์ควรจะมีพระบัญชาให้ทุ่มกำลังทั้งหมดโจมตีเมืองฉางสุ่ยโดยไม่คำนึงถึงความสูญเสีย”

“แต่ผลลัพธ์เป็นอย่างไร? พอเห็นฉินเฟิงสร้างป้อมปราการเมืองฉางสุ่ยแข็งแกร่งดุจถังเหล็ก ฝ่าบาทก็ล้มเลิกความคิดที่จะโจมตีฉางสุ่ยแล้ว ด้วยเกรงว่าจะสูญเสียกำลังพลมากเกินไปจนทำให้ขวัญกำลังใจทหารตกต่ำ”

“แม้จะยอมล้มเลิกการยึดเมืองฉางสุ่ย แล้วไปรบกับกองกำลังหลักของข้าศึกที่เมืองเอ้อโจวก็ควรจะเหลือกำลังทหารบางส่วนล้อมเมืองฉางสุ่ย แล้วค่อยทุ่มกำลังทั้งหมดสู้กับข้าศึก”

“แต่จนถึงตอนนี้ แม้แต่กองเสบียงก็ยังขนส่งขึ้นมาไม่ได้ ฝ่าบาทมัวแต่ห่วงเรื่องขวัญกำลังใจของผู้คน ถึงขั้นลืมหลักการที่ว่า ยามสงครามต้องใช้มาตรการเด็ดขาด”

“หากข้าเป็นฮ่องเต้ข้าจะต้องสั่งให้ทุกพื้นที่ในเขตเมืองหลวงทุ่มเทสนับสนุนการรบในแนวหน้าอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะต้องสูญเสียมากเพียงใดก็ไม่ต้องสนใจ เพราะสงครามครั้งนี้จะเป็นตัวกำหนดอนาคตของแคว้นเป่ยตี๋เรา”

“ตอนนี้กองทัพของพวกเราตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน แต่ฝ่าบาทกลับไม่ยอมให้พวกเราถอยทัพ ยังคงอยู่กับความหวังเลื่อนลอย สุดท้ายผลลัพธ์ก็คงไม่พ้นกองทัพถูกทำลายยับเยิน ประตูเมืองแตก ดินแดนทั้งตกอยู่ในกำมือศัตรู”

จิ่งเผิงลุกขึ้น คำนับเฉินซือ”ท่านแม่ทัพเฉิน ตอนนี้พวกเราไม่อาจพึ่งพาฝ่าบาทได้อีกแล้ว หนทางเดียวที่จะช่วยบ้านเมืองได้ขึ้นอยู่กับพวกเราสามคน ต้องได้รับการสนับสนุนจากท่านแม่ทัพพวกเราถึงจะเริ่มต้นใหม่และสู้ต่อไปได้”

อู๋คังก็ลุกขึ้นอีกคน พยายามโน้มน้าวใจเฉินซือเต็มที่ “แทนที่จะตายอย่างไร้ค่า สู้ตั้งหลักแล้วรอให้ถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้าค่อยสู้ใหม่ดีกว่า ขอท่านแม่ทัพโปรดพิจารณาอย่างถี่ถ้วน!”

เมื่อเผชิญกับคำขอร้องของจิ่งเผิงและอู๋คัง จุดยืนของเฉินซือเริ่มสั่นคลอน

แต่เฉินซือก็ยังมีความกังวลใจ เหตุผลก็ง่ายมาก ไม่ว่าจะเป็นจิ่งเผิงหรืออู๋คังพวกเขาล้วนเป็นทหาร ไม่ใช่ขุนนางฝ่ายบุ๋น พวกเขาย่อมไม่รู้ว่าการเริ่มต้นใหม่ยากเย็นเพียงใด

บางทีในสายตาของพวกเขา เพียงแค่ยึดครองดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ ตั้งมั่นป้องกันเมืองไว้ก็น่าจะผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปได้

แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่า หากปล่อยให้เมืองหลวงหลุดมือไป เมื่อจิ่งเชียนอิ่งสืบทอดบัลลังก์แล้ว เฉินซือและพวกเขาก็จะโดดเดี่ยว ไม่มีผู้ใดยื่นมือช่วยเหลือ ได้แต่ปักหลักอยู่ในที่ดินเล็ก ๆ ดิ้นรนเอาชีวิตรอดไปวัน ๆ

เมื่อสงครามสงบลง ฤดูใบไม้ผลิมาเยือน ราษฎรจะเริ่มทำไร่ไถนา หากจุดไฟสงครามขึ้นอีกย่อมทำให้ราษฎรไม่พอใจ ประชาชนเอาใจออกห่าง แล้วจะพัฒนาบ้านเมืองให้เติบใหญ่ได้อย่างไร

อู๋คังกับจิ่งเผิงยังไม่เข้าใจฉินเฟิง

แต่เฉินซือรู้ดี จุดแข็งที่สุดของฉินเฟิงไม่ใช่การรบทัพจับศึก แต่เป็นการบริหารปกครองบ้านเมือง

สงครามฤดูหนาวครั้งนี้ไม่ได้ใช้กำลังของแคว้นต้าเหลียงทั้งหมด แต่อาศัยเพียงการสนับสนุนจากอำเภอเป่ยซี แล้วชายแดนเหนือแคว้นต้าเหลียงก็ยังมีแม่ทัพใหญ่สามคนคอยควบคุมดูแล มีกองกำลังทหารสำรองอยู่อีกมาก

กล่าวตามตรง สงครามครั้งนี้เป็นการที่อำเภอหนึ่งสู้กับแคว้นหนึ่งและยังได้เปรียบอย่างชัดเจน

เมื่อฉินเฟิงยึดครองดินแดนเป่ยตี๋ได้ และเริ่มจัดการความเป็นอยู่ของประชาชน ผู้คนก็จะหันไปสนับสนุนเขา กลับกัน เฉินซือและคนอื่น ๆ ขาดขุนนางที่เชี่ยวชาญด้านการปกครอง อีกทั้งยังมัวแต่ทำสงคราม ไม่สามารถพัฒนาความเป็นอยู่ของประชาชนได้ เมื่อถึงเวลาก็ไม่ต้องให้ฉินเฟิงส่งทัพมาโจมตี แม่ทัพรอบตัวและประชาชนใต้การปกครองก็จะลุกขึ้นก่อกบฏ และไปสวามิภักดิ์ต่อฉินเฟิงเอง

ความได้เสียเหล่านี้อู๋คังและจิ่งเผิงไม่ได้คิดถึงเลย!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน